 |
| familie Sedaris |
De verhalen van David Sedaris zijn altijd hilarisch, grappig maar soms ook pijnlijk. Als kind leed hij aan dwangneuroses. Dat hield bijvoorbeeld in dat hij aan elk lichtknopje moest likken. Ik zag hem laatst in het programma Boeken. Hij woont nu in Engeland waar hij elke dag vrijwillig, maar ook dwangmatig, zwerfafval opruimt. Hij heeft vier zusjes die ook allemaal neurotisch zijn. Of prettig gestoord. Zus Amy gebruikt die handicap in haar vak als comédienne en schrijfster.
Hun jongste zus Tiffany is het minder goed vergaan. Zij pleegde zelfmoord vlak voor haar 50ste verjaardag.
Lees David Sedaris: En Toen Waren er Nog Maar Vijf. Over de zelfmoord van zijn zusje. En over het grote gezin
This is how I thought of it, for though I’ve often lost faith in myself, I’ve never lost it in my family, in my certainty that we are fundamentally better than everyone else. It’s an archaic belief, one that I haven’t seriously reconsidered since my late teens, but still I hold it. Ours is the only club I’d ever wanted to be a member of, so I couldn’t imagine quitting. Backing off for a year or two was understandable, but to want out so badly that you’d take your own life?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten