dinsdag 27 maart 2018
woensdag 21 maart 2018
woensdag 14 maart 2018
Plakfolie
Toen Superneef de plakfolie op de ramen kwam bevestigen hadden we ons goed ingelezen. Houd het oppervlakte nat zodat je de folie kunt verschuiven en rimpels en bubbeltjes kunt glad strijken. Superheet is niet alleen perfectionist maar behoudt altijd zijn goede humeur. Toch zag het er niet echt mooi uit. Als de zon erop scheen verschenen er lelijke plekken. De ervaringsdeskundigen verzekerden dat het allemaal goed zou komen. En inderdaad, het ziet er nu keurig uit. Bij de buren zit de plakfolie scheef en vol vouwen.
Tijdens het rouwproces ben je ervan overtuigd dat het nooit meer goed komt. Niet aan die laatste beelden denken zeg ik tegen mezelf. Zoals hij nog even op eigen spillebeentjes moest staan voordat de broeders hem op de brancard legden. Daarna in het ziekenhuis. Zijn haar en baard waren weer gegroeid. Met een zwakke stem zei hij: 'Niet verdrietig zijn.' En toen: 'Mag het licht uit, ik wil slapen.' En ik ben naar huis gegaan. Ik had moeten blijven. Dan was ik erbij geweest toen hij stierf. Nu lag hij alleen op de 8ste verdieping in kamer 8. Om 19.55 blies hij zijn laatste adem uit. Zonder mij. Niet aan denken, niet aan denken.
Het leven gaat door maar de weduwe wordt elke ochtend wakker in het niets.En toch moet ik net doen of alles normaal is. Opstaan, douchen, ontbijten, wandelen met de hond. Ik ben zelf ook gestorven. Verslagen. Reddeloos. Levend begraven.
Toch verzekeren de ervaringsdeskundigen dat ik me op een dag beter ga voelen. De rimpels en kreukels verdwijnen.
Op dit moment wil ik alleen de hele dag huilen en overgeven of me oprollen in een bal en niets meer voelen. Omdat de nieuwe werkelijkheid onacceptabel is.
Tijdens het rouwproces ben je ervan overtuigd dat het nooit meer goed komt. Niet aan die laatste beelden denken zeg ik tegen mezelf. Zoals hij nog even op eigen spillebeentjes moest staan voordat de broeders hem op de brancard legden. Daarna in het ziekenhuis. Zijn haar en baard waren weer gegroeid. Met een zwakke stem zei hij: 'Niet verdrietig zijn.' En toen: 'Mag het licht uit, ik wil slapen.' En ik ben naar huis gegaan. Ik had moeten blijven. Dan was ik erbij geweest toen hij stierf. Nu lag hij alleen op de 8ste verdieping in kamer 8. Om 19.55 blies hij zijn laatste adem uit. Zonder mij. Niet aan denken, niet aan denken.
Het leven gaat door maar de weduwe wordt elke ochtend wakker in het niets.En toch moet ik net doen of alles normaal is. Opstaan, douchen, ontbijten, wandelen met de hond. Ik ben zelf ook gestorven. Verslagen. Reddeloos. Levend begraven.
Toch verzekeren de ervaringsdeskundigen dat ik me op een dag beter ga voelen. De rimpels en kreukels verdwijnen.
Op dit moment wil ik alleen de hele dag huilen en overgeven of me oprollen in een bal en niets meer voelen. Omdat de nieuwe werkelijkheid onacceptabel is.
zaterdag 10 maart 2018
Golven
English for beginners
Het verdriet komt met golven, zei de huisarts en andere deskundigen. Ik kan nog steeds niet geloven dat Hans er niet meer is. Laatst had ik een hele rustige avond en keek ik naar twee afleveringen van de Britse detective serie Vera. De volgende dag werd ik wakker en krijg gelijk een stomp in mijn gezicht en word ik overweldigd door de nieuwe realiteit.
Het enige dat me erger lijkt is een kind verliezen. Dat zou ik niet overleven. Ik kan ook geen boeken lezen van ouders wiens kind verongelukt is. Zoals het boek Tonio. Ik zei tegen de huisarts:' Soms vind ik de pijn onmenselijk. ' Dan moet ik mezelf ervan los rukken door naar grappige filmpjes te kijken zoals bovenstaand English for beginners.
Het meditatiefilmpje over het verlies van een geliefde werkt ook kalmerend. Een andere keer werkt alleen Led Zeppelin op de koptelefoon. Keihard.
Gisteren ben ik met vriendin A. gaan wandelen samen met de hondjes. Haar vader is plotseling in november overleden dus zij kent de rauwe pijn en de schizofrene gevoelens van ontreddering, woede en depressie.
Hans was natuurlijk een hele, laten we zeggen, complexe man die niet aan compromissen of voorwaarden deed. Dat levert ongelofelijk veel frustratie op in een relatie. Het is geven en nemen. Dr.Phil zegt altijd: Niet fifty/fifty maar 100/100 procent.
Ik wil me Hans vooral herinneren als een man met een goed hart. Gemeten met de maatstaven van een babyboomer: In oorlogstijd kon je ongetwijfeld bij hem onderduiken. Hij zou je zijn laatste boterham geven.
De emotionele golven zijn nog erg hoog. Je wordt door elkaar gerammeld en tegen de kademuur gesmeten. Het is ook doodvermoeiend.
Ondertussen zit Blanche met een nonnenkap om haar hoofd. De anale klieren zijn ontstoken. Ze krijgt anti-biotica en mag niet aan de wond likken of knagen. Ze zit de hele dag zielig op mijn schoot. Ik moet haar voeren want die kap zit in de weg van haar etensbakje. Het enige voordeel, realiseerden vriendin A. en ik, dat ze nu probleemloos getrimd kan worden. Ze heeft zo'n prachtige waaierstaart en lange franjes aan haar pootjes. Heel mooi maar ook onpraktisch. Vooral aan die staart blijft altijd poep kleven. Andere hondjes die in de zomer getrimd worden zijn altijd blij dat ze hun bontjas uit kunnen doen.
13 maart zou ik de as van Hans op kunnen halen. Tenminste, als ik toestemming krijg van de broer. Afwachten of hij het fatsoen kan opbrengen.
Het verdriet komt met golven, zei de huisarts en andere deskundigen. Ik kan nog steeds niet geloven dat Hans er niet meer is. Laatst had ik een hele rustige avond en keek ik naar twee afleveringen van de Britse detective serie Vera. De volgende dag werd ik wakker en krijg gelijk een stomp in mijn gezicht en word ik overweldigd door de nieuwe realiteit.
Het enige dat me erger lijkt is een kind verliezen. Dat zou ik niet overleven. Ik kan ook geen boeken lezen van ouders wiens kind verongelukt is. Zoals het boek Tonio. Ik zei tegen de huisarts:' Soms vind ik de pijn onmenselijk. ' Dan moet ik mezelf ervan los rukken door naar grappige filmpjes te kijken zoals bovenstaand English for beginners.
Het meditatiefilmpje over het verlies van een geliefde werkt ook kalmerend. Een andere keer werkt alleen Led Zeppelin op de koptelefoon. Keihard.
Gisteren ben ik met vriendin A. gaan wandelen samen met de hondjes. Haar vader is plotseling in november overleden dus zij kent de rauwe pijn en de schizofrene gevoelens van ontreddering, woede en depressie.
Hans was natuurlijk een hele, laten we zeggen, complexe man die niet aan compromissen of voorwaarden deed. Dat levert ongelofelijk veel frustratie op in een relatie. Het is geven en nemen. Dr.Phil zegt altijd: Niet fifty/fifty maar 100/100 procent.
Ik wil me Hans vooral herinneren als een man met een goed hart. Gemeten met de maatstaven van een babyboomer: In oorlogstijd kon je ongetwijfeld bij hem onderduiken. Hij zou je zijn laatste boterham geven.
De emotionele golven zijn nog erg hoog. Je wordt door elkaar gerammeld en tegen de kademuur gesmeten. Het is ook doodvermoeiend.
Ondertussen zit Blanche met een nonnenkap om haar hoofd. De anale klieren zijn ontstoken. Ze krijgt anti-biotica en mag niet aan de wond likken of knagen. Ze zit de hele dag zielig op mijn schoot. Ik moet haar voeren want die kap zit in de weg van haar etensbakje. Het enige voordeel, realiseerden vriendin A. en ik, dat ze nu probleemloos getrimd kan worden. Ze heeft zo'n prachtige waaierstaart en lange franjes aan haar pootjes. Heel mooi maar ook onpraktisch. Vooral aan die staart blijft altijd poep kleven. Andere hondjes die in de zomer getrimd worden zijn altijd blij dat ze hun bontjas uit kunnen doen.
13 maart zou ik de as van Hans op kunnen halen. Tenminste, als ik toestemming krijg van de broer. Afwachten of hij het fatsoen kan opbrengen.
zondag 4 maart 2018
Het vervelende van de dood van je partner is dat, behalve dat hij in een kist en daarna in de oven is gegaan, het leven van de achterblijver geen zin meer heeft. Dat schijnt normaal te zijn en kan wel drie jaar duren.
Ik wil graag Hans zijn as hebben maar daar gaat de familie over. Ik heb ze gemaild en geen antwoord gekregen. Dat is toch wel het minste wat ik mag houden.
Dan kan Hans gezellig naast Bob zijn urntje staan. En dat van Josephientje. Alsof ik ze nog een beetje bij me heb.
Ik begrijp ook wel dat je het rouwproces niet over kunt slaan. Hoe kom je door de dag heen zonder die flash-backs of het gevoel of je hart er uit gerukt is. Onmenselijk.
Ervaringsdeskundigen beweren dat er een dag komt dat je een klein lichtpuntje ziet. Ondertussen is het overleven geblazen, alleen al voor die kleine Blanche.
Koptelefoon op en luisteren naar Cat Stevens.
Ik wil graag Hans zijn as hebben maar daar gaat de familie over. Ik heb ze gemaild en geen antwoord gekregen. Dat is toch wel het minste wat ik mag houden.
Dan kan Hans gezellig naast Bob zijn urntje staan. En dat van Josephientje. Alsof ik ze nog een beetje bij me heb.
Ik begrijp ook wel dat je het rouwproces niet over kunt slaan. Hoe kom je door de dag heen zonder die flash-backs of het gevoel of je hart er uit gerukt is. Onmenselijk.
Ervaringsdeskundigen beweren dat er een dag komt dat je een klein lichtpuntje ziet. Ondertussen is het overleven geblazen, alleen al voor die kleine Blanche.
Koptelefoon op en luisteren naar Cat Stevens.
maandag 26 februari 2018
De Nieuwe Werkelijkheid
Ik heb het gevoel dat ik het niet red. Elke dag is een kwelling. Ik lees verhalen van achterblijvers die weken niet hun bed zijn uitgekomen. Ik kom er wel uit maar zou het liefst blijven liggen. Vroeger dacht ik dat een bevalling heel zwaar was. Dat lijkt me nu een peulenschilletje vergeleken bij het rouwproces van iemand met wie je zowat vergroeid was. Ik lever liever mijn arm in. Soms roep ik heel hard zijn naam. In de hoop dat ik uit deze nachtmerrie zal ontwaken. Of ik praat tegen hem:’ Jij gaat niet die kist in, hoor je me.’
Voor mij is de lol er af.
De overledenen en de overlevenden.
Voor mij is de lol er af.
De overledenen en de overlevenden.
woensdag 21 februari 2018
Fotoalbum
Ik ben door al mijn foto archiefjes gegaan en zo'n 100 foto's gevonden van Hans, onze vakanties, Bob en Blanche. Misschien dat ik er ook korte tekstjes bij maak.
Verder worstel ik me door de dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat Hans dood is. Dood. Ik heb de familie gevraagd of ik zijn as mag hebben. Nog geen antwoord op gekregen. Verder omring ik me met spullen van Hans. Spullen! Ik draag zijn horloge en zijn kimono hangt aan de muur.
Je kunt het rouwproces niet overslaan. Mensen zeggen: Neem een borrel. Dat maakt het eerder erger. Misschien moet ik fanatiek gaan sporten en gewicht heffen. Schijnt goed te zijn voor de ouder wordende botten. Ik zag André van Duin gisteren, 71 jaar. Hij zwemt 3x in de week. En heeft een paard in de gang staan. Elektronisch. Waar hij elke ochtend op rijdt terwijl hij naar de Olympische Spelen kijkt. Het pasrd heeft teugels en stijgbeugels.
Ik kan natuurlijk ook zo'n roei apparaat kopen.
Als ik af en toe wanhopig aan het snikken ben, komt Blanche gelijk aanrennen om me te troosten. Ze herkent het geluid van verdriet. Lord have mercy.
Hans blij met zijn 3d printer
Verder worstel ik me door de dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat Hans dood is. Dood. Ik heb de familie gevraagd of ik zijn as mag hebben. Nog geen antwoord op gekregen. Verder omring ik me met spullen van Hans. Spullen! Ik draag zijn horloge en zijn kimono hangt aan de muur.
Je kunt het rouwproces niet overslaan. Mensen zeggen: Neem een borrel. Dat maakt het eerder erger. Misschien moet ik fanatiek gaan sporten en gewicht heffen. Schijnt goed te zijn voor de ouder wordende botten. Ik zag André van Duin gisteren, 71 jaar. Hij zwemt 3x in de week. En heeft een paard in de gang staan. Elektronisch. Waar hij elke ochtend op rijdt terwijl hij naar de Olympische Spelen kijkt. Het pasrd heeft teugels en stijgbeugels.
Ik kan natuurlijk ook zo'n roei apparaat kopen.
Als ik af en toe wanhopig aan het snikken ben, komt Blanche gelijk aanrennen om me te troosten. Ze herkent het geluid van verdriet. Lord have mercy.
Hans blij met zijn 3d printer
dinsdag 20 februari 2018
Rare reacties
Ik had het er laatst nog met Superneef over. Hoe vreemd mensen soms kunnen reageren op een doodnormale, onschuldige opmerking. Meestal loopt een gesprek met een willekeurige voorbijganger volgens de vaste normen. De ongeschreven regels van fatsoen en wederzijds begrip.
Jaren geleden reden we mee met, laten we hem Broer A. noemen. De man vertelde dat zijn zoontje een passie voor fotografie had ontwikkeld. Ik vind het altijd fijn als kinderen hun eigen richting ontdekken. Toevallig had ik net een nieuw digitaal cameraatje. Het oude, een eenvoudig apparaatje, lag te verstoffen in een kast.
Dus ik zei: 'Als we op de terugweg bij mijn huis stoppen, haal ik even dat oude cameraatje. Dat mag je zoon wel hebben.'
Reactie: 'Wat denk je nou wel. Dat wij geen geld hebben om spullen voor onze eigen kinderen te kopen. Nee, dank je wel?' Meneer was zwaar beledigd.
Huh?
Het is net of je een potje tafeltennis speelt en je tegenstander slaat niet tegen het balletje, maar geeft je een pets voor je kop met zijn batje. Die heeft de spelregels niet begrepen. Of is agressief, paranoïde aangelegd.
Mijn diagnose is dat voor die man geld compensatie is voor zijn gebrek aan zelfvertrouwen. Hij heeft een groot wantrouwen naar anderen toe en mist zelfinzicht. Want het ligt altijd aan de ander.
Je kunt dat soort met dezelfde onbeschoftheid tegemoet treden of mijden als de pest. Want ze verpesten gegarandeerd je dag.
 |
| Ik heb thuis nog een oude camera liggen |
Jaren geleden reden we mee met, laten we hem Broer A. noemen. De man vertelde dat zijn zoontje een passie voor fotografie had ontwikkeld. Ik vind het altijd fijn als kinderen hun eigen richting ontdekken. Toevallig had ik net een nieuw digitaal cameraatje. Het oude, een eenvoudig apparaatje, lag te verstoffen in een kast.
Dus ik zei: 'Als we op de terugweg bij mijn huis stoppen, haal ik even dat oude cameraatje. Dat mag je zoon wel hebben.'
Reactie: 'Wat denk je nou wel. Dat wij geen geld hebben om spullen voor onze eigen kinderen te kopen. Nee, dank je wel?' Meneer was zwaar beledigd.
Huh?
Het is net of je een potje tafeltennis speelt en je tegenstander slaat niet tegen het balletje, maar geeft je een pets voor je kop met zijn batje. Die heeft de spelregels niet begrepen. Of is agressief, paranoïde aangelegd.
Mijn diagnose is dat voor die man geld compensatie is voor zijn gebrek aan zelfvertrouwen. Hij heeft een groot wantrouwen naar anderen toe en mist zelfinzicht. Want het ligt altijd aan de ander.
Je kunt dat soort met dezelfde onbeschoftheid tegemoet treden of mijden als de pest. Want ze verpesten gegarandeerd je dag.
vrijdag 16 februari 2018
woensdag 14 februari 2018
dinsdag 13 februari 2018
De Luizenmoeder
 |
| Juf Ank heeft voor elke gelegenheid een liedje |
De luizenmoeder is een nieuwe tv-serie over de basisschool. Voornamelijk over de leerkrachten en ouders. Ik kreeg het vroeger al benauwd op het schoolplein met die kliekjes. Ik dacht dat ik daar alleen in stond maar op Facebook kwamen veel reacties van mensen die ook allergisch zijn van dat hele basisgebeuren met zijn politiek correcte regeltjes (geen snoep) .
Haha, Sinterklaas en Zwarte Piet in de Luizenmoeder.
De schooldirecteur: ' We moeten eerst het Sinterklaasjournaal afwachten.'
Een moeder: ' Ik heb zwarte piet nog nooit katoen zien plukken.'
En de juf heel hard zingen: 'Sinterklaas, Sinterklaas en NATUURLIJK ZWARTE PIET.'
De kinderen: ' Wij willen cadeautjes, wij willen cadeautjes!'
Sinterklaas: 'Godverdomme.'
Haha, Sinterklaas en Zwarte Piet in de Luizenmoeder.
De schooldirecteur: ' We moeten eerst het Sinterklaasjournaal afwachten.'
Een moeder: ' Ik heb zwarte piet nog nooit katoen zien plukken.'
En de juf heel hard zingen: 'Sinterklaas, Sinterklaas en NATUURLIJK ZWARTE PIET.'
De kinderen: ' Wij willen cadeautjes, wij willen cadeautjes!'
Sinterklaas: 'Godverdomme.'
...
Leg dat maar eens uit aan de VN
maandag 12 februari 2018
Hozen
Ik kan de afgelopen jaren alleen als volgt beschrijven: er was een gat in de boot ontstaan en ik ben gaan hozen. Hozen, hozen, hozen. De boot lag ondertussen scheef en niemand die me hielp. De stuurman zei: Waar maak je je druk om. Je moet de boel de boel laten. Ik zei: We gaan kopje onder. Help me dan. De stuurman: Jij overdrijft altijd zo.
Toen ben ik overgestapt op het land en kon ik alleen toekijken hoe de boot langzaam kapseisde en de stuurman verdronk. Er kwam regelmatig een ketelbinkie langs die niet hoosde maar het gat groter maakte.
'Wees blij dat je er vanaf bent', zeiden sommige mensen. Daar kan ik me niet triomfantelijk om voelen. Machteloos staan als iemand verzuipt. Mond-op-mond beademing mocht niet baten. Daar moet ik mee leven. Gruwelijk.
Toen Willem Breuker overleed, heeft een vriendin van Olga Zuiderhoek een quilt gemaakt uit de tientallen ovehemden van Willem. Heel mooi.
De dag ervoor
Ik weet niet of de dag ervoor erger is dan de dag zelf. Ik heb foto's opgezocht van zo'n 10 jaar geleden. O ja, toen wandelden we nog samen.
 |
Ons rotsje |
zondag 28 januari 2018
De Notulen
Toen ik in Portugal was werd ik steeds wakker met het gevoel dat Hans naast me lag.
Terug ik Amsterdam word ik wakker met Hans naast me. Hij was gisteren erg stil en sliep veel. Dat lijkt mij alleen maar een goed teken. In het zombie-tehuis werd hij voortdurend gestoord. De deur van zijn kamer stond altijd open en dan rook je de walm van nicotine, verspreid door de kettingrokers.
Dat is gelukkig voorbij. Vandaag heb ik roomsoesjes gekocht. Die glijden zo prettig naar binnen. Ik keek net om de hoek van de slaapkamerdeur en zag Hans lekker smikkelen terwijl Blanche met een scheef kopje hoopte op een kruimel.
Deze situatie prefereer ik boven de professionele zorg. Ik ken de patiënt van haver tot gort en weet precies op welk knopje ik moet drukken. Het verloop van het personeel in het tehuis was zo groot dat Hans nieuwelingen telkens opnieuw moest instrueren. Er waren ook wat vaste verpleegkundigen die geweldig waren. Je moet iemand die nauwelijks eetlust heeft niet opjagen. 'Heeft u uw brood nou nog niet op.'
Om het uur een kleinigheidje en het loopt allemaal wat soepeler. Het machteloos toekijken bezorgt mij de grootste stress. Nu kan ik tenminste wat doen.
Als we in bed liggen, met Blanche tussen ons in, ontbreekt alleen Bob. Verder is de familie weer compleet.
donderdag 18 januari 2018
dinsdag 16 januari 2018
donderdag 11 januari 2018
Don't mention the war
Op het vliegveld van Faro zaten we te wachten tot de gate open ging. Ik was, met Blanche in haar tas, zo ver mogelijk van de menigte verwijderd. Ze gaat altijd hysterisch blaffen als ze iets langs haar raampje ziet bewegen. Ik had er ook nog een sjaal over gehangen in de hoop dat ze niets kon zien. Ik was niet in de stemming voortdurend mijn excuses te maken. Daar was ik zelf ook te hysterisch voor. Er was net een grote groep Britten vertrokken dus er was plaats zat.
Er kwam een dik stel aangelopen, vrouw voorop, man erachteraan gesukkeld. Dat plofte naast me, praktisch op mijn rugzak, die ik net kon wegtrekken. Tientallen lege stoelen en je dan perse opdringen. Waarom? Ik mompelde binnensmonds: ' Jezus Christus, godverdomme.' Dat wijf begon gelijk tegen haar echtgenoot te blaffen. Ja hoor Duitsers. Altijd alles bezetten. Ik ben demonstratief opgestaan, mijn spullen bijeen geraapt en heb een eind verderop een zitplaats gevonden. Blanche hield zich verrassend stil.
 |
| Ga toch sporten! |
dinsdag 9 januari 2018
A Dutch Door
Na een retraite van twee maanden in Portugal, was ik weer terug in het bruisende centrum van Amsterdam. Na mijn bezoek aan Hans had ik met mijn oude makker Henk afgesproken. Hij woont tegenwoordig in de Jordaan in een oud Hollands huisje met, wat de Amerikanen noemen, a Dutch door. Zo'n deur doormidden gesneden. Je kunt dan gezellig de bovenkant open doen en over de onderkant hangen en het leven in het straatje observeren. Toeristen, moderne jongeren, witte boord criminelen, drugsdealers, junken en nesten met criminelen.
Het criminele aspect ondervond Henk aan den lijve toen op een avond iemand op zijn deurtje kloppen. Henk: 'Wie daar?'. Er stond een ventje voor de deur in spijkerbroek en een hoodie, je weet wel. Hij toonde een politiepenning. ' Meneer, kunt u het hek open doen'. Dat bevindt zich naasr de woning en leidt naar andere huizen. De man had een laddertje bij zich en klom op een dak. Henk bleef nieuwsgierig kijken. 'Lukt het?' De undercover agent: 'Meneer, houd uw bek en ga naar binnen.'
Even later kwam er een heel arrestatieteam die drie boeven in de boeien sloeg.
Ik zei tegen Henk: 'Kom toch gezellig in IJburg wonen.' ' Nee', zei Henk, die schrijver is, ' ik moet voeling met de maatschappij houden.' Ik: 'ik dacht vroeger ook dat ik niet zonder de binnenstad kon. Maar dat lijkt maar zo.'
Henk noemt als echte Amsterdammer de stad al decennia lang: open inrichting Amsterdam.
Toen ik van het tehuis naar de Jordaan liep was het spitsuur en donker. Ik liep met zo'n domme hamster AH-zak met boodschappen want ik had niets in huis. Kruispunt Rozengracht/ Marnixstraat oversteken was volkomen onoverzichtelijk. Het feit dat het voetgangerslicht op groen staat, betekent absoluut niet dat je veilig kunt oversteken. Fietsers maken gebruik van het zebrapad. Er rijden bussen, trams, auto's, kutbakfietsen die allemaal een uitzondering op de regel zijn. Dan heb je nog de dode hoek. Ik ben niet gelovig maar dacht: 'God, zegen de greep'. Ik stak over en het licht was alweer rood voordat ik de overkant bereikte. Ik werd bijna aangereden en wilde flink gaan schelden en vloeken. Maar ik had een muts op en met die hamstertas begon ik aardig te lijken op een verwarde vrouw.
Bij Henk bijgekomen met wijn en erwtensoep. Honderduit gepraat na twee maanden verstoken te zijn geweest van conversatie. Alsof ik uit ballingschap terug ben.
Het criminele aspect ondervond Henk aan den lijve toen op een avond iemand op zijn deurtje kloppen. Henk: 'Wie daar?'. Er stond een ventje voor de deur in spijkerbroek en een hoodie, je weet wel. Hij toonde een politiepenning. ' Meneer, kunt u het hek open doen'. Dat bevindt zich naasr de woning en leidt naar andere huizen. De man had een laddertje bij zich en klom op een dak. Henk bleef nieuwsgierig kijken. 'Lukt het?' De undercover agent: 'Meneer, houd uw bek en ga naar binnen.'
Even later kwam er een heel arrestatieteam die drie boeven in de boeien sloeg.
Ik zei tegen Henk: 'Kom toch gezellig in IJburg wonen.' ' Nee', zei Henk, die schrijver is, ' ik moet voeling met de maatschappij houden.' Ik: 'ik dacht vroeger ook dat ik niet zonder de binnenstad kon. Maar dat lijkt maar zo.'
Henk noemt als echte Amsterdammer de stad al decennia lang: open inrichting Amsterdam.
Toen ik van het tehuis naar de Jordaan liep was het spitsuur en donker. Ik liep met zo'n domme hamster AH-zak met boodschappen want ik had niets in huis. Kruispunt Rozengracht/ Marnixstraat oversteken was volkomen onoverzichtelijk. Het feit dat het voetgangerslicht op groen staat, betekent absoluut niet dat je veilig kunt oversteken. Fietsers maken gebruik van het zebrapad. Er rijden bussen, trams, auto's, kutbakfietsen die allemaal een uitzondering op de regel zijn. Dan heb je nog de dode hoek. Ik ben niet gelovig maar dacht: 'God, zegen de greep'. Ik stak over en het licht was alweer rood voordat ik de overkant bereikte. Ik werd bijna aangereden en wilde flink gaan schelden en vloeken. Maar ik had een muts op en met die hamstertas begon ik aardig te lijken op een verwarde vrouw.
Bij Henk bijgekomen met wijn en erwtensoep. Honderduit gepraat na twee maanden verstoken te zijn geweest van conversatie. Alsof ik uit ballingschap terug ben.
vrijdag 5 januari 2018
Frasierites
In de jaren 90 werd de sitcom Frasier uitgezonden. Meestal op de avond dat we ons schrijfgroepje hadden in de Waalsteeg. Ik zag de serie dus heel onregelmatig maar vond hem met kop en schouders boven alle andere comedies uitsteken. De schrijvers namen de kijker serieus, de grappen waren intelligent en van een hoog niveau. Bovendien speelden ze vaak met genres zoals de klucht. Misverstanden, veel deuren en 'Vlug, verstop je in de kast'.
Jaren geleden zocht ik naar afleveringen op YouTube. Ik kon verschillende seizoenen bekijken maar vaak was het beeld van een slechte kwaliteit. Of werden, expres, de stemmen versneld. Waarschijnlijk om je te dwingen de serie te kopen.
Dat heb ik dit jaar gedaan. De hele Frasierbox. Ik noem het: mijn goudmijn.
Sommige afleveringen zitten zo steengoed in elkaar en worden zo perfect geacteerd dat ik ze meerdere malen heb bekeken. De timing, de mimiek, de verwijzingen naar filosofen, psychiaters en wetenschappers. Briljant!
Lang verhaal kort. Ik dacht: ben ik nu de enige die zo onder de indruk is van Frasier en vind dat schrijvers en acteurs de Nobelprijs voor Comedy verdienen? Ik vond op Facebook gelijkgestemden. De Frasier Family of Frasierites. De meesten wonen in Amerka. Twee in Nederland. Maar ook één in Syrië en één in Armenië. De pagina beheerder tolereert geen cynisme of afzeikgedrag. Dus de leden zijn uiterst beleefd en meelevend. Want behalve Frasier gerelateerde berichten kan men ook zijn persoonlijke leed kwijt op de pagina. En dat is nogal wat. Bij de een is kanker geconstateerd, de ander zijn zus is plotseling overleden enzovoorts. Men reageert empathisch met troostende woorden en een opbeurend citaat van Frasier. Er is zelfs een stel dat elkaar gevonden heeft via deze FBP.
Het afgelopen jaar zijn er 4000! leden bijgekomen. En dan wordt het toch minder. Met zoveel leden is het moeilijk origineel te blijven en niet in herhalingen te vallen. Dus plaats ik heel af en toe een anecdote. Frasier en Niles zijn sherrydrinkers. Ik vertelde de club dat in de jaren 70 het sherry-dieet populair was in Nederland. En dat onze koningin vele ponden was kwijt geraakt. Het dieet bestond uit: alle maaltijden halveren en een glas sherry toevoegen. Ontbijt, lunch en diner. Om de een of andere reden moest je er ook veel zwarte koffie bij drinken. De doktoren raden het sherry-dieet tegenwoordig af.
Ik ben gek op dat soort idiote verhalen.
Gisteren kwam de beheerder met de mededeling dat hij klachten had ontvangen over postjes die niet Frasier-gerelateerd zouden zijn.
Ik las dat en ging verder in mijn boekje lezen maar die opmerking zat me dwars. Sinds wanneer klagen Frasierites? Er worden op de pagina ook quizjes geplaatst of enquetes. Ik vind daar niets aan maar anderen beleven daar plezier aan. En misschien heeft die gast uit Armenië wel een verhaal dat Frasier-gerelateerd is maar dat anderen niet herkennen als zodanig. Die klachten ergerden me, op die manier houd ik liever mijn mond en is al het spontane eraf. Ik was pissig op die klagers want het prettige van die pagina was dat je er alles op kwijt kon. Uren later heb ik een berichtje geplaatst hierover, heel beschaafd en positief. Ik wil niet lid zijn van een club waar ik op eieren moet lopen.
Later dacht ik: heb ik er goed aangedaan of keert iedereen zich tegen me? Het zij zo.
Vanochtend keek ik naar de reacties en kreeg alleen maar bijval. Well said enzovoorts.
Gelukkig maar want het is de enige club waar ik lid van ben en dacht geestverwanten te hebben gevonden. Tolerante, onvoorwaardelijke vrienden bij wie je je belachelijk kunt maken zonder consequenties.
Jaren geleden zocht ik naar afleveringen op YouTube. Ik kon verschillende seizoenen bekijken maar vaak was het beeld van een slechte kwaliteit. Of werden, expres, de stemmen versneld. Waarschijnlijk om je te dwingen de serie te kopen.
Dat heb ik dit jaar gedaan. De hele Frasierbox. Ik noem het: mijn goudmijn.
Sommige afleveringen zitten zo steengoed in elkaar en worden zo perfect geacteerd dat ik ze meerdere malen heb bekeken. De timing, de mimiek, de verwijzingen naar filosofen, psychiaters en wetenschappers. Briljant!
Lang verhaal kort. Ik dacht: ben ik nu de enige die zo onder de indruk is van Frasier en vind dat schrijvers en acteurs de Nobelprijs voor Comedy verdienen? Ik vond op Facebook gelijkgestemden. De Frasier Family of Frasierites. De meesten wonen in Amerka. Twee in Nederland. Maar ook één in Syrië en één in Armenië. De pagina beheerder tolereert geen cynisme of afzeikgedrag. Dus de leden zijn uiterst beleefd en meelevend. Want behalve Frasier gerelateerde berichten kan men ook zijn persoonlijke leed kwijt op de pagina. En dat is nogal wat. Bij de een is kanker geconstateerd, de ander zijn zus is plotseling overleden enzovoorts. Men reageert empathisch met troostende woorden en een opbeurend citaat van Frasier. Er is zelfs een stel dat elkaar gevonden heeft via deze FBP.
Het afgelopen jaar zijn er 4000! leden bijgekomen. En dan wordt het toch minder. Met zoveel leden is het moeilijk origineel te blijven en niet in herhalingen te vallen. Dus plaats ik heel af en toe een anecdote. Frasier en Niles zijn sherrydrinkers. Ik vertelde de club dat in de jaren 70 het sherry-dieet populair was in Nederland. En dat onze koningin vele ponden was kwijt geraakt. Het dieet bestond uit: alle maaltijden halveren en een glas sherry toevoegen. Ontbijt, lunch en diner. Om de een of andere reden moest je er ook veel zwarte koffie bij drinken. De doktoren raden het sherry-dieet tegenwoordig af.
Ik ben gek op dat soort idiote verhalen.
Gisteren kwam de beheerder met de mededeling dat hij klachten had ontvangen over postjes die niet Frasier-gerelateerd zouden zijn.
Ik las dat en ging verder in mijn boekje lezen maar die opmerking zat me dwars. Sinds wanneer klagen Frasierites? Er worden op de pagina ook quizjes geplaatst of enquetes. Ik vind daar niets aan maar anderen beleven daar plezier aan. En misschien heeft die gast uit Armenië wel een verhaal dat Frasier-gerelateerd is maar dat anderen niet herkennen als zodanig. Die klachten ergerden me, op die manier houd ik liever mijn mond en is al het spontane eraf. Ik was pissig op die klagers want het prettige van die pagina was dat je er alles op kwijt kon. Uren later heb ik een berichtje geplaatst hierover, heel beschaafd en positief. Ik wil niet lid zijn van een club waar ik op eieren moet lopen.
 |
| Gil weet niet dat hij gay is |
Later dacht ik: heb ik er goed aangedaan of keert iedereen zich tegen me? Het zij zo.
Vanochtend keek ik naar de reacties en kreeg alleen maar bijval. Well said enzovoorts.
Gelukkig maar want het is de enige club waar ik lid van ben en dacht geestverwanten te hebben gevonden. Tolerante, onvoorwaardelijke vrienden bij wie je je belachelijk kunt maken zonder consequenties.
donderdag 4 januari 2018
Mijn Bubbel
Eindelijk is het digitale abonnement op De Volkskrant afgelopen. Hans had dat zich 2 jaar geleden laten aansmeren inclusief de papieren krant op zaterdag. Hij stond op mijn IPad dus 'sochtends bladerde ik hem altijd door. Terwijl ik weet dat ik er overstuur van raak. Niet alleen door het aanhoudende onrecht in de wereld. Maar ook over de absurde opinies. Je kunt beter niet weten wat mensen denken.
Ik kon het vanochtend toch niet laten dus opende ik The Guardian. Hetzelfde laken en pak. Voor het koninklijke huwelijk moeten de straten van Londen schoongeveegd worden. Daklozen en bedelaars, wegwezen. Terwijl prinses Diana haar kinderen al vanaf jongs af aan meegenomen heeft naar zwervers die in een kartonnen doos slapen. 'Wij zijn ontzettend bevoorrecht', zei ze tegen de kleine William en Harry,
' maar er zijn ook mensen die pech hebben. Voor hen zijn we ook verantwoordelijk.'
Vandaar dat die prinsen zo goed gelukt zijn als mens. Harry gaat echt niet daklozen wegjagen op zijn trouwdag.
Die gedachten gaan dan gelijk door mijn hoofd. Weer een kwartier van mijn leven dat ik niet terug krijg, zou dr. Phil zeggen.
Ik zag ook dat Trump flink wat messen in zijn rug krijgt van ontslagen medewerkers.
Dat valt onder het goede nieuws. Yes!
Daarna heb ik The Guardian gedeletetet.
Ik volg op YouTube ontspannings- en meditatieoefeningen. Een Brit raadde aan, vooral als je overgevoelig bent van prikkels van buitenaf, je eigen bubbel te creëren. Jij beslist wie en wat er in komt.
Het is een overlevingmechanisme in een 24-uurs economie met koopzondagen, sociale media, 700 tvzenders die verslag doen van alle ellende uit Verweggistan die allemaal onze schuld is.
Het algehele dieptepunt is dat kleutertweets van een president als nieuws gezien worden. Een keurige Britse politica werd op de keurige BBC naar haar mening gevraagd hierover. 'Ten eerste zouden zijn medewerkers zijn mobieltjes van hem af moeten pakken.' Juist, een goede tweede is die man negeren. Maar dat zal toch nooit gebeurden.
Mijn bubbel is gemaakt van Twitter- en assholewerend glas.
Ik kon het vanochtend toch niet laten dus opende ik The Guardian. Hetzelfde laken en pak. Voor het koninklijke huwelijk moeten de straten van Londen schoongeveegd worden. Daklozen en bedelaars, wegwezen. Terwijl prinses Diana haar kinderen al vanaf jongs af aan meegenomen heeft naar zwervers die in een kartonnen doos slapen. 'Wij zijn ontzettend bevoorrecht', zei ze tegen de kleine William en Harry,
' maar er zijn ook mensen die pech hebben. Voor hen zijn we ook verantwoordelijk.'
Vandaar dat die prinsen zo goed gelukt zijn als mens. Harry gaat echt niet daklozen wegjagen op zijn trouwdag.
Die gedachten gaan dan gelijk door mijn hoofd. Weer een kwartier van mijn leven dat ik niet terug krijg, zou dr. Phil zeggen.
Ik zag ook dat Trump flink wat messen in zijn rug krijgt van ontslagen medewerkers.
Dat valt onder het goede nieuws. Yes!
Daarna heb ik The Guardian gedeletetet.
Ik volg op YouTube ontspannings- en meditatieoefeningen. Een Brit raadde aan, vooral als je overgevoelig bent van prikkels van buitenaf, je eigen bubbel te creëren. Jij beslist wie en wat er in komt.
Het is een overlevingmechanisme in een 24-uurs economie met koopzondagen, sociale media, 700 tvzenders die verslag doen van alle ellende uit Verweggistan die allemaal onze schuld is.
Het algehele dieptepunt is dat kleutertweets van een president als nieuws gezien worden. Een keurige Britse politica werd op de keurige BBC naar haar mening gevraagd hierover. 'Ten eerste zouden zijn medewerkers zijn mobieltjes van hem af moeten pakken.' Juist, een goede tweede is die man negeren. Maar dat zal toch nooit gebeurden.
Mijn bubbel is gemaakt van Twitter- en assholewerend glas.
Abonneren op:
Posts (Atom)