Over bolhoeden gesproken

Verjaardag

De jarige (rechts)

HS 'schoonzusje was zondag jarig en de visite bestond uit een bont gezelschap; Surinamers, Filipijnen, een Spanjaard en Nederlanders. Er werd aanstekelijke salsamuziek gedraaid en toen wij ons op de dansvloer waagden werd pijnlijk duidelijk dat de meeste kaaskoppen van nature nogal houterig bewegen. Ik stond met mijn hakken op de teen van een Hindoestaan. 'Sorry', zei ik, 'ik ben Nederlander.' 'Geeft niks', zei de man. Zijn vrouw pakte mijn handen en gaf me een danslesje. Ik deed maar wat, maar door de drank voelde het alsof ik inderdaad met mijn bootie shakete.

Bolhoeden, liet ik mij vertellen, zijn zeer populair onder de jeugd van tegenwoordig

De jarige

Zie het voor je, Peekskill, NY, 1972

Peekskill, NY

Het zal wel door Maude komen dat er vanochtend een herinnering naar boven kwam van het eerste jaar dat ik in Amerika verbleef. Het was de tijd van de presidentsverkiezingen met kandidaten Richard Nixon en George Mc Govern.

Rivier The Charles stroomt door Boston

Ik was met een aantal collega's van het jeugdhotel op de bonnefooi naar Amerika gereisd. We hadden in Amsterdam zoveel Amerikanen ontmoet en onderdak gegeven. Zij hadden hun adres achter gelaten en met nadruk gezegd: 'Als je in Amerika bent kom dan langs.'
En zo bevond ik me in 1972 in Boston. Of liever Cambridge dat aan de stad vastzit. Boston lijkt veel op Amsterdam, er wonen veel studenten en fijne, linkse mensen. En er loopt een brede rivier door de stad, The Charles, die aan de Amstel doet denken. Boston was het mekka van de muziek. In elke bar kon je een live optreden bijwonen van musici die later wereldberoemd zouden worden, Bonnie Taylor speelde gewoon op straat. Bonnie Taylor? Bonnie Raitt, natuurlijk.
Ik had een jonge Amerikaan leren kennen die mij meenam naar musea. Hij liet me een Hollands schilderij zien, een portret van een dame. 'Kijk', zei hij,'ze lijkt sprekend op jou.' Oud-Hollandsche genen. Hij sliep op een waterbed. Iedereen sliep op een waterbed, een vreemde ervaring want bij elke beweging klotste het water heen en weer. In het begin kon ik niet in slaap vallen van die voortdurende golven. En iedereen was naar Woodstock geweest en iedereen had kratten vol lp's. Zelf bezat ik vier langspeelplaten: Blind Faith, Led Zeppelin, Joe Cocker en Cat Stevens
Op een dag werd hij, laat ik hem Louis noemen, gebeld door zijn vader. Een zogenaamde conferencecall. Ook zijn twee broers en zus waren aan de telefoon. 'Ik heb groot nieuws', zei Pa, 'ik heb de loterij gewonnen. Komen jullie allemaal dit weekeinde naar huis, dan gaan we het vieren.' Het ging om 50.000 dollar, een groot bedrag in 1972. 'Ga je mee?', vroeg Louis, 'dan kun je mijn ouders ontmoeten. Ik weet zeker dat je met mijn moeder kunt opschieten.'
En zo reisden wij af met de trein naar Peekskill, New York.

Presidentskandidaat George McGovern (in het midden)

De familie woonde in een huis dat leek vervaardigd uit een bouwpakket. Vierkant, drie slaapkamertjes, een keuken en woonkamer. En een grote kelder waar Ma haar doka had ingericht. Ze was een moderne vrouw getrouwd met een aartsconservatief. Toen ik Pa voor het  eerst zag, dacht ik, die man kan zo in het circus. Zo dik. Als ik nu foto's van hem zie valt het reuze mee. Toen was overgewicht een uitzondering, tegenwoordig is 100 kilo heel normaal.  Pa keek altijd televisie en had daarbij de politieradio aan. Hij was lid van de vrijwillige brandweer en bleef zo op de hoogte van eventuele branden in de buurt. Hij werkte zijn hele leven al in een fabriek. Toen zijn kinderen klein waren had hij zelfs drie banen om de rekeningen te kunnen betalen. Ik had toen al kunnen weten dat Amerika niets voor mij is.
De familie was goed bevriend met de Ierse buren die achter hen woonden. De tuinen grensden aan elkaar maar als ze op bezoek gingen namen Pa en Ma de auto. Een half blokje om. Ze hadden dan ook een erbarmelijke conditie.

Hunter S. Thompson volgde de campagne

Ma nam ons mee naar het winkelcentrum en zei: 'Koop wat je wilt, ik betaal.' Ik koos een doos kleurkrijtjes en een schetsblok. Ik weet niet meer wat de anderen kochten maar we kregen allemaal een pakketje Seamonkeys. Seamonkeys waren wezentjes die in poedervorm in een zakje zaten. Zodra je het in het water strooide, beloofde de verpakking, zouden er kleine wateraapjes tevoorschijn komen. Er stonden plaatjes op de gebruiksaanwijzingen van vrolijke figuurtjes met krullend haar die allerlei kunstjes deden. In werkelijkheid werd de jampot met water, waarin we het poeder hadden gedeponeerd, troebel en begon het te stinken. We zagen wel een soort slierten ontstaan maar van echt levend organisme was nauwelijks sprake.

Nixon zou winnen

's Avonds keken we naar politieke televisiedebatten waarbij Pa flink zijn rechtse meningen uitte. De Liberals deugden uiteraard niet, allemaal communisten. Wij keken hoofdschuddend toe. Welk weldenkend mens stemt er nu op Nixon?
Oudere blanke Amerikanen waren nog met naar bekomen van het feit dat zwarte Amerikanen gelijke rechten hadden gekregen. 'Junglebunnies' noemde Pa de Afro-Amerikaanse medemens. Niet dat hij een echte racist was, hij had zwarte vrienden, meer uit gewoonte. Bij zwarte families hoefde je in die tijd ook niet met een blanke vriend of vriendin thuis te komen. De twee groepen Amerikanen bleven in hun eigen hoek.
( Behalve natuurlijk in de muziek, die kent geen rassendiscriminatie.)
Het was een tijd van veranderingen. Black is beautiful, women's lib. Ma was tegen de zin in van haar man gaan werken. Hij kocht een nieuwe auto van zijn geld en ging op vakantie. Veel gelukkiger werd hij niet. Ik zag hem s' avonds in zijn eentje voor de televisie zitten, een liter ijs weg lepelend.
Ma ging vooruit, Pa bleef steken in de tijd. Maar Nixon zou dat jaar winnen. Van McGovern hebben we nooit meer iets vernomen. Met Nixon zou het uiteindelijk ook slecht aflopen. Toch een soort van gerechtigheid.

Maude zag in 1972, net als wij, de bui al hangen. 'O Walter, I can't live with Nixon as president

Maude For President

De spin-off van Archie Bunker, Maude, is een meesterwerk. Fantastisch geschreven en topacteurs met bovenaan Bea Arthur. Jammer dat ze is overleden anders had ik haar een fanbrief geschreven.
Maude is een progressieve, feministische Amerikaanse vrouw. De serie is in de jaren 70 gemaakt, ook zo'n fascinerend aspect. Maude gooit al haar frustraties er direct uit. Meestal door hard te schreeuwen. Het ene moment is ze aan het dansen en zingen, twee minuten later hang ze wanhopig tegen haar man aan: 'O, Walter. Walter, Walter, Walter, ik ben oud en lelijk.' (Ze is 47 jaar).

Elke avond kijk ik op YouTube naar een aflevering. Gisteren vierde de familie met de buren Oudejaarsavond van 1974. Het is net of je een tijdmachine hebt genomen. Iedereen wordt depressief van het huidige en het toekomstige jaar want Nixon is president. Alleen de Republikeinse, conservatieve buurman Arthur heeft nergens last van.

In één van de beste afleveringen is Maude een presidentscampagne gestart voor Henry Fonda. Henry Fonda for president. Haar huis is veranderd in het hoofdkwartier en Maude heeft iedereen ingeschakeld om posters op te hangen, flyers uit te delen. Ze loopt uitgelaten door het huis: '' Deze campagne wordt een succes. Ik heb de agent van Henry Fonda gesproken en hij komt morgen langs. Dan kan ik hem vertellen dat hij presidentskandidaat is.' De hele kamer valt stil. Men houdt op met stencilen en enveloppen dicht plakken. 'Weet hij dan niet dat hij kandidaat is?', vraagt Walter. Welnee, dat was gewoon een ideetje van Maude. En als Henry langs komt zal hij zo enthousiast zijn dat hij uiteraard met haar plan zal instemmen. Volgens Maude. Henry Fonda komt langs. Maude ontvangt hem met grandeur: 'Ach, meneer Fonda, kijk eens naar het campagnemateriaal en ons team dat dit allemaal mogelijk heeft gemaakt voor u.' Fonda valt bijna om van verbazing: 'But I'm an actor.' De pers komt erachter en al gauw wil Barbara Walters een interview met Maude. Fonda ontkent tegenover de pers dat hij president wil worden maar niemand gelooft hem. Het gerucht verspreidt zich als een lopend vuurtje over Amerika. Henry Fonda for president.

Als Walter er achter komt dat Maude al het collegegeld van haar kleinzoon in de campagne heeft gestopt, begint hij te bevroeden dat Maude iets mankeert. Ze heeft het zicht op de realiteit verloren..
De diagnose: Maude is manisch-depressief. Himmelhoch jauzchend, zum Tode betrübt.  Het is een meesterlijke conclusie van het verhaal, het is grappig èn educatief. Op een luchtige manier wordt de aandoening onder de loep genomen, het gedrag van Maude is opeens begrijpelijk.
Het verhaal eindigt ermee dat Henry Ford een brief schrijft aan Maude dat hij nooit van zijn leven president van Amerika wil worden maar dat hij haar wel een hele aparte vrouw vindt. Maude krijgt medicijnen maar gelukkig blijft ze altijd een beetje manisch- depressief. Schreeuwen, tieren, huilen, lachen, zingen en dansen, Maude for president.

Maude's Mood

Diëten, levensgevaarlijk

Aangezien ik waarschijnlijk niet de enige ben met dit probleem, deel ik het volgende:

Heb je ook last van extra kilo's en het lukt je maar niet ze kwijt te raken? 'Dan eet je toch iets minder', zeggen mensen die alles kunnen eten zonder aan te komen. Dat lijkt logisch. Maar telkens als ik een poging ondernam werd ik depressief en angstig. Ik kon me niet meer concentreren en uiteindelijk vrolijkte ik weer op door een zak spekkies te eten. Daarna voelde ik me natuurlijk een sukkel en begon de hele cyclus weer overnieuw. Ik heb zelfs de hulp van een diëtiste ingeroepen die bij brood, bruine rijst en bananen riep: 'Nee, dat is allemaal suiker. Neem maar een bakje magere yoghurt als je honger hebt. Of een zure appel.' Met veel moeite viel ik 5 kilo af maar had geen enkele lol meer in mijn leven. Ze zei ook: 'Met één keer in de week sapvasten ontgift je je lijf.'

Ik wist dat er iets niet klopte en dat het niets met gebrek aan wilskracht te maken had.
Laatst dacht ik, er moet voedsel bestaan waarvan je energie krijgt en waarbij je normaal functioneert. Op internet vond ik inderdaad artikelen over mensen die een serotonine tekort krijgen als ze niet genoeg koolhydraten binnen krijgen. Dit type moet juist bruine rijst, bananen, pasta en aardappels eten. Het eiwitdieet die de diëtiste mij voorschreef is funest. Van sapvasten kun je zelfs suïcidaal worden. Dat zo'n deskundige dat niet weet is toch ongelofelijk. Daar moet je, verdomme, zelf achter  komen na jaren van ploeteren. Dat is toch treurig. Die achterlijke diëten zorgen ervoor dat je er nog een probleem bij krijgt, Niet alleen een tekort aan serotonine, dopamine, leptine en problemen met je bijnieren maar je zit ook nog eens doodongelukkig thuis. Op je streefgewicht.

En nèt toen ik hier achter kwam las ik een artikel in een tijdschrift over een boek dat over dit probleem geschreven is. The S factor diet- the happiest way to lose weight. Daarin staat precies beschreven van welk voedsel je gelukkig wordt en kost het je geen enkele moeite die zak spekkies te laten staan.  Ik wist wel dat ik gelijk had.

The S Factor

L' Armoire de Henriëtte

O & O Old and Original

My Search for Style

I WANT IT ALL

Ik keek laatst naar oude afleveringen van de sitcom Maude. Maude is de progressieve nicht van Edith Bunker, de vrouw van Archie en wordt gespeeld door Bea Arthur. Dezelfde geestige vrouw die Dorothy speelt in Golden Girls. Ik heb me enorm vermaakt, het geeft zo'n goed beeld van Amerika in de jaren 70. Vrouwenemancipatie, Black is Beautiful, Nixongrappen. De onderwerpen van de serie zijn nog steeds actueel. Zo ondergaat Maude op haar 47ste een abortus omdat ze zichzelf te oud vindt om nog een kind groot te brengen. Tegenwoordig zou ze daar doodsbedreigingen voor hebben ontvangen via Twitter. Het lijkt wel of men tegenwoordig zo bang is om wie of wat dan ook te kwetsen. Afro-Americans, prolife activisten, het moederschap, religieuzen. De meeste comedy's pakken alleen  veilige onderwerpen aan.

Maude krijgt een schoolvriendin op bezoek. 'Wij noemden haar altijd Mousy omdat ze zo kleurloos was en muizentandjes had, het arme kind', zegt Maude tegen haar dochter,'maar het was een schat van een meid.' Mousy belt aan, Maude doet open en daar staat een goedverzorgde, slanke vrouw met een prachtig gebit. Ze vertelt dat ze onderdirecteur van een schoonheidsmerk is en wekelijks naar Parijs, Tokio, LA en New York vliegt. Daar staat de progressieve Maude met haar certificaat van goede moeder. Ze is jaloers en uit dat in neerbuigende opmerkingen. 'Wat triest dat je helemaal alleen bent, geen man, geen kinderen, ik moet er niet aan denken.' Mousy begrijpt de steken onder water en zegt: 'Maude, luister, ik heb gekozen voor deze carrière. Ik zou ook wel een partner willen maar het is of het één of het ander. You can't have it all.' Maude knikt vol begrip maar verslagen. En dan schreeuwt ze: 'I WANT IT ALL.'

De teksten van de serie doen me nog het meeste denken aan het werk van Annie M.G. Schmidt.

Autodieven

Ik ga straks Autodieven Gepakt kijken voor de broodnodige ontspanning. Het concept is eenvoudig. De Amerikaanse politie zet een lokauto neer. Deuren niet op slot, sleuteltje in het stopcontact. En dan is er altijd wel een sufferd die instapt en zegt: 'Het zal toch geen lokauto zijn?' , start de motor en rijdt weg. Een paar minuten later is hij omsingeld door 4 politiewagens. Hij kan geen kant op want de deuren sluiten hermetisch en alles is gefilmd. De smoesjes van de dieven zijn hilarisch: 'Een oud vrouwtje vroeg of ik de auto een straat verder voor haar wilde parkeren.' Dat krijg je als er te weinig criminaliteit is, dan moet je het wel uitlokken. Toch?

Gristenen

Enger kan ik het niet maken

Vanochtend vroeg zapte ik langs de EO. Andries Knevel vroeg net aan een bekeerde gast, een man van een jaar of 40, of hij kon uitleggen wat ongelovigen nu missen. "Ze beseffen niet dat ze een armzalig leven leiden. Ik geef een voorbeeld, stel je rijdt een Opel en je ziet een glanzende BMW staan. Als je eenmaal in een BMW rijdt kun je je niet voorstellen dat je ooit genoegen hebt genomen met de Opel.'
Ik herinnerde me een verhaal van mijn broer die voor de NOS werkte in Hilversum. Hij vertelde dat de EO-medewerkers in de mooiste en duurste auto's rondreden. Dat is waarschijnlijk hun enige wereldse uitlaatklep, er is zoveel verboden voor de gristenen. Typerend voor de EO-ers dat ze hun geloof alleen duidelijk kunnen maken aan de hand van materiële zaken.
Er zijn honderdduizend alledaagse dingen die belangrijker zijn dan een auto. De glimlach van een kind bijvoorbeeld.

De glimlach van een kind

Hier word ik zo gelovig van

De vreemde geschiedenis van mijn hoofd

Annie M. G. Schmidt verdeelde haar leven in tweeën,  de tijd dat ze nog kon lezen en de latere periode toen ze blind werd en voorgelezen moest worden.
Ik kijk soms naar jeugdfoto's van mezelf en denk: 'Toen kon ik mijn hoofd nog stil houden.' Tegenwoordig krijg ik gif in mijn nekspieren gespoten om mijn leven enigszins dragelijk te maken.
Het begon al op jonge leeftijd, om precies te zijn op mijn 13e. Door een combinatie van desastreuze gebeurtenissen (die komen altijd in drieën. Bijvoorbeeld de dood van een geliefde, een ongeluk en een ontslag, zijn een goede voedingsbodem voor psychische aandoeningen)  ontstond bij mij de angst dat ik de controle zou verliezen over mijn nekspieren. Laat ik het een dwangneurose noemen die zo'n invloed op mijn leven had dat ik uiteindelijk in een isolement terecht kwam en me zelden buiten mijn huis vertoonde. Eerst hield ik mijn gevoelens geheim totdat niet langer lukte. Ik werd verwezen naar een psychiater, daarna naar groepstherapie, gedragstherapie en weet ik wat allemaal nog meer. Ik werd daar nog ongelukkiger van. Ik heb het nog een tijdje geprobeerd weg te zuipen met alcohol, bij wijze van zelfmedicatie, maar dat was niet vol te houden. Bovendien ben ik niet eens zo gek op drank.

Uiteindelijk dacht ik de oplossing gevonden te hebben door veel te sporten. Als ik hard liep of zwom voelde ik me altijd een stuk opgewekter. Ik combineerde dat met een laag caloriedieet en een nieuwe ziekte was geboren: anorexia nervosa. Dat werd me medegedeeld in het ziekenhuis waar ik met een te laag gewicht was opgenomen. Het enige dat er op zat, zei de dokter, is calorierijk voedsel te eten en niet te bewegen. "Ik ga niet terug naar die hel', zei ik nog, maar ik werd aangesloten op een slangetje dat astronautenvoer naar binnen pompte. 'Het is erger dan afkicken van heroïne' , had een deskundige professor gezegd die langs was gekomen. Mijn uiterlijk veranderde van een skelet in een herkenbare jonge vrouw maar in mijn hoofd speelden zich Jeroen Boschachtige taferelen af. Eén keer zag ik mezelf dood langs de kant van een snelweg liggen. Er kwam er een dokter met een groep studenten langs die mij als geval bekeken. Ik voelde me net de Elephant Man.

Nu was ik nog verder van huis. Ik liep suïcidaal rond op zoek naar scherpe voorwerpen en moed. De behandelaars kwamen tot de conclusie dat het zo niet langer kon. Een antidepressivum zou alles dragelijker maken. Het eerste middel dat ze me gaven had een averechtse werking. Ik ging dat weekeinde naar Amsterdam en de treinconducteur dacht dat ik een epileptische aanval had. Ik schudde, mijn hoofd trok naar links. Ik probeerde met mijn handen mijn hoofd stil te houden waardoor alles schokte. 'Het komt door de medicijnen', zei ik. Ik nam de tram, net toen die wegreed spuugde een jongen een flinke fluim tegen het raam waarachter ik zat.

Ik logeerde bij mijn ex. Ik ging op de bank liggen in de hoop rust te krijgen. Maar geen enkele houding was comfortabel. Hoe ik ook lag of zat of stond mijn hoofd trok met zo'n kracht naar links alsof het getrokken werd door zes paarden. Slapen was onmogelijk en middenin de nacht barstte ik in tranen uit en huilde wanhopig: 'Nu heb ik niets meer.'
Ik ben ogenblikkelijk opgehouden met de medicatie en kreeg toen pillen waar ik rustiger van werd maar de aandoening bleef. De neuroloog stelde de diagnose Torticollis Spasmodica. Een chronische ziekte met Parkinsonachtige verschijnselen.

Sinds een aantal jaren word ik in het AMC behandeld met botuline. Men spuit het gif in wel 10 nekspieren. Dat gebeurt om de drie maanden en is een paardenmiddel en een zegen. Alleen lijkt het steeds sneller uitgewerkt te zijn. Op dit moment zit ik hoofdschuddend achter mijn computer en denk: 'Waarom kan er geen wonder gebeuren en word ik op een ochtend wakker en is het weg?' Elke dag word ik geconfronteerd met wat niet meer kan: stilzitten, naar de bioscoop gaan, tandarts en kapper leveren problemen op enzovoorts. Torticollos Spasmodica betekent scheefstand van het hoofd. Daarmee kan ik nog leven. Het is het voortdurend getrek van de spieren, ook als ik in bed lig. Die ongecontroleerde bewegingen noemt men in vaktermen Jerks. Ik wil van die jerks af.

Die Joden

Die Joden

Vorig jaar was er een jongetje dat graag wilde dat zijn oom, die vrijwillig bij de SS was gegaan, ook herdacht kon worden op 4 mei. Als je 19 jaar bent doe je soms domme dingen. Maar je zult toch, net als iedereen, de consequenties moeten dragen. Toen ik die leeftijd had voelde ik een lichte sympathie voor de Baader-Meinhoffgroep. Achteraf volkomen belachelijk, het waren ordinaire moordenaars. Gelukkig heb ik een gezonde afkeer voor fanatieke groeperingen, links of rechts, dus ik zou me er nooit bij aangesloten hebben.

Die Joden

Dit jaar laaide de discussie weer op over het herdenken van Duitsers tijdens Dodenherdenking. Velen van hen waren tenslotte ook slachtoffer. Ik neem onschuldige Duitsers niets kwalijk maar ik kan hen niet tegelijkertijd herdenken met de echte slachtoffers. Bijvoorbeeld de Joden. In de discussie op Facebook reageerde men met: 'Hou nou eens op over die Joden. Mijn moeder heeft in een Jappenkamp gezeten.' En 'die Joden behandelen de Palestijnen net zo erg.'  Ach ja, die Joden.

Die Joden

Na het zien van de film Shoah en na het lezen van talloze boeken over de Holocaust van Presser, Primo Levi, Philip Mechanicus, Aharon Appelfeld wantrouw ik niet alleen mijn medemens maar ook mezelf. Zonder dat ik andermans leed wil bagatelliseren, vind ik de Jodenvervolging het voorbeeld van hoe kleine schakeltjes de Holocaust uiteindelijk mogelijk hebben gemaakt. Waren er Duitsers die de boel saboteerden? Waren er soldaten die de Joden met zachte hand uit hun huizen haalden? Het moest allemaal schnell, schnell en met veel geweld en sadisme. En iedereen die daar aan meegewerkt heeft is een schakel in het geheel. Ook al voerde je alleen bevelen uit.

Die Joden

Moslims mogen zichzelf, vreemd genoeg, graag vergelijken met Joden, als slachtoffer. Behalve dan dat er geen concentratiekampen zijn waar ze vervolgd worden en hen alle kansen geboden wordt voor onderwijs en een beter leven in niet-islamistische landen.En naar mijn weten zijn moslims ook nooit in veewagens gemept en op elkaar gepakt, zonder eten of drinken, in eigen poep en pis,naar vernietigingskampen afgevoerd.
De Palestijnen in Israël hebben het 100 x beter dan die in de Gazastrook. Driekwart van de Israeli's wil trouwens dat Israel zich terugtrekt uit dat gebied. De kolonisten, de orthodoxe Joden, zijn natuurlijk net zo onverdraagzaam als hun moslimbroeders. Alleen lopen zij zelden met explosieven om hun lichaam. Hamas wil best wel praten met Israël maar heeft in zijn handvest staan de vernietiging van dit staatje. De staat Israël mag dan wellicht een grote vergissing zijn, tijdens de Dodenherdenking denk ik aan die 6 miljoen Joden en de mensen die voor hen opkwamen.
Vreemd genoeg sta ik daar tegenwoordig geheel alleen in of wordt het afgedaan als een rechts standpunt.

Die Joden

Esther Gerritsen

Sommige 'schrijfsters' hebben zo'n goede pr-machine achter zich dat je, een maand lang hun kop op allerlei tijdschriftenomslagen ziet, ze worden in serieuze praatprogramma's uitgenodigd waar ze dan het liefst hun tieten tonen en ook de linkse pers kan geen genoeg van ze krijgen. 'En binnenkort komt er een fotoboek van me uit met allemaal foto's die ik van mezelf heb genomen met mijn blackberry', vang je nog net op als je wegzapt. Daarom even wat aandacht voor een schrijfster die niet aan aan dat soort aanstellerij doet, eenvoudigweg omdat ze te neurotisch is. Niet hysterisch maar gewoon menselijk. Zoals alle goede schrijvers. Zij hoeft niet perse naast Matthijs te zitten of te flirten met Jeroen Pauw. Bovendien heeft ze wel iets beters te doen: schrijven. Ik heb het over Esther Gerritsen die wekelijks een column in de VPRO-gids heeft. Haar nieuwe boek heet Dorst.