Lustpil

Nu even niet!

Begin jaren 60 vroeg mijn moeder aan de huisarts of zij de anticonceptiepil kon krijgen. 'Ach mevrouwtje'. zei de dokter,' die pil zit nog in een experimentele fase.' Een maand later was ze weer zwanger. Jaren 70 pleitten vrouwen voor legale abortus. Baas in eigen buik. Je zou denken dat de vrouwenemancipatie in 2013 wel voltooid zou zijn. Maar in de discussie over de lustpil voor vrouwen, detecteer ik ook dat neerbuigende toontje alsof vrouwen tegen zichzelf beschermd moeten worden. 'Wij zijn toch geen bonobo aapjes, die alles met sex oplossen', las ik in de Elsevier. Trouwens de rol van de man is die van agressor en die zou met de komst van de lustpil gefrustreerd worden. En de vrouw komt niet meer toe aan haar verzorgende taken.
En dat schrijft een vrouw! Nou mevrouwtje, wij zijn baas over ons eigen lichaam, wij weten zelf wel wat goed voor ons is. En nee, we nemen die pil niet om mannen te plezieren maar onszelf. Hoepel toch op met je sletvrees.

Bankovervaller tegen wil en dank

Het is de schuld van de maatschappij

Eind jaren 90 begon ik bij de buurtkrant te werken. Als vrijwilliger. De krant werd uitgegeven door de lokale welzijnsstichting. Het was de tijd van de positieve discriminatie. Dat hield onder meer in dat de stichting veel 'allochtonen' in dienst nam. Bij belangrijke informatie in de krant, werd een Turks als een Marokkaanse vertaling geleverd. Op de voorpagina stond elke maand een column van ene Mohammed. Hij had een goede positie bij de stichting maar sprak de taal slecht. Zijn teksten werden door de eindredacteur naar begrijpelijk Nederlands omgezet. Zijn maandelijkse stukkie ging altijd over het verschrikkelijke racisme en de stuitende discriminatie waar de 'allochtonen' dagelijks tegenop liepen, en het gruwelijke onrecht wat de Marokkanen was aangedaan. Elke maand las ik dezelfde riedel, niets deugde in Nederland. Over de fijne, nieuwe huurwoning, die de man en zijn gezin toegewezen had gekregen en de kinderbijslag hoorde je hem nooit.

Ik solliciteerde na twee jaar vrijwilligerswerk naar een betaalde functie. Mohammed zat in de sollicitatiecommissie. Hij wees mij af. Ik paste niet in het profiel.

Langzamerhand sloeg het klimaat om en verscheen de krant alleen nog in het Nederlands. Ook begon de overheid eisen te stellen aan buitenlanders. Je zou kunnen zeggen dat ze als volwassen mensen beschouwd werden en verantwoordelijkheid moesten nemen voor hun positie in de maatschappij. Ook de subsidies voor de tientallen Turkse en Marokkaanse clubjes werd stopgezet.

De Volkskrant heeft zijn eigen Mohammed in de vorm van columniste Harriet Duurvoort. Een jonge vrouw, zo te zien van Surinaamse afkomst. Het onderwerp is altijd hetzelfde. De blanke Nederlander is een racist en discrimineert. Kop van vandaag: Een buitengesloten generatie. Met als leader: Jeugdwerkeloosheid onder allochtonen is, ook door discriminatie, veel hoger. Duurvoort schrijft hoe ze zich als juriste suf heeft gesolliciteerd bij advocatenkantoren in het hele land. Maar die gaven de voorkeur aan een corpsbal.
'Discriminatie op de arbeidsmarkt moet keihard worden aangepakt', schrijft Duurvoorst. 'Het vreet aan een individu, aan een gemeenschap, aan de samenleving als geheel. De gevolgen kunt u op uw vingers natellen. Een neerwaartse spiraal van armoede frustratie, radicalisering en criminaliteit.'

Dat klopt, het water staat me aan de lippen. Ik ga vandaag maar eens een bank overvallen. 

Er hangt iets in de lucht ...

Een soul Santa Claus

... of er zit iets in ons drinkwater. Hele volksstammen voelen zich tekort gedaan. In Amerika heeft de gekte ook toegeslagen. Namelijk vraagtekens zetten bij oude tradities en volksfeesten. 'Waarom', vragen sommige mierenneukers zich af,  'is de kerstman wit en niet zwart.' Als je zo geobsedeerd bent door kleur, ben je eigenlijk een racist, vind ik.

Je kunt natuurlijk op elke slak zou leggen als je niets beters te doen hebt. De tekst van het Wilhelmus bijvoorbeeld? Die is toch niet meer van deze tijd?
 Ik wil best meegaan in een veranderende wereld als het op een speelse manier gebeurt. Maar niet via chantagemethodes en beschuldigingen van de schuimbekkende anti-dit-of-dat lobby. Als een Surinamer zich gekwetst voelt door Zwarte Piet, zeg ik, dan ga toch lekker in Suriname wonen bij die gezellige moordenaarpresident Bouterse. Pleur op, zou dominee Gremdaat zeggen, als je het ganse Nederlandse volk racistisch vindt.

Maak je liever druk om zaken die er werkelijk toe doen. Zoals kindermishandeling en -verwaarlozing. Dat schijnt ook nog regelmatig plaats te vinden. Achter gesloten deuren in Nederland. Lijkt me zinniger dan al je energie in het bestrijden van sprookjes te stoppen.

One Foot in the Grave

De Keizer van China

Als ik even genoeg heb van de hoeveelheid info, kijk ik naar een aflevering van de Britse sitcom One Foot in the Grave. Over een bejaard echtpaar (61 jaar). De man ergert zich terecht aan het groot aantal aso's waar hij regelmatig tegenaan loopt. Hij maakt de fout om die mensen aan te spreken op hun gedrag. Zo tiert hij tegen jongelui die graffiti spuiten. Hij maakt een opmerking over hun kleding, gescheurde spijkerbroeken. Dat laten ze niet ongestraft. Als hij van huis is, bespuiten ze zijn slaapkamermuren en knippen ze grote gaten in zijn pantalons. Telkens weer krijgt hij op zijn donder maar hij kan het niet laten zijn mond open te doen. Zijn vrouw wordt gek van zijn gemopper. Mopper, mopper, mopper. Zij standaarduitdrukking: 'I don't believe it.'

Het ging slecht met mijn huisgenoot HS. Hij had al een week niet gerookt! I don't believe it. Hij ontwikkelde afgelopen week een akelig gerochel en leek op sterven na dood. Ik heb altijd de illusie dat ik iedereen kan redden dus ik kocht een pot powereiwit, cake en slagroom. Gisteren deed ik boodschappen. Kan ik nog iets voor je meenemen. 'Chocola', zei hij met zijn laatste krachten, 'melkchocola vind ik het lekkers.' Ik kocht brood, worst, paté, kip, macaroni, eieren. En een gigantische reep melkchocolade met nootjes.
HS vanmiddag: 'Voortaan geen chocola met nootjes kopen. ik zit me gek te kauwen. Pindakaas is wel goed. Dat geven ze altijd aan mensen om aan te sterken. Waarom koop je nooit pindakaas.'

Gisteravond lag hij verslapt tegen de radiator aan. Lijkbleek.Vanochtend belde ik de dokter en maakte een afspraak voor HS voor afgelopen middag. 'En wat zei de dokter', vroeg ik toen hij de woning weer binnenstapte. 'Die rochel komt door het stoppen met roken.Daarom voel ik me zo ellendig. Het kan nog wel een half jaar duren.' Zeg dat nou niet, dacht ik, tegen iemand die stopt met roken. Maak hem duidelijk dat hij even moet doorzetten en dat hij zich dan beter gaat voelen. De dokter wilde hem verwijzen naar een diëtiste (u moet aansterken) en een bewegingstherapeut. Als je HS een beetje kent, weet je dat hij een afkeer heeft van meerdere mensen die zeggen hoe hij moet leven. Hij is allergisch voor deskundigen die hem advies geven. Waarom zegt de huisarts niet simpelweg: goed eten, geen maaltijden overslaan en tussendoortjes nemen. En dagelijks een rondje lopen.
Dus probeer ik die taak op me te nemen. 'Goed eten', zeg ik. 'Gisteren gaf je wel bedroevend weinig', antwoordt HS, 'je had meer kunnen opscheppen Ik ging met honger naar bed.' Dan schiet ik toch wel even uit mijn slof. 'Je kunt godverdegodver zelf wel opscheppen als je honger hebt. Je bent toch geen invalide. Jezus.'
Hoe zeggen die Engelsen dat ook alweer: 'You can lead a horse to water but you can't make him drink.' I don't believen it!

Geen koolhydraten, geen leven

Meid met oliebollen- Albert Cuyp

De gezondheidsrages worden steeds krankzinniger. De Schijf van Vijf waar ik mee opgegroeid ben, zou je reinste gif zijn. Je kunt net zo goed heroïne gaan gebruiken. Geen brood, geen pasta, geen rijst. Geen leven.
De nieuwste trend komt natuurlijk overgewaaid uit Amerika. Volgens een kenner staat 8 uur zitten gelijk aan het roken van 40 sigaretten. De oplossing: alles staand doen. Werken achter je computer, een boek lezen. Altijd staan alsof je een paard bent. Slapen zal ook wel funest zijn. In Amerika wonen mensen die 300 kilo wegen. Als ik drie omeletten heb gegeten en zes hamburgers kan ik een week geen voedsel meer zien. Maar deze dikkerds houden honger en eindigen in een drie-persoonsbed waar 'enablers' ze voeren met pannenkoeken en chips. Een nachtmerrie.

Knokige knietjes

Ik zag laatst een Amerikaanse schrijfster wier broer zich dood had gegeten. Als jongeling had hij een normaal postuur maar allengs begon hij zich te medicaliseren met voedsel. Zijn zus is van de weeromstuit een gezondheidsfreak geworden die uitsluitend het hoognodige eet en nooit zit. Ik vind het allemaal zo extreem. Sylvia Witteman schreef over 'de knokige knietjes' van Halina Reijn en Carice van Houten. Deze vriendinnen laten de koolhydraten ook staan en zijn kilo's afgevallen. Wat die manier van leven op de lange duur doet, alleen eiwitten, groente en fruit en regelmatig detoxen, weet men nog niet. Ik ben bang dat het het verouderingsproces zal versnellen en dat die meiden er over tien jaar uitzien als 70-ers. Maar dat zal wel afgunst zijn. Ik krijg trouwens een ontzettende trek in een oliebol.

Amsterdam, rielekste stad

Vandaag vertelde ik mijn Vrienden op Facebook het volgende:

Het was weer een dag vol avonturen. Sinterklaas en drie Zwarte Pieten stapten in de tram en gaven alle passagiers strooigoed. Er zat een alcoholist schuin tegenover mij. Hij had zijn blikje bier in een hoek gezet en strikte zijn veters. Hij droeg echte Nikes zonder sokken. Verder was hij ongeschoren, tandeloos en had een wollen muts op zijn hoofd. 'Ik mag geen suiker', zei hij tegen één van de Zwarte Pieten. De Pieten hadden nog een verrassing in petto. Iedereen die er zin in had mocht met hen op de foto. Eén Piet had een polaroidcamera zodat de gefotografeerde het resultaat gelijk mee naar huis kon nemen.

Op de foto wilde de zwerver wel. 'Piet, Piet', riep hij naar de dames. (De Zwarte Pieten waren vrouwtjes. Een paar stoelen voor me zag ik iemand bij Sinterklaas op schoot zitten.) Zwarte Piet poseerde op veilige afstand naast de zwerver en  draaide zich toen om. De man prikte haar in haar bil uit ongeduld, zag ik. Hij wilde de foto. Piet corrigeerde hem gelijk. Ze ging vlak voor hem staan en zwaaide met haar gehandschoende vinger. 'Nee, dat doen we niet, niet in mijn billen knijpen.'  Polaroid Piet gaf hem zijn foto waar nog niets op te zien was. 'Wapperen', zei Piet. De man wapperde met de foto tot er eindelijk beeld verscheen. Als een kind zo blij liet hij hem aan me zien. 'Mooi hoor', zei ik. Sinterklaas en de Zwarte Pieten wisselden op het Rokin van tram. De zwerver stapte uit bij De Bijenkorf. Amsterdam is zo'n rielekste stad.

Het inspireerde mijn oud-collega André Stuyversant tot het volgende gedicht:

In de tram zag ze drie zwarte pieten.
En liet ze ons weer genieten.
Graag wilde ze ook bij de Sint op schoot.
Het liefst nakiebloot. 
Piet's handen op haar billen. 
Dát zal ze graag willen. 
Amsterdam is zo'n rieliekste stad.Zegt Hettie, die lieve schat

Gisteren zag ik dit:

Een eigenaardig tafereeltje gisteren op de Dam. Bij het paleis stond een klein bestelbusje geparkeerd met speakers op het dak. Daaruit klonk hele slechte reli hard-rock, keihard. Naast het busje stonden twee joodse mannen met keppeltjes. En op de voorruit was een spandoek bevestigd waarop stond: Happy Hanukkah. Je moet eigenlijk altijd je fototoestel bij je hebben.

De nieuwe carrière van opa

Vandaag stond er in De Volkskrant een artikel over de 'fietsopa'. Ik kende hem niet maar hij is dood. Hij was op hoge leeftijd begonnen met een nieuwe carrière, pornostar. In goedkope producties. In het dorp waar hij woonde, was hij actief in de dorpsraad en organiseerde hij evenementen. Hij wilde op een gegeven moment 'buiten de lijntjes kleuren', zei hij tegen zijn vrouw. De scripts van de films waren eenvoudig. Opa is fietsenmaker, een Oost-Europese blondine komt haar gerepareerde fiets halen maar zij heeft geen geld om hem te betalen. De oplossing laat zich raden. Opa: 'No munnie? You suck my dick.' De films schijnen een hit te zijn op internet. Je kunt zelfs T-shirts kopen met de tekst: No munnie. Het dorp wist niets van zijn nevenactiviteiten.

Niet lullen maar doen

Ik dacht altijd dat filosofen hele slimme mensen waren. Het zijn vooral doorzetters, want de studie Filosofie schijnt ongelofelijk saai te zijn. Bijvoorbeeld Connie Palmen, ongetwijfeld cum laude geslaagd, ik durf te beweren dat ze betere boeken had geschreven als ze alleen maar lagere school had gehad. Je kunt ook te veel analyseren.
Neem nu Stine Jensen, ook filosofe. Zij zat op Facebook en schreef daarna het boek 'Waarom ik van Facebook af ben'. Ze had op het fenomeen gekauwd en uitgespuugd. Geen idee  wie haar doelgroep is.

Stine Jensen leest voor uit eigen werk

Laatst zag ik haar in haar eigen programmaatje waarin ze met collega-filosoof Maarten Doorman, dichter in zijn vrije tijd, de laatste trend besprak. Kiltieplèzjers. Wat zegt ze nou? Maarten, wat is jouw kiltyplèzjer? O, Guilty Pleasures. Zal wel het onderwerp worden van haar volgende boek. Ik lees liever Ik, Jan Cremer. Niet lullen, gewoon doen!

Zondag volgens Het Grijze Kind

De Westertoren

Het Grijze Kind van Theo Thijssen gaat over een jongetje dat al een heel leven achter de rug heeft. Hij bekijkt zijn omgeving met de meewarige blik van een oude man die alles meegemaakt heeft (been there, done that). Hij doorziet de schone schijn die de volwassenen om hem heen proberen op te houden.

- O die gruwelijke vraag van alle Zondagen: wat doen we vanmiddag. 't Is één keer gebeurd, dat ik me niet langer kon inhouden, en mama op die vraag antwoordde: - Nou, mekaar weer 'es lekker pesten, hè. - Dat is toen één van de punten van aanklacht geworden, waarop later mijn veroordeling tot een ‘inrichting’ gevolgd is. Maar hoe waar is toch dat antwoord geweest!

Het hele sukses van de voetbalwedstrijden is daaraan te danken, dat zij de Zondagmiddagen der mensen vullen. Maar dames van de leeftijd van mama laten zij nog veel te veel aan d'r lot over, en het is eenvoudig niet te schatten, wat voor een geweldige hoop beroerdigheid dit soort vrouwen zo'n Zondagmiddag om zich heen weet te strooien, in die uren tussen twee en half vijf. Nà half vijf is het niet zo erg meer: dan wordt het bittertijd, en in 't bitteruurtje is men in 't algemeen onkwetsbaar. Maar de middag, de eigenlijke middag, wat moet er dan toch gedáán worden?
Mijn tante Neeltje wordt door dit probleem niet gekweld: die heeft de Zondagmiddag geheel bezet door de zorg voor de extra-Zondagse pot, en is bovendien Zondags meer dan ooit de dienende moeder van het gezin.
Maar vrouwen als mama, die zijn Zondags door de duivel bezeten; ze hebben zo het idee dat de Zondag zich ook voor haar door 't een of ander moet onderscheiden van het door-de-weekse beuzelbestaantje; ach, zochten ze de oplossing maar, door Zondags d'r gezin nu tenminste eens te diènen!

Wat doen we op zondag? Wandelen

‘Wat doen we van middag’ - dat we door de week niet kunnen? Thee drinken, koekjes knabbelen, op visite gaan, visite ontvangen, wandelen met mooie kleren aan, het was mama d'r program van elke door-de-weekse middag; wat zou ze dáár nu Zondags aan gehad hebben? Bovendien waren de nette taartjes-gelegenheden Zondags gesloten, evenals de grote winkels; en ook waren vele dingen Zondags ‘ordinair’, die door-de-week netjes waren. Zodat de Zondagmiddag een woestenij zou worden, als er niet iets bedacht werd ‘om te doen’.

U moet 'es op die Zondagmiddag gaan letten, lezer; het is de tijd waarin de meeste familie-ruzies ontstaan, de tijd waarin het meest gedronken en gevochten wordt. Er zijn mensen, die op zo'n Zondagmiddag zó van slag af raken, dat ze pas Dinsdags weer enigszins normaal te noemen zijn....
En als ik bij voorbeeld dezer dagen eens het, natuurlijk verschrikkelijke, bericht kreeg dat mijn gehele geachte familie zich door ophanging van het leven had beroofd, dan zou ik al zonder enige verdere uitleg vragen: dat is dan Zondagmiddag om drie uur geweest? En ik zou, deze veronderstelling bevestigd krijgend, kalmpjes beweren, dat ik wist, dat zo iets eindelijk wel eens gebeuren móést, Zondagsmiddags om die tijd.-

Jochem enzo

Wat hebben de kinderen tegenwoordig toch leuke vaders. Elke dag lachen geblazen.

Er is weer een nieuw relletje. Dit keer rondom Gordon. Die man zit al tientallen jaren deelnemers van Idols af te zeiken. Hij maakte een Chinese meneer belachelijk. Nu is het opeens racisme. 'We moeten wat meer rekening houden met de gevoelens van andere mensen', is de conclusie. We lopen op eieren.
Henk reed op zijn fiets. Een ongeduldige vrouw, met twee kinderen achterop, wilde hem passeren. Het ging haar niet vlug genoeg, dus ze fietste over de stoep en zei in het voorbijgaan: 'Je bent te oud om te fietsen, lul.' Vind ik op de één of andere manier ook racistisch. Ga je naar het Meldpunt Discriminatie dan zeggen ze: 'Sorry, dit is niet bedoeld voor autochtonen.'

Marktplaats.nl is een openbaring. Ik heb gelijk al mijn impulsaankopen verkocht. Hier nog een filmpje om te lachen: jochemiminteertdomineegremdaat

Tweedehands

Glitterlaarsjes, leuk voor de feestdagen. Maat 38

Hier op IJburg zit een 2e handswinkeltje. Mooi, dacht ik, ik breng er al mijn impulsaankopen naar toe. Ongedragen colbertjes, te hoge hakken en dergelijke. Op en top modern en van deze tijd. Maar de nuffige eigenares vond ze niet goed genoeg. 'Ik neem alleen merkkleding', zei ze terwijl ze haar neus optrok. Mijn mooie grijze suède laarzen afgebiesd met wit leder wilde ze wel in haar collectie opnemen. Peperduur en slechts één maal gedragen. Dat is nu maanden geleden. Ik zou een mail krijgen als er iets van mijn spullen verkocht was. Ik ontvang dan een percentage. Nooit meer iets gehoord.

Laatst liep ik over de Pampuslaan en zag dat het winkeltje naar een nieuw ruim pand verhuisd was. De eigenares stond kleding te vouwen. Ik liep langs de rekken met Dior en Chanel blouses. Er hingen prijskaartjes aan. 59, 50 euro. Voor een uitgewoond bloesje van een echte couturier.

Ik heb nu een betere oplossing gevonden en al mijn zooi op Martkplaats.nl gegooid. Ik kreeg gelijk al een bod. Ik denk dat die nuffige dame niet door heeft dat het crisis is. We zijn toch niet gek.

Suède trenchcoat. Maat 38. Gevoerd. Wat de gek er voor geeft

Een peuter belt haar vader

 Filmpje: Even papa bellen

Montessorischool

Ik heb me, achteraf gezien, gezegend gevoeld met progressieve ouders. Toen mijn moeder zwanger was, verdiepte ze zich in het opvoedboek van dr. Spock, een Amerikaanse kinderarts die een luchtige methodiek uitdroeg met respect voor de leeftijd van het kind. Revolutionair.

(De eerste druk van The common sense book of baby and child care kwam uit in 1946, de eerste Nederlandse vertaling in 1949. Spock was een revolutionair. Om te begrijpen hoe schokkend nieuw zijn ideeën over opvoeding waren, moet je zijn boek vergelijken met een in die jaren courant naslagwerk, Het gezinsboek (eerste druk 1938). Daarin staat bijvoorbeeld: 'Tucht is noodig bij de opvoeding. Maar nooit moeten de ouders slaan in drift. Geestelijke strafmiddelen zijn stellig het eerst aangewezen. Soms kan lichamelijke kastijding niet achterwege blijven, en geschiede dan op de plaats waar de rug ophoudt een fatsoenlijken naam te dragen. Het niet straffen uit zwakheid is voor het kind nadeelig.')Nog een stelregel: 'Nooit mag men den zuigenling tusschentijds voeden of een fopspeen of dotje geven. Men is daarmede op een verkeerden weg omdat een kind niet tijdig leert zijn lusten te bedwingen.'

Zie je alvast hoe hij er later uit gaat zien

Ik weet niet hoe dr. Spock over de fopspeen dacht. Mijn moeder weigerde principieel die te gebruiken Ze vond het ook zo'n dom gezicht.Het is inderdaad jammer dat het lieve babygezichtje verdwijnt door zo'n surrogaat.
Jammer dar dr. Spock nooit een verlicht boek over pubers heeft geschreven. Daar hebben we tegenwoordig dr. Phil voor.

Mijn twee oudere zusjes en ik bezochten de montessorischool die kindvriendelijker was dan de het reguliere klassikale systeem. Veel ideeën van Maria Montessori zijn nu overgenomen door alle schooltypes. Wij zaten niet in rijtjes maar in een groepje van vier tafels bij elkaar. De onderwijzer werd niet Meester genoemd maar Meneer. Je werd op een volwassener manier benaderd en minder als onmondig kind. Ik hoorde wel eens verhalen van buurmeisjes die wel klassikaal onderwijs kregen. Gruwelijk, leek me dat.
Het vooruitstrevende schooltype had ook nadelen. Jaartallen uit het hoofd leren was ouderwets en achterhaald. Wel werd er veel aandacht besteed aan taal en rekenen. De tafels leerden we wel opdreunen. Staartdelingen werden gezien als een stap naar volwassenheid. Als je die feilloos kon maken, hoorde je officieel niet meer bij dat kinderachtige grut.

Van aardrijkskunde herinner ik me löss in Limburg, de Langstraat met schoenenindustrie. Ik vrees dat ik me bijna niets kan herinneren van geschiedenis. Columbus ontdekt Amerika 1492, weet ik uit mijn hoofd. En Balthasar Gerards vermoordde Willem de Zwijger in Delft. Dat is het zo'n beetje.

Mijn geografische kennis is ook erbarmelijk slecht. Spanje en Italië kan ik nog wel vinden. Maar laatst zocht ik De Filipijnen op en zag tot mijn verbazing dat het veel zuidelijker ligt dan ik dacht en uit honderden eilandjes bestaat. Bovendien schreef ik de Filipijnen altijd met twee P's. Weer wat geleerd, zou HS' neef zeggen. Wat een zegen is het internet toch.

De Filipijnen met één P

Op dit moment zit ik middenin een boek van Henning Mankell  'Voor de Vorst'. Inspecteur Wallander zit 's ochtends in Zweden en 's middags in Kopenhagen. En daar rijdt hij in de auto naar toe. Hoe kan dat nou, dacht ik. Ik ben eens met de boot van Denemarken naar Noorwegen gevaren en ik meen dat we daar 10 uur over deden. Wallander rijdt over een brug naar de Deense hoofdstad. Dat moet dan wel een hele lange brug zijn, vermoedde ik. Ik pakte de digitale atlas erbij en ontdekte dat het zuiden van Zweden bijna het bovenste puntje van Denemarken aanraakt. Het is een kippeneindje over dat bruggetje tussen de twee landen.

Malmö ligt vlak bij Kopenhagen. Wist ik niet

En die Wallander maar heen en weer rijden over de Oresundbrug

Het is wel gênant al die hiaten in mijn algemene kennis. Maar ik durf te wedden dat de gemiddelde Zweed of Filipijn ook niet weet waar Nederland ligt.

Wat zou Louis van Gaal doen?

Vorige week vertelde Johan Derksen,hoofdredacteur van Voetbal International, over zijn nieuwe hond. Het beest luistert niet, komt niet in beweging als Johan hem uitlaat en piest op het tapijt. Johan nam het diertje mee naar Martin Gaus' puppytraining, een loods ergens bij Alkmaar. Daar werd de hond overgenomen door een deskundige dame. Hij deed precies wat ze vroeg, liep netjes mee aan de lijn, ging zitten op commando. Kortom, een andere hond. 
Toen Johan weer thuiskwam met de hond, pieste het beest meteen op het tapijt en bleef daarna stokstijf zitten als een koppige ezel. Geen land mee te bezeilen. Johan heeft niet overal verstand van. Ik ben benieuwd hoe Louis van Gaal een degelijk probleem op zou lossen.

Andrew Solomon

Ik volg het leven van de Roloffs, succesvolle, kleine mensen met vier kinderen  waarvan 1 ook klein.

Andrew Solomon schreef het boek  'Love, No Matter what.' Over kinderen die 'anders' zijn. Homoseksueel, dwerg, Downsyndroom, moordenaar. Hoe men er vroeger over dacht en wat een vooruitgang we hebben gemaakt. Zeer inspirerend.

Lezing van Andrew Solomon

Bob, de winnaar

Het anti-bioticakuurtje heeft gewerkt en Bob is weer zijn oude zelf. Vannacht wilde hij naar buiten. Dat gaat zo: hij springt op de vensterbank van het slaapkamerraam en roffelt met zijn linkerpootje tegen het glas. Net zo lang tot iemand het raam voor hem opendoet. Ik houd me slapende maar HS is bereid op te staan en de Bob zijn zin te geven.
Vanochtend stond Bob weer luid miauwend buiten voor de keukendeur. Uitgehongerd van zijn nachtdienst. Ik geef hem altijd eerst gezondheidsbrokken. Hij eet drie brokjes, springt op het biljart en staart me aan. Ik weet wat hij wil. Nat voer dat je lekker naar binnen kunt slurpen.Waarop je niet hoeft te kauwen. Het vrouwtje is streng en het baasje verwent hem. 'Eerst de brokken, Bob', zeg ik, 'kauwen is goed voor je gebit.' Ik ga zogenaamd ontspannen de krant lezen, kijken wie het sterkste is. Nu loopt Bob naar beneden, springt bij HS op bed en miauwt. Net een kind, als mama niet toegeeft, heb je altijd nog die softe papa. Maar HS slaapt door. Bob weer naar boven, eet nog wat brokjes en gaat dan, heel irritant, proberen de voederbak te begraven. In het laminaat.
Uiteindelijk sta ik op en vul zijn bordje met zijn slurpvoedsel. Heeft-ie toch weer gewonnen. de schat.

Politiefoto's van Bob. Expres op de krant zitten

Krampus en andere bizarre figuren

Krampus uit Oostenrijk

IJburger, Volkskrantjournalist en winnaar van de Prix Médeicis étranger, Toine Heijmans schrijft in onze buurtkrant over de verschillende  bizarre Sinterklaasvieringen:
In de Franse stad Metz sturen ze begin december Père Fouettard door de straten. De Zweepvader, een sinistere gast met een ketting om zijn middel, die Saint Nicholas helpt bij het verdrijven van slecht jongvolk.
In Ameland vieren ze in december Sunneklaas, een donker ritueel dat geen buitenstaanders duldt- alle hotels zijn gesloten en journalisten worden weggejaagd. Volwassen mannen hullen zich 'avonds in lakens en takken en andere rare pakken en trekken dreigend door de dorpen. Wie zich buiten vertoont wordt naar binnen geknuppeld.
In Duitstalig Zwiterland eren ze begin december Samichlaus en zijn hulpje Schmutzli. Die komen niet uit Spanje, maar uit het bos.
In Oostenrijk, tenslotte, is het Nicolo-feest, met zijn duivelse maatje Krampus, dat hoorns draagt op zijn kop en kwade geesten verjaagt. Soms tuchtigt Krampus jonge vrouwen met zijn roede. De Duitse knecht heet Ruprecht.

Samichlaus en Schmutzli komen uit het bos

.

Op Ameland schijnt het er ruig aan toe te gaan tijdens Sunneklaas. Je moet daar rennen voor je leven.

Die Krampus heeft wel wat qua oerangst

Ik kreeg deze video toegestuurd van mijn vriend Pharrell #oneofmybestfriends

HAPPY  Zo'n leuke clip

Grammatica

Het valt niet altijd mee om correct Nederlands te spreken of schrijven. Dus af en toe zoek ik het op.

NRC stijlboek:


Aantal krijgt grammaticaal gezien een enkelvoudig werkwoord, maar vaak wordt het werkwoord in het meervoud geschreven. Dat is nauwelijks nog fout te rekenen: - ,,Een aantal kinderen kreeg last van misselijkheid''; ,,Een aantal kinderen, die veel te veel gesnoept hadden, waren behoorlijk misselijk geworden.'' Wie vindt dat die laatste zin wringt, kan aantal ook ontwijken door een omschrijving: ,,Enkele, verscheidene, heel wat kinderen waren behoorlijk misselijk geworden.'' Soms is er een subtiel betekenisverschil: Een aantal verontruste Kamerleden heeft een brief geschreven aan het kabinet; Een aantal verontruste Kamerleden hebben een brief geschreven aan het kabinet. In de eerste zin is sprake van een aantal Kamerleden dat samen een en dezelfde brief heeft geschreven. In de tweede zin zijn er verscheidene Kamerleden die ieder voor zich een brief hebben geschreven (waarvan de inhoud sterk kan verschillen).

Help, de rookmelder piept

Wie heeft er nu een blokbatterij in huis

De rookmelder begon vorige week te piepen. Niet omdat het huis in brand stond, de batterij is bijna leeg. Het heeft nog een tijdje geduurd voordat ik door had waar het geluid vandaan kwam. Deze woning heeft een vreemde akoestiek. Als ik op de bovenste verdieping ben, roept HS: 'Zit je beneden?' Stemmen, piepjes, het gemiauw van Bob weerkaatst van de slaapkamer naar het dakterras. Heel eigenaardig. Maar goed, de batterij moet vervangen worden. Echt een mannenwerkje, vond ik. Ik doe al vrouwenarbeid genoeg. HS probeert het op mij af te schuiven: 'Het is goed dat jij dat ook leert', zegt hij altijd als hij te lui is om op te staan. Ik ga me expres heel hulpeloos gedragen en strek mijn armen omhoog: 'Ik ben te klein en kan er net niet bij.' Hij maakte het kapje los en het ding begon gelijk kwaadaardig te loeien. Ach, ik zoek wel een instructiefilmpje op YouTube. - Stroomgroep uitzetten, kap loswippen met schroevendraaier, blokbatterij losmaken en een nieuwe bevestigen. Kap er weer op. Stroomgroep aanzetten. Controleren of het groene ledlampje aan is.-
Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Wie heeft er nu een blokbatterij in huis?   En tot welke stroomgroep behoort deze rookmelder? Het weekeinde is er over heen gegaan en door allerlei andere activiteiten hebben we nog geen kans gehad een blokbatterij aan te schaffen. De rookmelder geeft nu om de 10 seconden een zielig piepje. 'Het is net of we een kanariepiet in huis hebben', zei ik. 'Je raakt er aan gewend', zei HS, 'ik hoor het niet eens meer.' Mij begint het wel een beetje op de zenuwen te werken. Als de batterij niet snel vervangen wordt, schiet ik die kanarie neer.

Een rookmelder die altijd werkt

Uitvinding van brandweerman Rob Zeeman:
De rookmelder van Rob Zeeman reageert op een plotselinge temperatuurschommeling. Als die binnen enkele minuten meer dan 20 graden bedraagt wordt een stukje bimetaal vrijgegeven, waardoor een sterkere veer wordt geactiveerd. Deze veer zet een soort slaghoedje in beweging en vervolgens wordt een eenvoudige luchtdrukpatroon in werking gesteld waardoor een schel fluitsignaal afgaat.

Groeten uit Moerwijk

Deze oproep stond op de Facebookpagina Oud Moerwijk. Ik herinner me dat we 's avonds naar de Jan Luijkenlaan liepen waar Sinterklaas met paard op het dak stond. Waren dat nu twee mensen in een paardenpak?


OPROEP!! Het is weer Sinterklaastijd. Wie herinnert zich nog deze tijd in Moerwijk. Een tijd zonder "zeur"Pieten. De optocht in de Betje Wolffstraat. Sinterklaas op het dak in de Jan Luijkenlaan. Sinterklaas op school. Hier moeten toch nog foto's van zijn? Plaats ze hier en laat iedereen nog eens meegenieten.

Schattigheidswaarschuwing

Tenslotte

Randy Newman We/re keeping the niggers down

Jochem Meyer en vrienden

Als ik alleen al een foto zie van Jochem Meyer is mijn dag goed. Die jongen heeft nooit een slecht humeur en is van nature grappig. Vorig jaar werd er een tumor in zijn rug ontdekt die alleen behandeld kon worden met een levensgevaarlijke operatie. Kwestie van honderdste millimeters. Hij zou òf dood gaan, òf verlamd raken of gezond en wel weer opstaan. Het laatste is gelukkig gebeurd.

Jochem en vrienden vandaag vóór de behandeling

en na de behandeling

intocht

Eigenlijk heb ik niets met dat Sinterklaasfeest. Ik vier het al 40 jaar niet meer. De Zwarte Pietdiscussie voelt als een bezoedeling van mijn jeugdherinneringen. De irritatiegraad is net zo hoog als destijds met de cartoonrellen. Alleen het woord al. Je neemt je voor je niet te verlagen tot het niveau van de gekwetsten. Hun stompzinnige opmerkingen zijn net zo agressie opwekkend als het geluid van een fluitketel die niet wordt uitgezet. Het onderwerp is te belachelijk om over te discuzeuren, het enige dat opluchting schenkt is grof geweld. Niet beleefd in discussie gaan, of thee gaan drinken met het clubje dat het slijkwiel elk jaar aanzwengelt (toevallig ken ik er een paar. Het zijn werkeloze actievoerders die elk seizoen iets te doen moeten hebben). Gewoon, net als Cesar Millan dat met ongehoorzame honden doet, tegen de grond werken en laten weten wie de baas is. Godzijdank komt de Sint aanstaande zondag. We houden het nog even uit tot en met 5 december. Valt er nog wat te zeiken over Kerstmis? Volgend jaar hoop ik in Spanje Te wonen. Ik ben niet van plan de taal te leren, houd me van de domme en zeg bij elke vraag: Que? Ikke niet spreken Spaans. Of zoals Henk altijd zegt: Sjimmie hongele hebbele.

Het panel van Jon Stewart

Schattig toch, zo'n Halloweenpak

In Amerika komen ze er ook niet uit. Wie en wat is nu een racist?
Jon Stewart haalde 5 ervaringsdeskundigen, een zwarte vrouw, een blanke man, een Aziaat en 2 gemixte jongens. Om duidelijkheid te verschaffen. De meningen waren verdeeld. Sarah Palin:  racist?

Het panel van Jon Stewart

Lil Bub

Lil Bub

Hoe vind je deze? Lil Bub is een lichamelijk gehandicapte kat. Alhoewel ze dat zelf nooit zo zou noemen. Ze blijft het formaat van een kitten, heeft vervormde kaken en geen tanden waardoor haar tongetje altijd buitenboord hangt. Ze heeft ook twee extra duimen. Haar baasje neemt haar overal mee naar toe. Ze houdt van reizen. In een taxi, bus, auto, geen enkel probleem. 'Dat moet ik niet met mijn andere vier katten proberen' , schrijft hij op haar FBpagina, 'die zouden in paniek raken.'

Ach gut

Beyond being overwhelmingly cute, exceptionally smart and painfully witty, BUB is an advocate for homeless and special needs pets all over the universe. Since before she was a star she has made it a point to spread a message of positivity. She proves that being different is better  and she encourages the adoption of pets and helping those less fortunate.

About Lil Bub

Grazia of Nouveau

Ik kreeg vorig jaar een abonnement op de Grazia cadeau. Ik kocht het blad weleens in de aanbieding voor 1 euro. Het is een wekelijks modetijdschrift en na een paar maanden lijken alle edities op elkaar. Ik realiseerde me tevens dat ik niet tot de doelgroep hoor, het blad toont mode voor 25 plussers en staat vol met kinderachtige artikelen en roddels over zogenaamde sterren. Ik belde de Sanoma klantenservice om de bezorging te stoppen. Omdat het abonnement tot februari 2014 loopt bood de vriendelijke medewerkster aan tot die tijd het maandblad Nouveau te sturen. Gericht op mijn leeftijdsgroep. Gisteren ontving ik de eerste glossy vol mooie foto's en schoonheidstips. De column van Mart Smeets is een minpuntje maar dat wordt weer goedgemaakt door een bijdrage van Sylvia Witteman. Godzijdank niet de onvermijdelijke vrouwenbladcolumniste Aaf Brandt Corstius. Zo'n burgertrut. Wij hebben haar eens voor de buurtkrant geïnterviewd en dat mens had toch een kapsones. Maar dit terzijde.

Wat de aangeprezen schoonheidsmiddelen betreft, zij zijn zo doeltreffend, de smeerseltjes, dat een facelift niet meer nodig is. Een tubetje kost  50 tot 100 euro. De doelgroep van Nouveau is, denk ik, de welgestelde 50 plusser die haute couture draagt van Mart Visser en haar huis inricht met antiek uit verre landen.

Tot welke doelgroep behoor ik?