vrijdag 26 december 2014

Sporten en een krantje maken


Mijn ouders waren sportief. Zij korfbalden. Ja, lach er maar om, dat is ook een sport. Ook een van de redenen waarom ik niet beter wist dat mannen en vrouwen gelijkwaardig waren en zijn. Ze speelden bij een klein clubje waarvan een aantal korfballers bekende acteurs, regisseurs en politici waren. Willem Drees was erelid. Zijn zoon Jan was een vriend van mijn vader. Het clubkrantje werd bij ons thuis gestencild. Ik herinner me de prettige sfeer omringd door creatieve, intelligente mensen.

Een keer per jaar voerde een groepje leden een toneelstuk op onder leiding van een regisseur van De Haagse Comedie. We hebben nog foto's van mijn vader die met een pistool zwaait. Mijn moeder was souffleur. Daarna speelde er een band, op saxofoon Piet Noordijk, die mij nog een knipoogje gaf. En gingen de voetjes van de vloer. Mevrouw en meneer Drees, eregasten, keken dit allemaal glimlachend en goedkeurend aan.

Het krantje maken boeide me, de sport niet. Ik hing als klein kind rond de kleedkamers en vond de sporters stinken. Ik had een soort weerzin tegen sport. Pas na mijn 20ste heb ik de charme en de weldaad van het sporten ontdekt. Vele jaren later kwam mijn droom uit: een maandblad maken. Het was weliswaar 'het buurtkrantje' maar ik heb er schrijven geleerd, de opmaak van de krant en de leukste mensen ontmoet. Er heerste zo'n zelfde sfeer als bij het stencilavondje in de jaren 50. Omringd door creatieve en intelligente mensen.

donderdag 25 december 2014

Schoonheidsprinsesje


Eerste prijs schoonheidswedstrijd categorie junior chihuahua's, Lagos, Portugal;: Blanche. De jury: een pittig doch gul karaktertje dat de boodschap van Liefde over de wereld verspreid.

woensdag 24 december 2014

Mijn 2014 volgens Google

Mijn 2014 volgens Google

Ik dacht dat ik die zelfportretten in de prullebak gegooid had. Alles blijft eeuwig bestaan.

dinsdag 23 december 2014

Taxiritje


De terugreis verliep naar wens. Hartelijk afscheid genomen van Leighton, de honden, katten, geiten, kippen en ganzen. ' Daar zijn we weer', zei de joviale steward. Deze keer was het vliegtuig niet vol en konden Hans en ik naast elkaar zitten. Blanche ging in de tas onder de bank en probeerde zich gelijk uit te graven. Ze is zoveel vrijheid gewend dat ze zwaar beledigd is om opgesloten te worden.

 Hans werd op Schiphol met een elektrisch karretje naar de bagagehal geteden. Blanche en ik lopen liever. En toen gebeurde wat ik al vreesde met grote vrezen, de bestelde taxi kwam niet opdagen, de telefoon werd niet opgenomen. Er zat niets anders op een schiphol taxi te nemen. Daarvoor moest ik via een ondergrondse doorgang bij de standplaats zien te komen. ' Mijn man staat bij Vertrekhal 1, kunt u die ophalen en dan naar IJburg rijden.' Geld speelt geen rol, voegde ik er niet aan toe. De chauffeur moest een kleine ronde maken om bij Hans te komen die klaar stond met alle bagage en Blanche . ' Hoeveel kost het eigenlijk, dit ritje?' vroeg ik want die afzetters kunnnen alles vragen omdat mensen nu eenmaal graag naar huis gaan. 'Zestig euro plus een tientje voor dat rondje dat ik gereden hebt.' Dat is dus duurder dan de vliegreis! Naar een fooi kon hij fluiten, een tientje voor een rondje. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat in Nederland iedereen geld aan je probeert te verdienen. En niet zo'n klein beetje ook. Kopje koffie in Portugal met een broodje kaas 1,60. In Amsterdam:6,50. Het kloteklimaat krijg je er gratis bij.

zondag 21 december 2014

Hij had een snor


Bij de Chinese Winkel van Sinkel zag ik plaksnorren, 12 op 1 stuk karton. Ik had mijn leesbril niet bij me maar het leek me een leuk idee om twee van die kaarten te kopen. Bij het kerstdiner mag iedereen een snor kiezen om daarna een mooie groepsfoto te maken. Het kost toch geen drol. De Chinese middenstander stamelde iets. O ja, zei ik , ik mis 1 snor. Zijn vrouw legde me uit dat de snorren per stuk werden verkocht a 50 cent per snor. ' Doet u dan maar die zwarte druipsnor en de blonde Robert Redfordsnor. Voor de Blanche en Bob kalender.

De eigenaar van het paradijs, Leighton, is weer terug uit de Filipijnen. Zus Debbey en moeder Crook hebben hartelijk afscheid genomen van Blanche. Marvin was verliefd geworden op Debby, hij sliep 'snachts met zijn armen om haar heen. Leighton heeft ook twee katten. Een zwarte die blind is maar toch over het terrein scharrelt. En nog een klein poesje dat, sinds zijn terugkomst, Leighton volgt als zijn schaduw. Marvin en Luther zijn nog even ondeugend. Rocky heeft kennis gemaakt met Blanche en heeft haar geaccepteerd. De twee andere zien haar nog steeds als indringster en blaffen elke ochten ritueel achter ons hek. Terwijl Blanche vanaf haar territorium dapper terug keft tot ze verdwijnen.

Ik vertelde Leighton dat ik naar het ziekenhuis was geweest voor een hersenscan. ' Had je die dokter met de grote bos grijs haar?, vroeg hij. Ja, inderdaad. 'Die noem ik dokter Beethoven.' ' To his face?' nee,nee natuurlijk niet. ' Hij begrijpt mijn grapjes niet en neemt alles letterlijk. Ik had ook eens een hersenscan en zei tegen hem: ze hebben hem gevonden. Wat, wat, schrok dokter Beethoven. My brain. Dat vatte hij niet.'
'Engelse humor', zei ik, 'daar houden Nederlanders wel van. Kun je je nog herinneren dat in het programma Spitting Image, Ronald Reagan voor het slapen gaan zijn schedel afzette en zijn peabrain op het nachtkastje legde?' Hahaha. Er schoot me nog een anecdote te binnen toen ik in Leghton's bibliotheekje de biografie over Tony Blair zag. ' Wist je dat heleboel Serviers Tony Blair adoreren omdat hij ze destijds te hulp schoot met borbardementen.?' Leighton:' Tony loves to bomb, that's why they hate him in the UK.' ' Veel Servische jngens heten van hun voornaam Tonyblair, een woord.' Dat vond Leighton ook wel geestig.

Terwijl hij met het strijkgoed bezig was, raadde hij me een Ruth Randall aan. En ik vond een hele spannende Barbara Vine. De liefhebbers weten dat dat het pseudoniem van Ruth is. Een andere aanrader van Reginald Hill heb ik ook in een adem uitgelezen. In mijn digitale bieb vond ik Bonita Avenue van Peter Buwalda. De man kan schrijven maar een goede redacteur had honderd pagina's geschrapt en de flashbacks en zijpaden wat overzichtelijker geordend. Na 400 bladzijden had ik geen zin in de overige perikelen van Aaron, zijn schoonvader en de zusje Joni en Janis. Kill your darlings, noemen ze dat. Pijnlijk doch noodzakelijk. 

dinsdag 16 december 2014

Blanche wil nog niet naar huis


Op Ijburg was het een drama, Blanche haar riem aandoen. Het tuigje had ze dag en nacht aan want daar waren twee man voor nodig om dat om te gespen. Razend werd ze, zo'n 6 keer per dag. Ik kreeg er een post-natale depressie van. Ik kon helemaal niet van Blanche genieten, kreeg zelfs een hekel aan het mormel. Alsof ze het expres deed om mij te pesten.

 Hier rent ze de hele dag los rond maar als we de stad ingaan, komen het tuigje en de riem tevoorschijn. Inplaats van te grommen en te bijten, gaat ze gewillig op haar rug liggen met de voorpootjes uitgestoken. Dan het riempje eraan klikken en ze springt van enthousiasme: we gaan op pad. Dat betekent het landgoed verlaten, de poort door, hek goed afsluiten anders lopen Marvin en Luther weg. Dan begint het avontuur. Ze kent de weg naar de boulevard uit haar hoofd. Langs de Intermarche, oversteken bij de rotonde, dan die aardige Chinese mevrouw gedag zeggen. Even liggen voor de herdershond die bij het cafe hoort. Het is een vriendelijk beest dat al snel zijn interesse verliest. Langs de alcoholische daklozen die tegen de etalage van de supermarkt leunen.  Als middenstander zou ik niet blij zijn met de haveloze, ongewassen mannen voor mijn winkeltje. Ze zijn donkerbruin, niet alleen van het buitenleven. Ze zijn te vies om aan te pakken, de meesten missen tanden en hun kleding is gerafeld en zit vol gaten. Hun drie honden lopen los en steken volkomen onverwachts de straat over. Gelukkig stoppen alle automobilisten automatisch voor mensen en honden.

 Tegenwoordig mijd ik de wino's want het is telkens hetzelfde ritueel. De honden moeten Blanche besnuffelen. Blanche geeft zich onmiddellijk over. De viervoeters merken gelijk dat ze niet loops is en verdwijnen weer. Blanche blijft voor alle zekerheid liggen zodat, als ik niet oplet, haar als een vod achter me aansleep.  Daarna wandelen we over de kleine, Portugese keitjes naar beneden richting boulevard. Dat is niet ver genoeg voor Blanche. We moeten en zullen naar het strand. Volg mij maar, zegt ze, neus in de wind.

 Op de terugweg gedraagt ze zich anders. Tot de rotonde loopt ze nog vlot mee. Daarna weigert ze een poot te verzetten. Eerst dacht ik dat ze moe was. Ze heeft nog lang geen zin om naar huis te gaan en wil al die lekkere, vieze straatluchtjes besnuffelen. Dat is het.

vrijdag 12 december 2014

Kunst en educatie


Ik zat net te kijken naar BBC's Hard Talk. De barse journalist had de Amerikaanse operazangeres Jessye Norman te gast. ' Hoe komt het dat u, als Afro-Amerikaanse vrouw uit Georgia operazangeres bent geworden. U groeide op in een wereld waar zwarten als 2de rangs burgers werden behandeld, minder rechten hadden dan blanken?' Jessye is een echte dame, een diva.. Ze glimlachte:' Ze kunnen je niet verhinderen te dromen. Thuis werd ik als vrije geest opgevoed. Ik had het geluk om op mijn 5e les te krijgen van een fantastische zanglerares. Toen ik 10 jaar was zag ik een film over een zwarte operazangeres die mij geïnspireerd heeft te worden wat ik nu ben.'. Barse interviewer: ' Diezelfde zangeres werd in die tijd geweerd in Georgia, daar mocht ze niet optreden.' ' Maar wel in de rest van de wereld', zei miss Norman fijntjes.

Ik moest denken aan die film die ik vorige week zag. Een zwarte politicus corrigeert zijn puburende zoon die onbezorgd lol heeft in zjn leven;' Vergeet nooit waar je vandaan komt. Vergeet nooit je geschiedenis.' Het gezicht van de jongen werd grimmig. Hij was even vergeten te haten.

 Het interview met Jessye Norman was inspirerend omdat hier een vrouw zat, die vele obstakels te overwinnen had in haar jeugd, maar koos voor haar dromen en talent. Haar mazzel was natuurlijk een school met goede docenten en inspirerende ouders. 'Kunst en educatie', dat herhaalde ze telkens. 'Kunst en educatie.' Misschien kan, bijvoorbeeld, Hamas de haat laten varen en investeren in kunst en educatie. #Tismaareenideetje

donderdag 11 december 2014

Appartementen kijken met Mallory


Gisteren gingen Hans en ik appartementen kijken met een real estate agent. Ik was begin deze week langs de etalage gelopen en zag een betaalbare woning. Met mijn gekke kop ben ik naar binnen gelopen en trof er een aardige jonge man met de merkwaardige voornaam Mallory. Hij kwam uit Wallonie en sprak heel redelijk Nederlands. Daar kwam ik na een half uur achter nadat we eerst de conversatie in het Engels voerden. Mallory reed ons naar twee appartementen. De eerste klein en donker. Op het oosten. Daarna namen we een koffiepauze.

 ' Luc de Vos is dood', zei ik,' heel Belgie is in rouw.' Nog nooit van gehoord, zei hij. Ik ook niet maar ik las dat hij aanbeden werd door gans het volk. Een echte rock 'n roller, schijnt het. ' Eddy Wally',zei Mallory met pretoogjes. Hahaha, leeft die nog? Geen idee? ' En Triggerfinger, die moet je toch wel kennen', zei ik,'geweldige band.' Triegerfienguer, nee, daar had hij ook niet van gehoord. Stromae dan? He, he, eindelijk raak. Die had bij hem op school gezeten. Ik vertelde dat het Frans op de Nederlandse scholen was afgeschaft. Dankzij de populariteit van Stromae is er weer interesse in deze prachtige taal.' Je had de meisjes bij zijn concert moeten zien, die zongen alle teksten luidkeels mee. Zo leuk, het Frans is weer helemaal terug.' 

'Jacques Brel', deed Hans een duit in het zakje. Natuurlijk, de beste Belgische artiest allertijden. C'est vrai doch Stromae begint aardig in zijn buurt te komen, vind je ook niet, Mallory? Bien sur.
 Het tweede appartement was ruimer, veel lichter, van alle gemakken voorzien. Achteraf begon ik hevig te twijfelen. Wil ik de rest van mijn leven daar wonen. Met Bob en Blanche? Of alleen in de winter en zomers verhuren? Allemaal extra zorgen die je je op je hals haalt. Gedoe, ik wil gewoon een huis met een tuintje en een betaalbare huur. 

 Lief dagboek Ik weet het even niet meer.

woensdag 10 december 2014

Een hond en een tuin


Nu we tijdelijk een tuin hebben, zie ik hoezeer een hond dat nodig heeft. Op IJburg word ik vaak aangesproken door mensen met een hondwens. ' Wij wonen op een flat en zo'n klein formaat hondje lijkt ons ideaal.' Nee, zou ik nu willen roepen, hoe petieterig ook, een hond is een wolfje dat de hele dag snuffelt, jaagt en graaft. Dat lukt niet op het laminaat. En dan beschikken we hier ook nog over een eigen uitlaatlandje naast de deur. Ik hoef Blanche niet aan te lijnen. Ik doe het hekje open en zoef, daar gaat ze. Als ik dan ook nog ga hardlopen, is ze in haar element. Ik hoef maar:' Ik ga je pakken!', te zeggen en ze sprint alle kanten op.

Soms loopt er een verdwaalde kip te scharrelen die verontwaardigd wegkakelt. Blanche heeft zichzelf een positie verworven die, straks op IJburg, ongetwijfeld een probleem op gaat leveren. Bob komt nog altijd op de eerste plaats en prefereert de slaapkamer om met rust gelaten te worden. Hij vindt Blanche een hinderlijk, ongeleid projectiel waar hij slechts af en toe plezier aan beleeft. 

 Heel Steigereiland zorgt voor Bob. En Wim, een Hans look-a-like. Beter kan ik kat het niet hebben. De buurman schreef dat hij Bob geborsteld had, Bob's favoriete schoonheidsbehandeling. We beginnen de dagen af te tellen. 

Uit ervaring weet ik dat als het vliegtuig in de buurt van Brussel komt, de piloot de daling inzet, je gelijk in een dikke, grijze wolkenmassa terecht komt. Nederland heeft geen kleur in de winter en de mode-adviseuse van De Volkskrant raadde haar lezers af zich in die periode kleurrijk, als een clown, te kleden. Dat maken we zelf wel uit. Elke kleur mag, is mijn advies, behalve paars. Dat is voor depressieve oude dames met suicidale gedachten. En zo heeft iedereen een mening.

The Primark experience


Gisteren deed ik The Primark Experience. Het is een van de honderden winkels in het winkelcentrum van Portimao. Het prettige van shoppen in de Algarve, alle malls hebben een open dak. Je kunt er in de zon iets nuttigen. Ik liep linea recta naar Primark waar ik al veel over gehoord had. Het kost allemaal geen drol (kinderarbeid, slecht karma). Het was er net de Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf waar ik niet dood gevonden wil worden. Dat genante gegraai naar koopjes, dames die over lijken gaan, verschrikkelijk. Ik was voornamelijk op zoek naar iets warms. Omdat het zo goedkoop is, stond ik al snel armenvol kleding. Hebbe, hebbe. Tot ik een winterjas tegenkwam waar ik al jaren naar op zoek ben. Lichtblauw, militair model met steekzakken. Ik realiseerde me dat wat ik tot dan toe gegrepen had, kijk en grijp, 2de keuze was. Ik hing alles terug behalve de blauwe jas en begon overnieuw met een heldere blik.

 Ik vond een teddyvest, driekwart, gevoerd dat ik de rest van de winter ga dragen. En een wollen tas voor Blanche, het is net de buidel van een kangaroo, ideaal om de hond mee te smokkelen waar ze niet welkom is. Ze kroop er thuis gelijk in. Perfect. De loop van de kleding naar de paskamers was een halve kilometer waarna ik te moe was om ook nog 10 paar schoenen te kopen. Op de terugweg viel mijn oog, in een beschaafde winkel, op een vest met gebreide mouwen en achterpand. En, heel chique, een voorpand van heel zacht suede. De Primarkkleding heeft uiteraard een kwaliteit van niks, drie keer wassen en het valt uit elkaar. Het teddyvest was duurder daar haal ik mijn geld wel uit. Nu nog wat elegante broeken, rokken en schoenen en ik kan Blanche straks in IJburg in stijl uitlaten. Ik mag dan wel een hond hebben, verslonzen dat nooit.

Na een uur wachten op de bus kwam ik zwaar beladen thuis. Waar Hans mopperend de houtkachel probeerde aan te maken. Dat gaat het beste met een laagje denne-appels. De zak was leeg. Hans en ik maakten dezelfde fout toen we Debby om een zak Pineapples vroegen. Ananas om de kachel aan te maken, hahaha. Pinecones, bedoelden we natuurlijk.

dinsdag 9 december 2014

Poncho


Het wordt aanstaande weekeinde 10 graden. Het huisje is nu al te koud om in te wonen tenzij de houtkachel flink wordt opgestookt. De elektrische kachels bieden weinig soelaas. Vandaag neem ik de bus naar Portimao. Ik geloof dat de Portugezen de a niet uitspreken, het is gewoon Portimo. Ze zeggen ook No maar schrijven Nao met een dakje op de A. Ik volg een cursus Portugees op internet. Teleac geeft gratis cursussen met geluid als je een pc hebt. Op de IPad kun je de Adobe Flash player niet downloaden. Middeleeuwse toestanden.

Net zo als het aanrecht hier, gebouwd voor dwergen. Zelfs voor mij is hij te laag met als gevolg dat Hans en ik allebei rugpijn hebben. Toen we laatst terugkwamen van het strand zat Hans op een krukje champignons te snijden bij het aanrecht. Het fornuis is net zo primitief laag. Hij had een heerlijke pan spaghetti gemaakt. Dat is prettig thuiskomen.

Vorige week besloot Hans toch naar de dokter te gaan. Hij klaagt al weken over allerlei pijntjes, heeft het dan weer koud dan weer warm. En dat gerochel klinkt niet gezond. Op de afgesproken dag was hij plotsklaps genezen. 'De pijn is bijna verdwenen.' ik had gehoopt dat ze hem in het ziekenhuis binnenste buiten zouden keren en hem daarna dwingen toch echt elke dag minstens een wandelingetje te maken. Want, zo las ik, de hele dag zitten staat gelijk aan het roken van twee pakjes sigaretten. Totale onzin natuurlijk, dan kun je thuis testen. Een dag zitten, de volgende dag de ene sigaret met de ander aansteken. Zoek de verschillen.

 Ze kunnen de namen van De Volkskrant of welke krant dan ook, veranderen in Een beetje nieuws en een heleboel onzin. Tegenwoordig moeten verstandige brievenschrijvers de journalisten corrigeren. Eenvoudigweg door de juiste feiten en statistieken te leveren. Laat ik me niet opwinden. Vandaag ga ik dus zonder Blanche de stad in, een Pablo Escobarponcho kopen van echt lamahaar. Later.

zondag 7 december 2014

Dagje strand


Vandaag met Blanche naar het strand bj Lagos gewandeld. Het is zo'n half uur lopen. Eenmaal aangekomen op het strand, dat kilometers ver strekt, liet ik Blanche los. Ze raakte uitzinnig van de golven. Ze achtervolgde het terugtrekkende water en zodra er weer een golf aankwam wist ze die net voor te zijn. Soms rende ze in een hoog tempo in cirkels terwijl ze razendsnel het water wist te ontwijken.

Het was niet druk, slechts een handjevol wandelaars met grote honden. Blanche snakt naar een vriendje. Die grote honden besnuffelen haar alleen en tonen al snel geen interesse meer. Wat een onderdanig hondje, hoor ik vaak als Blanche weer eens plat op de grond ligt om zich daarna geheel over te geven door op haar rug te gaan liggen. Wie niet groot is moet slim zijn. Ze groef in luttele seconden een diepe kuil alsof ze van Duitse afkomst is. Graven, daar zijn chihuahua's goed in, vooral een kuil voor een ander. Ze is wellicht inzetbaar voor het omploegen van een volkstuintje. De zon scheen maar het was verrekte koud. Het huisje lijkt wel een koelcel en doet me denken aan mijn slaapkamertje in de jaren 50. Toen de ijsbloemen gezellig op de ramen stonden. Terwijl op IJburg de kachel staat te loeien.

Blanche heeft de hele wandeling flink doorgetippeld en toen we thuis kwamen en Hans zag, sprintte ze heen en weer door de tuin. Met haar kleine pootjes. Een ding wil ze niet leren: buiten plassen en poepen. Vanochtend lag er een plasje en wat keutels in de badkamer. Terwijl ze praktisch de hele dag buiten is.
Mijn grootste angst wordt bewaarheid: een Ozzy Osbournehuishouden waar de honden nooit zindelijk worden.

Kunstmatige intelligentie


' Heb je nog iets over Stephen Hawking gelezen in de krant?', vroeg Hans laatst. Hij vindt de digitale versie niets dus hij heeft geen idee wat er in de wereld gebeurt. Af en toe lees ik wat voor:' Bram zijn hele inboedel wordt geveild en Gordon wil zijn schulden betalen.' daar loopt hij dan een uur over je jeremineren, hoe onrechtvaardig dat is en dat ze Bram er in geluisd hebben. Van sommige, vooral eigenzinnige mensen als hijzelf, wil hij geen kwaad horen.

 Een paar dagen later las ik inderdaad opmerkelijke uitspraken van de geniale ALS-patient. Hawking's apparatuur is zo verbeterd dat hij 2x zo snel kan denken en praten.' De robots nemen het over', had hij met zijn mechanische stem gezegd. Twee maal zo snel, dan klinkt hij ondertussen als Donald Duck. ' De mensheid zal uitsterven.'

Wat moet ik me daar bij voorstellen? Stel dat er geen mensen meer op aarde zijn en slechts kunstmatige intelligentie. Die robots hoeven niet te eten. Landbouw en veeteelt zijn overbodig. Zijn er dan alleen nog fabrieken met robotonderdelen? En krijg je een hierarchie? Wat doen die robots de hele dag als ze geen mensen kunnen dienen? Volgens Hawking konden we het beste een aantal planeten koloniseren. Heeft hij nu al zijn knikkers verloren?

Weer een paar dagen verder begreep ik de reden achter Hawking's ansgtaanjagende toekomstvoorspellingen. Meneer zit gewoon te vissen naar een rol in de nieuwe James Bond film. Hij heeft laten weten dat hij dolgraag de schurk wil spelen. De ultieme tegenstander van Bond, een verlamde man in een rolstoel. Briljante actie van de uitgekookte wetenschapper. Ik had al eerder gelezen dat de invalide een terrorist is voor zijn omgeving die altijd zijn zin krijgt. De enige vraag die rest is: houdt de camera van hem?

zaterdag 6 december 2014

Tenslotte


Bij Spoorloos was maanden geleden een man van Surinaamse afkomst die zijn halfbroer zocht. Zijn moeder was gescheiden van zijn vader en was met haar zes kinderen in Nederland gaan wonen. Ze hadden een fantastische jeugd gehad, vertelde de man. Hij was mode-ontwerper geworden en de rest was ook goed terecht gekomen. Hij bezocht zijn vader regelmatig in Suriname, een hele positieve, liefdevolle man. Hij was voor de 2e keer getrouwd, had een zoon gekregen en op een dag was de vrouw met de noorderzon vertrokken. Met haar zoontje van een jaar of twee. Dat hij die jongen niet had zien opgroeien was zijn grote verdriet.

Spoorloos vond hem in Amerika,hij was inmiddeld in de dertig, getrouwd met kinderen. Hij toonde geen interesse in de rest van de familie. Hij was opgegroeid in een achterbuurt, zijn gevoel was afgestompt, vertelde hij verbitterd. Hij had een rotjeugd gehad, zijn moeder was er nooit en eigenlijk had hij zichzelf grootgebracht. Het was een wonder dat hij niet verslaafd was of in de criminaliteit terecht was gekomen wat wel het geval was met zijn jeugdvrienden. Met grote tegenzin werd hij naar Suriname gevlogen waar de hele familie klaar stond om hem in hun armen te sluiten. Je zag de jongen smelten. Ik gunde hem dat zo.

 In De Volkskrant schrijft een jonge Surinaamse vrouw in al haar columns over racisme en discriminatie van de gekleurde mens. Zelf was zij een topmodel en heeft een eigen column. Je zou toch maar zo gedriscrimineerd worden. Surinamers, Marokkanen en Turken zullen best uitgescholden worden in Nederland. Net zo als dikke, lelijke en oude mensen. Je hoeft maar een afwijkend kapsel te hebben en je wordt uitgejouwd. Vooral in Amsterdam. Toen ik in de Jordaan woonde, werden wij ook vol wantrouwen bekeken door de Jordanezen. Het heeft allemaal niets om het lijf.

 In de Sinterklaasdiscussie heeft men het over pro en con. Zo ligt het helemaal niet. De meeste Nederlanders vinden het geen probleem een oud volksfeest te updaten. Maar niet via haat en chantage. Nederlanders uitschelden voor racisten is net zo misplaatst als een Antilliaan een kachelpijp noemen. Dat doe je niet. Als je die nuances niet aanvoelt, begrijp je niets van de tolerante, ja, tolerante cultuur in Nederland. De enigen die echt voor hun leven moeten vrezen zijn de oude mensen afhankelijk van zorg. Laten we ons het daar de komende maanden in verdiepen.

Ik hoop in ieder geval dat volgend jaar die achterlijke discussie verstomd is want, of ik wil of niet, ik maak me toch boos over zoveel domheid en onbegrip over autochtone Nederlanders. Ik denk dat de Nederlander die van oudsher gewend is zich aan te passen, moet leren voor zichzelf op te komen. Want je boft als je hier mag wonen en dat mag ook wel eens gezegd worden.

vrijdag 5 december 2014

Ik ben een Vriend, geen Volger


Waarom zit niet iedereen op Facebook in plaats van verspreid over de verschillende sociale media? Die google+ is zo gebruiksonvriendelijk. Op Facebook staan de foto's gelijk goed en krijg je onmiddellijk een reactie. Bij Google moet je eerst een uur naar het juiste knopje zoeken en dan staat het plaatje nog dwars. Bovendien volgt er op elk postje een oorverdovend zwijgen. Reageren op een ander is ook zo'n gedoe.
Op FB is het allemaal net wat socialer. Als je de juiste Vrienden hebt, uiteraard.

Ik krijg soms Vriendschapsverzoeken, nadat ik een stukje heb geplaatst, waarvan ik denk: O, o, ik word populair bij extreem rechts. Profielfoto's van mannen met varkenskoppen. Niet accepteren. Ik bevriend ook geen mensen die alleen wat te verkopen hebben. Hun nieuwe roman, bijvoorbeeld. Je moet wel iets bij te dragen hebben en andersmans postjes ook lezen. Ik ben een Vriend, geen Volger. Goede titel voor een lied.


donderdag 4 december 2014

Marvin


Gisteren is Marvin gecastreerd. Dat werd tijd want hij had een slechte invloed op Luther. Ik kwam Debby tegen met Luther en de oude Rocky. Alle honden van Leighton komen uit het asiel. Ik vertelde Debby over mijn zusje in Frankrijk en haar inzamelingactie voor de sterilisatie van de katten. De dierenarts hier verricht die handeling bij zwerfkatten gratis. Hans wil graag dat Blanche puppy's krijgt omdat zoveel mensen vertederd zijn door Blanche. Zo'n schattig aaibaar hondje is aantrekkelijk maar de meesten beseffen niet hoeveel werk het is. En dan dumpen ze de hond, als de lol er af is, in het asiel. Nee, daar beginnen we niet aan.

Laatst dacht ik, had ik nu ook maar Blanche's zusje meegenomen want ze kan wel een kameraadje gebruiken. Dan was ik waarschijnlijk overspannen geraakt. Twee loopse teven in huis is gekmakend. Als we hier blijven ga ik wel langs het asiel om een vriendje voor Blanche uit te zoeken. Ze vermaakt zich kostelijk in de tuin. Graaft gaten, maakt jacht op minisprinkhanen en speelt kat-en-muis met mieren. Ze heeft een soortgenootje nodig om mee te ravotten. Sommige mieren steken. Ik hoorde Blanche laatst piepen. Ze kwam in paniek naar me toe. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Het gebeurde een tweede keer in mijn aanwezigheid. Er lopen stiekeme mieren door het gras. Hans was ook gebeten. 'Was het een grote?' 'Nee.' Zo'n kleintje?' ' Nee, een middenmaat.'

Ik las dat het sneeuwt in Nederland. Het weerbericht in Lagos is voorlopig elke dag zon.
Zodra de zon achter de bomen verdwijnt is het gelijk 15 graden kouder. Om half 5 begint Hans al een vuurtje te stoken. We hebben een grote voorraad hout en elke avond haal ik, als een echte boerin, een paar flinke stammen. Daar zou Hans een foto van moeten maken en verwerken tot een Van Goghschilderij. Ik heb het tekenen weer opgepakt. Het valt niet mee als je weinig talent hebt. 'Oefening baart toch kunst?', vroeg ik hoopvol aan Hans. ' Het gaat om observeren', bromde hij,' als je dat niet kunt, leer je het nooit.'   Volgens mij kun je met doorzettingsvermogen een eind komen als kunstenaar. Kijk maar naar lady Gaga.

woensdag 3 december 2014

De Hoofdpiet heeft het laatste woord


Een interview met Hoofdpiet Eric van Muiswinkel met zulke verstandige uitspraken. Juist in Nederland kan dat, een blanke man die zich zwart schminkt. Zonder racistisch te zijn. Precies, en die nuance begrijpen sommigen mensen, die de Nederlandse cultuur niet kennen, absoluut niet. Bovendien is het Sinterklaasfeest vooral cadeautjes geven, plaagstootjes uitdelen in dichtvorm en surprises. Niet te vergelijken met Amerika waar apartheid nog bestond ver in de jaren 60 van de vorige eeuw. Kortom, alleen als je kortzichtig denkt, zie je racisme. Het is een speels volksfeest en als je dat anders ziet zijn je gedachten besmet. Dat de kranten daarom zoveel aandacht geven aan haatzaaiers die er ook nog een slaatje uit slaan (je kunt Quincy Gario boeken voor een lezing voor veel geld), zegt vooral wat over de journalistiek van nu.

 De discussie doet me ook denken aan het Femnisme van de jaren 70. Opeens waren mannen onderdrukkers. Een heleboel vrouwen gingen hier in mee omdat het wel prettig is slachtoffer te zijn. Ik zag in mijn jeugd mannen meer als schlemielen die elke dag naar kantoor moesten. Terwijl de vrouwen lekker thuis konden blijven en naar de radio luisteren. Baas in eigen buik, heeft niets met onderdrukking door mannen te maken. Gelukkig heeft de anti-conceptiepil veel vrouwen bevrijd van het lot van alleen maar huisvrouw zijn. Dat er nu van haar verwacht wordt dat ze, en een goede moeder, en een spannende minnares moet zijn en daarnaast carriere moet maken, liefst in het bedrijfsleven, is meer de druk van de maatschappij. Als een meisje Nee zegt, bedoelt ze Nee.

dinsdag 2 december 2014

Een ovenschotel


Een zonovergoten dag in Lagos en een helblauwe hemel. Blanche, die nu het leven heeft waar ze altijd van droomde (ze slaapt tussen ons in), likt ons 'sochtends wakker. Tijd om op te staan en het hek te openen naar het klaverveldje. We hebben geen buren en als ik wil hoef ik niemand te spreken. Zo kan ik uren mijmeren, ongestoord.

 De Canadese dames die hier 5 dagen waren, vroegen hij wij de tijd doorkwamen. Lezen, schrijven, tekenen, fotograferen, met Blanche spelen. Dan koken in een heuse oven. Thuis hebben we een combi-magnetron waar ik totaal niet mee overweg kan. Hier gooi ik een ovenschaal vol met verse vis, citroen, zout en kruiden. Twee zoete aardappels en het is smullen geblazen. Bovendien wordt het koude, vochtige tuinhuis behaaglijk warm. 

 Het schoonhouden van het hutje is eenvoudig. De bezem erdoor, dan de dweil. Klaar is kees. We plukken wat bloemen en het ziet er huiselijk uit.  Dan even met Blanche naar de kinderboerderij. Pannenkoeken bakken voor Hans. Je komt eigenlijk tijd te kort. 

Het aftellen is begonnen. Het idee weer terug te zijn op camping Steigereiland staat me niet aan. Ik voel me daar gelijk apatisch en lusteloos. Een huisje huren hier in de buurt lijkt me de enige optie. En dan is natuurlijk iedereen welkom om te logeren. Dan zien we elkaar nog eens. Kortom, leven in Portugal, alleen maar voordelen.

maandag 1 december 2014

Poesie mauw


Blanche en ik zijn vandaag naar Portimao afgereisd met de bus. Dat is zo'n 22 kilometer hier vandaan en heeft, volgens betrouwbare bronnen, een winkelcentrum waar je alle bekende ketens kunt vinden. Ik moest van deze chauffeur ook voor Blanche betalen. Na een half uurtje rijden door een prachtig landschap met grazende koeien kwamen we in een heuse stad aan. Het eerst wat we zagen was het walhalla van de schoenwinkels, de grootste van West- Europa. Net toen ik een paar blokhakken met pantermotief wilde afrekenen, werd mij vriendelijk verzocht de winkel te verlaten. Honden niet toegestaan. In de rest van de mall, die uit drie verdiepingen bestond, werd mij duidelijk gemaakt dat Blanche wel gedragen mocht worden. Zij mocht evhter de H& M en de Primark niet betreden. We stierven van de dorst dus ik gooide 1 euro 50 in een automaat voor een flesje water. Er gebeurde niets behalve dat mijn geld verdween. Ik besloot maar terug te reizen naar Lagos. Spreek uit: Lagosj. De bus gaat om het uur. Ik praat tegenwoordig Frans tegen de lokale bevolking. Dat komt nog het dichts bij het Portugees. L'autobus ici, quelle heure? Of zoiets. Na een kwartie verscheen de bus gelukkig. De halte was in de volle, felle zon. ' No way', zei de chauffeur toen hij Blanche zag. Het was diezelfde eikel van het strand. ' In a box, you must put her in a box.' Think outside of the box, lul. We doodden het uur tussen oude mannetjes in de lokale kroeg. De volgende chauffeur vond Blanche geen enkel probleem, ik hoefde zelfs niet voor haar te betalen. In Lagos had ik behoefte aan een glas wijn. Ik kreeg ongeveer een halve liter voor 2 euro 50 en zwalkte naar huis. Met Blanche in de tas want die vond het wel genoeg.

Studenten en professoren


De Volkskrant van vandaag: Universiteit ontwijkt Zwarte Pietdebat. Hahaha, daar zijn ze toch veel te oud voor.

zaterdag 29 november 2014

Het hoeft niet worden ingepakt


' Het huis hiernaast staat te koop', zei ik tegen Hans. De huizenprijzen zijn hier laag, had Debby mij verteld, ik zou gewoon even langs gaan. Dus stonden we gisteren door het hek van de ingang te gluren. Er bewoog een gordijn achter het raam en even later kwam er een kleine, zwarte, goedlachse vrouw naar buiten. De huisoppas, dacht ik. Kun je nagaan wat een vooroordelen ik heb. Als je zwart bent in Portugal, heb je een ondergeschikte taak. Nee hoor, het was haar huis. 'Sorry', zei ze en wees op haar natte handen,' ik kan u geen hand geven.' inplaats daarvan kuste ze ons. Ze sprak alleen Portugees, een echt gesprek was niet mogelijk. We begrepen dat ze haar zoon, el filio, zou bellen, die sprak wel Engels. Ze verdween in het huis. Wij wilden alleen de prijs weten. Even later kwam ze weer naar buiten gevolgd door een grote zwarte kerel met een immense buik. 'El filio?', vroeg Hans. Hahaha, nee haar marie, haar man. Die sprak ook geen buitenlands. Hij kon ons wel vertellen dat de woning met grond 500.000 euro kostte. Hello.

Ik wilde ze bedanken en weglopen. Hans ging echter in gesprek met de echtgenoot die allang door had dat wij geen potentiele kopers waren. De vrouw vroeg:' Bambini? ' Nee', zei Hans en keek naar de hemel,' the lord ....' de Here heeft het ons niet gegund. Daar moest ze ook weer vreselijk om lachen. Even later kwam de zoon Carlos. Hans zag wel wat in het stukje grond enzovoorts. Blanche en ik begonnen ons dood te vervelen. Als Hans eenmaal zo'n gesprek begint, raakt hij zo enthousiast over de mogelijkheden er een eigen ontwerp te bouwen dat hij niet los te rukken is van zijn gesprekspartner. Carlos vertelde ook nog dat zijn zwager een architect was en zijn broer in de bouw zat. Ongekende mogelijkheden die ik dan, heel lullig, moet temperen met wat realiteitszin. Ik heb Hans niets verteld over de ruine achter de Intermarche die te koop staat en ongetwijfeld een potentie heeft van jewelste. Nu eerst maar een kopje koffie drinken op het terrasje en vlug over een ander onderwerp beginnen.
Een half miljoen, die Portugezen zijn ook niet gek.

vrijdag 28 november 2014

Massagraf


'Wij willen toch niet dat de Middellandse Zee een massagraf wordt', zei de paus. Hij doelde op de veel te zwaar beladen, gammele bootjes vol wanhopige Afrikanen die proberen de oversteek te maken naar Europa. Met desastreuze gevolgen. Nee, dat wil niemand. Wat wij willen is een welvarend Afrikaans continent waar onderwijs en gezondheidszorg vanzelfsprekend zijn. Waar de rioleringen werken en men veilig water kan drinken. Wij willen een bloeiende Afrikaanse handel, markten met kraampjes vol verse groenten en vis. Wij willen vrolijk, spelende Afrikaanse kinderen zien met bolle wangetjes. Wij willen dat iedereen fatsoenlijk te eten heeft en een dak boven zijn hoofd. U heeft meer macht dan wij, lieve paus. Zorg voor beschikbare anti-conceptie, sexeducatie, vakopleidingen. Zodat, als we over de Middellandse Zee kijken, alleen maar pleziervaartuigen zien.

De Blijde Boodschap


Er komt een flauw zonnetje door. Volgens het weerbericht zal het vandaag en morgen nog regenen. Daarna krijgen we drie dagen zon. We zijn hier nu 3 1/2 week en hebben ongeveer 2 redelijke dagen gehad. Debby kwam gisteren langs met schoon linnen. Ze stond erop ons bed op te maken. ' ik doe het wel', riep ik. Nee, dat was haar taak. Leighton brengt gewoon een zak lakens en handdoeken en verdwijnt weer. Debby is meer van het aanpakken. Twee nachten geleden had er een vos een van de eenden te pakken genomen en was van plan de hele kippengemeenschap uit te roeien. Debby, die een constructiebedrijf heeft in Engeland, heeft gelijk het hok tot een onneembare vesting vertimmerd. 'Regent het altijd zoveel in november?', vroeg ik. Nee hoor, vorig jaar was het kurkdroog. Het blijft een gok. Ik denk dat ik een poncho ga kopen. Zo een die Pablo Escobar droeg toen hij zich schuil hield in de jungle.

Lief dagboek
 Blanche is zo heerlijk aan het ravotten in de tuin. Met een botje als speelgoed. We wandelden weer naar Den Ouden Stadt en zochten tevergeefs naar de VVV. Ik wil namelijk weten welke bus waar naar toe gaat. Costa Luz schijnt heel mooi te zijn. En er zit ergens 22 kilometer hier vandaan een winkelcentrum met kledingzaken.
We liepen naar het eind van de boulevard waar de rivier overgaat in de zee. In de verte lag het mooie strand. We konden er alleen maar naar kijken. Het was wisselend bewolkt en Blanche hield het, na een uur, voor gezien. Deze keer had ik een grote tas bij me waar ze zowat in sprong en heel tevreden bleef zitten. Tot groot genoegen van de Portugese bejaarden die liefkozende woordjes tegen haar prevelden. Het is net of we De Blijde Boodschap van Liefde verkondigen. Een vrouwtje begon een lang gesprek met me waarbij ze een sip gezicht trok. Ik begreep dat haar hondje was overleden of dat ze in het tehuis geen gezelschapsdieren  mocht houden. Ik knikte meelevend. Si, si, si, het is me toch wat. Adios. Bij de oude kerk zaten twee bedelaressen geheel gekleed in het zwart. Ze zagen er sinister uit als personages uit Het Parfum. Iemand deed weer een bod op Blanche. Mijn standaardantwoord: 6 miljoen euro. Op een dag heeft een hondenliefhebber het er voor over. Wat dan? Ik smokkelde Blanche mee de supermarkt in en deed razendsnel de broodnodige boodschappen. Bij de uitgang werd ik aangesproken door een Portugees die glimlachend zei: ' ik heb nog nooit iemand gezien die zo lief voor haar hond is. U bent een goed mens.'

donderdag 27 november 2014

Plantage


Ik zit hier op de veranda van het koloniale pand waar vroeger de plantagehouder woonde. Ik herinner me onze eerste vakantie in 2001. We logeerden in Brugge en reisden een dagje naar Gent. We liepen rond in de prachtige kathedraal. Ik verafschuw de kerkelijke instituten geregeerd door meestal enge, oude conservatieve mannen. Kerken, kathedralen, beelden van Moeder Maria en het kindeke, gebrandschilderde ramen, een kaarsje aansteken met in gedachten mijn gestorven ouders, het biedt mij troost. Er liep een groepje Vietnamese toeristen rond. Automatisch dacht ik terug aan die vreselijke, zinloze oorlog met al die onschuldige burgerslachtoffers. En hier liepen de kleinkinderen van de gelukkigen die het overleefd hadden. Zie je wel, de wereld gaat vooruit. Het gezonde verstand heeft het overgenomen. Vol frisse moed stapte ik het nieuwe millenium in.

 De volgende dag werd er op onze hoteldeur gebonst.Ik deed open. De hoteleigenaresse keek me met een verwilderde blik aan. ' Amerika is aangevallen. Er zijn vliegtuigen door de Twin Towers gevlogen' ' Pearl Harbor', dacht ik gelijk,'dit is het begin van een 3e wereldoorlog. 'We hebben vorig jaar nog op de bovenste verdieping gestaan', zei de vrouw. Het was niet te bevatten. Er was geen krant meer te vinden en pas een paar dagen later zagen we de beelden. Er ontstond niet direct een wereldoorlog. Het ging sluipenderwijs. Ik vroeg me af of de haat tegen het westen van de terroristen gedeeld werd door alle moslims. We zijn terecht gekomen bij een gruwelijke groep extremisten, IS, die gebruik maakt van alle moderne westerse uitvindingen om hun doel te bereiken. Een samenleving waarin alleen devote gelovigen welkom zijn. Geloof of ik schiet. Dat had geen scenarioschrijver kunnen verzinnen. Een oorlog tegen beschaving en democratie, ik kan het niet anders zien.

dinsdag 25 november 2014

Schuld en boete


Toch maar even langs de dokter gegaan. Alle refexen werken, constateerde hij. ' Heeft u overgegeven, bent u bewusteloos geweest?' Dacht het niet. Voor alle zekerheid toch even een hersenscan laten maken. Dat is voor de gemiddelde mens geen probleem maar ik heb de TS-aandoening, een spastische nekspier. Waar ik de laatste tijd meer dan normaal last van heb. Ik denk dat er een relatie bestaat tussen mijn dieet en bewegen. Soms merk ik er bijna niets van, nu lijk ik een Parkinsonpatient. Ik weiger (althans ik vecht tegen het Calvinisme) in schuld en boete te denken-had ik dat gebakje maar niet gegeten- toch verergert het als ik zwaar tafel.

 Anyway, bij die hersenscan moest ik mijn hoofd in een speciale houder leggen. Om het bewegen uit te sluiten werd mijn schedel ook nog eens vast gezet met twee dikke elastieken. Toch was het beeld bewogen. Vooral als je stil moet houden, ga je extra bibberen, zal je net zien. ' Het doet geen pijn', zei de laborante. Dat wist ik natuurlijk ook wel. Diagnose arts: niets aan de hand, neem af en toe een paracetemolletje.

Dankbare hond


Het is zo gemakkelijk hier om Blanche uit te laten. Even het hekje, dat Leighton Luther- en Marvinproof heeft gemaakt, open doen en Blanche heeft een groot klaverveldje tot haar beschikking. 's Avons neem ik een zaklantaarntje mee want als de zon onder is, wordt het pikkedonker. Gisteren scheen voor het eerst de zon volop.
24nov 2014

Lief dagboek


We zijn hier nu bijna drie weken en vandaag kregen voor het eerst een wolkeloze zonnige dag. Ik had Leighton's tips nog eens doorgelezen. Als je de poort uitloopt en linksaf gaat en bij de eerste rotonde weer linksaf dan kom je bij een strand. Blanche had er zin in. Ze kreeg een beetje genoeg van het waken over het huis. Hans had een strategisch plekje voor haar gemaakt. Een tafeltje met een dekentje en kussentje vanwaar ze alle ramen in de gaten kon houden. Dus als er grassprietje bewoog sloeg ze al aan. 
Leighton is met vakantie en zijn zus Debby runt de boel zo lang. Ik verwachtte een matronetype maar mevrouw Crook is een slanke, vlotte verschijning. Leeftijd, geen idee. Ergens achter in de 40. Zij is wel zo slim om Luther aan de riem te houden. De honden zijn dan een stuk rustiger. Als ze alle vrijheid hebben maken ze elkaar gek. Hans noemt Luther en Marvin: Luther en Calvijn. Hij weet meer van godsdienst dan van soul.

Blanche en ik gingen goedgemutst op weg. Al gauw zagen we de zee. Het duurde minstens een half uur a drie kwartier tot we eindelijk het strand bereikte. De zee zag zwart van de surfers. Blanche vond de golven ook spannend. Ik had haar losgelaten en ze wist telkens het rollende zeewater te ontwijken. Behalve een keer. Ze werd overspoeld door een onverwachte golf en bijna meegesleurd de oceaan in. Ze begon als een gek rondjes te rennen en wentelde zich daarna door het zand. Resultaat: een schoffie aan een riempje. Ik had een bushalte vlakbij het strand gezien en laat nu net het laatste busje aan komen rijden. Ik stapte in met Blanche. De buschauffeur riep: ' No way, put her in a box.'. Dan spreken ze opeens wel Engels. Ik was zo kwaad dat ik bijna:' Fuck you too', riep naar de principiële lul. Was hij bang voor een beetje zand?Dan moet je vooral de strandroute rijden, zak. Vervolgens vertikte Blanche het om te lopen. Ze ging rielekst op de tegels liggen. Zuchtend tilde ik het zandgebakje op en begon de klim naar boven.

Thuis vertelde ik Hans over het busje. ' Dat had je kunnen weten', was zijn empathische reactie. Ik zag laatst op tv een vrouw die leed aan het Empress syndroom. Ze wilde altijd en overal haar zin krijgen. En als dat niet gebeurde werd ze zo razend dat iedereen toegaf. Om ervan af te zijn. Mijn huisgenoot noem ik De Keizer van China of Oblomov. Hij regeert de wereld vanaf zijn gemakkelijke stoel en zit passief altijd met goede raad. Als ik 24 bordjes draaiende hou en ik laat er 1 vallen, zegt hij:' Dat had je kunnen weten.' 
Misschien ligt het aan het stoppen met roken maar ik heb het helemaal gehad met zijn 'I told you so' commentaar. Ik ontplofte en bedankte hem voor zijn briljante advies. Een beetje medeleven zou ook prettig zijn. Dank je wel, lieve Hettie, dat je overal voor zorgt.  Jezus. Dat is toch niet normaal?

zaterdag 22 november 2014

Brigad


Ik spreek hier regelmatig Engels met Leighton. Gisteren ontmoette ik een Canadese dame die net met haar vriendin 800 kilometer had gelopen. Naar een bedevaartsoord, geloof in Mexico. Nu waren ze hier 5 dagen voor de zon. Ik weet niet of het door de klap op mijn kop komt, af en toe moet ik in het Engels zoeken naar woorden. De eenvoudigste zinnen breng ik hakkelend naar buiten. En dan opeens gaat het weer vlot. Mijn accent blijft pijnlijk Hollands. Ik hoor het zelf maar ik ben te oud om nog wat soepeler met mijn tong te worden.

Het Portugees is een andere zaak. We lezen de ondertitels bij tv-programma's in de hoop iets op te pikken. Wat hebben we geleerd: als er gevloekt wordt, is de vertaling altijd: caramba. Zo Kuifje. Bedankt kan: obrigado of obrigada zijn. Ik weet het nooit precies dus spreek ik het uit als de lokale bevolking: brigad. Bom dia, bom tarde. Dat is het wel zo'n beetje. Ik ben op zoek naar een leraar of lerares Portugees. Eens vragen aan Leighton. Die spreekt Portugees met een zwaar Engels accent. Ach, als we elkaar maar verstaan. Hans begon laatst Duits tegen me te praten. Die bluft zich net als Louis van Gaal door die taal. Heel komisch. Net doen alsof.

Er wordt wat afgeblaft in de Algarve. Volgens mij heeft iedereen een waakhond type herder. De Portugezen houden ook honden als gezelschapsdier. Het zijn meestal, net als de bewoners zelf, gedrongen types met korte pootjes. Geen match voor Blanche. Daar komen hele rare puppy's van.
Het uploaden van foto's wil maar niet lukken. Ik probeerde het met Hans' laptopje. Dat ding is me toch langzaam. Na een ochtend proberen had ik hem bijna in de vijver gegooid. Dus, ik vrees dat het toch weer een ouderwets dia-avondje wordt met sinas en doppinda's. Als ik terug ben.

woensdag 19 november 2014

Krasreclame


Hans en ik lagen vanochtend in bed te luisteren naar de stortregen. Het was de ganse nacht noodweer en Leighton had gezegd dat het de hele dag zo zou blijven. ' Hadden we nu maar een Krasreis geboekt', zei ik,' dan heb je gegarandeerd mooi weer.' Dat zou een goed reclamespotje zijn. Als ik in de krant kijk naar de weersvoorspelling in de wereld, lees ik overal: regen of neerslag. Behalve in Cairo en Tipoli. Florida had de koudste november ooit, zei de weerman van de BBC.

 Ik ging net met Blanche wandelen met als doel: een paraplu scoren. Ik had een Chinese winkel gespot vlakbij de Intermarche. Het bleek de Chinese variant van De Winkel van Sinkel. Er was werkelijk alles te koop. Kleding, speelgoed, breiwol, tassen en schoenen, potten en pannen, haarverf. Een heleboel van die hebbedingetjes zoals een zakje vol miniknijpers. Ik kocht een stevige paraplu voor 4 euro en een grote pot Aloe Veracreme voor 1,50. Uren kan ik in zo'n winkel dwalen. Met Blanche is dat wat lastiger. Toen we het pand verlieten hing er een prijskaartje aan haar achterwerk. Ik heb het er vlug afgehaald want ik krijg elke dag wel een bod voor haar. Ze is onbetaalbaar. Ze zou op tournee moeten langs bejaardenoorden. Dagelijks tovert ze een glimlach op de doorgroefde gezichten van menig oud Portugees vrouwtje of mannetje.

dinsdag 18 november 2014

New Millenium Journalism

De kwaliteitskranten staan al 2, 3 maanden vol met, wat ik noem, de Sinterklaaskwestie. Terwijl de sfeer in het land net zo gezellig was tijdens de WK Voetbal. Als ze nu net zoveel pagina's en ter zaken doende teksten zouden besteden aan het het fenomeen zwarte scholen, dan pak je misschien het echte racisme aan. Maar ja, alles draait tegenwoordig om de kijk- en leescijfers.

 Tradities mogen best veranderen maar niet door haatzaaierij en chantage van nota bene zwarte racisten. Dit gedoe voelt meer als censuur van de gedachtenpolitie. De NRC vroeg zich af waarom in Vlaanderen de Sinterklaaskwestie niet speelde. Alsof de Vlamingen ook opgejut moeten worden. Gelukkig loopt mijn abonnement af. Laatst werd Angela Merkel beschuldigd van racisme toen ze kritiek zou hebben geuit op de Potugezen. Ze bleek fout te zijn geciteerd door een journalist. En alle andere journalisten namen het bericht klakkeloos over. New Millennium Journalism.

Opinies zijn belangrijker dan feiten. Robert Vuijsje interviewt elke week een Nieuwe (succesvolle) Nederlander. Het gaat altijd over discriminatie. Sylvana Simons vertelde dat ze veel tegenwerking heeft gekregen van blanke 50-ers. Terecht merkte een brievenschrijver op dat Sylvana's schoonheid haar ook ver gebracht heeft. En dat lelijke mensen, ook witte, al vanaf hun geboorte gediscrimineerd wordt. Daar hoor je niemand over.

 Daarom las ik met plezier het verhaal van een spastisch meisje dat net haar eerste boek heeft gepubliceerd. Zij en haar tweelingzusje zijn in de knel komen te zitten tjdens hun geboorte en beiden zijn ernstig gehandicapt. De spastische vrouw kan met vier vingers typen en schreef, na haar stage, in een lokaal krantje. Op een dag kwam kunstenaar Rob Scholte naar haar toe rijden en vroeg:' Mag ik je een zoen geven.' Hij las haar stukjes altijd en was erg enthousiast. Hij heeft haar voorgesteld aan een uitgever en zo is het gekomen. Die meid heeft genoeg reden tot klagen. Ik hoop dat har boek een bestseller wordt.

zaterdag 15 november 2014

Den Ouden Stadt


Het is vandaag alweer zaterdag 15 november. Het blijft vandaag zowaar droog. Tot nu toe heeft het elke nacht gestortregent en zitten we te bibberen bij de houtkachel. Leighton gaat voor het eerst in 15 jaar met vakantie. Zijn zus, mevrouw Crook, komt oppassen. Beetje saai zo'n lap tekst maar de voorzieningen hier zijn niet optimaal.

Lief dagboek
12  nov 2014

 Blanche hoorde de geiten mekkeren en wilde naar ze toe. Ze grazen hier achter op een veld. Achter ligt een grote berg dode struiken waar ze met hun zevenen graag op staan. Ze trekken het taaie schors van de takken en eten dat met smaak op.  Blanche trok me mee naar het hek en sprong gelijk door een gat van de omheining van ijzerdraad. Probeer haar maar eens door hetzelfde gat terug te krijgen. Ze zat nog vast aan de riem en kon niet op de geiten afstormen. Wat ze het liefst had gedaan. Dat is het leuke aan Blanche; ze is gek op alle dieren en mensen. Mahalia, de moeder aller geiten, sprong van de struik af om te polsen tot watvoor diersoort Blanche hoort. Haar dochters volgden voorzichtig. Mahalia en Blanche snuffelden aan elkaar. De moedergeit kon er geen chocola van maken. Een onschuldig beest, dat wel. Opeens draaiden de zeven geiten zich om en galoppeerden richting Leighton's  huis. Zeker voedertijd.  Ik kon Blanche via een hek met schuifslot weer de zandweg optrekken. Als ik nu alleen het woord 'geitjes' zeg, raakt ze opgewonden. Net als bij Carlito, Bob, Hans en kippetjes. 


14 nov 2014 Vanochtend hoorde Blanche de geiten mekkeren. Ze raakte opgewonden. Ik maakte haar vast aan haar riempje en we liepen richting grasveld. Zodra ze ons zagen, Mahalia en haar 7 dochters, hielden ze op met grazen en kwamen onze richting op. Mahalia voorop. Toen moeder bij het hek kwam ramde ze met haar horens tegen het ijzerdraad. Die kopstoot was voor Blanche bedoeld die naar achteren stoof.

Leighton vertelde dat zijn oudste hond Rocky een wond aan zijn poot heeft. Hij draagt nu een enorme plastic kraag om te voorkomen dat hij er aan gaat zitten bijten en likken. Mahalia zag hem en staarde hem met grote ogen aan. Had Rocky nu ook horens? Rondom zijn nek? Het moet toch niet gekker worden?

Vorige keer was ik tot aan de poort van de oude stad gekomen. Gisteren nam ik Blanche mee om te kijken wat voor vlees we in de kuip hebben. Zodra je de eeuwenoude muur voorbij bent, kom je in een wirwar van straatjes die te smal zijn voor auto's. Het leek net een dwergdorp. Smurfstad. Ook de huizen waren petieterig gemaakt voor hele kleine mensjes. Blanche trippelde weer dapper met me mee. Af en toe moesten we een geïnteresseerde straathond vermijden. We liepen naar beneden door een steegje met souvenirwinkeltjes en restaurantjes tot we bij de boulevard kwamen. Het geheel had iets armoedigs. Er zaten daklozen met schurftige honden op de grond. Er liep een oud dametje bijna donkerbruin van het leven in de buitenlucht. Ze droeg drie plastic zakken met blikjes en mompelde in zichzelf. Niemand zag er welvarend uit, het leek of de bewoners moesten sappelen om in leven te blijven. Onbegrijpelijk want Portugal is een prachtig land, aantrekkelijk voor Noorderlingen. Ik hoorde via via dat afgestudeerde Portugezen het land verlaten en vertrekken naar Brazilië of Amerika.  Ik was zeker een verkeerd straatje ingeslagen want we verdwaalden. In de verte zag ik wel de zee met een mooi zandstrand. Het was te ver om te lopen. De meeste Portugese buschauffeurs en taxi chauffeurs spreken geen Engels zodat het een hele opgave is ergens te komen waar je niet eerder bent geweest. Ze hebben gewoon geen zin om je te begrijpen. Uiteindelijk verlieten we de oude stad via een andere poort en toen vond Blanche het wel genoeg. Als een chihuahua niet wil lopen, loopt ze niet. Ze ging op de tegels liggen en was niet meer in beweging te krijgen. Daarbij trok ze ook nog eens een zielig gezichtje.Ze had natuurlijk al een behoorlijke afstand afgelegd, ik was ook moe en weer duizelig.Dus tilde ik haar op en droeg haar voorzichtig lopend naar huis. We moesten Hans mededelen dat Lagos 1 grote teleurstelling was. Ik werd claustrofobisch in het midgetdorp. Het enige interessante was een winkel met tassen en schoenen van kurk, het nationale product van Portugal. Maar of ik die nu echt mooi vind, ik weet het niet. Ik probeerde Hans vandaag mee te krijgen naar een terrasje. Het weer is zo onbetrouwbaar, af en toe zon en dan weer een stortbui. Hans bleef liever thuis. Ik voel me bijna schuldig dat ik hem hiermee naartoe gesleurd heb. Geen krant, geen sigaretten en geen computer. Alleen een houtkachel om ouderwets een fikkie te stoken. Ik hoop dat het weer opklaart en dat ik Hans op de een of ander manier in een taxi krijg.  Ik lees mijn digitale bibliotheek en ben na W.F. Hermans overgestapt op Stephen King die een enigszins ongeloofwaardig verhaal vertelt over een leraar Engelse literatuur die een geheime ingang naar het verleden heeft ontdekt en gaat proberen de moord op JFK te voorkomen.  Ik verwachtte spanning van King maar het boek is nogal langdradig.

woensdag 12 november 2014

Wisselvallig


Het is zeer wisselvallig weer. Tien minuten stralende zon, tien minuten regenbui. Hans loopt voortdurend te zeulen met kussens, heen en weer. Eergisteren was het zo koud dat hij de houtkachel flink heeft opgepord. Verder zijn er ook twee elektrische kacheltjes. Het is jammer dat ik Hans verder niet in beweging krijg. Hij rookt niet en klaagt daar ook niet over. Ter compensatie ziet hij opeens overal gevaar. Er zit asbest in het dak, het water maakt hem ziek (daarom hebben we flessen schoon drinkwater). De houtkachel geeft giftige stoffen af. Enzovoort.



Na mijn val heb ik nog steeds hoofdpijn en ben duizelig. Ik heb ' een lichte hersenschudding' gegoogled. Bij een hersenschudding zou er sprake zijn van geheugenverlies. Volgens mij herinner ik me nog alles. Geloof ik. Je leest weleens over gevallen waarbij iemand zijn hoofd stoot en ' Niets aan de hand' roept. En dan na drie uur dood neervalt. Gelukkig hoor ik niet bij deze categorie en Hans was zich niet bewust van deze mogelijkheid. De hooliganhonden kwamen vanochtend nog langs maar bleven netjes buiten het hek. Het zijn angstaanjagende beesten maar blaffen harder dan ze bijten. Blanche kefte veilig vanuit onze tuin naar het duo.het is grappig, als Blanche 's avonds blaft, slaat de hele hondengemeenschap aan.

11november 2014

  Lief dagboek

 Na de aanval van Luther en Marvin besloot ik met Blanche, die zich goed had hersteld en met opgeheven waaierstaart naast me dribbelde, een keer linksaf te slaan in plaats van rechts. Ik kwam terecht in een buurt met uitsluitend sociale woningbouw. Er was zelfs een plakkaat in een muur gemetseld waarop trots stond dat het complex in 1978 opgeleverd was. Woningen voor arbeiders met een kleine beurs of voor werklozen. Wat een fantasieloos, armoedig zooitje. Tientallen blokken huizen zonder balkons opgesteld als dominostenen, geen tuin of groen tussendoor. Alleen asfalt. De architect zou levenslang moeten krijgen in zijn eigen flatgebouw. Een dergelijke omgeving is zo deprimerend, zo weinig inspirerend. Het zet alleen aan tot pissen in de lift en kleine of zelfs grote criminaliteit. Wat een minachting voor de mens, dezelfde die je terug vindt in het Oostblok. Iedereen is uniform, eigen initiatief wordt niet op prijs gesteld. Aan het eind van de Avenu de Republica zat een grote Lidl waar consumenten af en aan liepen met grote Lidlzakken. We hielden een korte koffiepauze en vroeg ik water voor de hond. De kelner trok zijn neus op maar kwam even later wel terug met een bak water. De koffie was gelijk 2 x zo duur dus een dubbeltje fooi vond ik meer dan genoeg.  Nadat  ik op de kaart gekeken had, leek het me het beste om dezelfde weg terug te lopen. Wat een opluchting was het toen we de grote letters van onze eigen supermarkt zagen Intermarche. We waren weer terug in de beschaafde wereld. Omringd door palmbomen, bougainvilles, hibiscus, ficusbomen en the bird of paradise. En huizen waarvan er een te koop staat maar waarschijnlijk ver boven ons budget reikt. Ik blijf hier.

maandag 10 november 2014

Beeldmateriaal


Het beeldmateriaal komt er aan. Ik verdwaalde en ik kam in een buurt terecht met uitsluitend sociale woningbouw. Net het oostblok. Of het Nelson Mandela estate in Only Fools and Horses. Vlak ernaast vond ik een enorme Lidl.

Blanche in het nauw


7 november 2014

 Lief dagboek, ik had Marvin en Luther niet aan zien komen toen ik met Blanche naar de poort liep. Ze grepen haar gelijk. Blanche piepte, ik dacht dat ze haar in tweeen zouden scheuren en trad kordaat op. Ik pakte Blanche beet, schopte en schreeuwde naar de twee hooligans. Het schuim stond op hun bek. Blanche trilde van angst. In de verte kwam Leighton aan rennen en joeg zijn honden richting kantoortje. ' Sorry, Hettie, is Blanche allright?' De kleine chihuahua was gelukkig niet gewond maar zich wel dood geschrokken.
Later zal ik vertellen over Blanche en de zeven geitjes.

 Het vliegtuig van Amsterdam naar Faro zat tjokvol. De vlucht was een speciale, goedkope aanbieding van Transavia, vertelde de vrouw in de stoel naast me. Ik had Hans als invalide (speciale behandeling) opgegeven, waardoor hij op de gehandicaptenrij vooraan zat. En ik tien stoelen verder naast een echtpaar. De ruimte was zo krap dat Blanche, in de tas, met veel gewrik onder mijn stoel geplaatst kon worden. En ik, volkomen verkrampt, tegen een blinde wand aankeek. Mijn plaats aan de raamkant was de enige zonder raampje. Toen de vrouw voor me ook nog eens haar stoel comfortabel naar achteren zette, zat ik compleet ingebouwd.  Ik kon geen kant op, laat staan contact maken met Hans. Achter me zat een club golfers die hun hole en handicap bespraken. De schermpjes klapten open en we kregen een film te zien met Ben Stiller. Een romantische komedie. Om de een of andere reden stond mijn stoel iets meer naar voren waardoor ik niet langer dan een minuut naar het scherm kon kijken, zonder kramp in mijn nek te krijgen. Ik probeerde aan iets leuks te denken. Ik stelde me het strand van Monte Gordo voor, en de boulevard in Madeira met de mooie tearoom. Of, heel banaal, shoppen in Zara in Funchal. Daarna richtte ik me op mijn buikademhaling en herhaalde de mindfulnessoefeningen in mijn hoofd. Niets hielp.

 Nadat de crew langs was geweest met eten en drinken, vond ik de moed mijn buren te vragen of ik er even langs mocht. Kijken hoe Hans erbij zat. Ik had nog geen stewardess met zuurstofflessen zien sjouwen, dat was een hoopvol teken. Bovendien had de huisarts Hans twee kalmerende pillen gegeven voor de heen- en terugreis a 15 euro. Het middel had zijn werk gedaan. Hans zat opgewekt te kletsen met zijn buurvrouw. Omdat hij helemaal vooraan zat, was er niet alleen genoeg beenruimte maar ook het toilet binnen handbereik.

.  Op het vliegveld van Faro vond zo'n voorval plaats, waarvan je van schaamte door de grond zou willen zakken. Tegelijkertijd weet je,  later lachen we erom. Ik duwde Hans voort in zijn rolstoel. ' Volg die mensen', zei hij. We sloten ons aan in een rij voor de douane, dachten we. Toen we aan de beurt waren, vroeg een grondstewardess onze boardingpasses. Die zaten  ergens in een tas, verfrommeld. We begrepen er niets van, waarom hadden we die nu nodig? Tot een medewerker besefte dat we in de verkeerde rij stonden, namelijk die voor de vlucht terug naar Amsterdam. Met een rood hoofd probeerde ik de rolstoel  met Hans, die Blanche in de tas op schoot had, te keren wat eenvoudiger lijkt dan het is. Langs de groep ongeduldige, geïrriteerde mensen die aan boord wilden van het vliegtuig dat wij net verlaten hadden. The Walk of Shame.

zondag 9 november 2014

Marvin en Luther


De honden van de eigenaar heten Marvin en Luther. De geiten: Ella, Gladys, Mahalia, Aretha, Cissy (Houston), Billy en Whitney. We hebben hier te maken met een soulfan Old Skool.

We zitten een paar meter boven het zeeniveau en Hans vroeg aan Leighton(waar ik eerder Leigh zei, moet Leighton zijn) of de lucht hier ijl was. Hij zoekt altijd redenen waarom hij zo kortademig is. Leighton moest hier hard om lachen. 'het is niet de hoogte van de Mount Everets, hahaha.' Marvin en Luther zijn een soort hooligens die elkaar aanzetten tot kattekwaad. Ons huisje em tuin is afgesloten met een hek waar de twee brutaalweg overheen sprongen. Wij zaten binnen met Blanche terwijl het stel blaffend tegen de ramen opsprong alsof ze wilden zeggen:' Blanche, we weten dat je binnen bent. Kom tevoorschijn als je durft.' Daarna bakenden ze het territorium af op de welbekende reuwijze. Pissen.

 We zitten trouwens in het best bewaarde geheim van Portugal. Het estate van Leighton is groot en prachtig ontworpen. Leuke paadjes, een vijver met een beeldje, en overal ficusbomen, palmen en die prachtige Bird of Paradise bloemen. Hoe heten die ook alweer? Alle bomen en struiken dragen bloemen. Ik wil hier nooit meer weg.

Ik bestelde net een capu met slagroom en een broodje kaas. 2,25. Blanche piept dus ik moet het internetcafe verlaten. Wordt vervolgd

vrijdag 7 november 2014

Don't mention my blog


de tekst is nog niet gecorrigeerd. En de spaties werken ook niet.

We lazen een folder van een restaurant dat aangeprezen werd als: The best kept secret in Lagos. Goede naam voor een blog, zei ik tegen Hans. Of, Don't mention my blog. Een verslag van de eerste dag. Ik zit hier in een internetcafe met Blanche. Iedereen wil een puppy van haar.

Lagos, Portugal Lief dagboek,

   Ik voel me bevrijd. We zijn in Portugal in een schattig huisje op het landgoed van de Britse eigenaar. De ingang ligt aan een straat. Als je het grote hek achter je gesloten hebt (deur dicht anders lopen de drie honden van Leigh de straat op), staat er aan je rechterhand het hoofdgebouw, links een huisje. Voor ons lag het terrein, een naar benden lopend grasveld. Het gras is hier veel taaier en veerkrachtiger. Er zijn paden gemaakt van ruw natuursteen. Het was een heel gedoe om de koffers naar beneden te slepen want de looppaden hadden tientallen treden. Geen gladde waarover de wieltjes konden rijden maar zo grof dat we bijna struikelend richting ons tuinhuis liepen, slepend met de bagage. Leigh, de eigenaar was er niet. Wel zijn assistente, een Jamaicaanse of Afrikaanse opgewekt jonge vrouw. Haar man, een lange kerel en haar twee dochters waren op weg naar de uitgang, vermoed ik. De jongste hing aan haar vaders benen te krijsen. Hysterisch.

 Onderaan het glooiende land, was rechts een poort die naar ons knusse, besloten tuinhuis leidde. Links bevond zich een groot hek. Onze gids toonde ons waar de eigenaar woonde. Eenmaal door het hek, het einde van het vakantieoord, liep een zandweg naar het huis van Leigh.  Dat was ook afgeschermd door hoge ijzeren hekken en erachter een grote oprijlaan. Drie grote honden staken hun kop nieuwsgierig door de spijlen. Er scharrelden kippen, katten en een groot formaat eenden rond.  De jonge vrouw, haar naam is mij even ontschoten, vertelde dat er achter in het veldje ook drie geiten graasden. Er hing een bel bij de poort zonder klepel. ' Die hebben de geiten eraf gekauwd', legde ze uit. Ze pakte een kei en sloeg die tegen de bel. En ja hoor, na drie pogingen kwam Leigh tevoorschijn. Een uiterst vriendelijke Brit, een vijftiger, schat ik, die ons welkom heette. Hans stond verderop bij de poort van het vakantie oord met Blanche te wachten. Ze begroette Leigh uiteraard als een vriend en hij was uiteraard gelijk gecharmeerd van haar. Leigh nam ons mee naar het tuinhuis met privetuin. Een simpel doch knus interieur. Grote woonkamer met open keuken. Een eenvoudig badkamertje. Een eethoek. Een grote slaapkamer en een logeervertrek of meditatie ruimte. Meer heb ik niet nodig. In de woonkamer staat een houtkachel die zo heet kan worden dat de vorige keer, toen hij werd aangestoken, de tv heeft doen smelten. De reis was een hel. Lou op stap met Andy en een hond. Ik krijg in stressvolle situaties last van bewustzijnsvernauwing en kan alleen aan 1 ding denken: Alles gaat fout. Mijn persoonlijkheid en die van Hans botsen onmiddellijk. Want waar ik geruststelling nodig heb, gooit Hans met goed bedoelde maar volkomen tactloze opmerkingen, olie op het vuur. Het is niemands schuld, het is een kwestie van verschillende temperamenten die totaal niet samengaan. Het gevolg was wel dat ik mijn portemonnaie in het vliegtuig heb achter gelaten en daar zo opgefokt van werd ( ik probeerde Transavia te bellen en Faro airport maar die kuttelefoon weigerde verbinding te maken met bepaalde nummers. )Tenslotte werd me door een Portugese van Lost & found doorgegevn dat er niets in het vliegtuig gevonden was. Nee, mevrouw, dat weet ik zeker. Nu als de sodemieter mijn ingkaart laten blokkeren. Ook dat nummer was niet te bereiken. Om tot rust te komen besloot ik de omgeving te verkennen en boodschappen te doen. Bij het eerste de beste rotsachtige trapje naar boven richting uitgang struikelde ik over het natuursteen. Schampte mijn enkel, kneusde mijn rechterhand en sloeg met mijn hoofd tegen de rotsen. Het kwam hard aan.  Duizelig en snikkend van de schrik ben ik terug naar het huisje gestrompeld waar Hans, die me net nog voor rotmeid had uitgemaakt, me opving en een theedoek met ijsklontjes vulde en die tegen de steeds groter wordende bult op mijn voorhoofd drukte.  Ik ben op de bank gaan liggen want ik was werkelijk aan het einde van mijn Latijn. Om deze reis mogelijk te maken, ben ik twee weken bezig geweest met van alles en nog wat regelen. En als je tenslotte uitgeput een rolstoel loopt te duwen dan kan het voor een mantelzorger net iets te veel worden. Zie Lou en Andy. Later in de middag kwam Leigh verse eieren brengen. Ik vertelde hem van mijn val. ' O dear', zei hij,' do you need a doctor.'. Nee, het gaat wel weer. In de keuken stond bij wijze van welkom een fles wijn, brood, thee koffie en koekjes. En in de koelkast melk, water en jus d'orange.  Op dit moment denk ik, ik wil hier altijd blijven. Niet terug naar camping Steigereiland. In de shuttlebus die ons hier bracht zagen we al iets van de stad Lagos. Het heeft een grote haven en er loopt zelfs een rivier door. Ik kan niet wachten om morgen op pad te gaan. Blanche heeft de reis goed doorstaan en van de situatie gelijk geprofiteerd. Ze slaapt nu tussen ons in. Wordt vervolgd

zaterdag 1 november 2014

Youp over Frank Masmeijer. Frank wie?


Oei, wat een grote foto


Masmeijer, weet je nog wel.
Hoe moet ik verder met mijn leven? Waar vind ik nog enig houvast nu bekend geworden is dat Frank Masmeijer, de saaiste en burgerlijkste televisiepresentator ooit, op verdenking van drugshandel in een Antwerpse cel zit? Dat kan toch niet waar zijn? Frank Masmeijer, de man die probleemloos als model op een Duitse breigids had kunnen staan, die in zijn tijd al oubollig was en om die reden door de NCRV ontslagen we...rd, die de gruwelijkste gereformeerde stropdassen droeg, die brave Hendrik kan toch niet met de Antwerpse maffia in zee zijn gegaan? De ganse Veluwe wilde hem als schoonzoon. Hij was de vleesgeworden degelijkheid en ik wilde hem altijd nog vragen welke Poolse kapper hij had. Zeg me dat het niet zo is. Frank mag niet als Frank M. door het leven. Mijn wereldbeeld wankelt. Alles stort in. Hoewel? Na de teloorgang van Peter-Jan Rens kan ik een hoop hebben.

maandag 27 oktober 2014

De Hokjesman



Laatst hoorde ik iemand zeuren over de VPRO. Ikzelf ben al ruim 40 jaar lid van deze club. Het is de enige omroep die kijkers als volwassenen behandelt. De commerciële tv gaat toch uit van het niveau van een zwakbegaafde 8-jarige. Laatst zag ik Linda de Mol in zo'n familie spelprogramma. HS had het opstaan omdat hij hoopte dat hij een prijs had gewonnen met bingo. Of zoiets. Na 5 minuten zei ik: 'Het is net of je naar wezens van een andere planeet kijkt. Die vlotte babbel van Linda, de woorden die al 30 jaar automatisch uit haar mond rollen. Het publiek dat bij het minste geringste klapt en het heerlijk vindt dat ze in de studio mag zijn. De kandidaten, óp van de zenuwen. Zo stel ik me de hel voor; één doorlopend spelprogramma.'

Later kwam ik terecht bij de Hokjesman, Michael Schaap, die de wereld onderzoekt van allerlei subgroepen. Een programma van de VPRO uiteraard. Hij was op bezoek bij doven en slechthorenden.

(In de jaren 70 werkte ik bij de opvang voor de zwaar verslaafden. Al mijn illusies dat dit getormenteerde zielen waren die hun pijn onderdrukten met drugs verdwenen snel. Sommigen waren te dom om iets anders te doen met hun leven. Anderen waren psychisch ziek zoals Jantje G. die zijn miljoenenerfenis van zijn vermoorde vader er in de kortst mogelijke tijd doorjoeg. En je had ook verwende jongens die de schuld aan de maatschappij gaven. Wat me nog het meest opviel dat ook in deze groep een hiërarchie heerste. De dealer was de opperaap, de nog functionerende junken stonden daaronder. En helemaal onderaan schuifelden de geesteszieken die af en toe wat kruimels toegeworpen kregen. Als honden. Het waren geen 'outlaws' , te gevoelig voor de keiharde buitenwereld. Ze waren net zo burgerlijk als jij en ik, alleen zonder de behoefte iets zinnigs met hun leven te doen.)



Bij de doven, die Schaap sprak, vond je een zelfde hiërarchie, ongeschreven regels en taboes. Op doven met een gehoorapparaat werd neergekeken. Een doof stel was dolgelukkig met hun twee dove kinderen. Ze vonden het niet- kunnen- horen geen handicap maar een geschenk. Het liefst hadden ze gewild dat de hele bevolking doof was. Want de stille wereld zou beter zijn. Kortom, de dovenwereld is net als de horende vol vooroordelen en onverdraagzaamheid.

Het mooie is dat de Hokjesman zelf, Michael Schaap, tegen iedereen even beleefd is en geen enkel oordeel uitspreekt. Een voorbeeld voor ons allen. In ieder geval voor mijn geopinieerde persoon.

zondag 19 oktober 2014

Hendrik Haan heeft de kraan open laten staan

Mijn zondagspreek: Doe die kraan dicht!



Zou het de strijd om de lezerscijfers zijn? Of komt het door de onrust in de wereld dat de Nederlandse krant zich naar binnen richt en zich vooral druk maakt om een nationaal kinderfeest? Elke dag twee pagina's vol over ZP (ik kan het woord niet meer horen), in de NRC en De Volkskrant. Mijn vader en Jan Blokker draaien zich om in hun as.

Wat werkelijk verontrustend is, is natuurlijk de explosieve groei van de wereldbevolking. Als ik een arme Afrikaan, was zonder uitzicht op onderwijs, ontwikkeling en een fatsoenlijk bestaan, zou ik waarschijnlijk ook op zo'n gammel bootje stappen.

Het gaat niet om kleur. Maar om geboortebeperking, onderwijs en een fatsoenlijk inkomen. Dat heet beschaving. Precies de zaken van het gezonde verstand, die ontbreken bij religies.
Als je dweilt, moet je wel eerst de kraan dichtdraaien. Anticonceptie is prioriteit
nummer 1. Of moeten we wachten tot alle Afrikanen óf verdronken zijn óf geveld door ebola?

Zolang godsdiensten geboortebeperking afwijzen, wordt het lijden van vele Afrikanen in stand gehouden. En blijven ze hun heil zoeken in religie. Een vicieuze cirkel.
Laat de krant daar eens elke dag over schrijven. Elke dag, op de voorpagina. Amen.

zaterdag 4 oktober 2014

Tijd



Buuf A. die van een jongere generatie is, begrijpt al die heisa van die babyboomers over Reve niet. 'Ik vond De Avonden verschrikkelijk.' Met de kennis van nu is De Avonden een zeurboek van een verwend ventje dat allang het huis uit had gemoeten. In plaats van bij zijn ouders te blijven hangen en zich te ergeren aan het geslurp van zijn vader. Ik vergelijk het boek altijd met De Aardappeleters van Van Gogh. Dat is ook niet representatief voor Vincent's werk. Donker en somber. Pas toen hij naar Frankrijk ontdekte Van Gogh kleur. En werd Van Gogh Van Gogh.

Van Gogh scheidt het kaf van het koren

Je zou denken dat er een lading levenservaring overheen moet gaan voordat je een meesterwerk creëert. Je hebt natuurlijk altijd wonderkinderen als Tjechov. Die op 21 jarige leeftijd de menselijke ziel al doorgrondde.

Kunst blijft een raadsel. Hoe kan een nazi-aanhanger, Knut Hamsun, de Nobelprijs voor literatuur krijgen? Hoe kun je zo goed schrijven en toch zo blind zijn? Waarom heeft de vrouw met de mooiste stem van de wereld plankenkoorts? En hoe komt het dat de grappigste man niet in een praatprogramma durft te verschijnen? En waarom pleegt een zondagskind zelfmoord?
De grote literaire beloftes van nu, in Nederland, zijn de twee zonen van Arend Jan Heerma van Voss, Daan en Thomas die al net zo typisch zijn als hun vader. Senior is acteur en journalist. Hij was hoofdredacteur van De Haagse Post en voorzitter van de VPRO. Hij had ook een komische kant want af en toe speelde hij mee in sketches van Van Kooten en De Bie. Daan en Thomas zien er op foto's uit alsof zij diep lijden onder het schrijverschap maar niet anders kunnen dan het scheppen van kunst. Over 20 jaar zal het kaf van het koren gescheiden zijn..


De Heerma van Vossjes

  

vrijdag 3 oktober 2014

Het is maar een sprookje!!!

Weet Pippi niet dat er honger heerst in grote delen van de wereld. Foei, niet spelen met eten.


Max Pam schreef het al: ironie wordt niet meer begrepen. De jeugd van tegenwoordig neemt alles letterlijk. Gelukkig niet allemaal. De humorlozen nemen wel de wereld over. Het is een soort hysterie van de politiek-correcten die in alles racisme, seksisme of fascisme menen te herkennen. Subtiliteit is aan hen niet besteed.  Drie mensen voelen zich beledigd en de hele maatschappij dient zich aan hen aan te passen. Men noemt het 'de terreur van de minderheid'. Een trend, een modeverschijnsel dat in de hele wereld gesignaleerd wordt.

Binnenkort moeten Kwik, Kwek en Kwak een onderbroekje aan en alle stripfiguren dienen zich te onderwerpen aan een DNA- test om vast te stellen hoe het precies zit met de familieband. Is Lambiek de oom van Suske en Wiske of zomaar een huisvriend? En tante Sidonia, is zij de zus van de moeder van S en W? En die verknipte verhouding van Ollie B. Bommel en Tom Poes. Krijgt Joost genoeg betaald? Er is nog veel werk te verzetten voor mensen die fictie en realiteit niet kunnen scheiden.

Bericht in De Volkskrant:
- Pippi Langkous, het immens sterke, rijke meisje dat haar Villa Kakelbont deelt met een paardje en een aap, is een racist. Althans, dat vindt de Zweedse publieke omroep SVT, dat bepaalde afleveringen van de bekende serie zo heeft bewerkt dat Pippi's vader geen 'negerkoning' meer is, maar een gewone 'koning'.-

-Pippi sluit met alle kritiek aan in een lange rij van jeugdkarakters die van racisme worden beschuldigd. Diezelfde theologe Wollrad deed in 2011 bijvoorbeeld het sprookje 'Het lelijke eendje' in de ban omdat het kinderen laat zien dat anderssoortigen er niet bij horen. Een aantal maanden daarvoor maakte de Franse academicus Antoine Buéno zich hard voor een smurfenverbod, vanwege hun vermeende antisemitische en vooral communistische karakter.
Het smurfendorp zou in alles het Stalinisme verheerlijken. 'De kleine blauwe figuurtjes leven in een wereld waar eigen initiatieven nauwelijks worden beloond, waar maaltijden gezamenlijk worden gegeten en er slechts één leider is', aldus Buéno. 'Doet je dat ergens aan herinneren? Een bepaald type dictatuur bijvoorbeeld?' -


Mag dit? Zolang ze hun broek maar aanhouden.


Je kunt geen sprookjes aan kinderen vertellen zonder dat de politiek-correcte politie over je schouder meeleest en klaarstaat met een knuppel. Zoiets als de zedenpolitie in Saoedi-Arabië. Eigenlijk je reinste fascisme.

donderdag 2 oktober 2014

Abri's

Godzijdank, de abri poster van dat zieke jongetje, waar ik al een jaar tegenaan kijk, is vervangen door een ietwat vrolijker plaatje. Ik hoop dat het mannetje als door een wonder is genezen. En alsnog piraat kan worden. Filosoof René Gude die nog maar kort te leven heeft, zei het al, het leven is zo'n gedoe. En dan komt er ook nog eens een doodvonnis dat roet in het eten gooit. Iedereen kent ellende in zijn leven. Mogen we dan, als we naar buiten gaan, alstublieft naar een mooi plaatje kijken als we op de tram staan te wachten. Gewoon, om de moed er in te houden. Dank u.
Bijvoorbeeld een Monet of een Marilyn

 

zaterdag 27 september 2014

Oud is het nieuwe nieuw



Aangezien zitten het nieuwe roken is, ga ik een flink stuk wandelen met een peuk in mijn mond. Het ene heft het andere op. Roken is het nieuwe marathon lopen.
Naast Max Pam, intelligent en deskundig en Sylvia Witteman, zeer geestig heeft De Volkskrant ook één columnist die het leven positief en grappig benadert. De man kent geen sarcasme of cynisme maar kijkt vol verwondering naar zichzelf en zijn medemens. Wij zijn nu eenmaal niets meer dan dieren die kunnen praten en nadenken over de toekomst. Verder is de mens afhankelijk van zijn instinct om te overleven, allerlei hormonen, ingebakken gewoontes en zijn persoonlijkheid.

Thomas van Luyn benadert onze imperfectie en voorspelbaarheid op een luchtige manier. Terwijl de 60 andere columnisten hijgerig over IS schrijven en de rol van onze regering, huppelt Thomas vrolijk door de maatschappij alsof hij in een veld met madeliefjes speelt en een bijzonder insect ontdekt.
Vandaag is de kop van zijn column: Herfst 2014: zus is het nieuwe zo.

Er volgt een handige lijst voor mensen die misschien achterlopen en toch mee willen praten in cafés en verjaardagsfeestjes.
- Tieten zijn uit, konten zijn in. Borsten zijn de nieuwe billen.
- Kut is uit, peren zijn in. Ditjes zijn de nieuwe datjes.
- Tatoeëren is uit, piercen ook. Sokken zijn de nieuwe blote voeten.
- De Correspondent is uit, Donald Duck is in. Geloof is de nieuwe wetenschap.
- Ottolenghi is uit. Quin0a is in. Rens Kroes is de nieuwe Gwyneth Paltrow.
- Bassie is uit, Adriaan is in. Straight is het nieuwe gay.
- Rechts is uit, links is ook uit. Gematigd is het nieuwe extreem.
- Oud is in, nieuw is uit. Uit is het nieuwe in.
 .

Met deze kennis sta je nooit met je mond vol tanden in een gezelschap