Door God gegeven, blablabla

Dieudonné M'bala M'bala met fans

Wat is het toch prettig als het kwaad zichzelf straft. De Franse 'komiek' Dieudonné moest wegens haatzaaien en anti-semitische uitspraken 65.000 euro aan boetes betalen. Hij beweerde dat hij blut was. Eén van zijn hilarische uitspraken waar zijn fans van smullen: -Ik kan niet kiezen tussen de Joden en de nazi's. Ik ben neutraal in deze affaire. Ik ben geboren in 1966 en weet niet wie wie heeft geprovoceerd, al heb ik er wel een idee over.' Ha,ha,ha.
De woning van de komiek werd dinsdag doorzocht door de politie, omdat hij verdacht wordt van witwassen en fraude. Men vond 7 ton cash geld onder zijn matras en in een oude sok. Hahaha, da's lachen.

Hippies

Alhoewel ik in de hippietijd geleefd heb, was ik er zelf niet een. Ja, ik had lang haar, droeg een broek met hele wijde pijpen enzovoorts, luisterde de hele dag naar het driedubbele album van Woodstock, maar was stiekem blij dat ik niet op het openluchtconcert was geweest. Drie dagen in de modder zonder fatsoenlijke wc, daar word ik niet gelukkig van. 
In 1972 liften mijn zusje en ik door Amerika en Canada. Nooit doen, zeg ik nu tegen mijn nichtjes en neefjes. We zijn enkele malen door het oog van de naald gekropen. Onderweg kwamen we veel hippies tegen. Canada was voor lifters het walhalla. Je kon daar voor een dollar overnachten inclusief ontbijt. In één zo'n hostel zag ik een oude hippie. Met een jonge vrouw die hoogzwanger was. Die kerel organiseerde alles en zij volgde hem, wankelend op haar benen want ze was topzwaar. 'Welke idioot gaat met zijn zwangere vrouw op de bonnefooi reizen?', dacht ik. Ik realiseerde me dat deze zogenaamde hippie niets anders was dan een 'male chauvinist pig.' De volgzaamheid van de vrouw was zielig en triest. Wat zou er van die mensen terecht zijn gekomen?

Tante Annie

Ik had vroeger een tante, nou ja, tante. Het was een vriendin van mijn moeder. Tante Annie had het op verjaardagen altijd over haar kwalen en aandoeningen. Ze verspreidde een zure lucht, die ik associeerde met vrouwenkwaaltjes die zich onder haar rok afspeelden. Het is maar weinig mensen gegeven geestig over hun slechte gezondheid te spreken. De Amerikaanse David Letterman die in zijn Late Show elke dag beroemde acteurs en musici ontvangt, wil altijd alles weten over de operatie die zijn gast heeft ondergaan. Een aantal jaren terug werd hijzelf niet goed. Even later lag hij op de operatietafel voor een vijfvoudige bypass hartoperatie. De chirurg die deze snelle actie ondernam, redde David's leven. Sindsdien is hij gefascineerd door chirurgische ingrepen. De droogkomische acteur Steve Carrell zat laatst bij hem op de bank. Steve had net een nieuwe heup. 'Daar ben jij toch veel te jong voor', merkte Dave op. Steve legde uit dat hij een blessure had opgelopen bij het ijshockyen, vandaar. 'Mijn vrouw zei: niet op YouTube kijken naar heupoperaties want dan wil je niet meer.' Het schijnt er nogal gruwelijk uit te zien, dus lokale verdoving was geen optie, wat Steve betrof. De chirurg had hem wel gewaarschuwd dat één op de honderd kunstheupen piepte. Zodat men al van verre hoort: Daar komt vader. Die heup beviel hem prima en de ingreep was binnen een uurtje gepiept. Ze zijn zo knap, tegenwoordig.
Ik ga zo naar de huisarts want mijn hart racete al twee weken non-stop. Na een gedegen onderzoek, heb ik zelf al een diagnose gesteld: vitamine D tekort. Maar ik kan er natuurlijk helemaal naast zitten. Ik hoop niet dat dit mijn beroemde laatste woorden zijn.
Later.

Un Croissant

De Franse bakker Sebastian met zijn Nederlandse vrouw

Elke keer als ik door Amsterdam-Zuid wandel (2 x per week), kom ik langs de Franse ambachtelijke bakkerij Le Fournil. Je kunt door het raam de bakkers bezig zien met het uitrollen en vouwen van feuilledeeg, het kneden van brooddeeg en  het fabriceren van gebak. De dames dragen witte mutsjes, de heren witte petten. Je krijgt automatisch trek in een authentiek croissantje. Laatst liep ik het petite winkeltje in. Het was stampvol met nette mensen. Toen ik aan de beurt was, zei ik: 'Eén croissantje.' De clientèle draaide zich om naar mij en keek me misprijzend aan. 'Un croissant', zei het winkelmeisje met een Franse tongval. Terwijl ik op mijn wisselgeld wachtte, hoorde ik de klanten hun bestelling opgeven: 'Un croissant' of 'quartre croissants'. Met mijn ordinaire croissantje had ik mijn afkomst verraden. Croissantjes koop je bij de HEMA of op de markt. Bij Le Fournil vraag je met flair om 'Un croissant', bedank je met 'Merci' en vertrek je met 'Au revoir'. Om dan buiten de croissant op je tong te laten smelten. Delicieux.

Rectificatie

Ik kreeg terecht kritiek op onderstaand stukje. WOI was zo verschrikkelijk verwoestend dat we blij mogen zijn dat Wilhelmina Nederland daarbuiten heeft gehouden. Ik moet me er toch eens in verdiepen. Dat kan want er zijn honderden boeken over geschreven. Een of andere trut op Facebook wilde mij ontvrienden omdat een van mijn echte vrienden haar onaardig had behandeld. Oke. Maar voordat ze dat deed moest ze me nog even afbranden. Ik was een zure zeur die overal een mening over had. Klopt. Dat vinden mijn echte vrienden juist mijn charme. Waarom zo'n vrouw opeens zo agressief reageert is mij niet duidelijk. Ik zit er niet op te wachten. Ontvriend me en sodemieter op. Blijft ze maar berichtjes sturen met als doel mij te kwetsen. Gelukkig ontving ik ook een paar positieve berichten van mensen die me bedankten voor de leuke stukjes van afgelopen jaar. Sociale media, een raar fenomeen

Uw trendwatcher

Betoging tegen Duitsers in Londen. Bolhoeden en paraplu's

Ik heb me, de dag voor kerst toen ik als een gestresste kip zonder kop boodschappen liep te doen, een NRC-abonnement aan laten praten. Ik betaal alleen voor het weekeinde maar ontvang de krant de hele week. Hij wordt pas om 20.30 bezorgd en de digitale versie is waardeloos. In de bijlage van vandaag staan de nieuwe trends. Ik vat er een paar samen: Happy exen is het nieuwe vechtscheiden, lila is het nieuwe groen, alleen uit eten is het nieuwe afhalen, de plissérok is de nieuwe skinny jeans (heb ik allebei), het wilde lopen is de nieuwe marathon, slow fashion is de nieuwe fast fashion (kwaliteit boven kwantiteit) en we gaan weer stoken met kolen.
Ik zeg: de NRC is de nieuwe HP/DeTijd.

Veel interessanter is de boekenbijlage van De Volkskrant, namelijk over De Eerste Wereldoorlog. Een verschrikkelijke oorlog waarin Nederland zich laf buiten hield. De buren kunnen elkaar de kop inslaan, wij zijn neutraal. Wist u dat in die tijd duizenden Belgen naar Nederland vluchtten? Er is slechts één boek over hun lot geschreven, meldt Arjan Peters, 'Peerke en zijn Kameraden'van W.G. van de Hulst.
'Peerke ligt in bed en heeft veel pijn. Wat had de dokter ook weer tegen groo-va gezegd? 'n Stakker is het, en z'n leven is net een vuurtje dat langzaam uitdooft.'
Peerke wil graag met zijn vriendjes spelen maar Peerke heeft geen beentjes meer. De Duitsers hebben zijn ouders vermoord en het jochie verwond. Peerke's vriendje komt langs met een lampion. Groo-va: 'Waar jullie kameraadje nu is, zijn geen lampions meer nodig. Daar is het altijd licht. Begrijp je wel.'

Boeken lezen is het nieuwe tv kijken.

Spullen

Theo Maassen Einde oefening

Theo Maassen sprak in zijn Oudejaarsconference over de visie van Rutte. '2013 was het jaar dat de Nederlander te weinig spullen kocht.' 'Visie', zei Rutte verder, 'is een olifant in de kamer die het uitzicht belemmert.'

Als ik op het internet etalages kijk en bijvoorbeeld een paar schoenen aanklik, krijg ik de melding: mensen die dit kochten, kozen er ook deze tas bij. Of: wees de eerste van je vrienden die dit leuk vindt. Stel je voor dat je zo in een winkel benaderd wordt. Hijgerige winkelbediendes die om je heen cirkelen en zeggen: mensen die u voor gingen, kochten ook deze broek en dit bloesje. Wat denken ze nu? Dat ik alles aanschaf omdat anderen dat ook hebben gedaan? Of omdat ik perse de eerste wil zijn?

Ik ben daar gelukkig niet gevoelig voor. Integendeel. Dat komt waarschijnlijk omdat wij vroeger niet veel bezaten en dus blij waren met alles dat we wel hadden. Hoe primitief het ook was. In de zomervakantie kregen wij altijd een nieuw kladblok. Heerlijk, zo'n vers bloknootje.
Mijn zus werkte in de jaren 60 bij Philips en nam een draagbare! bandrecorder mee. Ik herinner me dat programmamaker en jazzliefhebber Michiel de Ruyter verslag deed van de aankomst van Marvin Gaye in Nederland. Het zal 1966 zijn geweest. Hij werd verwelkomd alsof hij Sinterklaas was. En ik zat voor de radio met een microfoon het vast te leggen op de band.

Het eerste dat ik deed als ik wakker was, was een muziekje draaien op het apparaat. Slechte geluidskwaliteit, vaak schreeuwde de dj door het nummer, dat gaf niets. Op mijn transistorradio luisterde ik naar radio Caroline en radio London. Dat waren een soort radio Oranje voor de wanhopige jeugd. Alsof in de muziek een verborgen boodschap zat: Geloof me, het leven wordt beter, nog even doorbijten.

Veertig jaar later interviewde ik een dj van radio Caroline. Ik hoopte op een opwindend gesprek. Helaas trof ik net de saaiste medewerker van het schip die vooral van 'Middle of the road' muziek hield. Swingle Singers enzo.

Mijn Nieuwe Liefde

De ontdekking van 2013 was voor mij  de Amerikaanse comedian  Paul F. Tompkins. Hij vertelde over een kerstfeest dat hij jaren geleden gegeven heeft. Hij had iedereen uitgenodigd en ze kwamen nog opdagen ook. Paul was te vroeg dronken geworden. Veel te vroeg. Namelijk 3 uur voordat het feest begon. Nadat het huis volgestroomd was, reikte iemand Paul een joint aan. Hij nam een flinke teug en gaf hem door. Maar zei gelijk, met zijn dronken kop:'Wat is dit voor waardeloos spul, ik voel niets. Geef hier dat ding.' Hij inhaleerde nog drie keer, heel diep. Na 10 minuten realiseerde hij zich dat hij een fout had gemaakt. 'I was as high as anyone has ever been'. Hij maande zichzelf tot nuchterheid. 'Je bent niet high meer', sprak hij tot zichzelf, 'kom op. Ophouden high te zijn.' Dat hielp niet. Tenslotte lag hij in de hoek van de kamer en riep: 'Wanneer gaan al die mensen nu eens weg, het is verdomme al half tien.' Dat was de laatste keer dat hij wiet rookte.

Kijk nou wat een guitige kop. En totaal niet cynisch.