zondag 30 juni 2013

Rob's feestje

Twee kaarsjes: 50
Het is niet alleen dat ons kleine broertje vijftig is geworden maar wat worden die meiden groot! Joh. En benjamin Samuel is ook allang geen baby meer. Hij liet me een nieuwe voetbaltruc zien in de gerenoveerde tuin.

Sam's nieuwe voetbalmove
Op zo'n gedenkwaardige dag in het voormalige huis van onze ouders denk je onwillekeurig terug aan vroeger. Ik zie mijn vader de krant lezen op de bank. Mijn moeder zit op haar rode stoel. En het leven dendert met een sneltreinvaart verder. Het huis is gevuld met geluiden van een druk gezin. 'Wist jij dat opa en oma hier vroeger woonden?', vroeg ik aan Sam. Huh, opa Han? Nee, de papa en mama van jouw papa. Dat concept was niet te bevatten. Karel van het Reve zei: 'Het ergste is als na je dood niemand meer aan je denkt.'

De nieuwe aanwinst Roadie heeft de neiging weg te lopen. Hij gaat gecamoufleerd in de struiken bij de tuindeur staan en wacht op het moment dat iemand vergeet de deur te sluiten. Het zal wel te maken hebben met zijn verleden als zwerfhond. De arme schat.
Roadie: ik ben er niet
Het was jammer dat Elzje en Siebe er niet waren, maar verder was het natuurlijk gezellig. De roze prikwijn dronk als limonade, de kurken vlogen ons regelmatig om de oren. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen. Rob zag er goed afgetraind, fit en vrolijk uit en was zo te zien blij met zijn cadeaus. Doris had een prachtig foto-album samengesteld met de hoogtepunten uit Rob's leven.

Gastheer Rob schenkt, sportief als altijd, wijn

Ik weet niet waar hij de tijd en energie vandaan haalt maar Rob's zelfbereide hapjes waren overheerlijk. We zijn zo verwend dat wij niet anders verwachten.
Bedankt voor het feestje, Rob, Isabelle, Anne, Blanca, Giu en Samuel.Roadie bedankt voor het stofzuigen.

Oeps. Ik hoop dat niemand gemerkt heeft dat ik een windje heb gelaten.


vrijdag 28 juni 2013

Een Fransman in New York in een Lelijk Eendje met Jerry Seinfeld

Jerry Seinfeld en zijn Lelijke Eeendje

De Franse comique Gad Elmaleh

Stercolumnist


Vandaag is de 1000ste Voetnoot van stercolumnist Arnon Grunberg te lezen in De Volkskrant. De vraag aan andere columnisten: Is dat moeilijk elke dag zo’n kort stukje schrijven?
Theodor Holman: - Je moet voortdurend op de hoogte zijn en blijven, niet alleen van het nieuws, maar ook van de stand van zaken in de wetenschap, de filosofie- 
Margriet Oostveen: -Wat mensen onderschatten is: hoe korter de column, hoe moeilijker het is hem te schrijven.-

Ik zeg: Welnee, je gaat eenvoudigweg in het buitenland wonen, scant op internet de kranten en tweet  daar dan iets afzeikerigs over. Het voordeel van het beperkt aantal woorden is dat je je mening nooit hoeft te onderbouwen. Je roept gewoon iets nihilistisch en je lezers knikken weer instemmend: Zo is het maar net.  Fluitje van een cent.
Bas Heijne: -Grunberg wordt wel cynisch genoemd. Hij is het tegenovergestelde, denk ik; een intens betrokken schrijver. De geeft zijn lezers dagelijks mentale energie-
Martin Sommers noemt hem een illusieloze dominee.
Ik zeg: Ik heb geen dominee nodig of een zedenpreker. Ik wil elke dag wakker te worden met een peptalk en niet met de zoveelste variant van ‘De Mens Deugt Niet’. Als dat zo was, kunnen we net zo goed massaal zelfmoord plegen.
Zo, nu ga ik naar het museum. Kijken wat al die slechte mensen geschilderd hebben. 

zondag 23 juni 2013

Julian Barnes en andere schrijvers over Failure


When I was growing up, failure presented itself as something clear and public: you failed an exam, you failed to clear the high-jump bar. And in the grown-up world, it was the same: marriages failed, your football team failed to gain promotion from what was then the Third Division (South). Later, I realised that failure could also be private and hidden: there was emotional, moral, sexual failure; the failure to understand another person, to make friends, to say what you meant. But even in these new areas, the binary system applied: win or lose, pass or fail. It took me a long time to understand the nuances of success and failure, to see how they are often intertwined, how success to one person is failure to another.
I was a tardy arrival in literary London – in my late 20s when I started freelancing, my early 30s when I got my first desk job. It was a largely male environment, and far more competitive than I had imagined from the outside. I looked around and fairly soon identified those I admired and those I didn't. I needed both role models and failure models: one sort to imitate, another as warning. There were a fair number of failure models on view: the drunk, the incompetent, the placemen and the pompous. I was astonished to find that it was possible to spend your life surrounded by great literature and remain (or become) paralysed by snobbery. One senior literary gent took me to his club for lunch, and on the steps afterwards, apropos of nothing except a display of his own worldliness, explained that one should never "pursue an illicit liaison" within the space "from the Embankment to the Euston Road, and from the Gray's Inn Road to Regent Street". It was for such advice, I reflected, that young men take up book reviewing.
I used to whisper to myself, "Don't fuck up like X, don't fuck up like Y." Early on, I knew that the primal sin of the artistic life was the sin against your own talent. There was a particular X whom I didn't want to fuck up like. He was a generation above me, and I probably took him as a counter-example because he too had been a scholarship boy and a Francophile. In his early years he had published very good poetry and some fiction; he was handsome and witty. By the time I met him, he was a just-about-functioning alcoholic, who used to say – the old drunkard's excuse – that life was simply more interesting when you drank; sobriety was boring. His prose remained elegant while his life became crumpled. His diet appeared to consist mainly of vodka, Special Brew and Gauloises. His marriage had "failed" – by now I was putting the verb in quotes, as some of my own contemporaries' marriages were already collapsing. He had two children, lived on his own in a council flat, and eked out a living from a weekly column. He could be charming company; he could be a pain in the arse to work with. Don't fuck up like X, I would repeat to myself.
Our ways parted. Occasionally he would telephone, usually when drunk, always for a trivial purpose – help with a crossword puzzle or competition clue – though also (I guessed) with the deeper purpose of combating loneliness. After one long, rambling, solipsistic intro, he finally asked me, "Why am I ringing you, love? Why am I ringing you?" Exasperatedly, I replied, "Because you've reached B in your address book."
More years passed. He got the sack from his weekly column. His byline appeared sporadically. I heard that he had quit the booze, and was trying to quit smoking. He was down to 17 a day, and to encourage self-discipline used to keep a note of each time he lit up. He had become increasingly hermetic, using any excuse not to leave his flat. Then there was silence; then I heard that he had died – alone of course. They worked out the probable hour of death from the last entry in his smoking log.
I went to the funeral. Some of his early, highly skilled poems were read out, and I was saddened again by the subsequent offence against his talent. Then others spoke. Finally, his son and daughter addressed the small gathering. They had turned out well; both were charming and intelligent. They spoke with proper roundedness and affection for their father; the daughter described how he had coached her to get into Cambridge, how patient and helpful he had been. It was very touching. And I had been wrong, or had only partly understood. As I left the crematorium for the wake, I was saying to myself – and to him – "No, you didn't fuck up after all."

donderdag 20 juni 2013

Goddelijke Goudzoekers



'Wat zijn die Amerikanen toch gelovig', zei mijn huisgenoot verbaasd. Hij zat naar een Discovery-programma te kijken over hedendaagse goudzoekers. 'Een goede Amerikaan is een gelovige Amerikaan', zei ik,
'Oprah, dr. Phil, dr. Oz en in alle realityshows zoals American Chopper is dat de boodschap. Noem jezelf nooit hardop een atheïst in de US want dat is een vies woord. Bijna net zo erg als pedofiel.'
Amerika is een land vol technologische vooruitgang maar verder zo conservatief als de pest. 'God bless America', zegt de president na elke speech. 'God bless the world', roep ik dan terug. Want als Hij bestaat heeft Hij natuurlijk geen favorieten.

Ik moest opeens aan mijn moeder denken. Die werd altijd zeer verontwaardigd (een familietrekje) als een sporter voor de wedstrijd een kruisje sloeg. 'Wat denkt hij nu wel', zei ze dan, 'dat God zegt, ik laat hem  winnen want hij gelooft tenminste in mij. Ga toch op het dak zitten.'

zondag 16 juni 2013

Hoe overleef je de dood?



De dood van mij kat Josephientje in 2004 kwam onverwacht. Ze was pas 11 jaar oud en had nog nooit iets gemankeerd. Ze was mijn kleine vriendinnetje dat bij me onder de dekens kroop. Ze had geleerd zelf deuren te openen door aan de deurkruk te gaan hangen.
Op een dag lag ze lusteloos in een hoekje en al snel realiseerde ik me dat er iets mis was. Ik nam haar mee naar de dierenarts die constateerde dat ze suikerziekte had en haar nieren niet meer functioneerde. De volgende dag kreeg ik de mededeling dat haar toestand hopeloos was. Ze kreeg een spuitje en luid spinnend stierf ze. Ik heb twee dagen gehuild en dacht werkelijk dat ik er nooit mee zou leren leven. Nog jaren erna kromp ik in elkaar als ik aan haar dacht. Mijn lieve, kleine Josephientje.

Mijn eigen sterven overleef ik wel maar dat van mijn naasten? Vrienden en familie. Joost Zwagerman schreef woensdag in De Volkskrant een artikel over de Britse schrijver Julian Barnes. Na een samenzijn van 30 jaar overleed Barnes' vrouw op 68 jarige leeftijd als gevolg van een hersentumor. Barnes beschreef het rouwproces in zijn boek Levels of Life.
_ Wat hem weerhoudt van zelfmoord, en wat het verlangen naar de hereniging in de dood uiteindelijk dempt, is het inzicht dat zijn echtgenote nog in zijn herinnering doorleeft. Met zijn dood zou zijn vrouw voor de tweede keer sterven.-

Hoe overleef je de dood van een geliefde?
Tot zijn eigen verbazing bekeert Barnes zich tot de opera. Voordien vond hij opera's onaannemelijke en slecht uitgevoerde toneelstukken. Maar na de dood van zijn vrouw stond er een fervente, bijna fanatieke operabezoeker in hem op, schrijft Zwagerman. Want 'de opera komt meteen tot de kern- net als de dood.' Barnes bleek alsnog in staat zich te laven, aan een kunstvorm 'waarin woeste, allesoverweldigende, hysterische en destructieve emotie de norm was; een kunst die uitgesprokener dan enige andere probeert je hart te breken.'
Als je over de 60 bent bereid je je voor op het onvermijdelijke. Met in gedachten het sterfbed van mijn ouders, ooms en tante en vele anderen. Niemand stierf rustig vredig in zijn slaap. Langdurig lijden ging er aan vooraf. Dus ik zet me schrap. De dood mag niet als een verrassing komen. Het is prettig om te weten dat een mens toch overlevingsstrategieën weet te vinden om een beetje troost uit te putten. Een beetje.
Dr. Phil ontkracht de dooddoener: De tijd heelt alle wonden. De tijd heelt niets. Het is wat je doet met die tijd. 

vrijdag 14 juni 2013

Discriminatie



Het zal wel komen doordat ik opgevoed ben door ouders die nooit discrimineerden. Ik ben dan ook altijd verbaasd als mensen zeggen dat ze benadeeld worden omdat ze 'een kleurtje' hebben. Mijn hele leven heb ik geprobeerd een kleurtje te krijgen en toch is mijn verloofde, ook in de winter, tien tinten donkerder dan ik. Ik verbrand in de zon en dan ga ik vervellen. Alsof dat zo geweldig is. En dan werd ik nog uitgescholden ook. Mijn bleke benen werden spottend melkflessen genoemd. Of men vroeg wanneer het licht op groen zou springen in verband met mijn rode haar. Traumatisch.

Ondanks onze goede opvoeding kwam de Indische buurvrouw op een dag aanbellen. Mijn kleine broertje van 4 had tegen haar gezegd: 'Pinda, pinda, poepchinees.' "u denkt toch niet dat hij dat van ons heeft', zei mijn moeder verontwaardigd. Zal hij wel op die kutkleuterschool geleerd hebben. Datzelfde broertje ontwaarde tijdens een vakantie een man met een lange baard. Hij ging voor hem staan, wees met zijn vingertje en schaterlachte:'Hij heeft een baard, hij heeft een baard.' Die kende hij natuurlijk alleen van Sinterklaas. In die tijd zei je absoluut nooit wat je dacht. Dat deden alleen kinderen en dronkaards, zei mijn vader. We hebben hem gegeneerd in zijn nekvel gepakt en weggesleurd terwijl de kleine hij tranen in zijn ogen had van het lachen. De baard was te perplex om te reageren. Het standpunt van mijn ouders wat baarden betreft, was niet bij de opvoeding inbegrepen.

donderdag 13 juni 2013

Gooi de bananenschil niet weg

Mary, Edith, Maude en Elaine

Mary en haar baas Mr. Grant

Zoals je weet mag ik graag over sitcoms schrijven. Wat oppervlakkig, zullen sommige mensen zeggen. Maar een goede comedy haalt tekstueel het niveau van een toneelstuk van Harold Pinter. Intelligent, maatschappijkritisch op een geestige manier en telkens verrassend. Daarom zal Friends nooit in de top 10 van sitcoms verschijnen. Volwassenen met kinderlichamen die zich gedragen als 13 jarigen. In Seinfeld is het gedrag van de personages ook infantiel en zeer egocentrisch maar de verhalen zijn zo absurdistisch, de dialogen zo goed dat deze Seinfeldshow op eenzame hoogte staat. Het gebeurt niet vaak dat de allerlaatste aflevering van een populair programma zowel bevredigend als hilarisch eindigt. Het hele zootje wordt terechtgesteld voor al hun onbeschofte handelingen in de vorige episodes. En verblijven de rest van hun dagen samen in één cel. The End.

In de VPRO-gids staat de toptien van de beste Amerikaanse series. The Sopranos staan op 1, Seinfeld op 2. Een beetje appels met peren vergelijken want Seinfeld is een sitcom in de oude traditie, een verhaaltje in 25 minuten. Terwijl The Sopranos meer een briljant geschreven soap is over de maffia.
Helaas mis ik Frasier in het rijtje, wel Cheers. Terwijl de serie over de radiopsychiater mijns inziens de Bostonse caféserie overstijgt qua intelligente teksten en ouderwetse kolderiek met verwijzingen naar Shakespeare en Theater van de Lach. Bij Cheers begonnen sommige figuren me te irriteren zoals Carla en eigenlijk Sam ook op den duur. En Norm. En Cliff.

Tot mijn grote vreugde staat de Mary Tyler Mooreshow op 6. Boven The Wire, een misdaadserie waar ik niets van begreep en Mad Men, die mij ook niet boeide. De MTM-show is hier nooit uitgezonden maar wel te zien op YouTube. Het speelt zich af in een klein tv-station dat het nieuws verzorgt. Hoofdredacteur Lou is een botte doch sentimentele man. Er broeit altijd iets tussen Mary en hem, ze zijn dikke vrienden maar Mary houdt haar afstand en noemt hem consequent Mr. Grant. De nieuwslezer Ted Baxter (de naam alleen al) is een ijdele doch oliedomme man. Maar toch ga je van hem houden. De serie begon in 1970 en is, zoals al die oude programma's een reis in de tijd. Alleen al de kleding maakt het de moeite waard. Mary draagt vaak een een klein stewardessensjaaltje, een modestijl die ik dit jaar weer op de catwalk tegenkwam. De goede sitcom (en film) is te herkennen aan de uitstekende bijfiguren. Zoals de buren van Mary, Cloris Leachman (Phyllis) en Rhoda (Valerie Harper). De naaste collega van Mary wordt gespeeld door Gavin McLeod, de latere kapitein van de Love Boat.

Maude en haar man Walter
Jammer genoeg kon ik mijn idool Maude niet vinden in de Top 10. In All in the Family werden er veel maatschappelijke problemen van die tijd aangekaart, in Maude gaat men nog verder. Zo ondergaat ze op 47-jarige leeftijd een abortus. Ze pleit met haar vriendinnen voor de legalisering van marihuana ( politieagent: 'Dat is geen marihuana dat is oregano'). En ze wil niet langer Mrs. Walter Findly zijn. In Amerika hebben ze de eigenaardige gewoonte getrouwde vrouwen aan te spreken met de naam van hun man. Zoals Maude en haar echtgenoot met elkaar omgaan, wie het hardst schreeuwt heeft gelijk en dat is bijna altijd Maude, mag helemaal niet meer van dr. Phil. Maude is dominant, zeer uitgesproken en progressief maar vooral fantastisch neergezet door de koningin van de comedy, Bea Arthur. En dan zijn er nog mensen die vinden dat vrouwen niet grappig kunnen zijn.
Thank god for Edith

Zoals laatst vermeld werd bij het overlijden van Jean Stapleton, Edith Bunker, zonder haar was Archie een oninteressante, conservatieve druiloor geweest.
Samengevat, wat al die series gemeen hebben zijn ijzersterke vrouwen. Mary Richards, Edith Bunker, Maude Findly en natuurlijk Elaine.

Elaine, een vrouw met ballen


maandag 10 juni 2013

Je moet toch wat




Nadat ik een aantal jaren in het Amsterdamse jeugdhotel had gewerkt, werd ik kok in een centrum voor de zeer zwaar verslaafden. Het geld kon in die tijd niet op en het was voor de eerste keer dat ik meer verdiende dan het minimumloon. In het jeugdhotel mochten de kosten voor een maaltijd niet hoger zijn dan 52 cent, de junken aten als koninklijke gasten. En nog praatjes ook. In de ruimte waar de groep bijeen kwam waren de ramen verduisterd en ook in de keuken was ik ontstoken van daglicht. De gevallen liepen uiteen van weekeind gebruikers, jongens met een baan en een gezin. Tot de psychotische gevallen die niet meer wisten wat of hoe en soms coca cola in hun aderen spuitten. De keuken was voorzien van alle gemakken en de koelkast was gevuld met vla en slagroom.

Het gezelschap bestond uit mannen en een enkele vrouw, waaronder een voormalig Duits topmodel, die in de jaren 60 aan de opium waren geraakt in Chinatown. Lekker spul was dat, vertelden ze me. Later begreep ik wat ze bedoelden. Na een zware operatie kreeg ik als pijnstiller morfine. Ik voelde me uiterst tevreden en ontspannen en 's nachts beleefde ik in mijn dromen verrassende avonturen. Een voorproefje van het paradijs.

Op een bepaald moment werd de opium teruggedrongen en deed de heroïne zijn intrede. Het najagen van hun high werd dagwerk. Ze besteden meer tijd aan het vergaren van geld voor een shotje en de heroïne had een veel kortstondiger effect. Dus waren de cliënten, die ik te eten gaf, meestal volkomen opgefokt tot de dealer kwam. Onder de gebruikers zaten ook speedfreaks. Zij hielpen mij soms met het schoonmaken van de keuken. En hoe. Uren besteden ze aan het poetsen van de tegeltjes, de koelkastdeur en het gasfornuis. Het liefst werkten ze de hele nacht door.
Aan die mensen had je tenminste wat. Het enige nadeel was dat vla en slagroom als sneeuw voor de zon verdwenen. Dat hebben we opgelost door een enorm hangslot op de koelkast te construeren. Eén van de cliënten vond dat wel een leuk klusje en was er de hele dag mee bezig.

Als ik nu denk aan de energie van de jongens, overweeg ik soms de natuur een handje te helpen en wat speed te scoren. Maar dan zie ik die armoedige, tandeloze bekkies voor me en besluit die doodlopende weg niet in te slaan. dan maar op de bank, laptop op schoot, dit stukkie schrijven. 

zondag 9 juni 2013

Ongedierte



Ik heb ze weleens gezien in een Michael Moore programma: white supremists. Raszuivere racisten die zichzelf ervan hebben overtuigd dat het blanke ras superieur is aan elk ander ras. Ze zijn te vinden in zwaar bewaakte reservaten waar ze hun peuters schietles geven. Ze zijn te herkennen aan hun inteeltachtige uiterlijk. Moore had drie zwarte dames meegenomen die aan de poort van zo'n afgesloten gemeenschap zongen: 'Stop, in the name of love.'
In Nederland heb ik nog nooit een echte racist ontmoet. Iemand die serieus gelooft dat rassen zich niet mogen mengen. Ik dacht dat ze waren uitgestorven na de val van het derde rijk. Een paar jaar geleden zag ik de enige overgebleven aanhanger van die rassentheorie op tv. Zij naam is me even ontschoten. Kom, hoe heet die smeerlap. De man was in de 80, kraamde nog dezelfde onzin uit alsof de naald van zijn plaat in een groef was blijven steken. Hij zat in een verzorgingstehuis waar hij gewassen werd door Surinaamse verpleegkundige.
Als ik zo'n man hoor praten krijg ik de behoefte een half uur onder de douche te gaan staan.

Laatst belandde ik op de Facebookpagina Politiek en Samenleving. Ik verwachtte een beschaafd debat maar vond een platform voor islamfascisten. Het equivalent van White Supremistst die geloven dat de wereld pas gelukt is als iedereen bekeerd is tot de islam. Het liefst gebruiken ze, net als de blanke racisten, grof geweld om hun doel te bereiken. Haat is wat hen drijft. Het zijn veelal mensen die in Nederland geboren zijn maar om de één of andere reden, minderwaardigheidsgevoel?, de westerse manier van leven verachten. Zij begrijpen niet dat een volk met zoveel vrijheid in vrede kan leven. Het is volkomen zinloos om met deze mensen in discussie te gaan. Maar ik voel me wel bezoedeld als ik hun uitlatingen lees.

 (Het verschil tussen zionisme en nazisme is dat je het gevaar van dit laatste al van een verre afstand ziet, terwijl het zionisme jou besluipt als een parasiet die jouw bloed zuigt zonder dat je het zelf weet. Daarom is het zionisme veel gevaarlijker dan het nazisme. )



Ik woonde een tijdje in Amerika in een huis dat ondermijnd werd door zogenaamde Carpenter Ants, die vraten de hele fundering weg. Zo zie ik die islamfascisten ook. Als dat ongedierte zich eenmaal in de steunbalken genesteld heeft heb je kans dat het hele bouwsel instort. Het enige dat je kunt doen is de insectenverdelger bellen want douchen helpt niet.

(The best method to control carpenter ants is to locate and destroy the nest, replace damaged or decayed wood, and, if they exist, eliminate moisture problems. Eliminating a carpenter ant nest is a difficult and challenging task. It is possible for a home dweller to control carpenter ants on their own. However, in most cases, control should be performed by an experienced pest control applicator. They have the experience and a wider array of products to more effectively control a carpenter ant problem. Home dwellers can still play a crucial role in control programs by providing information to a pest control provider, such as when, where, and how many ants were seen.)

Ga nooit in discussie met een carpenter ant.


zaterdag 8 juni 2013

Baltimore


Bijschrift toevoegen
Gisteren las ik een interview met de veelzijdige Freddy Tratlehner, ook wel Froodoo McDotty genoemd. Oftewel Vjeze Fur van De Jeugd van Tegenwoordig. Eigenlijk geen interview, er werden hem dilemma's voorgelegd.
Zoals: Biggie of Tupac? Ik heb een hiaat in mijn muziekkennis. Vooral de jaren 90 zijn aan mij voorbij gegaan qua muziek. Geloof ik. Ik ken wel wat deuntjes maar niet de naam van de uitvoerende artiest.
Wat doe ik dan als ik zoiets lees? Dan ga ik naar You Tube en zoek de jongens op. Het enige dat ik van ze wist dat ze allebei dood zijn, vermoord. Tupac was een hele charmante man. Zijn ouders waren Black Panthers maar zijn vader heeft hij nauwelijks gekend. Die zat vast voor bankroof. Een Britse cameraploeg reisde af naar Baltimore waar Tupac opgroeide. In een buurt waar zeer deprimerende woonkazernes staan en de sfeer grimmig is. Er wordt geen onderhoud verricht, er is geen stukje groen te bekennen en als je er niets te zoeken hebt blijf je er weg.

Randy Newman heeft er wel een prachtig liedje over geschreven:  Randy Newman Baltimore

Hoe anders is dat in Nederland, mijmerde ik. Er wordt veel geklaagd omdat dat lekker is. Vooral gezamenlijk  klagen schijnt goed voor de gemeenschapszin te zijn. De smeerolie van de maatschappij. Over het weer, politici, de euro.
Maar zo'n armoedig zootje als in Amerika dat kennen wij niet. Ja, vroeger. Kijk maar eens naar een documentaire over Amsterdam in de jaren 70. Ik heb jaren in een tochtkrot gewoond van 30 vierkante meter. In de winter sliep ik met een ijsmuts op. Transvaalbuurt, jaren 80? Was een no-go-area. Alle krotten zijn ondertussen gerenoveerd of gesloopt en er is geen enkele buurt waar ik voor mijn veiligheid vrees (afkloppen).

De krant van vandaag meldde dat president Obama zich meer gaat richten op het binnenland. Dat lijkt me een uitstekend idee. Je neus steken in andermans wespennest is alleen maar goed voor de wapenindustrie. En waarom zou je je jongeren opofferen aan bodemloze putten?


vrijdag 7 juni 2013

Hilarische beelden van een jonge Woody Allen

Mijn ongelovige reet




Via een Vriend op Facebook kwam mij een artikel onder de ogen van iemand die zich Mohammed dienaar van Allah noemt. Je weet op internet nooit met wie je te maken hebt. Was de man serieus of haalde iemand een practical joke uit? Of was het een ordinaire provocatie van Sharia 4 Holland? Mo schreef dat het tijd werd dat autochtone Nederlanders zich aanpasten aan de hogere cultuur van de islam. In de koran staat alles wat je in dit leven nodig hebt, zei hij. Zoals lichamelijke hygiëne, iets waar de kaaskoppen nooit van gehoord hebben met hun honden. Neem nu de toiletgewoontes hier. Men veegt zijn reet af met toiletpapier terwijl elk weldenkende moslim water gebruikt. En kijk eens naar Indonesië. Vroeger een kolonie van die smerige Hollandse onderdrukkers. Nu een beschaafd islamitisch land. O ja, kinderbijslag was ook een uitvinding van de islam. Enzovoorts, enzovoorts. De zegeningen van de islam wegen niet op tegen de zogenaamde vrijheid van Nederland, was de boodschap. O nee, andersom. Het was, volgens Mo, tijd voor een islamitische revolutie.

Toevallig had ik een programma gezien waarin een Indische vrouw, getrouwd met een blanke Nederlander, haar afkeer uitsprak van het gebruik van toiletpapier in plaats van water. Haar man echter vond dat het niets uitmaakte. Er kwam een deskundige bij die constateerde dat het allebei even hygiënisch is. Hans, die in Indonesië is geweest, vertelde me dat ze daar open riolen hebben en verstopte toiletten. Als jij een flesje water bij je hebt om je billen mee af te spoelen, is het niet eenvoudig je evenwicht te bewaren als je boven zo'n dichtgeslibde pot hangt. Met de koran in je hand.

Nu moet je ontzettend uitkijken hoe je reageert op Facebook. Het is heel eenvoudig om vanuit je luie stoel de meest grove opmerkingen te maken. Dus ik besloot het luchtig te houden en vertelde Mo van het toiletpapier versus water onderzoek. Bovendien, voegde ik eraan toe, veeg ik mijn ongelovige reet met je af. Zo, die zat. Allerlei figuren staken hun duim op. Maar Mo reageerde niet meer. Mo, zeg ook eens wat, typte ik, in de hoop hem uit de tent te lokken. Andere Facebookers gingen serieus op Mo's provocatie in. Maar Mo bleef stil. Hij is zeker bezig met het knutselen aan een snelkookpan, schreef ik, of zou hij net zijn kinderbijslag binnen hebben gekregen. Ik kreeg applaus van medestanders en één wilde gelijk mijn vriend worden. Ik keek op zijn Facebookpagina en zag een foto van een man met een bierbuik die zichzelf omschreef als 'extreem rechtst'. Krijg je dat weer.

( Ik wilde ook nog iets zeggen dat als het wc-papier op is je in Nederland altijd nog de pagina's uit de bijbel of een ander heilig boek kunt gebruiken. Ik heb mezelf toch maar gecensureerd want daar staat bij sommige Medelanders de doodstraf op)

zaterdag 1 juni 2013

Rob, 50 jaar



Sophia Petrillo, de oude dame in The Golden Girls, zegt altijd: 'Picture this, Sicily, 1923.' En dan volgt er weer een ongeloofwaardig verhaal over haar jeugd in Sicilië.

Zie het voor je, Den Haag, 2 juni 1963. Het is Pinksteren en 30 graden in de schaduw. Mijn moeder ligt hoogzwanger op de bank te puffen. Wat het zou worden was in die tijd nog een verrassing dus we hadden in overleg een jongensnaam èn een meisjesnaam gekozen. Robert of Caroline. We waren gecharmeerd van de Amerikaanse president Kennedy, zijn broer en dochter Caroline.
Een paar uur later werd mijn broer Rob geboren. Hij ontwikkelde zich als een heel sociaal en gezellig ventje. Ik zie hem nog zitten, aan het hoofd van de tafel in zijn kinderstoel. Zijn mollige handjes in een bord spaghetti. Zelfs op die leeftijd wist hij ons al aan het lachen te maken.
Hij wordt morgen 50 jaar en is een grote jongen geworden. Maar nog even sociaal en gezellig.