dinsdag 28 november 2017

Patton Oswalt, tweede kans

Patton Oswalt is een Amerikaanse acteur en stand-up comedian. Hij ziet er uit als een Trekkie, een StarTrekfan, en dat is hij ook. Hij is niet moeders mooiste en tot zijn verbazing vond hij een prachtige vrouw, die met hem wilde trouwen en hem vader maakte van de kleine Alicia. Zij was schrijfster en crimonologe. Patton gaf zijn vrijgezellenbestaan op, de halve dag slapen en 'savonds optreden in kleine clubs en overleven op junkfood.

Hij nam zijn verantwoordelijkheid, stond vroeg op, maakte ontbijt en bracht zijn dochter naar school. Zijn One-Manshows werden ook steeds beter.
Zijn vrouw werkte hard, Ze had te maken met deadlines en slapeloosheid. Op een ochtend trof Patton zijn vrouw Michelle dood aan in bed. Ze had waarschijnlijk het gebruik van slaapmiddelen onderschat, niet goed opgelet hoeveel ze er genomen had. 42 jaar.

Ik zag Patton een paar maanden later in praatprogrogramma's verschijnen. Als je kinderen, of een hond hebt, is zelfmoord geen optie. Je moet doorgaan. Ik leefde mee met de man.

Een jaar later raakte hij online in gesprek met een kennis van vrienden. Zij was naar hun Thanksgiving diner geweest en sms-te Patton: Joh, je hebt een leuk feest gemist.
Ze hadden elkaar nog nooit ontmoet.

Drie maanden lang hadden ze intensief contact online. Over boeken, films, politiek. En onlangs zijn ze getrouwd. Zo ontroerend. En ik gun het die mensen zo.


Stel je voor: van diepe rouw naar nieuw geluk. Het bestaat.

donderdag 23 november 2017

Smurfendorp

Als gemiddelde Nederlander pas je niet in de oude Portugese huisjes. Die zijn gebouwd voor de Algarvenees. Gedrongen mannen en vrouwen die hun hoofd niet stoten aan die lage deuropeningen. Smurfenhuisjes. Zo schattig.



Ik moest denken aan een interview met een oude verzetstrijdster. Ik sprak haar in haar woninkje in de Watergraafsmeer. Een poppenhuisje. Ik denk dat die woningen in de jaren 50 zijn gebouwd. De tijd van de grote gezinnen. Je mocht blij zijn met elke vierkante centimeter.
Zelfs in Nederland speelde het leven zich grotendeels buiten af.

Er stapten twee hobo's uit de trein die, net toen ik Blanche uitliet, in de lage boompjes klommen, vlakbij het station. Ze plukten de vruchten, granaatappels. De olijven, dadels en sinaasappelen liggen hier voor het oprapen. Daar kun je op overleven als dakloze.



Vandaag was het voor het eerst bewolkt sinds mijn komst

maandag 20 november 2017

Kip-zonder-kopgedrag

Hondenuitlaatveldje


Paniek. Ik liep vorige week het terras op en schoof de schuifdeur dicht. Had ik mezelf buiten gesloten. Er was voor gewaarschuwd. Blanche zat binnen. Allebei in paniek. Het was 6.30. Ik probeerde alle inbrekerstrucen. Niets werkte. En ik moest ook nog nodig een grote boodschap doen. Hoe lang zou dit gaan duren? Uiteindelijk ben ik maar om hulp gaan roepen.  'Hello, can anybody help me!'  Dat klinkt heel vreemd in de vroege morgen. De meeste woningen staan leeg. Het vakantie seizoen is voorbij.

Na een kwartier werden de Engelse benedenburen wakker. Zij belden de beheerder die in Engeland zat. Die raadde aan om blijven te proberen de schuifdeur open te krijgen. Daar was ik al een half uur mee bezig geweest. OK, ik probeer het nog een keer. En toen lukte het! Mijn God, wat een opluchting. Blanche sprong in mijn armen. Wat een manier om de dag te beginnen.

Een ficus benjamina


Het zijn trouwens hele aardige mensen, die Britten. Jonger dan ik, vlot. Niet van die uni-sexkleding types die Nordic walken. Ze hebben ook een hondje, Boris. Een kruising tussen een mopshond en een chihuahua. Dat schept een band.

Een Portugese heg

zaterdag 18 november 2017

Nils Dardel






In het boek Postcard Killers, geschreven door thrillerauteurs James Patterson en Liza Marklund, reist een jong stel van hoofdstad naar hoofdstad van Europa. Rome, Parijs, Amsterdam enz, in elke stad vermoorden ze op gruwelijke wijze een willekeurig ander jong stel. Ze poseren de lijken als figuren uit een beroemd schilderij. Of, zoals in Amsterdam, snijden ze een oor af van een slachtoffer. Niet echt origineel.
Ze zijn nu in Stockholm aangeland en de politie van Stockholm vindt een plaats delict dat enigszins lijkt op het schilderij van Nils Dardel, The Dying Dandy uit 1918
Dat is weer het mooie van internet. Je blijft op je luie stoel zitten, googlet en daar verschijnt het duurste meesterwerk van Zweden. Een stervende jongeman met een spiegel in zijn hand, verzorgd door drie vrouwen. Terwijl een jonge man afgewend de enige is die verdriet lijkt te hebben.
Ik vind het een heel aparte stijl en onderwerp. Wat een kleur in 1918.
Zelfs van detectives leer je nog wat.

Dit bericht kreeg ik ook door.

zondag 12 november 2017

Siĕsta


Vandaag praktisch niets gedaan. Gisteren de vloer geveegd en gedweild. Lakens gewassen. Een avontuurlijke strandwandeling ondernomen, eten gekookt enzovoorts. Hondje 10 x uitgelaten.

Vandaag, zondag. Nu maar hopen dat het supermarktje open is. Jazeker, mag van God. Verder op de ligstoel liggen sudderen. Blanche gaat gewoon in de hete zon liggen om 12 uur. Ik heb haar in een nat handdoekje gewikkeld.
Ik vond een spannend boekje van Harlan Coben. Madame Bovary gedownload en een boek van Henry James. Terug naar de pre internettijd.

Al die misselijkmakende berichten over mensen die je hoog had zitten. Een tsunami van verknipte figuren. Zelfs die oude Bush in een rolstoel knijpt in de billen van jonge vrouwen.

Als je Jane Eyre leest, leer je hoe je via taal kunt flirten. Welke vrouw zit er nu te wachten op een dickpic, een exhibitionistische masturbant of een billenknijper? Geen een, heren. Die vermaledijde moderne tijd. Tijd voor een reset.

zaterdag 11 november 2017

Droguieria

Weet je wat, dacht ik vandaag, ik ga naar de drogisteria. Ik had een bordje zien hangen met Drogistria of zoiets, niet eens echt Portugees, met een pijl en 100 m. Misschien eindelijk eens een soort Kruidvat. Blanche en ik wagen ons met babysteps steeds verder van ons vertrouwde appartement. Dit was een kwestie van naar Cabanas lopen en links een straatje inslaan. We liepen langs de popperige huisjes van de bewoners. Het is net een Smurfendorp. Iedereen heeft mijn lengte of is kleiner, gedrongen met korte beentjes. De hondjes ook. Gemiddeld lichaam met korte pootjes, die hondjes.

Enfin we arriveerden bij een winkeltje met een donker interieur. Overal hingen keukenattributen, potten, pannen, wasmiddel. Alles behalve een vergrootspiegel. In de meeste vakantiewoningen vind je er een in de badkamer maar deze keer niet. Aceton hadden ze wel en een nagelknippertje. Blocnootjes, ze bestaan niet meer. Ik heb geen enkel papier in huis behalve wc-papier.

Na het bezoek aan de drogist liepen we naar de boulevard. Het prettige van een hond hebben is de aanspraak. Je kunt ongegeneerd hardop praten. ' Wat denk je, Blanche, zullen we de overtocht wagen?' We waren namelijk bij het pontje aangekomen dat op het punt stond te vertrekken. De oversteek, heen en weer, kost 2 euro. ' Valt er nog wat te beleven aan het strand', vroeg ik aan de eigenaar, ' is er een café of een eettentje?' 'Nothing', zei hij, ' just reality.'



Daar proberen we nu juist aan te ontsnappen. Ik zit al ruim een week tegen Blanche en mezelf te praten. Het strand was zo leeg en stil. Te veel alleen-tijd. Ik was meer in de stemming voor shoppen. Dat doe ik de volgende keer, dan laat ik Blanche thuis. Kan ik ook gelijk ouderwets ansichtkaarten kopen.

Een paar jaar geleden herontdekte ik Frasier. De dvd-box is een ware goudmijn. Op muziekgebied ben ik terug bij mijn oude vriend Southside Johnny met zijn fantastische band The Asbury Dukes. Ik zag een opname van begin jaren 80 waarop The Boss een nummertje meezong. En weet je wat, Southside is een veel betere zanger dan Bruce. Hoe oud zou Johnny zijn? 70?



Ik zag vanochtend Hans van Maanen in de krant. 85 jaar jong. Wat ziet die man er goed uit. Alsof hij het eeuwige leven heeft.

Randy

De broer van Kevin Spacey, Randy, is de enige normale in de familie.


donderdag 9 november 2017

Praia


We komen elke dag dichter bij ons doel: het strand. Je ziet in de verte de zee en denkt: als ik rechtuit blijf lopen kom ik ongetwijfeld bij het strand terecht. Helaas, sommige gedeeltes van de Algarve grenzen niet direct aan de zee. Er zit een modderige lagune tussen de wal en het strand die je met een pontje kan overbruggen. Het pontje hebben we gevonden maar het was onduidelijk waar we terecht zouden komen. Moeten we flessen water en proviand meenemen? Is er enige bescherming tegen de zon. Vandaag durfde ik het risico nog niet te nemen en namen we plaats op een terrasje met uitzicht op een houten boulevard en vissersbootjes in het armoedige slootje.
Ik raakte aan de praat met een Nederlands echtpaar dat in Monte Gordo verbleef. Het stel bleef maar U tegen me zeggen terwijl ze alletwee dik en uitgezakt waren.
Toen ik thuis kwam zag ik mijn gezicht in de spiegel. In het meedogenloze Portugese zonlicht leek mijn huid wel gekreukeld perkament. Net zo gerimpeld als het verwarde Portugese vrouwtje dat op de boulevard liep te schreeuwen tegen niemand in het bijzonder. Wel keurig gekapt en een net bloesje aan met eronder een wijde rok. Haar benen waren gestoken in dikke sokken en kaplaarzen met veters. Kledij waarvan je denkt: zwerver of nieuwe trend?

Zo zie ik er dus ook uit. Maar dan wit. Ik ben tijdelijk mijn motivatie om te leven kwijt.

woensdag 8 november 2017

Katholiek

Wat zo fijn is aan een land waar, volgens Wikipedia, 95 % van de bevolking katholiek is, je merkt er niets van. Men draagt geen speciale kleding opgedrongen door het geloof. Men zegt niet de hele tijd dingen als: volgens ons geloof moeten we ons elke dag wassen. Of: wij houden elk jaar vastenmaand. Welnee, dat gebeurt stilzwijgend. Bij de apotheek hangt zelfs een poster die jongeren aanraadt toch vooral condooms te gebruiken. De kerkjes zijn rustgevend waar mannen en vrouwen in een ruimte mogen zitten.

Politie-agente in Portugal


Ik heb een Facebookpauze genomen om mezelf te dwingen geen mening te hebben. Vanochtend kijk ik even naar de voorpagina van De Volkskrant. Er staat een foto van een moslima in Nederland met de tekst: Sarah Izat wil agent zijn met hoofddoek. Over my dead body. Wat is dat toch met de islam? Altijd een uitzonderingspositie eisen. Geef je ze de vinger dan nemen ze de hele hand godsdienst. Als die islamisering doorzet in Nederland, onder het mom van: kijk ons eens tolerant zijn, dan blijf ik in Portugal. De sinaasappels en dadels liggen op straat. Ik pas me wel aan aan de Portugees en desnoods word ik katholiek.

Een Nederlandse politie-agente met hoofddoek. Ga toch lekker in Saoudie-Arabië wonen. Daar krijg je stokslagen als je geen hoofddoek draagt. Sorry, toch een mening

Het Lot





Ga je alleen op vakantie?, vroegen sommige mensen mij verbaasd. Niet helemaal alleen, met mijn kleine vriendinnetje, mijn schaduw, mijn siamese tweelingzus. Ik kan tegen haar aan kletsen zonder dat ze met advies geeft of afkeurt wat ik doe.
Ik twijfelde of ik zou vertrekken. Nu ik hier eenmaal ben, wil ik hier eigenlijk nooit meer weg. Blanche en ik hebben de hele ochtend, goed ingesmeerd, op het terras liggen lezen. En om de paar uur een plasrondje gelopen.

We hebben al een aantal zwerfkatten ontdekt, die uitstekend verzorgd worden. Overal staan bakjes voer, die Blanche gulzig naar binnen wil werken. En iemand heeft zelfs een houten huisje gefabriceerd waar de katten kunnen schuilen. Verder liggen ze in het zonnetje.
We liepen langs een kattenvereniging die als doel heeft poezen en katers te steriliseren of castreren. De hondjes hier hebben allemaal een tehuis.


Behalve de drie loslopende honden gisteren. Wij kwamen te dicht bij hun territorium ( de snackbar). Noodgedwongen omdat de stoep weereens ophield. Daar zit geen logica achter. Veel mensen fietsen ook. Voor hen is speciaal een fietspad gemaakt dat abrupt ophoudt. Je loopt of fietst dan zeer kwetsbaar langs de autoweg. Dus namen we de parallelweg, het domein van dat fastfood gespuis. Hondenkenners adviseren je hondje niet op te tillen in zulke situaties. Ik heb Blanche bijna 4 jaar en heb tot nu toe alle raad van deskundigen in de wind geslagen.  Ik ga niet het risico nemen dat ze Blanche aan stukken scheuren. We werden omsingeld door het trio en ik maakte het Ssssh-geluid van Cesar Millan. Ik probeer ook maar wat.  Het had uiteraard het tegenovergestelde effect. Nu werden ze echt pissig. Dus liep ik weg, Blanche beschermend in mijn armen. Niet in hun ogen kijken, dacht ik, negeren. Vanuit de patattent riep een Portugees naar de honden. Ze dropen af. Dat straatje omzeilen we voortaan. We hebben onze portie ellende van dit jaar ruimschoots gehad. Niet dat het lot daar rekening mee houdt. ' Jij hebt dit jaar al een sterfgeval gehad. Jij wordt voorlopig overgeslagen.' Welnee, was het maar waar.

Açougueiro




In de kleine super mercado hiero zit ook een slager. Net toen ik een stukje vlees wilde kopen voor Blanche was de man afwezig. In Portugal wordt veel varkensvlees gegeten maar daar houd ik niet van. Een kippetje, dat kost hier geen drol en er lagen allerlei blote kippen achter de vitrine. Kunnen Blanche en ik een week van eten. Maar waar was de beenhouwer? Er hing een bordje  aan de muur waaruit ik opmaakte dat de afdeling gesloten was tussen twee en vier.
Zou natuurlijk kunnen in zo'n zuidelijk land. 'Ola!', riep ik voor alle zekerheid. Een medewerkster zag me staan, riep iets in het Portugees naar achteren en gebaarde naar mij: Hij komt eraan.

Ik moet dit jaar toch eens basis Portugees leren.

En daar kwam het slagertje aan. Vrolijk zwaaiend. Hij nam plaats achter zijn toonbank. Ik vroeg:
' Siesta?'  Welnee, er moest schoongemaakt worden. Cleaning, weet je wel. Ik wees naar zo'n zielig bloot lichaampje. 'Chicken', zei de slager, 'I'll get some fresh ones.'  Hij sprak gewoon Engels. Hij dook in een koelkast en greep met een hand vijf kippen. ' Small, medium?' Medium. Huppetee, 2,50.
Ik: Adios. Açougueiro: Bye

dinsdag 7 november 2017

Conceiçāo

Blanche heeft elke vierkante centimeter van Conceiçāo besnuffeld. Het is een gehucht en er is geen bal te doen. Ik ben verslaafd aan verse schriftjes kopen. Thuis heb ik er honderden maar vergeten mee te nemen. In de supermarkt alhier zijn ze niet te krijgen. Blanche en ik vonden een straatje waar enige activiteit te bespeuren was. We vonden een postkantoortje. Het had slechts twee armoedige loketjes. Verderop zag ik een winkel die er zowaar uitzag als een kantoorboekhandel. Helaas, het was een doe-het-zelf winkel. Er wordt hier wat afgeschilderd. In de omgeving staan voornamelijk vakantiewoningen die regelmatig een verfje krijgen. Op dit moment is ons pand aan de beurt. Je kunt niet zeggen dat de Portugezen lui zijn. Bij zonsopgang lopen ze al te sjouwen met emmers verf en werken zelfs op zaterdag.



Gisteren kwamen er twee jongens langs die een snel internet hebben aangelegd en ook de tv zendt nu honderden kanalen uit. Zoals een real-life soap over de familie Wahlberg. Vroeger een notorisch gezin in een criminele buurt van Boston. Nu een steenrijke familie dankzij de successen van jongste zoon, acteur Mark Wahlberg. De grootste held van de familie is de oudste zoon die topchef is. De moeder is ook een bijdehand vrouwtje. Dat moet ook wel met 9 kinderen die niet echt lieverdjes waren. Dat weten we ook weer.
Ik zag nog een aflevering van Criminal Minds. Daarin worden zulke verknipte figuren opgevoerd. Een insppiratiebron voor gestoorde geesten, denk ik weleens. Alsof de echte wereld al niet erg genoeg is.

Wij gaan vandaag lekker naar het strand, 2 kilometer lopen. Ik zag op de kaart dat daar ook een Spar is. Die verkoopt vast wel schriftjes. Ik vind het noodzakelijk regelmatig met de hand te schrijven. Dat oude ambacht mag niet verloren gaan.

zondag 5 november 2017

Conceiçāo, Portugal

Afgelopen Oud en Nieuw zei ik tegen mezelf (ik was alleen): ' 2017 moet een beter jaar worden dan 2016.'

Kaarsje branden


Lang verhaal kort: eerst werd Bob doodgereden. Toen hebben we, nadat meneer 2 jaar had tegengestribbeld ' bemoei je er niet mee', H. meer dood dan levend uit zijn huis gehaald. De diagnose is niet best, hij zit voorlopig in een verpleeghuis tussen dementerenden en korsakov-patiënten, hun enige pleziertje is kettingroken.
De man van mijn schoonzus heeft een zware operatie achter de rug en zijn leven hangt aan een zijden draadje. Haar dochter is na maanden van lijden herstellende van kanker. Schoonzus is 24/7 aan het zorgen.

Ik was zo gestresst van alle ellende en geregel van achterstallige administratie van H, overleg met de familie die zijn huis gaat uitruimen. Je wilt niet weten wat een onuitstaanbaar gedoe dat geweest is. Tegen de tijd dat Blanche en ik op Schiphol waren, had ik door de opeenstapeling van frustratie en tegenslag een bewustzijnsvernauwing. Zou mijn IQ op dat moment gemeten zijn dan was ik in de categorie 'achterlijk' geplaatst. Alhoewel die term verboden is. Zwak begaafd, zeg maar.

Onze Mexicaanse gaat uiteraard meteen in de zon liggen


De reis was door eigen toedoen een nachtmerrie. Ik kan er niet eens over praten, zo stom.
Enfin, donderdagavond arriveerden we in ons vakantie appartement. Vrijdagochtend kreeg ik het hartverscheurende nieuws van mijn beste vriendin A. dat haar vader plotseling is overleden. Net in de 70. Ik was er kapot van want ik weet wat het voor haar betekent. En hoe radeloos ze zich voelt.

De verandering van omgeving doet me goed. Ook Blanche heeft het naar haar zin. Ik merk dat ik me schrap zet voor het komende slechte nieuws. Maar ik verdom het eraan onderdoor te gaan, alhoewel ik me zwaar k*t voel. Depressief, verdrietig maar ook heel boos.

 Als God een deur sluit, zet hij een raam open. Of zoiets.