dinsdag 27 maart 2018
woensdag 21 maart 2018
woensdag 14 maart 2018
Plakfolie
Toen Superneef de plakfolie op de ramen kwam bevestigen hadden we ons goed ingelezen. Houd het oppervlakte nat zodat je de folie kunt verschuiven en rimpels en bubbeltjes kunt glad strijken. Superheet is niet alleen perfectionist maar behoudt altijd zijn goede humeur. Toch zag het er niet echt mooi uit. Als de zon erop scheen verschenen er lelijke plekken. De ervaringsdeskundigen verzekerden dat het allemaal goed zou komen. En inderdaad, het ziet er nu keurig uit. Bij de buren zit de plakfolie scheef en vol vouwen.
Tijdens het rouwproces ben je ervan overtuigd dat het nooit meer goed komt. Niet aan die laatste beelden denken zeg ik tegen mezelf. Zoals hij nog even op eigen spillebeentjes moest staan voordat de broeders hem op de brancard legden. Daarna in het ziekenhuis. Zijn haar en baard waren weer gegroeid. Met een zwakke stem zei hij: 'Niet verdrietig zijn.' En toen: 'Mag het licht uit, ik wil slapen.' En ik ben naar huis gegaan. Ik had moeten blijven. Dan was ik erbij geweest toen hij stierf. Nu lag hij alleen op de 8ste verdieping in kamer 8. Om 19.55 blies hij zijn laatste adem uit. Zonder mij. Niet aan denken, niet aan denken.
Het leven gaat door maar de weduwe wordt elke ochtend wakker in het niets.En toch moet ik net doen of alles normaal is. Opstaan, douchen, ontbijten, wandelen met de hond. Ik ben zelf ook gestorven. Verslagen. Reddeloos. Levend begraven.
Toch verzekeren de ervaringsdeskundigen dat ik me op een dag beter ga voelen. De rimpels en kreukels verdwijnen.
Op dit moment wil ik alleen de hele dag huilen en overgeven of me oprollen in een bal en niets meer voelen. Omdat de nieuwe werkelijkheid onacceptabel is.
Tijdens het rouwproces ben je ervan overtuigd dat het nooit meer goed komt. Niet aan die laatste beelden denken zeg ik tegen mezelf. Zoals hij nog even op eigen spillebeentjes moest staan voordat de broeders hem op de brancard legden. Daarna in het ziekenhuis. Zijn haar en baard waren weer gegroeid. Met een zwakke stem zei hij: 'Niet verdrietig zijn.' En toen: 'Mag het licht uit, ik wil slapen.' En ik ben naar huis gegaan. Ik had moeten blijven. Dan was ik erbij geweest toen hij stierf. Nu lag hij alleen op de 8ste verdieping in kamer 8. Om 19.55 blies hij zijn laatste adem uit. Zonder mij. Niet aan denken, niet aan denken.
Het leven gaat door maar de weduwe wordt elke ochtend wakker in het niets.En toch moet ik net doen of alles normaal is. Opstaan, douchen, ontbijten, wandelen met de hond. Ik ben zelf ook gestorven. Verslagen. Reddeloos. Levend begraven.
Toch verzekeren de ervaringsdeskundigen dat ik me op een dag beter ga voelen. De rimpels en kreukels verdwijnen.
Op dit moment wil ik alleen de hele dag huilen en overgeven of me oprollen in een bal en niets meer voelen. Omdat de nieuwe werkelijkheid onacceptabel is.
zaterdag 10 maart 2018
Golven
English for beginners
Het verdriet komt met golven, zei de huisarts en andere deskundigen. Ik kan nog steeds niet geloven dat Hans er niet meer is. Laatst had ik een hele rustige avond en keek ik naar twee afleveringen van de Britse detective serie Vera. De volgende dag werd ik wakker en krijg gelijk een stomp in mijn gezicht en word ik overweldigd door de nieuwe realiteit.
Het enige dat me erger lijkt is een kind verliezen. Dat zou ik niet overleven. Ik kan ook geen boeken lezen van ouders wiens kind verongelukt is. Zoals het boek Tonio. Ik zei tegen de huisarts:' Soms vind ik de pijn onmenselijk. ' Dan moet ik mezelf ervan los rukken door naar grappige filmpjes te kijken zoals bovenstaand English for beginners.
Het meditatiefilmpje over het verlies van een geliefde werkt ook kalmerend. Een andere keer werkt alleen Led Zeppelin op de koptelefoon. Keihard.
Gisteren ben ik met vriendin A. gaan wandelen samen met de hondjes. Haar vader is plotseling in november overleden dus zij kent de rauwe pijn en de schizofrene gevoelens van ontreddering, woede en depressie.
Hans was natuurlijk een hele, laten we zeggen, complexe man die niet aan compromissen of voorwaarden deed. Dat levert ongelofelijk veel frustratie op in een relatie. Het is geven en nemen. Dr.Phil zegt altijd: Niet fifty/fifty maar 100/100 procent.
Ik wil me Hans vooral herinneren als een man met een goed hart. Gemeten met de maatstaven van een babyboomer: In oorlogstijd kon je ongetwijfeld bij hem onderduiken. Hij zou je zijn laatste boterham geven.
De emotionele golven zijn nog erg hoog. Je wordt door elkaar gerammeld en tegen de kademuur gesmeten. Het is ook doodvermoeiend.
Ondertussen zit Blanche met een nonnenkap om haar hoofd. De anale klieren zijn ontstoken. Ze krijgt anti-biotica en mag niet aan de wond likken of knagen. Ze zit de hele dag zielig op mijn schoot. Ik moet haar voeren want die kap zit in de weg van haar etensbakje. Het enige voordeel, realiseerden vriendin A. en ik, dat ze nu probleemloos getrimd kan worden. Ze heeft zo'n prachtige waaierstaart en lange franjes aan haar pootjes. Heel mooi maar ook onpraktisch. Vooral aan die staart blijft altijd poep kleven. Andere hondjes die in de zomer getrimd worden zijn altijd blij dat ze hun bontjas uit kunnen doen.
13 maart zou ik de as van Hans op kunnen halen. Tenminste, als ik toestemming krijg van de broer. Afwachten of hij het fatsoen kan opbrengen.
Het verdriet komt met golven, zei de huisarts en andere deskundigen. Ik kan nog steeds niet geloven dat Hans er niet meer is. Laatst had ik een hele rustige avond en keek ik naar twee afleveringen van de Britse detective serie Vera. De volgende dag werd ik wakker en krijg gelijk een stomp in mijn gezicht en word ik overweldigd door de nieuwe realiteit.
Het enige dat me erger lijkt is een kind verliezen. Dat zou ik niet overleven. Ik kan ook geen boeken lezen van ouders wiens kind verongelukt is. Zoals het boek Tonio. Ik zei tegen de huisarts:' Soms vind ik de pijn onmenselijk. ' Dan moet ik mezelf ervan los rukken door naar grappige filmpjes te kijken zoals bovenstaand English for beginners.
Het meditatiefilmpje over het verlies van een geliefde werkt ook kalmerend. Een andere keer werkt alleen Led Zeppelin op de koptelefoon. Keihard.
Gisteren ben ik met vriendin A. gaan wandelen samen met de hondjes. Haar vader is plotseling in november overleden dus zij kent de rauwe pijn en de schizofrene gevoelens van ontreddering, woede en depressie.
Hans was natuurlijk een hele, laten we zeggen, complexe man die niet aan compromissen of voorwaarden deed. Dat levert ongelofelijk veel frustratie op in een relatie. Het is geven en nemen. Dr.Phil zegt altijd: Niet fifty/fifty maar 100/100 procent.
Ik wil me Hans vooral herinneren als een man met een goed hart. Gemeten met de maatstaven van een babyboomer: In oorlogstijd kon je ongetwijfeld bij hem onderduiken. Hij zou je zijn laatste boterham geven.
De emotionele golven zijn nog erg hoog. Je wordt door elkaar gerammeld en tegen de kademuur gesmeten. Het is ook doodvermoeiend.
Ondertussen zit Blanche met een nonnenkap om haar hoofd. De anale klieren zijn ontstoken. Ze krijgt anti-biotica en mag niet aan de wond likken of knagen. Ze zit de hele dag zielig op mijn schoot. Ik moet haar voeren want die kap zit in de weg van haar etensbakje. Het enige voordeel, realiseerden vriendin A. en ik, dat ze nu probleemloos getrimd kan worden. Ze heeft zo'n prachtige waaierstaart en lange franjes aan haar pootjes. Heel mooi maar ook onpraktisch. Vooral aan die staart blijft altijd poep kleven. Andere hondjes die in de zomer getrimd worden zijn altijd blij dat ze hun bontjas uit kunnen doen.
13 maart zou ik de as van Hans op kunnen halen. Tenminste, als ik toestemming krijg van de broer. Afwachten of hij het fatsoen kan opbrengen.
zondag 4 maart 2018
Het vervelende van de dood van je partner is dat, behalve dat hij in een kist en daarna in de oven is gegaan, het leven van de achterblijver geen zin meer heeft. Dat schijnt normaal te zijn en kan wel drie jaar duren.
Ik wil graag Hans zijn as hebben maar daar gaat de familie over. Ik heb ze gemaild en geen antwoord gekregen. Dat is toch wel het minste wat ik mag houden.
Dan kan Hans gezellig naast Bob zijn urntje staan. En dat van Josephientje. Alsof ik ze nog een beetje bij me heb.
Ik begrijp ook wel dat je het rouwproces niet over kunt slaan. Hoe kom je door de dag heen zonder die flash-backs of het gevoel of je hart er uit gerukt is. Onmenselijk.
Ervaringsdeskundigen beweren dat er een dag komt dat je een klein lichtpuntje ziet. Ondertussen is het overleven geblazen, alleen al voor die kleine Blanche.
Koptelefoon op en luisteren naar Cat Stevens.
Ik wil graag Hans zijn as hebben maar daar gaat de familie over. Ik heb ze gemaild en geen antwoord gekregen. Dat is toch wel het minste wat ik mag houden.
Dan kan Hans gezellig naast Bob zijn urntje staan. En dat van Josephientje. Alsof ik ze nog een beetje bij me heb.
Ik begrijp ook wel dat je het rouwproces niet over kunt slaan. Hoe kom je door de dag heen zonder die flash-backs of het gevoel of je hart er uit gerukt is. Onmenselijk.
Ervaringsdeskundigen beweren dat er een dag komt dat je een klein lichtpuntje ziet. Ondertussen is het overleven geblazen, alleen al voor die kleine Blanche.
Koptelefoon op en luisteren naar Cat Stevens.
maandag 26 februari 2018
De Nieuwe Werkelijkheid
Ik heb het gevoel dat ik het niet red. Elke dag is een kwelling. Ik lees verhalen van achterblijvers die weken niet hun bed zijn uitgekomen. Ik kom er wel uit maar zou het liefst blijven liggen. Vroeger dacht ik dat een bevalling heel zwaar was. Dat lijkt me nu een peulenschilletje vergeleken bij het rouwproces van iemand met wie je zowat vergroeid was. Ik lever liever mijn arm in. Soms roep ik heel hard zijn naam. In de hoop dat ik uit deze nachtmerrie zal ontwaken. Of ik praat tegen hem:’ Jij gaat niet die kist in, hoor je me.’
Voor mij is de lol er af.
De overledenen en de overlevenden.
Voor mij is de lol er af.
De overledenen en de overlevenden.
woensdag 21 februari 2018
Fotoalbum
Ik ben door al mijn foto archiefjes gegaan en zo'n 100 foto's gevonden van Hans, onze vakanties, Bob en Blanche. Misschien dat ik er ook korte tekstjes bij maak.
Verder worstel ik me door de dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat Hans dood is. Dood. Ik heb de familie gevraagd of ik zijn as mag hebben. Nog geen antwoord op gekregen. Verder omring ik me met spullen van Hans. Spullen! Ik draag zijn horloge en zijn kimono hangt aan de muur.
Je kunt het rouwproces niet overslaan. Mensen zeggen: Neem een borrel. Dat maakt het eerder erger. Misschien moet ik fanatiek gaan sporten en gewicht heffen. Schijnt goed te zijn voor de ouder wordende botten. Ik zag André van Duin gisteren, 71 jaar. Hij zwemt 3x in de week. En heeft een paard in de gang staan. Elektronisch. Waar hij elke ochtend op rijdt terwijl hij naar de Olympische Spelen kijkt. Het pasrd heeft teugels en stijgbeugels.
Ik kan natuurlijk ook zo'n roei apparaat kopen.
Als ik af en toe wanhopig aan het snikken ben, komt Blanche gelijk aanrennen om me te troosten. Ze herkent het geluid van verdriet. Lord have mercy.
Hans blij met zijn 3d printer
Verder worstel ik me door de dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat Hans dood is. Dood. Ik heb de familie gevraagd of ik zijn as mag hebben. Nog geen antwoord op gekregen. Verder omring ik me met spullen van Hans. Spullen! Ik draag zijn horloge en zijn kimono hangt aan de muur.
Je kunt het rouwproces niet overslaan. Mensen zeggen: Neem een borrel. Dat maakt het eerder erger. Misschien moet ik fanatiek gaan sporten en gewicht heffen. Schijnt goed te zijn voor de ouder wordende botten. Ik zag André van Duin gisteren, 71 jaar. Hij zwemt 3x in de week. En heeft een paard in de gang staan. Elektronisch. Waar hij elke ochtend op rijdt terwijl hij naar de Olympische Spelen kijkt. Het pasrd heeft teugels en stijgbeugels.
Ik kan natuurlijk ook zo'n roei apparaat kopen.
Als ik af en toe wanhopig aan het snikken ben, komt Blanche gelijk aanrennen om me te troosten. Ze herkent het geluid van verdriet. Lord have mercy.
Hans blij met zijn 3d printer
Abonneren op:
Posts (Atom)