Uitdrukkingen

Mijn vader zei vroeger altijd, als één van de kinderen onzin uitkraamde: 'Dat is praat van een dronken aarrebei.' Dat 'aarrebei' was, meen ik, Zeeuws. In het blad Onze Taal staan allerlei uitspraken van vaders, moeders, opa's en oma's die ik nog niet eerder heb gehoord.
Een paar voorbeelden:
Mijn vader zei altijd als je klaagde over tegenslag: 'De eerste honderd jaar, die zijn het lastigst.'
Mijn moeder zei over bevallingen: 'Als je denkt dat de wereld vergaat, dan is het kind er.'
Mijn vader zei altijd over absoluut ongeloofwaardige verhalen: 'Ja, ja, Ik heb het gezien van iemand die het gehoord heeft.'
En,
Als mijn moeder een onwaarschijnlijk verhaal hoorde, bijvoorbeeld over een boer uit de Oeral die op 113- jarige leeftijd nog wekelijks in het ijskoude water dook, zei ze altijd: 'Je kan het beter hier geloven dan daar gaan kijken.'



Op de één of andere manier hebben die oude uitdrukkingen iets geruststellends. Of je nu 200 jaar geleden leefde of nu, je loopt tegen dezelfde problemen op. Wat dat betreft verandert er niets.

(Ik zeg altijd:'Ik lees liever de Aldifolder dan de NRC.')

Naailes, zeg maar

Dat k*tspoeltje dat altijd vastliep

Mijn moeder had mijn zusje en mij bij een mevrouw aangemeld die naailes gaf. Dat ging uit van Margriet. Ik was nota bene 18 jaar en nog liet haar beslissen wat goed voor me was. 'Dan kun je je eigen kleding maken'. De lessen waren in de avond bij die mevrouw thuis. Telkens als de naaidame iets uitlegde, doorspekte ze haar zinnen met 'Zeg maar'. 'Dan knip je, zeg maar, het patroon uit en spelt dat, zeg maar op de stof. Zorg er, zeg maar, altijd voor dat je, zeg maar, een marge van 5 centimeter overhoudt. Daarna omzoom je, zeg maar, het patroon met de, zeg maar, rijgdraad' Elz en ik kregen de slappe lach en namen de uitdrukking, zeg maar, onmiddellijk over. Kleren zijn tegenwoordig zo goedkoop dat het, zeg maar, meer kost als je ze zelfs maakt. Met, zeg maar, bloed, zweet en tranen.

W.F. Hermans zei eens: 'Iedereen kan schrijven. Als er een pistool op je gericht is met het dreigement: als je niet in één dag een boek schrijft, schieten we je dood. Reken maar dat je de volgende dag een manuscript inlevert.' Dat geldt voor mij wat kleding betreft. Met een vuurwapen tegen mijn slaap, produceer ik een mantelpakje met voering.

Van Kooten en De Bie Proef Marokkanen

BRIL BRIL BRILJANT. Met dank aan Chantal

Eg nie

Moedermonteurs

In De Volkskrant staat een artikel over stellen die teleurgesteld zijn in het ouderschap. Ik was eens op een feestje en een vrouw vroeg aan mij: 'Heb je kinderen?' Ik gaf mijn standaardantwoord: 'Nee, ik ben bewust kinderloos.' 'Ik heb één zoon', vertelde ze me, 'geloof me, het ouderschap wordt sterk geromantiseerd.'
Ik zou zeggen tegen mensen met een kinderwens: 'Neem eerst eens een puppy. Als je dat aan kan, neem er dan nog een puppy bij. Red je dat dan ben je wellicht geschikt voor het moeder- of vaderschap.' Het gaat namelijk 24 uur per dag door. Nooit kun je eens zeggen, vandaag heb ik geen zin. Ik zag het destijds al bij mijn moeder en de moeders van vriendinnen. Die vrouwen kwamen nooit tot hun recht. Mijn moeder lag het liefst te sleutelen aan een apparaat in plaats van zich bezig te houden met de sleur van het huishouden. Sleueueueuerrrr.
Ik denk dat het tegenwoordige ouderschap zelfs zwaarder is want er wordt ook van je verwacht dat je carrière maakt. Full-time werkt. Ik lees in de krant artikelen van vrouwen die neerkijken op huisvrouwen, part-timers en webshophouders. Waar bemoeien ze zich mee. Wat dat betreft zijn vrouwen onderling vaak zo a-solidair. Laat je niet gek maken door die ambitieuze bitches. Gewoon doen wat het best bij je past en nee, je kunt niet alles hebben. Eg nie.

Carolyn Cassady

Ik zag gisteren een documentaire over Carolyn Cassady, de weduwe van Neil Cassady wiens leven beschreven werd in 'On The Road' van zijn boezemvriend Jack Kerouac. Een pittig dametje, Carolyn, scherp en geestig. Ze vormden eerst een normaal gezin met drie kinderen tot Neil drugs ging gebruiken. Neil wilde alles en iedereen delen dus ook zijn vrouw sliep met Jack. Zij hield eigenlijk niet van sex omdat ze op jonge leeftijd misbruikt was door haar broer. Neil kwam in de gevangenis terecht. Vijf jaar zitten voor een paar gram marihuana. Toen hij vrij kwam, stierf hij niet lang daarna. Hij werd ergens langs de weg dood gevonden. Zijn bloedbroeder Jack bezweek aan alcoholisme op 47 jarige leeftijd. 'Ik heb nooit meer mannen zoals die twee ontmoet', vertelde Carolyn, 'zo getalenteerd. Ze hadden zoveel meer kunnen bereiken maar ze kozen voor de drugs.'

Iedereen probeert te verdienen aan de Beat Generation. Carolyn is oud en berooid maar wordt wel veel gevraagd voor lezingen. Overal ziet ze foto's van Jack, Neil en haarzelf. 'Ik krijg er geen cent voor, dat is toch schandelijk. Auteursrecht, weet je wel'. Ze heeft zelf een boek geschreven Off The Road, hoe het leven werkelijk was met deze twee mannen. 'Want', zegt ze, '80 % van Jack's boek is natuurlijk verzonnen. Het is een roman.' Het zijn eigenlijk de vrouwen van dergelijke mannen die de echte helden zijn. Die zorgen dat de hypotheek betaald wordt, de kinderen hun school afmaken en niet in vaders voetstappen volgen. Hulde.

Moet je zien

Het beste Lucky tv-filmpje tot nu toe. Hitler is niet blij dat hij met Wilders vergeleken wordt.

hitler is razend

Living in the material world

Ik kreeg vorig jaar een cursus Mindfullness aangeboden. Het is eigenlijk een manier van ontspannen en mediteren. Ik kreeg er een cd bij met rustgevende oefeningen en bij elke les tekst hoe je negatieve energie om kunt zetten naar positieve. Vooral als ik volkomen opgefokt ben door huiselijke en maatschappelijke frustraties, helpt het mij tot rust te komen en alles weer in het juiste perspectief te zien.

Misschien is het voor vele mensen gesneden koek, al die wijze lessen, het intrappen van een open deur maar ik heb nogal de neiging tot rampdenken. Of ik meen gedachten van anderen te kunnen lezen. Of ik ga mezelf vergelijken met anderen. Die is jonger, mooier, slonziger, spontaner, dommer, succesvoller, introverter enzovoorts. Totaal zinloos en nutteloos. Vanochtend nam ik zo'n tekst door voordat ik de tram nam naar de fysio ( ik ergerde me dood aan mezelf dat ik nog steeds geen fut had gehad het huis op te ruimen en niet toe was gekomen aan allerlei achterstallig onderhoud. De sfeer in huis was nogal gespannen en dat verweet ik, zoals vrouwen dat doen, mezelf.)  Ik las: NIET OORDELEN. Dat is logisch, zou je denken. Ik nam de tram naar de fysio en in plaats van over alles en iedereen een mening te hebben, dacht ik: NIET OORDELEN. Voorbeeld: ik zag een verwend nest met dure merkkleding en allerlei gadgets en ergerde me in eerste instantie.Toen ik dacht:  niet oordelen, werd ik veel milder. Misschien zijn haar ouders gescheiden, komt ze uit een kil gezin en krijgt ze geen liefde maar spullen. Je weet het niet. Of ik keek naar de onverschillige, veel te dikke tramconductrice die een gevulde koek naar binnen werkte. Normaal denk ik, stom, vet varken. Nu bedacht ik me dat die vrouw misschien misbruikt is in haar jeugd en zichzelf troost met eten. Weet ik veel.

Het was alsof er een last van me afviel. Wat weet ik nu eigenlijk van een ander? Dat negatieve gedoe vreet kostbare energie. En, een bijkomend voordeel, door niet te oordelen, maakt het ook niet uit wat anderen over me denken. Wat een verademing. Het is een soort mantra: niet oordelen. George Harrison zou trots op mij zijn. 

God en Sinterklaas

Ik ben gelukkig niet godsdienstig opgevoed dus het trauma dat God niet bestaat is mij bespaard gebleven. Mijn vader was wat dat betreft duidelijk,God, de hemel en de hel waren een overgeleverd verzinsel van mensen die bang waren voor de dood en zin aan het leven wilden geven. Het leven is niet te bevatten en de dood nog minder. Mijn vader was meer van het hier en nu, gezond verstand, intelligentie, wetenschap en verwondering.

Dat Sinterklaas niet bestond vond ik een k*tstreek van jewelste. Mijn zusje: 'Mag ik het haar vertellen?' Mijn moeder:'Ja, ze is nu wel oud genoeg.' 'Sinterklaas bestaat niet, hahaha.' Maar die cadeautjes dan? Die kochten papa en mama. En Zwarte Piet die strooide op 4 december? Dat was papa. En wie bonsde er op de deur op pakjesavond? De buren.
Razendsnel ging ik in mijn hoofd mijn hele leven af. Wat was echt en wat was me wijsgemaakt?

Dat het leven geen sprookje is met een happy end werd, naarmate ik ouder werd, pijnlijk duidelijk. ik voor het eerst hoorde over de gruwelen van de holocaust. Steeds meer details kwamen naar boven. Tot dan toe was de Tweede Wereldoorlog het verleden van mijn ouders. Die rotmoffen die langs de deuren kwamen op zoek naar jonge mannen. Mijn vader en ooms die onder de vloer verborgen zaten terwijl mijn opa de jonge Duitsers onthaalden met soep.'Jullie zullen vast wel honger hebben.' Mijn oom, nog een kind in die tijd, die op de schoenen van Duitse soldaten had gespuugd. Mijn oudere oom had zoekplaatjes verspreid met de beeltenis van een boom. Als je goed keek zag je tussen de takken en het gebladerte de gezichten van de koninklijke familie. Hij was in de Scheveningse gevangenis gegooid en zou de volgende dag geëxecuteerd worden. In plaats van naar het schavot geleid te worden, liet men hem vrij. De moffen waren gek op sadisme. En toen werden we bevrijd door heldhaftige Canadezen en we leefden nog lang en gelukkig.

Syrië,  68 jaar na WOII

 Het onvoorstelbare leed van de Joden. De overlevenden moesten niet zeuren maar de hand aan de ploeg slaan. Het was immers voorbij. Het besef dat het kwaad niet van tijdelijke aard was kwam later.
Ik heb honderden boeken over WOII gelezen. Is dit een een Mens van Primo Levi die op nuchtere wijze al je illusies over een rechtvaardige wereld wegneemt. Hij fileert de slechtheid in de mens. Het is is alsof je naar een les in anatomie kijkt, waar de huid van een lichaam wordt afgestroopt en het rauwe vlees zichtbaar wordt, de organen en darmen. Ik dacht dat wij in een geordende wereld leven omringd door fatsoenlijke mensen, achter de schermen ziet het er heel anders uit.

En het houdt nooit op. Je verwacht eigenlijk niets anders dat Kadhaffi regelmatig op jacht ging naar jonge meisjes, ze verkrachtte en voor dood achter liet. Het verbaast je niet meer dat Saddam Hoessein op 12 jarige leeftijd zijn onderwijzer doodschoot. En het is bijna vanzelfsprekend dat de buurman het gemunt heeft op je dochtertje van vier. En ik weet dat het wemelt van machtswellustelingen die rücksichtslos moorden omdat ze dat lekker vinden. In veel landen is een mensenleven niets waard en minachten de leiders het volk. Ze onthouden hen onderwijs omdat kennis macht is. En dan zijn er altijd volksstammen die kritiekloos achter het kwaad aanlopen omdat zij niet in staat zijn zelfstandig te denken.

Het is een godswonder dat de mens toch altijd maar optimistisch door blijft leven, doelen stelt, kinderen op de wereld zet. Waarschijnlijk, en dat is mijn geloof tegen beter weten in, omdat de mens in wezen goed is en altijd streeft naar een betere wereld.  Alhoewel ik daar geen enkel bewijs voor heb.

Net als honden, die worden niet vals geboren maar vals gemaakt.

Daddy en Junior, zit geen kwaad bij

Beunhazerij

Gevoelens schilderen. ???

Zag je de documentaire van Ingeborg Beugel over de overgang? De overgang die ze dacht dat nooit zou komen. Ze meldde zich aan bij een workshop menopauze. De organisatrice had een programmaatje bij elkaar verzonnen, waarin de vrouwen eerst in een cirkel gingen zitten. Daarna kregen ze de opdracht twee cimbaaltjes tegen elkaar te laten klinken en dan hun naam te zeggen. Er volgden wat lichamelijke oefeningen. Vervolgens moesten alle menopauselijke dames op de grond liggen en in gedachten het kind, dat zij eens waren, te ontmoeten. Om daarna afscheid van het kind te nemen. De cursus eindigde met het schilderen van gevoelens. ??? Het zal wel een flinke duit hebben gekost en dan heb je nog niets. Wat een beunhazerij.
Ingeborg had een zogenaamd goed nahuwelijk met haar man. En daarnaast een vriend. Nu is die menopauze zwaar kut, een regelrechte straf maar je kunt natuurlijk ook te veel zeuren. 'Jij begrijpt er niets van', zei Ingeborg tegen haar vriend, 'je bent zo tactloos.' Die mannen waren blij dat ze het leed van Ingeborg konden delen. 'O jee, daar komt weer zo'n opvliegertje', zei ze en wapperde met een blaadje langs haar gezicht. Ik vond die opvliegertjes eerder geruststellend, net als de hartkloppingen. O ja, tekenen van de overgang, die staan beschreven in een boekje. Wat veel enger was, was de onvoorspelbaarheid van depressieve gevoelens. De overgevoeligheid. Mijn moeder dacht destijds dat iedereen tegen haar was. Ik herinner me nog dat ik dacht:'Mijn jeugd is voorbij.'
Het kind in me loslaten? Nooit.

Toppsychiater

Documentairemaakster Elena Lindemans bij het flatgebouw waar haar moeder van af sprong

Als je psychisch ondragelijk lijdt, kun je naar de huisarts gaan en vragen om euthanasie. Weigert die, dan heb je de mogelijkheid de psychiater te vragen om levensbeëindiging. Als die niet mee wil werken, kom je tenslotte bij de opperaap onder de psychiaters die je geval bekijkt en beslist of je inderdaad uitbehandeld bent. Nu ken ik het protocol in de psychiatrie, eerst alle medicijnen en therapieën proberen en als niets helpt ben je uitbehandeld. In mijn ervaring wordt dan al snel gezegd: 'We weten niet wat we met je aan moeten, dus zoek het zelf maar uit.' Of: 'U wilt niet beter worden. U vindt het wel fijn al die aandacht.'
Dit overkwam de moeder van Elena Lindemans. Zij zat in een hopeloos huwelijk met een man die ook een vriendin had. Die vriendin was een FatalAttractiontype. Toch bleef de moeder proberen het huwelijk te redden. Uiteindelijk knapte er iets in haar hoofd door de continue stress. Ze kon niet meer ontspannen en bevond zich 24/7 in een afschuwelijke paniek die haar hele lichaam opvrat. Toch vond de toppsychiater dat ze niet in aanmerking kwam voor euthanasie. De twee dochters en nieuwe partner probeerden de vrouw jarenlang te behoeden voor zelfmoord. Ze bewaakten haar dag en nacht. Totdat ze zich, na 11 jaar,  realiseerden dat ze haar moesten laten gaan. De vrouw gaf haar kinderen een laatste knuffel, stapte in haar auto en reed naar het hoogste flatgebouw in de buurt en sprong. De bewoners waren eraan gewend, zij was al de elfde die dat gebouw had uitgekozen voor suïcide.

In de documentaire: 'Moeders springen niet van flats' van Elena Lindemans interviewt ze de topsychiater. Die man wist niet dat haar moeder zelfmoord had gepleegd. 'Houdt u niet bij wat er gebeurt met de patiënten die u euthanasie onthoudt?' 'Nee', zei de man, 'dat is medisch beroepsgeheim van de huisarts.' Dus de man die voor God speelt, heeft geen statistieken wat er na zijn beslissing gebeurt. Stel dat 50 % van zijn patiënten de hand aan zichzelf slaat. Met die wetenschap kun je toch toetsen of jij, als superpsychiater, wel de juiste inschatting hebt gemaakt. Het is me van een arrogantie, walgelijk.
De psychiatrie staat niet in de kinderschoenen maar in de babyslofjes. Je moet maar hopen en bidden dat je er nooit mee te maken krijgt.