Toppsychiater

Documentairemaakster Elena Lindemans bij het flatgebouw waar haar moeder van af sprong

Als je psychisch ondragelijk lijdt, kun je naar de huisarts gaan en vragen om euthanasie. Weigert die, dan heb je de mogelijkheid de psychiater te vragen om levensbeëindiging. Als die niet mee wil werken, kom je tenslotte bij de opperaap onder de psychiaters die je geval bekijkt en beslist of je inderdaad uitbehandeld bent. Nu ken ik het protocol in de psychiatrie, eerst alle medicijnen en therapieën proberen en als niets helpt ben je uitbehandeld. In mijn ervaring wordt dan al snel gezegd: 'We weten niet wat we met je aan moeten, dus zoek het zelf maar uit.' Of: 'U wilt niet beter worden. U vindt het wel fijn al die aandacht.'
Dit overkwam de moeder van Elena Lindemans. Zij zat in een hopeloos huwelijk met een man die ook een vriendin had. Die vriendin was een FatalAttractiontype. Toch bleef de moeder proberen het huwelijk te redden. Uiteindelijk knapte er iets in haar hoofd door de continue stress. Ze kon niet meer ontspannen en bevond zich 24/7 in een afschuwelijke paniek die haar hele lichaam opvrat. Toch vond de toppsychiater dat ze niet in aanmerking kwam voor euthanasie. De twee dochters en nieuwe partner probeerden de vrouw jarenlang te behoeden voor zelfmoord. Ze bewaakten haar dag en nacht. Totdat ze zich, na 11 jaar,  realiseerden dat ze haar moesten laten gaan. De vrouw gaf haar kinderen een laatste knuffel, stapte in haar auto en reed naar het hoogste flatgebouw in de buurt en sprong. De bewoners waren eraan gewend, zij was al de elfde die dat gebouw had uitgekozen voor suïcide.

In de documentaire: 'Moeders springen niet van flats' van Elena Lindemans interviewt ze de topsychiater. Die man wist niet dat haar moeder zelfmoord had gepleegd. 'Houdt u niet bij wat er gebeurt met de patiënten die u euthanasie onthoudt?' 'Nee', zei de man, 'dat is medisch beroepsgeheim van de huisarts.' Dus de man die voor God speelt, heeft geen statistieken wat er na zijn beslissing gebeurt. Stel dat 50 % van zijn patiënten de hand aan zichzelf slaat. Met die wetenschap kun je toch toetsen of jij, als superpsychiater, wel de juiste inschatting hebt gemaakt. Het is me van een arrogantie, walgelijk.
De psychiatrie staat niet in de kinderschoenen maar in de babyslofjes. Je moet maar hopen en bidden dat je er nooit mee te maken krijgt.