donderdag 13 maart 2014

Living in the material world



Ik kreeg vorig jaar een cursus Mindfullness aangeboden. Het is eigenlijk een manier van ontspannen en mediteren. Ik kreeg er een cd bij met rustgevende oefeningen en bij elke les tekst hoe je negatieve energie om kunt zetten naar positieve. Vooral als ik volkomen opgefokt ben door huiselijke en maatschappelijke frustraties, helpt het mij tot rust te komen en alles weer in het juiste perspectief te zien.

Misschien is het voor vele mensen gesneden koek, al die wijze lessen, het intrappen van een open deur maar ik heb nogal de neiging tot rampdenken. Of ik meen gedachten van anderen te kunnen lezen. Of ik ga mezelf vergelijken met anderen. Die is jonger, mooier, slonziger, spontaner, dommer, succesvoller, introverter enzovoorts. Totaal zinloos en nutteloos. Vanochtend nam ik zo'n tekst door voordat ik de tram nam naar de fysio ( ik ergerde me dood aan mezelf dat ik nog steeds geen fut had gehad het huis op te ruimen en niet toe was gekomen aan allerlei achterstallig onderhoud. De sfeer in huis was nogal gespannen en dat verweet ik, zoals vrouwen dat doen, mezelf.)  Ik las: NIET OORDELEN. Dat is logisch, zou je denken. Ik nam de tram naar de fysio en in plaats van over alles en iedereen een mening te hebben, dacht ik: NIET OORDELEN. Voorbeeld: ik zag een verwend nest met dure merkkleding en allerlei gadgets en ergerde me in eerste instantie.Toen ik dacht:  niet oordelen, werd ik veel milder. Misschien zijn haar ouders gescheiden, komt ze uit een kil gezin en krijgt ze geen liefde maar spullen. Je weet het niet. Of ik keek naar de onverschillige, veel te dikke tramconductrice die een gevulde koek naar binnen werkte. Normaal denk ik, stom, vet varken. Nu bedacht ik me dat die vrouw misschien misbruikt is in haar jeugd en zichzelf troost met eten. Weet ik veel.

Het was alsof er een last van me afviel. Wat weet ik nu eigenlijk van een ander? Dat negatieve gedoe vreet kostbare energie. En, een bijkomend voordeel, door niet te oordelen, maakt het ook niet uit wat anderen over me denken. Wat een verademing. Het is een soort mantra: niet oordelen. George Harrison zou trots op mij zijn. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten