donderdag 20 februari 2014

Terug

Het hotel wordt ook gebruikt als expositieruimte van lokale kunstenaars. Dit schilderij was zo amateuristisch dat alleen mijn reisgenote er nog iets van kon maken.

'If you want to be happy for the rest of your life, never make a pretty woman your wife.' Wat ook niet gemakkelijk is, eigenlijk ronduit vermoeiend, op vakantie gaan met een extraverte, mooie vrouw. Werkelijk elke man in Malta keek om naar mijn reisgenote die rechtop in flinke pas over het eiland snelde. Terwijl ik, onzichtbaar, achter haar aan strompelde. Niemand, nee niemand, keek naar mij. Niet dat ik het persoonlijk opvatte, ik ben nu eenmaal niet zo flamboyant en heb geen behoefte om telkens weer een lulpraatje te houden met één of andere gladjanus. Bovendien heb ik een leuke gladjanus thuis.

We namen een pontje naar de overkant van de baai, naar het historische gedeelte van Malta

Malta is niet zo mooi als Madeira. Je kunt kilometers over de boulevard wandelen langs prachtige baaien. Links de baaien, rechts een constante stroom autoverkeer, toeterend en stinkend. Ik vind auto's nog erger dan sigaretten. Op internet was te lezen dat Malta in februari koud en regenachtig is. Wij boften met elke dag mooi weer. Eerst stond er nog een koude wind maar de laatste dagen klom de temperatuur naar 25 graden. Mijn reisgenote was binnen twee dagen donkerbruin. Ik bleef in de schaduw een boekje lezen. Het was deze keer heel prettig dat ik in de lobby mijn kranten kon downloaden en lezen.

Om optimaal te kunnen genieten had ik ontbijt en diner geboekt. s'Ochtens en 's avonds een uitgebreid buffet. Dat is voor de huisvrouw een enorme luxe. Even niet denken: Wat zullen we vanavond weer eens eten.

Ik dacht eerst dat deze visser een selfie maakte, maar hij houdt een visje vast voor de kat

dinsdag 4 februari 2014

Les Beaux Jours


In het Tuschinsky theater is tegenwoordig ook wi-fi dus voor de film begon facebookte ik mijn 'Vrienden':

Ik zit in de 50 plus bios omringd door oude wijven die perse naast me willen zitten.
Het begint 

Het is pauze. Gratis thee met muffins. Het recht van de fitste geldt hier. Mensen met krukken hebben pech gehad. 'Ik vind er niets aan', hoor ik een grijs permanentje zeggen.

Thuis schreef ik een verslagje

Les Beaux Jours is een mooie film over ouder worden, verlies en het hervinden van liefde en vriendschap. Caroline (Fanny Ardant) is 60 jaar geworden, met pensioen en heeft van haar dochters een abonnement op het seniorencentrum gekregen. Ze is in de rouw want vijf maanden ervoor is haar beste vriendin volkomen onverwacht aan kanker overleden. De seniorenclub biedt allerlei cursussen zoals pottenbakken, schilderen in de natuur, computerles, toneelspelen. In het begin voelt Caroline zich totaal niet op haar gemak tussen haar leeftijdsgenoten. Ze begint een affaire met de computerleraar die net zo oud is als haar dochter. Een flierefluiter met tientallen vriendinnen. Ze gaat weer roken, blowen en zuipen. Tenslotte hervindt ze de zin in het leven, maakt vrienden met de senioren en herontdekt haar man. Het klinkt misschien klef maar het is grappig, herkenbaar en uitstekend geacteerd. Leuke man trouwens, die ouwe.





zondag 2 februari 2014

Links of rechts?



Ik zat zo'n beetje voor mezelf te prakkedenken. Over links en rechts. Progressief en conservatief. Femke Halsema schreef laatst dat, als je links stemt, je heus geen beter mens bent dan iemand die rechts stemt. Zo, dat was even slikken. Het is bekend dat bijvoorbeeld VVD-ers erg goed voor de eigen kring zorgen, terwijl PvdA-ers zich druk maken om mensen die ze niet kennen en hun eigen kinderen verwaarlozen. 'Papa heeft geen tijd, hij moet de wereld redden.'

Stel dat er geen progressievelingen waren maar alleen mensen die alles bij het oude wilden houden. Dan zou er nog steeds slavernij bestaan, vrouwen zouden geen stemrecht hebben, kinderen werkten nog steeds in de mijnen en alle homo's konden zich beter voordoen als hetero's anders werden ze opgenomen in een gekkenhuis of gevangenis. En dan heb ik het natuurlijk over het gedeelte van de wereld waar ik woon. Of zie ik dat verkeerd?

zaterdag 1 februari 2014

Beulen en de kinderen

Katrin Himmler

Sommige denkbeelden worden gemeengoed als ze gelanceerd worden door zogenaamde deskundigen. Ze worden klakkeloos overgenomen zonder dat iemand zich afvraagt of ze wel juist zijn. Nou ja, een handjevol mensen, meestal ook experts, zet er zijn vraagtekens bij.
Ik ben geen psychiater of filosoof, toch heb ik altijd getwijfeld aan de uitspraak van filosofe Hannah Arendt die, na het bijwonen van het Eichmannproces de term 'banaliteit van het kwaad' introduceerde.
Hetzelfde zie je gebeuren na het verschijnen van de dagboeken van Himmler; een doodgewone man, lieve vader en echtgenoot. En dan wordt de conclusie getrokken: wij allen hebben het in ons massamoordenaar te worden als de omstandigheden zich voordoen. Dat bestrijd ik al jaren. Want als dat zo zou zijn, is het leven niet de moeite waard.

Gelukkig krijg ik eindelijk bijval van een professor Abram de Swaan die het ook niet eens is met Hannah Arendt. Hij zegt: 'Ik zie de mens niet als een wezen dat helder en vanuit een eenheid van geest zijn keuzes maakt.Ik denk dat er in het hoofd allerlei vaags en wolkerigs gebeurt, en dat er soms even een helder moment komt, éven een idee: dit ben ik zelf en dit zeg ik.' 'Natuurlijk doen omstandigheden ertoe, maar ze zijn niet allesbepalend. Wat mensen doen, hangt ook af van hun specifieke persoonlijkheid, van hun eerdere ervaringen en hun geschiedenis.'

Massamoordenaars zijn hele gewone mensen dus alle gewone mensen kunnen massamoordenaar worden. Het is net zo'n redenering als: elke heroïnejunk is begonnen met marihuana dus iedereen die aan wiet begint, eindigt als junk. Het kan wel, de meeste mensen weten waar de grens ligt. 


Abram de Swaan over daders van genocide: - Het was onmogelijk ze te onderzoeken toen ze hun beulswerk deden. Als je ze al kunt karakteriseren, is het vooral met wat ze niet of minder hebben dan veel andere mensen: een geweten, besef van eigen verantwoordelijkheid, mededogen voor mensen buiten hun eigen kring. Er is sprake van gedachteloosheid, van wegkijken, van afweer. Maar bovenal ontbreekt het ze aan meegevoel. Als het in een samenleving eenmaal misloopt, moet je voor die mensen uitkijken-
Dat is toch een stuk geruststellender dan Arendt's gedachte dat werkelijk in iedereen een brute, sadistische moordenaar schuilt. En Het Kwaad is ook niet erfelijk.


Over de documentaire Hitler's kinderen:


De familie Hoess deed er alles aan om de horror te negeren. Geblindeerde ramen zorgden ervoor dat ze vanuit hun villa de schoorstenen en de gaskamers niet konden zien. Familiefoto's tonen buiten spelende kinderen en andere idyllische taferelen, zonder de aanwezigheid van het kamp te verraden. Alleen de geur van verbrande lijken en de dikke laag as die de tuin bedekte, lieten zich niet uitbannen, vertelt Rainer Hoess bijna zeventig jaar later. Zijn grootvader was de commandant van Auschwitz, zijn vader groeide er op. Rainer heeft eindelijk de moed verzameld om, samen met een Joodse vriend, een bezoek te brengen aan het voormalige concentratiekamp. Behalve Rainer komen in Hitler's Children ook de nabestaanden van andere kopstukken van het nazi-regime aan het woord. Ze vertellen over hoe het is om met deze historische ballast te moeten leven. Het achternichtje van Himmler trouwde met een Jood uit Israel, de kleindochter van Göering heeft zich laten steriliseren, de jongste zoon van kampbeul Frank probeert zijn familieverleden van zich af te schrijven. We volgen Hitlers getraumatiseerde kinderen in een passend sobere stijl: opvallende camerabewegingen, snelle cuts of accentuerende muziek blijven achterwege. Het onderstreept met bittere ernst dat er twee generaties later nog steeds diepe littekens op de Duitse ziel staan. - See more at: Hitler's kinderen