Monkey World

De apen van het Engelse opvangcentrum Monkey World zijn zo ontroerend. Ten eerste omdat de meesten zijn gered uit erbarmelijke omstandigheden. Zo zag ik ergens in Z.O-Azië twee Orang Oetans die tegen elkaar moesten boksen. Met kleding en bokshandschoenen. Na de wedstrijd konden de toeschouwers met ze op de foto. Er zijn chimpansees die door Spaanse fotografen gebruikt werden voor toeristenfoto's. Om ze ongevaarlijk te maken werden hun tanden getrokken en verdovende middelen toegediend. En dan heb je apen die 25 jaar in een kooi hebben gezeten. Razend word ik ervan. En ik ben gelukkig niet de enige. De mensen van Monkey World trekken de hele wereld over om die arme, misbruikte dieren te redden en ze een mooie oude dag te bezorgen.
Ten tweede, ze lijken zo veel op ons. Al die verschillende persoonlijkheden en karakters. Alleen ontbreekt bij hen het vermogen over zichzelf of hun situatie na te denken. Als ze in foute handen vallen zijn ze overgeleverd aan de grillen van hun ontvoerders.

Er worden ook baby's geboren In Monkey World. Zoals de kleine Thelma. Haar tweelingzusje Louise heeft het helaas niet gered.

Thelma wordt flink verwend

De Zuid-Afrikaanse Oshine die als mens is opgevoed. Ze is 100 kilo afgevallen en heeft dit kleintje geadopteerd

Oshine loopt als een mens, rechtop

Ook baby's die verstoten zijn door hun moeder worden liefdevol opgevangen

Onsportief of naief

Gezonde, geëmancipeerde, Hollandse jongen.

Er staat een artikel over de arabist Hans Jansen in De Volkskrant van vandaag. In zijn jonge jaren was Jansen links (wat dat ook moge betekenen) en had sympathie voor de islam. Hij was erbij toen Sadat de macht overnam in Egypte en Nasser's sociale staat omvormde tot een islamitische, militaire. Daarna is hij veranderd.

Na de moord op Theo van Gogh is Jansen 'geradicaliseerd',beweert zijn omgeving. Hij ziet in de islam een groot gevaar voor de westerse samenleving. Zijn vrienden noemen hem paranoia. Volgens mij bedoelt men paranoïde maar dit terzijde.
Ik zou weleens een echte deskundige over dit onderwerp willen horen.

In Nederland wordt kritiek op de islam afgedaan als racisme. Dat door elkaar halen van termen ergert me mateloos. Het is godsdienstkritiek en een feit is dat sinds de islam naar Nederland is geïmporteerd, politici beveiligd worden en homo's en joden de kans in elkaar geslagen te worden in de straten van Amsterdam. Hollandse, ongelovige varkens trouwens ook.

Mijn vraag is, hoe paranoïde is Hans Janssen? Zal de islam een tolerante poldergodsdienst worden? Of zullen er in de toekomst zoveel moslims naar West-Europa zijn ' gevlucht' dat de oorspronkelijke bevolking niets meer te zeggen heeft en de sharia democratisch wordt ingevoerd?

Ik vind dat je daar best eens over na mag denken. Net zoals je je gedachten laat gaan over de klimaatveranderingen. Wat kunnen we verwachten en wat betekent het voor de toekomst? Zonder paranoia of doodsbedreigingen.

Partijvoorzitter Koos Vorrink

Nadat ik het stukje over Hans Jansen had geschreven, moest ik opeens aan verzetsman Koos Vorrink denken tijdens 'De oorlog'. Nederlanders waren in die tijd nog zo naïef (neutraal in WO1, nooit iets meegemaakt) ook verzetsstrijders en dachten dat er in een oorlog spelregels waren. Landverrader Anton van der Waals was goed bevriend geraakt met Vorrink en heeft zowat alle mensen in het verzet verraden. Toen Koos dit ter ore kwam zei hij: 'Wat onsportief.'

Tips voor moordenaars

Heeft deze liefhebbende dochter haar ouders koelbloedig doodgeschoten? Ze zegt van niet.

Het is misschien een vreemde hobby: kijken naar waargebeurde moordverhalen die in het Amerikaanse programma 48 Hours gereconstrueerd worden. In veel gevallen wordt een verdachte veroordeeld op 'circumstantial evidence'. Men heeft geen harde bewijzen, geen vingerafdrukken,dna of getuigen. Men telt de toevalligheden bij elkaar op en op grond daarvan spreekt een jury van 12 mannen en vrouwen het oordeel uit: schuldig of onschuldig. Je kunt je twijfels hebben bij een groep amateurs wat juryleden zijn. De realiteit is dat de meesten zich grondig verdiepen in de zaak en hun taak zeer serieus opvatten. Terwijl een rechter misschien sneller conclusies trekt en een soort professionele blinde vlek heeft ontwikkeld na 200 rechtzaken. In de meeste gevallen die ik bestudeerd heb, gaat het om de levensverzekering van een partner.Je kunt net zo goed een prijs op je hoofd zetten. Mensen worden ook veroordeeld op grond van de inhoud van een dagboeken. Zo was er een stel doodgeschoten en hun enig kind, een dochter, werd verdacht. In haar dagboek had ze geschreven: 'Ik haat mijn ouders, ik wou dat ze dood waren. Op een dag vermoord ik ze.' Ze had ook nog een motief: een erfenis van een miljoen dollar. Sommige criminelen denken dat ze slim zijn maar gaan na de moord uitgebreid bellen met hun handlanger. Zo verraden ze hun locatie. Mijn advies: geen dagboeken bijhouden (alleen in geheimtaal), nooit bellen en wel helemaal niet dure auto's kopen  of bij de verzekering informeren wanneer je het geld kunt verwachten. Na de moord  zo normaal mogelijk doen en vooral veel geduld hebben.

De Europese Verkiezingen

Bij de Europese verkiezingen stem ik altijd op Sophie in 't Veld. Zij vindt dat de macht moet blijven bij de individuele landen zelf en niet bij één of andere Europese president. Haar stokpaardje is privacy. Privacyregels kunnen mij niet ver genoeg gaan. Ik vind bijvoorbeeld dat de overheid niets te maken heeft met wie je samenwoont en je op die grond kort in je inkomsten. Als ik als miljonair in Jeruzalem, Watergraafsmeer wil wonen in een kippenhok gaat dat niemand wat aan.Het toppunt is natuurlijk dat je gekort wordt als je je oude vader in huis neemt. Waar bemoeien ze zich mee.

Behind the Candelabra

Ik had de film net gemist in de bioscoop, Behind the Candelabra. Over het leven van de showbizz pianist Liberace. Gespeeld door Michael Douglas dus altijd goed. Hij stelde me niet teleur, Michael, met zijn slijmerige stem. Matt Damon als zijn assistent was perfect gecast. Ik had de film gehuurd van UPC dus keek liggend op de bank terwijl buiten de regen tegen de ramen kletterde. 's Avonds heb ik hem nogmaals opgezet alleen al om het acteerwerk van Michael en Matt te bestuderen.

Scott (Matt Damon) met wangimplantaten, nieuwe neus en kin

 Liberace wil zijn minnaar adopteren en laat hem door plastisch chirurg (Rob Lowe) zo verbouwen dat hij op de pianist lijkt. 'Ik heb altijd een kuiltje in mijn kin gewild, kan dat?', vraagt Scott (Matt Damon) aan de chirurg. Natuurlijk, alles kan. Als Liberace na jaren zijn oog laat vallen op een jonger exemplaar staat Scott op straat. Hij ziet de autobiografie van zijn weldoener in de boekwinkels liggen. Daarin vertelt de flamboyante pianist dat hij zijn leven lang al gek op vrouwen is geweest. Zijn grote liefde is de schaatsster Sonia Henie (in een privé gesprek zegt hij: Wat moet ik in godsnaam met die griet). Uiteindelijk wordt Liberace geveld door AIDS (hartaanval aldus zijn advocaat, een verrassende rol van onze Dan Acroyd).
De film is bij tijd en wijlen komisch. Vooral als Scott in de spiegel kijkt en zegt: 'Ik lijk niet eens meer op mezelf.'

Rob Lowe had duidelijk veel lol in zijn rol als plastisch chirurg

Er zijn acteurs en actrices die altijd een genot zijn om naar te kijken, maakt niet uit in wat voor film. Michael Douglas is zo'n acteur. Tom Hanks ook. Er zijn ook toneelspelers die nooit boeien, ook al doen ze nog zo hun best. Jennifer Anniston, bijvoorbeeld, Ben Affleck. Het zal wel met de X-factor te maken hebben. En talent.
Ik vergeet Debbie Reynolds te vermelden die de moeder van Liberace speelt. Zij raakte haar man Eddie Fisher destijds kwijt aan haar beste vriendin Elizabeth Taylor. Die twee zijn dood, zij leeft is nog steeds een uitstekende en vooral geestige actrice.

Debbie Reynolds als de moeder van Liberace

Let's get physical

Mijn vriendin Coco, de vrouw van Ice-T is een schat van een meid met een hart van goud.

Ik zag eens een jonge vrouw die van boven maat 36 had en vanaf haar taille maat 44. Alsof ze uit twee personen bestond. Wat lijkt me dat erg, dacht ik. Want je kunt er niets aan veranderen. Laatst stond ik voor de spiegel en en het viel me op dat mijn broek heel raar zat, vreemd wijd bij de dijen.  Ik probeerde hem rechter te trekken maar het model veranderde niet. Toen realiseerde ik me dat ik de gevreesde Zadeltassen heb. Rare uitstulpingen van de dijen, ongewenste vetophoping die gewoon blijft zitten ook al val je af. Nee, hè.Waar heb ik dit nu weer aan verdiend? Wanneer is dat gebeurd?

Ouder worden is dweilen met de kraan open. Haargroei op belachelijke plekken, oren en neus die een groeispurt maken, sinaasappelhuid, spataderen die niet vergoed worden door het ziekenfonds enzovoorts.

Ik googelde 'Saddlebags' en kreeg een rits aan oefeningen die het probleem aanpakken. Daarnaast raden de deskundigen aan om krachttraining te doen, duursport, zwemmen, fietsen en bergbeklimmen. We beginnen eerst met het aanschaffen van charmante sportkleding, Blanche en ik. Zweetbandjes om hoofd en polsen. Let's get physical, psychical, I wanna get psychical en get a body just like Coco's.

Over Olivia Newto-John gesproken. Ik zag haar bij Graham Norton. Ze is ongeveer mijn leeftijd maar ziet er uit als 35 jaar dankzij overduidelijke fillers, face-lifts en botox en neptanden. Graham:'Wat zie je er fantastisch uit.' Het had eerder iets wanhopigs. Vechten tegen de bierkaai.

Zegt de Dirk caissière: 'Wilt u nog wat stripfiguurtjes, leuk voor uw kleinkinderen.' Welja, dat kan er ook nog wel bij.