Wisselvallig

Het is zeer wisselvallig weer. Tien minuten stralende zon, tien minuten regenbui. Hans loopt voortdurend te zeulen met kussens, heen en weer. Eergisteren was het zo koud dat hij de houtkachel flink heeft opgepord. Verder zijn er ook twee elektrische kacheltjes. Het is jammer dat ik Hans verder niet in beweging krijg. Hij rookt niet en klaagt daar ook niet over. Ter compensatie ziet hij opeens overal gevaar. Er zit asbest in het dak, het water maakt hem ziek (daarom hebben we flessen schoon drinkwater). De houtkachel geeft giftige stoffen af. Enzovoort.



Na mijn val heb ik nog steeds hoofdpijn en ben duizelig. Ik heb ' een lichte hersenschudding' gegoogled. Bij een hersenschudding zou er sprake zijn van geheugenverlies. Volgens mij herinner ik me nog alles. Geloof ik. Je leest weleens over gevallen waarbij iemand zijn hoofd stoot en ' Niets aan de hand' roept. En dan na drie uur dood neervalt. Gelukkig hoor ik niet bij deze categorie en Hans was zich niet bewust van deze mogelijkheid. De hooliganhonden kwamen vanochtend nog langs maar bleven netjes buiten het hek. Het zijn angstaanjagende beesten maar blaffen harder dan ze bijten. Blanche kefte veilig vanuit onze tuin naar het duo.het is grappig, als Blanche 's avonds blaft, slaat de hele hondengemeenschap aan.

11november 2014

  Lief dagboek

 Na de aanval van Luther en Marvin besloot ik met Blanche, die zich goed had hersteld en met opgeheven waaierstaart naast me dribbelde, een keer linksaf te slaan in plaats van rechts. Ik kwam terecht in een buurt met uitsluitend sociale woningbouw. Er was zelfs een plakkaat in een muur gemetseld waarop trots stond dat het complex in 1978 opgeleverd was. Woningen voor arbeiders met een kleine beurs of voor werklozen. Wat een fantasieloos, armoedig zooitje. Tientallen blokken huizen zonder balkons opgesteld als dominostenen, geen tuin of groen tussendoor. Alleen asfalt. De architect zou levenslang moeten krijgen in zijn eigen flatgebouw. Een dergelijke omgeving is zo deprimerend, zo weinig inspirerend. Het zet alleen aan tot pissen in de lift en kleine of zelfs grote criminaliteit. Wat een minachting voor de mens, dezelfde die je terug vindt in het Oostblok. Iedereen is uniform, eigen initiatief wordt niet op prijs gesteld. Aan het eind van de Avenu de Republica zat een grote Lidl waar consumenten af en aan liepen met grote Lidlzakken. We hielden een korte koffiepauze en vroeg ik water voor de hond. De kelner trok zijn neus op maar kwam even later wel terug met een bak water. De koffie was gelijk 2 x zo duur dus een dubbeltje fooi vond ik meer dan genoeg.  Nadat  ik op de kaart gekeken had, leek het me het beste om dezelfde weg terug te lopen. Wat een opluchting was het toen we de grote letters van onze eigen supermarkt zagen Intermarche. We waren weer terug in de beschaafde wereld. Omringd door palmbomen, bougainvilles, hibiscus, ficusbomen en the bird of paradise. En huizen waarvan er een te koop staat maar waarschijnlijk ver boven ons budget reikt. Ik blijf hier.