Het is vandaag alweer zaterdag 15 november. Het blijft vandaag zowaar droog. Tot nu toe heeft het elke nacht gestortregent en zitten we te bibberen bij de houtkachel. Leighton gaat voor het eerst in 15 jaar met vakantie. Zijn zus, mevrouw Crook, komt oppassen. Beetje saai zo'n lap tekst maar de voorzieningen hier zijn niet optimaal.
Lief dagboek
12 nov 2014
Blanche hoorde de geiten mekkeren en wilde naar ze toe. Ze grazen hier achter op een veld. Achter ligt een grote berg dode struiken waar ze met hun zevenen graag op staan. Ze trekken het taaie schors van de takken en eten dat met smaak op. Blanche trok me mee naar het hek en sprong gelijk door een gat van de omheining van ijzerdraad. Probeer haar maar eens door hetzelfde gat terug te krijgen. Ze zat nog vast aan de riem en kon niet op de geiten afstormen. Wat ze het liefst had gedaan. Dat is het leuke aan Blanche; ze is gek op alle dieren en mensen. Mahalia, de moeder aller geiten, sprong van de struik af om te polsen tot watvoor diersoort Blanche hoort. Haar dochters volgden voorzichtig. Mahalia en Blanche snuffelden aan elkaar. De moedergeit kon er geen chocola van maken. Een onschuldig beest, dat wel. Opeens draaiden de zeven geiten zich om en galoppeerden richting Leighton's huis. Zeker voedertijd. Ik kon Blanche via een hek met schuifslot weer de zandweg optrekken. Als ik nu alleen het woord 'geitjes' zeg, raakt ze opgewonden. Net als bij Carlito, Bob, Hans en kippetjes.
14 nov 2014 Vanochtend hoorde Blanche de geiten mekkeren. Ze raakte opgewonden. Ik maakte haar vast aan haar riempje en we liepen richting grasveld. Zodra ze ons zagen, Mahalia en haar 7 dochters, hielden ze op met grazen en kwamen onze richting op. Mahalia voorop. Toen moeder bij het hek kwam ramde ze met haar horens tegen het ijzerdraad. Die kopstoot was voor Blanche bedoeld die naar achteren stoof.
Leighton vertelde dat zijn oudste hond Rocky een wond aan zijn poot heeft. Hij draagt nu een enorme plastic kraag om te voorkomen dat hij er aan gaat zitten bijten en likken. Mahalia zag hem en staarde hem met grote ogen aan. Had Rocky nu ook horens? Rondom zijn nek? Het moet toch niet gekker worden?
Vorige keer was ik tot aan de poort van de oude stad gekomen. Gisteren nam ik Blanche mee om te kijken wat voor vlees we in de kuip hebben. Zodra je de eeuwenoude muur voorbij bent, kom je in een wirwar van straatjes die te smal zijn voor auto's. Het leek net een dwergdorp. Smurfstad. Ook de huizen waren petieterig gemaakt voor hele kleine mensjes. Blanche trippelde weer dapper met me mee. Af en toe moesten we een geïnteresseerde straathond vermijden. We liepen naar beneden door een steegje met souvenirwinkeltjes en restaurantjes tot we bij de boulevard kwamen. Het geheel had iets armoedigs. Er zaten daklozen met schurftige honden op de grond. Er liep een oud dametje bijna donkerbruin van het leven in de buitenlucht. Ze droeg drie plastic zakken met blikjes en mompelde in zichzelf. Niemand zag er welvarend uit, het leek of de bewoners moesten sappelen om in leven te blijven. Onbegrijpelijk want Portugal is een prachtig land, aantrekkelijk voor Noorderlingen. Ik hoorde via via dat afgestudeerde Portugezen het land verlaten en vertrekken naar Brazilië of Amerika. Ik was zeker een verkeerd straatje ingeslagen want we verdwaalden. In de verte zag ik wel de zee met een mooi zandstrand. Het was te ver om te lopen. De meeste Portugese buschauffeurs en taxi chauffeurs spreken geen Engels zodat het een hele opgave is ergens te komen waar je niet eerder bent geweest. Ze hebben gewoon geen zin om je te begrijpen. Uiteindelijk verlieten we de oude stad via een andere poort en toen vond Blanche het wel genoeg. Als een chihuahua niet wil lopen, loopt ze niet. Ze ging op de tegels liggen en was niet meer in beweging te krijgen. Daarbij trok ze ook nog eens een zielig gezichtje.Ze had natuurlijk al een behoorlijke afstand afgelegd, ik was ook moe en weer duizelig.Dus tilde ik haar op en droeg haar voorzichtig lopend naar huis. We moesten Hans mededelen dat Lagos 1 grote teleurstelling was. Ik werd claustrofobisch in het midgetdorp. Het enige interessante was een winkel met tassen en schoenen van kurk, het nationale product van Portugal. Maar of ik die nu echt mooi vind, ik weet het niet. Ik probeerde Hans vandaag mee te krijgen naar een terrasje. Het weer is zo onbetrouwbaar, af en toe zon en dan weer een stortbui. Hans bleef liever thuis. Ik voel me bijna schuldig dat ik hem hiermee naartoe gesleurd heb. Geen krant, geen sigaretten en geen computer. Alleen een houtkachel om ouderwets een fikkie te stoken. Ik hoop dat het weer opklaart en dat ik Hans op de een of ander manier in een taxi krijg. Ik lees mijn digitale bibliotheek en ben na W.F. Hermans overgestapt op Stephen King die een enigszins ongeloofwaardig verhaal vertelt over een leraar Engelse literatuur die een geheime ingang naar het verleden heeft ontdekt en gaat proberen de moord op JFK te voorkomen. Ik verwachtte spanning van King maar het boek is nogal langdradig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten