Het hoeft niet worden ingepakt

' Het huis hiernaast staat te koop', zei ik tegen Hans. De huizenprijzen zijn hier laag, had Debby mij verteld, ik zou gewoon even langs gaan. Dus stonden we gisteren door het hek van de ingang te gluren. Er bewoog een gordijn achter het raam en even later kwam er een kleine, zwarte, goedlachse vrouw naar buiten. De huisoppas, dacht ik. Kun je nagaan wat een vooroordelen ik heb. Als je zwart bent in Portugal, heb je een ondergeschikte taak. Nee hoor, het was haar huis. 'Sorry', zei ze en wees op haar natte handen,' ik kan u geen hand geven.' inplaats daarvan kuste ze ons. Ze sprak alleen Portugees, een echt gesprek was niet mogelijk. We begrepen dat ze haar zoon, el filio, zou bellen, die sprak wel Engels. Ze verdween in het huis. Wij wilden alleen de prijs weten. Even later kwam ze weer naar buiten gevolgd door een grote zwarte kerel met een immense buik. 'El filio?', vroeg Hans. Hahaha, nee haar marie, haar man. Die sprak ook geen buitenlands. Hij kon ons wel vertellen dat de woning met grond 500.000 euro kostte. Hello.

Ik wilde ze bedanken en weglopen. Hans ging echter in gesprek met de echtgenoot die allang door had dat wij geen potentiele kopers waren. De vrouw vroeg:' Bambini? ' Nee', zei Hans en keek naar de hemel,' the lord ....' de Here heeft het ons niet gegund. Daar moest ze ook weer vreselijk om lachen. Even later kwam de zoon Carlos. Hans zag wel wat in het stukje grond enzovoorts. Blanche en ik begonnen ons dood te vervelen. Als Hans eenmaal zo'n gesprek begint, raakt hij zo enthousiast over de mogelijkheden er een eigen ontwerp te bouwen dat hij niet los te rukken is van zijn gesprekspartner. Carlos vertelde ook nog dat zijn zwager een architect was en zijn broer in de bouw zat. Ongekende mogelijkheden die ik dan, heel lullig, moet temperen met wat realiteitszin. Ik heb Hans niets verteld over de ruine achter de Intermarche die te koop staat en ongetwijfeld een potentie heeft van jewelste. Nu eerst maar een kopje koffie drinken op het terrasje en vlug over een ander onderwerp beginnen.
Een half miljoen, die Portugezen zijn ook niet gek.

Massagraf

'Wij willen toch niet dat de Middellandse Zee een massagraf wordt', zei de paus. Hij doelde op de veel te zwaar beladen, gammele bootjes vol wanhopige Afrikanen die proberen de oversteek te maken naar Europa. Met desastreuze gevolgen. Nee, dat wil niemand. Wat wij willen is een welvarend Afrikaans continent waar onderwijs en gezondheidszorg vanzelfsprekend zijn. Waar de rioleringen werken en men veilig water kan drinken. Wij willen een bloeiende Afrikaanse handel, markten met kraampjes vol verse groenten en vis. Wij willen vrolijk, spelende Afrikaanse kinderen zien met bolle wangetjes. Wij willen dat iedereen fatsoenlijk te eten heeft en een dak boven zijn hoofd. U heeft meer macht dan wij, lieve paus. Zorg voor beschikbare anti-conceptie, sexeducatie, vakopleidingen. Zodat, als we over de Middellandse Zee kijken, alleen maar pleziervaartuigen zien.

De Blijde Boodschap

Er komt een flauw zonnetje door. Volgens het weerbericht zal het vandaag en morgen nog regenen. Daarna krijgen we drie dagen zon. We zijn hier nu 3 1/2 week en hebben ongeveer 2 redelijke dagen gehad. Debby kwam gisteren langs met schoon linnen. Ze stond erop ons bed op te maken. ' ik doe het wel', riep ik. Nee, dat was haar taak. Leighton brengt gewoon een zak lakens en handdoeken en verdwijnt weer. Debby is meer van het aanpakken. Twee nachten geleden had er een vos een van de eenden te pakken genomen en was van plan de hele kippengemeenschap uit te roeien. Debby, die een constructiebedrijf heeft in Engeland, heeft gelijk het hok tot een onneembare vesting vertimmerd. 'Regent het altijd zoveel in november?', vroeg ik. Nee hoor, vorig jaar was het kurkdroog. Het blijft een gok. Ik denk dat ik een poncho ga kopen. Zo een die Pablo Escobar droeg toen hij zich schuil hield in de jungle.

Lief dagboek
 Blanche is zo heerlijk aan het ravotten in de tuin. Met een botje als speelgoed. We wandelden weer naar Den Ouden Stadt en zochten tevergeefs naar de VVV. Ik wil namelijk weten welke bus waar naar toe gaat. Costa Luz schijnt heel mooi te zijn. En er zit ergens 22 kilometer hier vandaan een winkelcentrum met kledingzaken.
We liepen naar het eind van de boulevard waar de rivier overgaat in de zee. In de verte lag het mooie strand. We konden er alleen maar naar kijken. Het was wisselend bewolkt en Blanche hield het, na een uur, voor gezien. Deze keer had ik een grote tas bij me waar ze zowat in sprong en heel tevreden bleef zitten. Tot groot genoegen van de Portugese bejaarden die liefkozende woordjes tegen haar prevelden. Het is net of we De Blijde Boodschap van Liefde verkondigen. Een vrouwtje begon een lang gesprek met me waarbij ze een sip gezicht trok. Ik begreep dat haar hondje was overleden of dat ze in het tehuis geen gezelschapsdieren  mocht houden. Ik knikte meelevend. Si, si, si, het is me toch wat. Adios. Bij de oude kerk zaten twee bedelaressen geheel gekleed in het zwart. Ze zagen er sinister uit als personages uit Het Parfum. Iemand deed weer een bod op Blanche. Mijn standaardantwoord: 6 miljoen euro. Op een dag heeft een hondenliefhebber het er voor over. Wat dan? Ik smokkelde Blanche mee de supermarkt in en deed razendsnel de broodnodige boodschappen. Bij de uitgang werd ik aangesproken door een Portugees die glimlachend zei: ' ik heb nog nooit iemand gezien die zo lief voor haar hond is. U bent een goed mens.'

Plantage

Ik zit hier op de veranda van het koloniale pand waar vroeger de plantagehouder woonde. Ik herinner me onze eerste vakantie in 2001. We logeerden in Brugge en reisden een dagje naar Gent. We liepen rond in de prachtige kathedraal. Ik verafschuw de kerkelijke instituten geregeerd door meestal enge, oude conservatieve mannen. Kerken, kathedralen, beelden van Moeder Maria en het kindeke, gebrandschilderde ramen, een kaarsje aansteken met in gedachten mijn gestorven ouders, het biedt mij troost. Er liep een groepje Vietnamese toeristen rond. Automatisch dacht ik terug aan die vreselijke, zinloze oorlog met al die onschuldige burgerslachtoffers. En hier liepen de kleinkinderen van de gelukkigen die het overleefd hadden. Zie je wel, de wereld gaat vooruit. Het gezonde verstand heeft het overgenomen. Vol frisse moed stapte ik het nieuwe millenium in.

 De volgende dag werd er op onze hoteldeur gebonst.Ik deed open. De hoteleigenaresse keek me met een verwilderde blik aan. ' Amerika is aangevallen. Er zijn vliegtuigen door de Twin Towers gevlogen' ' Pearl Harbor', dacht ik gelijk,'dit is het begin van een 3e wereldoorlog. 'We hebben vorig jaar nog op de bovenste verdieping gestaan', zei de vrouw. Het was niet te bevatten. Er was geen krant meer te vinden en pas een paar dagen later zagen we de beelden. Er ontstond niet direct een wereldoorlog. Het ging sluipenderwijs. Ik vroeg me af of de haat tegen het westen van de terroristen gedeeld werd door alle moslims. We zijn terecht gekomen bij een gruwelijke groep extremisten, IS, die gebruik maakt van alle moderne westerse uitvindingen om hun doel te bereiken. Een samenleving waarin alleen devote gelovigen welkom zijn. Geloof of ik schiet. Dat had geen scenarioschrijver kunnen verzinnen. Een oorlog tegen beschaving en democratie, ik kan het niet anders zien.

Schuld en boete

Toch maar even langs de dokter gegaan. Alle refexen werken, constateerde hij. ' Heeft u overgegeven, bent u bewusteloos geweest?' Dacht het niet. Voor alle zekerheid toch even een hersenscan laten maken. Dat is voor de gemiddelde mens geen probleem maar ik heb de TS-aandoening, een spastische nekspier. Waar ik de laatste tijd meer dan normaal last van heb. Ik denk dat er een relatie bestaat tussen mijn dieet en bewegen. Soms merk ik er bijna niets van, nu lijk ik een Parkinsonpatient. Ik weiger (althans ik vecht tegen het Calvinisme) in schuld en boete te denken-had ik dat gebakje maar niet gegeten- toch verergert het als ik zwaar tafel.

 Anyway, bij die hersenscan moest ik mijn hoofd in een speciale houder leggen. Om het bewegen uit te sluiten werd mijn schedel ook nog eens vast gezet met twee dikke elastieken. Toch was het beeld bewogen. Vooral als je stil moet houden, ga je extra bibberen, zal je net zien. ' Het doet geen pijn', zei de laborante. Dat wist ik natuurlijk ook wel. Diagnose arts: niets aan de hand, neem af en toe een paracetemolletje.

Dankbare hond

Het is zo gemakkelijk hier om Blanche uit te laten. Even het hekje, dat Leighton Luther- en Marvinproof heeft gemaakt, open doen en Blanche heeft een groot klaverveldje tot haar beschikking. 's Avons neem ik een zaklantaarntje mee want als de zon onder is, wordt het pikkedonker. Gisteren scheen voor het eerst de zon volop.
24nov 2014

Lief dagboek

We zijn hier nu bijna drie weken en vandaag kregen voor het eerst een wolkeloze zonnige dag. Ik had Leighton's tips nog eens doorgelezen. Als je de poort uitloopt en linksaf gaat en bij de eerste rotonde weer linksaf dan kom je bij een strand. Blanche had er zin in. Ze kreeg een beetje genoeg van het waken over het huis. Hans had een strategisch plekje voor haar gemaakt. Een tafeltje met een dekentje en kussentje vanwaar ze alle ramen in de gaten kon houden. Dus als er grassprietje bewoog sloeg ze al aan. 

Leighton is met vakantie en zijn zus Debby runt de boel zo lang. Ik verwachtte een matronetype maar mevrouw Crook is een slanke, vlotte verschijning. Leeftijd, geen idee. Ergens achter in de 40. Zij is wel zo slim om Luther aan de riem te houden. De honden zijn dan een stuk rustiger. Als ze alle vrijheid hebben maken ze elkaar gek. Hans noemt Luther en Marvin: Luther en Calvijn. Hij weet meer van godsdienst dan van soul.

Blanche en ik gingen goedgemutst op weg. Al gauw zagen we de zee. Het duurde minstens een half uur a drie kwartier tot we eindelijk het strand bereikte. De zee zag zwart van de surfers. Blanche vond de golven ook spannend. Ik had haar losgelaten en ze wist telkens het rollende zeewater te ontwijken. Behalve een keer. Ze werd overspoeld door een onverwachte golf en bijna meegesleurd de oceaan in. Ze begon als een gek rondjes te rennen en wentelde zich daarna door het zand. Resultaat: een schoffie aan een riempje. Ik had een bushalte vlakbij het strand gezien en laat nu net het laatste busje aan komen rijden. Ik stapte in met Blanche. De buschauffeur riep: ' No way, put her in a box.'. Dan spreken ze opeens wel Engels. Ik was zo kwaad dat ik bijna:' Fuck you too', riep naar de principiële lul. Was hij bang voor een beetje zand?Dan moet je vooral de strandroute rijden, zak. Vervolgens vertikte Blanche het om te lopen. Ze ging rielekst op de tegels liggen. Zuchtend tilde ik het zandgebakje op en begon de klim naar boven.

Thuis vertelde ik Hans over het busje. ' Dat had je kunnen weten', was zijn empathische reactie. Ik zag laatst op tv een vrouw die leed aan het Empress syndroom. Ze wilde altijd en overal haar zin krijgen. En als dat niet gebeurde werd ze zo razend dat iedereen toegaf. Om ervan af te zijn. Mijn huisgenoot noem ik De Keizer van China of Oblomov. Hij regeert de wereld vanaf zijn gemakkelijke stoel en zit passief altijd met goede raad. Als ik 24 bordjes draaiende hou en ik laat er 1 vallen, zegt hij:' Dat had je kunnen weten.' 

Misschien ligt het aan het stoppen met roken maar ik heb het helemaal gehad met zijn 'I told you so' commentaar. Ik ontplofte en bedankte hem voor zijn briljante advies. Een beetje medeleven zou ook prettig zijn. Dank je wel, lieve Hettie, dat je overal voor zorgt.  Jezus. Dat is toch niet normaal?

Brigad

Ik spreek hier regelmatig Engels met Leighton. Gisteren ontmoette ik een Canadese dame die net met haar vriendin 800 kilometer had gelopen. Naar een bedevaartsoord, geloof in Mexico. Nu waren ze hier 5 dagen voor de zon. Ik weet niet of het door de klap op mijn kop komt, af en toe moet ik in het Engels zoeken naar woorden. De eenvoudigste zinnen breng ik hakkelend naar buiten. En dan opeens gaat het weer vlot. Mijn accent blijft pijnlijk Hollands. Ik hoor het zelf maar ik ben te oud om nog wat soepeler met mijn tong te worden.

Het Portugees is een andere zaak. We lezen de ondertitels bij tv-programma's in de hoop iets op te pikken. Wat hebben we geleerd: als er gevloekt wordt, is de vertaling altijd: caramba. Zo Kuifje. Bedankt kan: obrigado of obrigada zijn. Ik weet het nooit precies dus spreek ik het uit als de lokale bevolking: brigad. Bom dia, bom tarde. Dat is het wel zo'n beetje. Ik ben op zoek naar een leraar of lerares Portugees. Eens vragen aan Leighton. Die spreekt Portugees met een zwaar Engels accent. Ach, als we elkaar maar verstaan. Hans begon laatst Duits tegen me te praten. Die bluft zich net als Louis van Gaal door die taal. Heel komisch. Net doen alsof.

Er wordt wat afgeblaft in de Algarve. Volgens mij heeft iedereen een waakhond type herder. De Portugezen houden ook honden als gezelschapsdier. Het zijn meestal, net als de bewoners zelf, gedrongen types met korte pootjes. Geen match voor Blanche. Daar komen hele rare puppy's van.
Het uploaden van foto's wil maar niet lukken. Ik probeerde het met Hans' laptopje. Dat ding is me toch langzaam. Na een ochtend proberen had ik hem bijna in de vijver gegooid. Dus, ik vrees dat het toch weer een ouderwets dia-avondje wordt met sinas en doppinda's. Als ik terug ben.

Krasreclame

Hans en ik lagen vanochtend in bed te luisteren naar de stortregen. Het was de ganse nacht noodweer en Leighton had gezegd dat het de hele dag zo zou blijven. ' Hadden we nu maar een Krasreis geboekt', zei ik,' dan heb je gegarandeerd mooi weer.' Dat zou een goed reclamespotje zijn. Als ik in de krant kijk naar de weersvoorspelling in de wereld, lees ik overal: regen of neerslag. Behalve in Cairo en Tipoli. Florida had de koudste november ooit, zei de weerman van de BBC.

 Ik ging net met Blanche wandelen met als doel: een paraplu scoren. Ik had een Chinese winkel gespot vlakbij de Intermarche. Het bleek de Chinese variant van De Winkel van Sinkel. Er was werkelijk alles te koop. Kleding, speelgoed, breiwol, tassen en schoenen, potten en pannen, haarverf. Een heleboel van die hebbedingetjes zoals een zakje vol miniknijpers. Ik kocht een stevige paraplu voor 4 euro en een grote pot Aloe Veracreme voor 1,50. Uren kan ik in zo'n winkel dwalen. Met Blanche is dat wat lastiger. Toen we het pand verlieten hing er een prijskaartje aan haar achterwerk. Ik heb het er vlug afgehaald want ik krijg elke dag wel een bod voor haar. Ze is onbetaalbaar. Ze zou op tournee moeten langs bejaardenoorden. Dagelijks tovert ze een glimlach op de doorgroefde gezichten van menig oud Portugees vrouwtje of mannetje.

New Millenium Journalism

De kwaliteitskranten staan al 2, 3 maanden vol met, wat ik noem, de Sinterklaaskwestie. Terwijl de sfeer in het land net zo gezellig was tijdens de WK Voetbal. Als ze nu net zoveel pagina's en ter zaken doende teksten zouden besteden aan het het fenomeen zwarte scholen, dan pak je misschien het echte racisme aan. Maar ja, alles draait tegenwoordig om de kijk- en leescijfers.

 Tradities mogen best veranderen maar niet door haatzaaierij en chantage van nota bene zwarte racisten. Dit gedoe voelt meer als censuur van de gedachtenpolitie. De NRC vroeg zich af waarom in Vlaanderen de Sinterklaaskwestie niet speelde. Alsof de Vlamingen ook opgejut moeten worden. Gelukkig loopt mijn abonnement af. Laatst werd Angela Merkel beschuldigd van racisme toen ze kritiek zou hebben geuit op de Potugezen. Ze bleek fout te zijn geciteerd door een journalist. En alle andere journalisten namen het bericht klakkeloos over. New Millennium Journalism.

Opinies zijn belangrijker dan feiten. Robert Vuijsje interviewt elke week een Nieuwe (succesvolle) Nederlander. Het gaat altijd over discriminatie. Sylvana Simons vertelde dat ze veel tegenwerking heeft gekregen van blanke 50-ers. Terecht merkte een brievenschrijver op dat Sylvana's schoonheid haar ook ver gebracht heeft. En dat lelijke mensen, ook witte, al vanaf hun geboorte gediscrimineerd wordt. Daar hoor je niemand over.

 Daarom las ik met plezier het verhaal van een spastisch meisje dat net haar eerste boek heeft gepubliceerd. Zij en haar tweelingzusje zijn in de knel komen te zitten tjdens hun geboorte en beiden zijn ernstig gehandicapt. De spastische vrouw kan met vier vingers typen en schreef, na haar stage, in een lokaal krantje. Op een dag kwam kunstenaar Rob Scholte naar haar toe rijden en vroeg:' Mag ik je een zoen geven.' Hij las haar stukjes altijd en was erg enthousiast. Hij heeft haar voorgesteld aan een uitgever en zo is het gekomen. Die meid heeft genoeg reden tot klagen. Ik hoop dat har boek een bestseller wordt.

Den Ouden Stadt

Het is vandaag alweer zaterdag 15 november. Het blijft vandaag zowaar droog. Tot nu toe heeft het elke nacht gestortregent en zitten we te bibberen bij de houtkachel. Leighton gaat voor het eerst in 15 jaar met vakantie. Zijn zus, mevrouw Crook, komt oppassen. Beetje saai zo'n lap tekst maar de voorzieningen hier zijn niet optimaal.

Lief dagboek
12  nov 2014

 Blanche hoorde de geiten mekkeren en wilde naar ze toe. Ze grazen hier achter op een veld. Achter ligt een grote berg dode struiken waar ze met hun zevenen graag op staan. Ze trekken het taaie schors van de takken en eten dat met smaak op.  Blanche trok me mee naar het hek en sprong gelijk door een gat van de omheining van ijzerdraad. Probeer haar maar eens door hetzelfde gat terug te krijgen. Ze zat nog vast aan de riem en kon niet op de geiten afstormen. Wat ze het liefst had gedaan. Dat is het leuke aan Blanche; ze is gek op alle dieren en mensen. Mahalia, de moeder aller geiten, sprong van de struik af om te polsen tot watvoor diersoort Blanche hoort. Haar dochters volgden voorzichtig. Mahalia en Blanche snuffelden aan elkaar. De moedergeit kon er geen chocola van maken. Een onschuldig beest, dat wel. Opeens draaiden de zeven geiten zich om en galoppeerden richting Leighton's  huis. Zeker voedertijd.  Ik kon Blanche via een hek met schuifslot weer de zandweg optrekken. Als ik nu alleen het woord 'geitjes' zeg, raakt ze opgewonden. Net als bij Carlito, Bob, Hans en kippetjes. 


14 nov 2014 Vanochtend hoorde Blanche de geiten mekkeren. Ze raakte opgewonden. Ik maakte haar vast aan haar riempje en we liepen richting grasveld. Zodra ze ons zagen, Mahalia en haar 7 dochters, hielden ze op met grazen en kwamen onze richting op. Mahalia voorop. Toen moeder bij het hek kwam ramde ze met haar horens tegen het ijzerdraad. Die kopstoot was voor Blanche bedoeld die naar achteren stoof.

Leighton vertelde dat zijn oudste hond Rocky een wond aan zijn poot heeft. Hij draagt nu een enorme plastic kraag om te voorkomen dat hij er aan gaat zitten bijten en likken. Mahalia zag hem en staarde hem met grote ogen aan. Had Rocky nu ook horens? Rondom zijn nek? Het moet toch niet gekker worden?

Vorige keer was ik tot aan de poort van de oude stad gekomen. Gisteren nam ik Blanche mee om te kijken wat voor vlees we in de kuip hebben. Zodra je de eeuwenoude muur voorbij bent, kom je in een wirwar van straatjes die te smal zijn voor auto's. Het leek net een dwergdorp. Smurfstad. Ook de huizen waren petieterig gemaakt voor hele kleine mensjes. Blanche trippelde weer dapper met me mee. Af en toe moesten we een geïnteresseerde straathond vermijden. We liepen naar beneden door een steegje met souvenirwinkeltjes en restaurantjes tot we bij de boulevard kwamen. Het geheel had iets armoedigs. Er zaten daklozen met schurftige honden op de grond. Er liep een oud dametje bijna donkerbruin van het leven in de buitenlucht. Ze droeg drie plastic zakken met blikjes en mompelde in zichzelf. Niemand zag er welvarend uit, het leek of de bewoners moesten sappelen om in leven te blijven. Onbegrijpelijk want Portugal is een prachtig land, aantrekkelijk voor Noorderlingen. Ik hoorde via via dat afgestudeerde Portugezen het land verlaten en vertrekken naar Brazilië of Amerika.  Ik was zeker een verkeerd straatje ingeslagen want we verdwaalden. In de verte zag ik wel de zee met een mooi zandstrand. Het was te ver om te lopen. De meeste Portugese buschauffeurs en taxi chauffeurs spreken geen Engels zodat het een hele opgave is ergens te komen waar je niet eerder bent geweest. Ze hebben gewoon geen zin om je te begrijpen. Uiteindelijk verlieten we de oude stad via een andere poort en toen vond Blanche het wel genoeg. Als een chihuahua niet wil lopen, loopt ze niet. Ze ging op de tegels liggen en was niet meer in beweging te krijgen. Daarbij trok ze ook nog eens een zielig gezichtje.Ze had natuurlijk al een behoorlijke afstand afgelegd, ik was ook moe en weer duizelig.Dus tilde ik haar op en droeg haar voorzichtig lopend naar huis. We moesten Hans mededelen dat Lagos 1 grote teleurstelling was. Ik werd claustrofobisch in het midgetdorp. Het enige interessante was een winkel met tassen en schoenen van kurk, het nationale product van Portugal. Maar of ik die nu echt mooi vind, ik weet het niet. Ik probeerde Hans vandaag mee te krijgen naar een terrasje. Het weer is zo onbetrouwbaar, af en toe zon en dan weer een stortbui. Hans bleef liever thuis. Ik voel me bijna schuldig dat ik hem hiermee naartoe gesleurd heb. Geen krant, geen sigaretten en geen computer. Alleen een houtkachel om ouderwets een fikkie te stoken. Ik hoop dat het weer opklaart en dat ik Hans op de een of ander manier in een taxi krijg.  Ik lees mijn digitale bibliotheek en ben na W.F. Hermans overgestapt op Stephen King die een enigszins ongeloofwaardig verhaal vertelt over een leraar Engelse literatuur die een geheime ingang naar het verleden heeft ontdekt en gaat proberen de moord op JFK te voorkomen.  Ik verwachtte spanning van King maar het boek is nogal langdradig.

Wisselvallig

Het is zeer wisselvallig weer. Tien minuten stralende zon, tien minuten regenbui. Hans loopt voortdurend te zeulen met kussens, heen en weer. Eergisteren was het zo koud dat hij de houtkachel flink heeft opgepord. Verder zijn er ook twee elektrische kacheltjes. Het is jammer dat ik Hans verder niet in beweging krijg. Hij rookt niet en klaagt daar ook niet over. Ter compensatie ziet hij opeens overal gevaar. Er zit asbest in het dak, het water maakt hem ziek (daarom hebben we flessen schoon drinkwater). De houtkachel geeft giftige stoffen af. Enzovoort.



Na mijn val heb ik nog steeds hoofdpijn en ben duizelig. Ik heb ' een lichte hersenschudding' gegoogled. Bij een hersenschudding zou er sprake zijn van geheugenverlies. Volgens mij herinner ik me nog alles. Geloof ik. Je leest weleens over gevallen waarbij iemand zijn hoofd stoot en ' Niets aan de hand' roept. En dan na drie uur dood neervalt. Gelukkig hoor ik niet bij deze categorie en Hans was zich niet bewust van deze mogelijkheid. De hooliganhonden kwamen vanochtend nog langs maar bleven netjes buiten het hek. Het zijn angstaanjagende beesten maar blaffen harder dan ze bijten. Blanche kefte veilig vanuit onze tuin naar het duo.het is grappig, als Blanche 's avonds blaft, slaat de hele hondengemeenschap aan.

11november 2014

  Lief dagboek

 Na de aanval van Luther en Marvin besloot ik met Blanche, die zich goed had hersteld en met opgeheven waaierstaart naast me dribbelde, een keer linksaf te slaan in plaats van rechts. Ik kwam terecht in een buurt met uitsluitend sociale woningbouw. Er was zelfs een plakkaat in een muur gemetseld waarop trots stond dat het complex in 1978 opgeleverd was. Woningen voor arbeiders met een kleine beurs of voor werklozen. Wat een fantasieloos, armoedig zooitje. Tientallen blokken huizen zonder balkons opgesteld als dominostenen, geen tuin of groen tussendoor. Alleen asfalt. De architect zou levenslang moeten krijgen in zijn eigen flatgebouw. Een dergelijke omgeving is zo deprimerend, zo weinig inspirerend. Het zet alleen aan tot pissen in de lift en kleine of zelfs grote criminaliteit. Wat een minachting voor de mens, dezelfde die je terug vindt in het Oostblok. Iedereen is uniform, eigen initiatief wordt niet op prijs gesteld. Aan het eind van de Avenu de Republica zat een grote Lidl waar consumenten af en aan liepen met grote Lidlzakken. We hielden een korte koffiepauze en vroeg ik water voor de hond. De kelner trok zijn neus op maar kwam even later wel terug met een bak water. De koffie was gelijk 2 x zo duur dus een dubbeltje fooi vond ik meer dan genoeg.  Nadat  ik op de kaart gekeken had, leek het me het beste om dezelfde weg terug te lopen. Wat een opluchting was het toen we de grote letters van onze eigen supermarkt zagen Intermarche. We waren weer terug in de beschaafde wereld. Omringd door palmbomen, bougainvilles, hibiscus, ficusbomen en the bird of paradise. En huizen waarvan er een te koop staat maar waarschijnlijk ver boven ons budget reikt. Ik blijf hier.

Beeldmateriaal

Het beeldmateriaal komt er aan. Ik verdwaalde en ik kam in een buurt terecht met uitsluitend sociale woningbouw. Net het oostblok. Of het Nelson Mandela estate in Only Fools and Horses. Vlak ernaast vond ik een enorme Lidl.

Blanche in het nauw

7 november 2014

 Lief dagboek, ik had Marvin en Luther niet aan zien komen toen ik met Blanche naar de poort liep. Ze grepen haar gelijk. Blanche piepte, ik dacht dat ze haar in tweeen zouden scheuren en trad kordaat op. Ik pakte Blanche beet, schopte en schreeuwde naar de twee hooligans. Het schuim stond op hun bek. Blanche trilde van angst. In de verte kwam Leighton aan rennen en joeg zijn honden richting kantoortje. ' Sorry, Hettie, is Blanche allright?' De kleine chihuahua was gelukkig niet gewond maar zich wel dood geschrokken.
Later zal ik vertellen over Blanche en de zeven geitjes.

 Het vliegtuig van Amsterdam naar Faro zat tjokvol. De vlucht was een speciale, goedkope aanbieding van Transavia, vertelde de vrouw in de stoel naast me. Ik had Hans als invalide (speciale behandeling) opgegeven, waardoor hij op de gehandicaptenrij vooraan zat. En ik tien stoelen verder naast een echtpaar. De ruimte was zo krap dat Blanche, in de tas, met veel gewrik onder mijn stoel geplaatst kon worden. En ik, volkomen verkrampt, tegen een blinde wand aankeek. Mijn plaats aan de raamkant was de enige zonder raampje. Toen de vrouw voor me ook nog eens haar stoel comfortabel naar achteren zette, zat ik compleet ingebouwd.  Ik kon geen kant op, laat staan contact maken met Hans. Achter me zat een club golfers die hun hole en handicap bespraken. De schermpjes klapten open en we kregen een film te zien met Ben Stiller. Een romantische komedie. Om de een of andere reden stond mijn stoel iets meer naar voren waardoor ik niet langer dan een minuut naar het scherm kon kijken, zonder kramp in mijn nek te krijgen. Ik probeerde aan iets leuks te denken. Ik stelde me het strand van Monte Gordo voor, en de boulevard in Madeira met de mooie tearoom. Of, heel banaal, shoppen in Zara in Funchal. Daarna richtte ik me op mijn buikademhaling en herhaalde de mindfulnessoefeningen in mijn hoofd. Niets hielp.

 Nadat de crew langs was geweest met eten en drinken, vond ik de moed mijn buren te vragen of ik er even langs mocht. Kijken hoe Hans erbij zat. Ik had nog geen stewardess met zuurstofflessen zien sjouwen, dat was een hoopvol teken. Bovendien had de huisarts Hans twee kalmerende pillen gegeven voor de heen- en terugreis a 15 euro. Het middel had zijn werk gedaan. Hans zat opgewekt te kletsen met zijn buurvrouw. Omdat hij helemaal vooraan zat, was er niet alleen genoeg beenruimte maar ook het toilet binnen handbereik.

.  Op het vliegveld van Faro vond zo'n voorval plaats, waarvan je van schaamte door de grond zou willen zakken. Tegelijkertijd weet je,  later lachen we erom. Ik duwde Hans voort in zijn rolstoel. ' Volg die mensen', zei hij. We sloten ons aan in een rij voor de douane, dachten we. Toen we aan de beurt waren, vroeg een grondstewardess onze boardingpasses. Die zaten  ergens in een tas, verfrommeld. We begrepen er niets van, waarom hadden we die nu nodig? Tot een medewerker besefte dat we in de verkeerde rij stonden, namelijk die voor de vlucht terug naar Amsterdam. Met een rood hoofd probeerde ik de rolstoel  met Hans, die Blanche in de tas op schoot had, te keren wat eenvoudiger lijkt dan het is. Langs de groep ongeduldige, geïrriteerde mensen die aan boord wilden van het vliegtuig dat wij net verlaten hadden. The Walk of Shame.

Marvin en Luther

De honden van de eigenaar heten Marvin en Luther. De geiten: Ella, Gladys, Mahalia, Aretha, Cissy (Houston), Billy en Whitney. We hebben hier te maken met een soulfan Old Skool.

We zitten een paar meter boven het zeeniveau en Hans vroeg aan Leighton(waar ik eerder Leigh zei, moet Leighton zijn) of de lucht hier ijl was. Hij zoekt altijd redenen waarom hij zo kortademig is. Leighton moest hier hard om lachen. 'het is niet de hoogte van de Mount Everets, hahaha.' Marvin en Luther zijn een soort hooligens die elkaar aanzetten tot kattekwaad. Ons huisje em tuin is afgesloten met een hek waar de twee brutaalweg overheen sprongen. Wij zaten binnen met Blanche terwijl het stel blaffend tegen de ramen opsprong alsof ze wilden zeggen:' Blanche, we weten dat je binnen bent. Kom tevoorschijn als je durft.' Daarna bakenden ze het territorium af op de welbekende reuwijze. Pissen.

 We zitten trouwens in het best bewaarde geheim van Portugal. Het estate van Leighton is groot en prachtig ontworpen. Leuke paadjes, een vijver met een beeldje, en overal ficusbomen, palmen en die prachtige Bird of Paradise bloemen. Hoe heten die ook alweer? Alle bomen en struiken dragen bloemen. Ik wil hier nooit meer weg.

Ik bestelde net een capu met slagroom en een broodje kaas. 2,25. Blanche piept dus ik moet het internetcafe verlaten. Wordt vervolgd

Don't mention my blog

de tekst is nog niet gecorrigeerd. En de spaties werken ook niet.

We lazen een folder van een restaurant dat aangeprezen werd als: The best kept secret in Lagos. Goede naam voor een blog, zei ik tegen Hans. Of, Don't mention my blog. Een verslag van de eerste dag. Ik zit hier in een internetcafe met Blanche. Iedereen wil een puppy van haar.

Lagos, Portugal Lief dagboek,

   Ik voel me bevrijd. We zijn in Portugal in een schattig huisje op het landgoed van de Britse eigenaar. De ingang ligt aan een straat. Als je het grote hek achter je gesloten hebt (deur dicht anders lopen de drie honden van Leigh de straat op), staat er aan je rechterhand het hoofdgebouw, links een huisje. Voor ons lag het terrein, een naar benden lopend grasveld. Het gras is hier veel taaier en veerkrachtiger. Er zijn paden gemaakt van ruw natuursteen. Het was een heel gedoe om de koffers naar beneden te slepen want de looppaden hadden tientallen treden. Geen gladde waarover de wieltjes konden rijden maar zo grof dat we bijna struikelend richting ons tuinhuis liepen, slepend met de bagage. Leigh, de eigenaar was er niet. Wel zijn assistente, een Jamaicaanse of Afrikaanse opgewekt jonge vrouw. Haar man, een lange kerel en haar twee dochters waren op weg naar de uitgang, vermoed ik. De jongste hing aan haar vaders benen te krijsen. Hysterisch.

 Onderaan het glooiende land, was rechts een poort die naar ons knusse, besloten tuinhuis leidde. Links bevond zich een groot hek. Onze gids toonde ons waar de eigenaar woonde. Eenmaal door het hek, het einde van het vakantieoord, liep een zandweg naar het huis van Leigh.  Dat was ook afgeschermd door hoge ijzeren hekken en erachter een grote oprijlaan. Drie grote honden staken hun kop nieuwsgierig door de spijlen. Er scharrelden kippen, katten en een groot formaat eenden rond.  De jonge vrouw, haar naam is mij even ontschoten, vertelde dat er achter in het veldje ook drie geiten graasden. Er hing een bel bij de poort zonder klepel. ' Die hebben de geiten eraf gekauwd', legde ze uit. Ze pakte een kei en sloeg die tegen de bel. En ja hoor, na drie pogingen kwam Leigh tevoorschijn. Een uiterst vriendelijke Brit, een vijftiger, schat ik, die ons welkom heette. Hans stond verderop bij de poort van het vakantie oord met Blanche te wachten. Ze begroette Leigh uiteraard als een vriend en hij was uiteraard gelijk gecharmeerd van haar. Leigh nam ons mee naar het tuinhuis met privetuin. Een simpel doch knus interieur. Grote woonkamer met open keuken. Een eenvoudig badkamertje. Een eethoek. Een grote slaapkamer en een logeervertrek of meditatie ruimte. Meer heb ik niet nodig. In de woonkamer staat een houtkachel die zo heet kan worden dat de vorige keer, toen hij werd aangestoken, de tv heeft doen smelten. De reis was een hel. Lou op stap met Andy en een hond. Ik krijg in stressvolle situaties last van bewustzijnsvernauwing en kan alleen aan 1 ding denken: Alles gaat fout. Mijn persoonlijkheid en die van Hans botsen onmiddellijk. Want waar ik geruststelling nodig heb, gooit Hans met goed bedoelde maar volkomen tactloze opmerkingen, olie op het vuur. Het is niemands schuld, het is een kwestie van verschillende temperamenten die totaal niet samengaan. Het gevolg was wel dat ik mijn portemonnaie in het vliegtuig heb achter gelaten en daar zo opgefokt van werd ( ik probeerde Transavia te bellen en Faro airport maar die kuttelefoon weigerde verbinding te maken met bepaalde nummers. )Tenslotte werd me door een Portugese van Lost & found doorgegevn dat er niets in het vliegtuig gevonden was. Nee, mevrouw, dat weet ik zeker. Nu als de sodemieter mijn ingkaart laten blokkeren. Ook dat nummer was niet te bereiken. Om tot rust te komen besloot ik de omgeving te verkennen en boodschappen te doen. Bij het eerste de beste rotsachtige trapje naar boven richting uitgang struikelde ik over het natuursteen. Schampte mijn enkel, kneusde mijn rechterhand en sloeg met mijn hoofd tegen de rotsen. Het kwam hard aan.  Duizelig en snikkend van de schrik ben ik terug naar het huisje gestrompeld waar Hans, die me net nog voor rotmeid had uitgemaakt, me opving en een theedoek met ijsklontjes vulde en die tegen de steeds groter wordende bult op mijn voorhoofd drukte.  Ik ben op de bank gaan liggen want ik was werkelijk aan het einde van mijn Latijn. Om deze reis mogelijk te maken, ben ik twee weken bezig geweest met van alles en nog wat regelen. En als je tenslotte uitgeput een rolstoel loopt te duwen dan kan het voor een mantelzorger net iets te veel worden. Zie Lou en Andy. Later in de middag kwam Leigh verse eieren brengen. Ik vertelde hem van mijn val. ' O dear', zei hij,' do you need a doctor.'. Nee, het gaat wel weer. In de keuken stond bij wijze van welkom een fles wijn, brood, thee koffie en koekjes. En in de koelkast melk, water en jus d'orange.  Op dit moment denk ik, ik wil hier altijd blijven. Niet terug naar camping Steigereiland. In de shuttlebus die ons hier bracht zagen we al iets van de stad Lagos. Het heeft een grote haven en er loopt zelfs een rivier door. Ik kan niet wachten om morgen op pad te gaan. Blanche heeft de reis goed doorstaan en van de situatie gelijk geprofiteerd. Ze slaapt nu tussen ons in. Wordt vervolgd

Youp over Frank Masmeijer. Frank wie?

Oei, wat een grote foto

Masmeijer, weet je nog wel.
Hoe moet ik verder met mijn leven? Waar vind ik nog enig houvast nu bekend geworden is dat Frank Masmeijer, de saaiste en burgerlijkste televisiepresentator ooit, op verdenking van drugshandel in een Antwerpse cel zit? Dat kan toch niet waar zijn? Frank Masmeijer, de man die probleemloos als model op een Duitse breigids had kunnen staan, die in zijn tijd al oubollig was en om die reden door de NCRV ontslagen we...rd, die de gruwelijkste gereformeerde stropdassen droeg, die brave Hendrik kan toch niet met de Antwerpse maffia in zee zijn gegaan? De ganse Veluwe wilde hem als schoonzoon. Hij was de vleesgeworden degelijkheid en ik wilde hem altijd nog vragen welke Poolse kapper hij had. Zeg me dat het niet zo is. Frank mag niet als Frank M. door het leven. Mijn wereldbeeld wankelt. Alles stort in. Hoewel? Na de teloorgang van Peter-Jan Rens kan ik een hoop hebben.