Het leed van thuisblijvers

Ideale Zomergast, Rob Scholte

De meeste journalisten en columnisten zijn met vakantie dus het komkommernieuws viert hoogtij. Arnon Grunberg (onze correspondent in Amerika of zit hij nu bij zijn moeder?) en N. Dijkshoorn zijn allebei teleurgesteld in Zomergast Hans Teeuwen. Volgens hen had hij de boel moeten ontregelen. Grunberg noemt hem zelfs kleinburgerlijk en de nieuwe Fons Jansen (google die maar even). De beste Zomergasten in mijn herinnering waren Rob Scholte en Raoul Heertje die zulke interessante, grappige en goede fragmenten uit hadden gekozen dat ik de hele avond geboeid heb gekeken. Tv- of filmfragmenten, daar draait dat programma toch om? De keuzes van Teeuwen waren uitstekend, Moeder Theresa die standvastig tegen geboortebeperking was omdat ze liever stervende baby's verzorgde. Het beschaafde en erudiete debatteren van Cristopher Hitchens. In plaats van schuimbekkend roepen: 'Allah is groot, we kill you.'  Een verademing. Wat had Hans dan moeten doen? Een wind laten, de tafel omver gooien, stomdronken worden. Doe dat zelf maar, Grunberg, als je durft.
En vandaag staan er twee, TWEE, columns van de hand van Nico Dijkshoorn in De Volkskrant. Eén tv-recensie en één overlijdensbericht. En Nico, wat vind je van het heengaan van jazzicoon Rita  Reys?  'Ik heb haar ontmoet toen we samen optraden. Het was een tof wijf.'

Voor de mensen in het buitenland: Twitter ontplofte nadat Hans Teeuwen een sigaret had op gestoken. In de studio! Hij had natuurlijk zijn crackpijp mee moeten nemen, dan ben je goed bezig.

ND

Dit is níet Nico Dijkshoorn

Ik was een paar jaar geleden op De Parade en dronk een kopje koffie op een terrasje. Naast me stond een speaker in de vorm van een paal waaruit de neuzelende stem van Nico Dijkshoorn neuzelde. Hij las zelfgeschreven gedichten voor. Nico Dijkshoorn, de niet te vermijden dichter. Denk je even rust te hebben tijdens de zomerstop, staat hij met columns en tv-recensies in de krant. Gaat er een muzikant dood, men spoedt zich naar ND om zijn gevoelens hierover te verwoorden. JJ Cale is dood, Nico, wat gaat er door je heen? Who cares, Walter, who cares. Nico Dijkshoorn vult elk gaatje met een praatje. Het ergst van dit alles is, is dat hij zo voorspelbaar is. Het allerergst is natuurlijk als hij zijn gitaar pakt en zich verbeeldt dat hij David Bowie is. Neem in godsnaam een sabbatical, Nico, en ga je bezinnen. En je intellect wat aanscherpen (zien Cristopher Hitchens). Dank u.

Nico Dijkshoorn, aardige man maar over-exposure is dodelijk (zie Jan Mulder)

Ik las een interviewer met schrijver Martin Amis en realiseerde me dat, door te veel tv-kijken, je zelden een goed onderbouwd standpunt hoort. Bovendien verweken je hersens. Die Britten leren debatteren op school waardoor ze in staat zijn zonder hysterie en met overtuiging een onderwerp te analyseren. Van het één komt het ander. Amis had het over zijn beste vriend Cristopher Hitchens die nog niet zo lang geleden gestorven is. Sterke drank en sigaretten zijn een dodelijke combinatie. Of je krijgt keelkanker of longkanker. Gegarandeerd. Maar Hitchens was wel een man naar mijn hart. Intelligent en gezegend met een ijzeren geheugen. Zomergast Hans Teeuwen liet gisteren een fragment zien van een documentaire waarin Hitchens Moeder Theresa ontmaskert als een twijfelende vrouw, die zich uitsprak tegen abortus en geboortebeperking omdat zij liever stervende baby's verzorgde. Haar stervenshuis lag vol met patiënten die met een eenvoudige operatie geholpen zouden zijn, maar ja, als je de één naar een ziekenhuis brengt, dan willen ze allemaal. Daar kunnen we niet aan beginnen. Hitchens wilde vooral duidelijk maken hoeveel schade en ellende, dood en verderf religie aanricht. Dat deed hij ook in een debat met de gelovige Tony Blair. Hij argumenteerde zo rustig en intelligent dat ik dacht dat elke gelovige zich spontaan tot het gezond verstand zou bekeren.

God zegen Cristopher Hitchens

Ik ben geen fanatieke atheïst, zolang men mij niet lastig valt met idioterie. Godzijdank heeft God ook mensen als Cristopher Hitchens geschapen, gewoon om te pesten.
Ik heb lange tijd de illusie gehad dat religie een aflopende zaak was. Gisteren zag ik de paus in Rio de Janeiro toegejuicht worden door honderdduizenden jongeren. Geen abortus, geen geboortebeperking. Halleluja.

Ik ben nu Lionel Aso aan het lezen van Martin Amis. De toestand van Engeland. Hij valt met de deur in huis. Oma (39) verleidt haar 15 jarige kleinzoon. Oma heeft 7 kinderen waarvan twee van dezelfde man. Die worden de tweeling genoemd. De zeven heten: George, Paul, Ringo, George, Stuart, Cilla en Lionel. Linonel had voor het eerst sex toen hij 9 jaar was en zijn vriendin 10. Hij woont in een counsilflat met twee pittbulls op het balkon die hij dronken voert zodat ze de volgende dag extra gemeen zijn. (Ik lees met het grootste gemak over gruwelen die mensen elkaar aandoen. Maar zodra het over het mishandelen van kinderen en dieren gaat, kook ik van woede. Zelfs als het fictie is).
Als je naar reportages kijkt over het uitgaansleven in Liverpool vrees je het ergste voor de toekomst van Groot-Brittannië en de rest van de wereld. Zuipen en neuken. Dat vat het zo'n beetje samen. Op 12-jarige leeftijd.
Er is hoop want al die alcohol had Hitchens' hersens nauwelijks aangetast. 

The Pope on the Beach

Palliatieve sedatie

Heel vreemd maar ik was de afgelopen weken, op afstand, getuige van het sterven van de vrouw van een Facebookkennis. Ik had de man via via leren kennen. Ik denk dat hij iets ouder is dan ik. Hij schreef over grappige voorvallen in zijn leven maar de toon veranderde toen zijn vrouw zo ernstig ziek werd dat het een aflopende zaak was. De ene dag voelde ze zich goed, de volgende dag doodziek en werd ze een paar dagen opgenomen in het ziekenhuis. Tenslotte werd duidelijk dat ze niet lang meer te leven had en koos het echtpaar voor palliatieve sedatie. Ik wist niet precies wat dat inhield. De patiënt wordt in een kunstmatige slaap gehouden en krijgt morfine. Uiteindelijk sterf je aan de ziekte maar zonder de lijdensweg. Hoe lang het duurt varieert.

De man vertelde dat zijn vrouw sliep, er was voortdurend iemand aan haar bed, men waakte om de beurt. Af en toe werd ze wakker en vertelde over de fantastische dromen had gehad. Dan zakte ze weer weg. Elke dag werd ze gewassen en kreeg ze schone kleren aan. Voor de familie was het toch een zenuwslopende  toestand. Er ging van alles verkeerd, communicatiestoringen tussen artsen en verpleegkundigen. De morfine was op en de arts kwam niet opdagen. Hele stompzinnige fouten dat je als familie er helemaal niet bij kan hebben. Elke dag deed de man verslag van het sterfbed. En vanochtend schreef hij dat ze overleden was.. De begrafenisondernemer was al langs geweest en had haar meegenomen.

En zoals dat gaat als er iemand op sterven ligt, de herinneringen komen naar boven. De dochter zei:'Weet je nog wel, pap, als wij vroeger gingen kamperen. Dan was het altijd zo'n veilig gevoel als wij in bed lagen en we hoorden jullie stemmen voor de tent.'

Al met al heeft het sterven ruim een week geduurd. Als de man begon te twijfelen of ze wel de juiste keuze hadden gemaakt, werd hij gerustgesteld door zijn vrienden. Op een dag reageerde er ene Hans die opmerkingen maakte als: - Wat een gezeik allemaal, mag ik even een teiltje.- Zo eentje zit er altijd tussen, een a-sociaal op de sociale media.

Dawn French

Dawn French heeft Facebook ontdekt en gebruikt het, uiteraard, om ons aan het lachen te maken. Het is duidelijk dat ze geobsedeerd is door een drie zaken: wijn, chocola en humor. In een aflevering van The Vicar of Dibley duikt ze ongegeneerd met haar hoofd in een zogenaamde chocoladefontein.

Laatst kwam ze met reacties van mannen die het ontharingsproduct Veet op hun geslachtsdelen hadden gebruikt. Zo fantastisch beschreven wat hen is overkomen nadat zij het smeersel hadden aangebracht. Ik mag wel zeggen, hilarisch.
Reacties van klanten op het ontharingsproduct Veet

Dawn Fench duikt in de chocoladefontein

David Sedaris:'Men who share pies are gay.'

David Sedaris interview

Bij zijn lezingen stelt schrijver David Sedaris altijd enquêtevragen aan zijn lezers. Zo is hij tot bepaalde conclusies gekomen zoals: Men with beards have fathers with guns. Ik neem aan dat dit voor Amerika geldt. Jon Stewart interviewt de schrijver die niet allen een spleetje tussen zijn voortanden heeft maar ook nog slist. Charmanter kan niet. Ik vermoed dat zijn zusters er anders over denken.

David Sedaris was een kettingroker die uiteindelijk  is afgekickt door een paar weken naar Japan te gaan. Het werkte.

Music was my first love

Datf Punk  en Pharrell Williams

Vroeger hield ik de muziekscene nog bij. Tot 1978, geloof ik. Tegenwoordig lees ik wat, vang iets op op de radio en ontdek bands die al 20 jaar bestaan. Zo hoorde ik een lekker ouderwets disconummer op Sky radio. Er wordt op die zender nooit bij verteld wie de artiest is. Je kan er jaren je hoofd over breken.
Zo hoorden wij, ergens in de jaren 70, een liedje If you close the door, the night will last forever. Vijf jaar later lazen we bij toeval dat dit gezongen werd door Nico van The Velvet Underground. Gelukkig is deze kwelling voorgoed verleden tijd. Get Lucky typte ik in op YouTube en daar verscheen Daft Punk featuring Pharrell Williams. Daft Punk, die naam komt me vaag bekend voor. Even googlen:

Daft Punk is een Frans house- en electroduo bestaand uit Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo. Als jonge artiesten werden ze midden jaren 90 plotseling bekend. Samen met artiesten als Laurent Garnier en Motorbass zijn ze pioniers van de Franse dancemuziek en behoort Daft Punk tot de grootste vernieuwers van housemuziek van de late jaren 90 en is het dé groep die de 'French Touch'-house populair maakte.

Huh, Franse housemuziek? Ik had durven zweren dat het funky Amerikanen uit Detroit waren. Weer wat geleerd, zou Hans zijn neef zeggen.

Daft Funk featuring Pharrell Williams

Robin Thicke en blote dame

Toevallig kwam ik Pharrell die wel Amerikaan is, tegen een video van Robin Thicke met het aanstekelijke nummer Blurred Lines. In de ongecensureerde versie met blote dames.

Robin Thicke Blurred Lines

Vandaag nam ik de muziekrecensies door van Gijsbert Kramer van De Volkskrant. Hij schrijft: 'Met Get Lucky van Daft Punk zonder enige twijfel de leukste hitsingle van het jaar: Blurred Lines van Robin Thicke.  Al moet het succes van deze zomerhit voor een groot deel aan producer-zanger Pharrell Williams worden toegeschreven.'

Verder staat er een artikel over een onderschatte band Boards of Canada. 'Het electroduo Boards of Canada maakt al meer dan vijftien jaar muziek en doet dat minstens zo goed als Daft Punk. Toch weten we na al die jaren nauwelijks iets van die twee.' en 'de muziek klinkt nogal eens alsof je een oud kaoptgedraaid cassettebandje opzet.'

Nieuwsgierig geworden surfte ik weer naar YouTube waar hele albums van de broers Marcus en Michael Sandison afgeluisterd kunnen worden. Ik zette me schrap voor onvervalste funk maar hoorde alleen de elektronische klanken van een soort New Agemuziek die vaak gebruikt wordt door heldervoelende vrouwen met genezende krachten waar ik allergisch voor ben.
Ik kan toch beter op mijn eigen gevoel afgaan. En wie weet ontdek ik ook op een dag oude knakkers als Bach en Mozart. Die schijnen ook veel evergreens op hun naam te hebben staan.

Eine Kleine Nachtmusik Mozart

Wolfgang Amadeus

Dik, vet mokkel plet IJslandse pony

Dialoog op Facebook

'Zag je dat filmpje voor bij komen op Facebook', vroeg ik aan Hans, 'van dat dikke wijf dat een IJslandse pony plet? Terwijl ze een peuk rookt? Ook de Telegraaf besteedde er aandacht aan met de kop: 'Dik, vet wijf mishandelt pony'.Share als je dit ook erg vindt.'
Hans: 'Nee, ik werd wel door Facebook een dag op non-actief gesteld omdat ik te veel vriendschapsverzoeken zou hebben ingediend.'
Ik: ' Wie gaat daar dan over? Je hebt ook mensen die alleen spreuken plaatsen: Wie goed doet, goed ontmoet, Like als je het hier mee eens bent: Of, Like als je tegen racisme bent. Als er dan maar twee mensen reageren, zijn ze zeer teleurgesteld in de mensheid. Er zijn ook Facebookers die nooit reageren, zo irritant.'
Hans: 'Ik kreeg een mededeling van een vrouw dat ik te actief zou zijn.'
Ik: 'Ik wist niet dat er regels waren. Niet meer dan 4 postjes per dag? Weet je wat ook erg is, mensen die boeken schrijven over Facebook. Die geven beginners raad of ze analyseren het fenomeen en wat het maatschappelijk betekent.'
Hans: 'Dat had je vroeger met de Donald Duck ook.'
Ik: 'Ik ga nog even kijken hoe het met mijn Egyptische vrienden gaat. En dan een potje Songpoppen. Kook jij vanavond?'
Hans:'Oké, later.'
Ik: 'Later.'

12 jaar

Eén van de gasten van mijn broer vertelde een opmerkelijk verhaal. Toen hij 12 jaar was zei zijn vader: ‘Vanaf nu ben je volwassen. Alles dat je doet valt onder jouw verantwoordelijkheid. Je kunt bij mij altijd terecht voor advies maar verder is het jouw leven.’ Hij had dit als prettig ervaren. ‘De kinderen worden nu zo voorzichtig behandeld. Helmpjes op als ze gaan fietsen. Ze worden gebracht en gehaald. Zo overdreven. Ik vind dat kinderen zo vroeg mogelijk zelfstandig gemaakt moeten worden.’
 In eerste instantie schrok ik ervan, maar naarmate ik er langer over nadacht realiseerde ik me dat het bij mij thuis niet veel beter was. Het was kristalhelder dat je vanaf je twaalfde gedoogd werd. Dat werd niet met zoveel woorden gezegd, maar kwam naar voren in het passief-agressieve gedrag van mijn moeder en de ongeïnteresseerde houding  van mijn vader. De boodschap was stilzwijgend: ‘Rot alsjeblieft zo snel mogelijk op.’

Ik werd voor het eerst ongesteld. Het overviel me niet want ik had het één en ander aan informatie opgevangen van mijn oudere zusjes. Mijn moeder gaf me niet eens een pak maandverband. En toen ik vroeg: ‘Kan ik nog wel meedoen met gym?’, snauwde ze: ‘Natuurlijk wel, doe toch niet altijd zo belachelijk.’  Vanaf die tijd wist ik dat ik alleen op moest knappen. Ik richtte mij op het behalen van mijn diploma, de weg naar de vrijheid.
In de zomer kwam er ‘s avonds een haringboer langs. Mijn moeder kocht twee haringen die ze samen met mijn vader oppeuzelde.  Ik zie ze nog zitten, het stel. Het was net of ze een front vormden. Zij tegen de kinderen. Alsof het onze schuld was dat ze zo'n groot gezin had. Dat de man naast haar er ook een rol in speelde, ontging haar totaal. Ik had ondertussen een grondige hekel aan ze gekregen en ik bracht het niet meer op ze een nachtzoen te geven.  ‘Jullie vertellen nooit wat’, klaagde mijn moeder een keer.
Soms, als ik om half vier thuiskwam van school stond de ontbijtboel nog op tafel en lag er een boodschappenlijstje. ‘Ga even naar de groenteboer’, bitste ze dan. Wat doet dat wijf de hele dag, dacht ik, met de buurvrouw praten en de Margriet lezen?

Nog één keer heb ik mijn gevoelens gedeeld met mijn vader. Het was vlak voor het eindexamen en ik was bang dat ik zou zakken. Niet eens door het gebrek aan kennis maar door mijn extreme nervositeit. ‘Ik ben zo zenuwachtig’, zei ik tegen mijn vader. Mijn vader liet zijn krant zakken en zei: ‘Ach kind, ik doe elke dag examen.’

Eigenlijk, constateerde ik aan het eind van mijn overpeinzing, was de situatie van die vriend van mijn broer veel eerlijker. De jongen wist precies waar hij aan toe was en hij kon tenminste nog terecht voor advies bij zijn vader. Advies van mijn vader? De man leefde op zijn eigen planeet.