vrijdag 7 november 2014

Don't mention my blog


de tekst is nog niet gecorrigeerd. En de spaties werken ook niet.

We lazen een folder van een restaurant dat aangeprezen werd als: The best kept secret in Lagos. Goede naam voor een blog, zei ik tegen Hans. Of, Don't mention my blog. Een verslag van de eerste dag. Ik zit hier in een internetcafe met Blanche. Iedereen wil een puppy van haar.

Lagos, Portugal Lief dagboek,

   Ik voel me bevrijd. We zijn in Portugal in een schattig huisje op het landgoed van de Britse eigenaar. De ingang ligt aan een straat. Als je het grote hek achter je gesloten hebt (deur dicht anders lopen de drie honden van Leigh de straat op), staat er aan je rechterhand het hoofdgebouw, links een huisje. Voor ons lag het terrein, een naar benden lopend grasveld. Het gras is hier veel taaier en veerkrachtiger. Er zijn paden gemaakt van ruw natuursteen. Het was een heel gedoe om de koffers naar beneden te slepen want de looppaden hadden tientallen treden. Geen gladde waarover de wieltjes konden rijden maar zo grof dat we bijna struikelend richting ons tuinhuis liepen, slepend met de bagage. Leigh, de eigenaar was er niet. Wel zijn assistente, een Jamaicaanse of Afrikaanse opgewekt jonge vrouw. Haar man, een lange kerel en haar twee dochters waren op weg naar de uitgang, vermoed ik. De jongste hing aan haar vaders benen te krijsen. Hysterisch.

 Onderaan het glooiende land, was rechts een poort die naar ons knusse, besloten tuinhuis leidde. Links bevond zich een groot hek. Onze gids toonde ons waar de eigenaar woonde. Eenmaal door het hek, het einde van het vakantieoord, liep een zandweg naar het huis van Leigh.  Dat was ook afgeschermd door hoge ijzeren hekken en erachter een grote oprijlaan. Drie grote honden staken hun kop nieuwsgierig door de spijlen. Er scharrelden kippen, katten en een groot formaat eenden rond.  De jonge vrouw, haar naam is mij even ontschoten, vertelde dat er achter in het veldje ook drie geiten graasden. Er hing een bel bij de poort zonder klepel. ' Die hebben de geiten eraf gekauwd', legde ze uit. Ze pakte een kei en sloeg die tegen de bel. En ja hoor, na drie pogingen kwam Leigh tevoorschijn. Een uiterst vriendelijke Brit, een vijftiger, schat ik, die ons welkom heette. Hans stond verderop bij de poort van het vakantie oord met Blanche te wachten. Ze begroette Leigh uiteraard als een vriend en hij was uiteraard gelijk gecharmeerd van haar. Leigh nam ons mee naar het tuinhuis met privetuin. Een simpel doch knus interieur. Grote woonkamer met open keuken. Een eenvoudig badkamertje. Een eethoek. Een grote slaapkamer en een logeervertrek of meditatie ruimte. Meer heb ik niet nodig. In de woonkamer staat een houtkachel die zo heet kan worden dat de vorige keer, toen hij werd aangestoken, de tv heeft doen smelten. De reis was een hel. Lou op stap met Andy en een hond. Ik krijg in stressvolle situaties last van bewustzijnsvernauwing en kan alleen aan 1 ding denken: Alles gaat fout. Mijn persoonlijkheid en die van Hans botsen onmiddellijk. Want waar ik geruststelling nodig heb, gooit Hans met goed bedoelde maar volkomen tactloze opmerkingen, olie op het vuur. Het is niemands schuld, het is een kwestie van verschillende temperamenten die totaal niet samengaan. Het gevolg was wel dat ik mijn portemonnaie in het vliegtuig heb achter gelaten en daar zo opgefokt van werd ( ik probeerde Transavia te bellen en Faro airport maar die kuttelefoon weigerde verbinding te maken met bepaalde nummers. )Tenslotte werd me door een Portugese van Lost & found doorgegevn dat er niets in het vliegtuig gevonden was. Nee, mevrouw, dat weet ik zeker. Nu als de sodemieter mijn ingkaart laten blokkeren. Ook dat nummer was niet te bereiken. Om tot rust te komen besloot ik de omgeving te verkennen en boodschappen te doen. Bij het eerste de beste rotsachtige trapje naar boven richting uitgang struikelde ik over het natuursteen. Schampte mijn enkel, kneusde mijn rechterhand en sloeg met mijn hoofd tegen de rotsen. Het kwam hard aan.  Duizelig en snikkend van de schrik ben ik terug naar het huisje gestrompeld waar Hans, die me net nog voor rotmeid had uitgemaakt, me opving en een theedoek met ijsklontjes vulde en die tegen de steeds groter wordende bult op mijn voorhoofd drukte.  Ik ben op de bank gaan liggen want ik was werkelijk aan het einde van mijn Latijn. Om deze reis mogelijk te maken, ben ik twee weken bezig geweest met van alles en nog wat regelen. En als je tenslotte uitgeput een rolstoel loopt te duwen dan kan het voor een mantelzorger net iets te veel worden. Zie Lou en Andy. Later in de middag kwam Leigh verse eieren brengen. Ik vertelde hem van mijn val. ' O dear', zei hij,' do you need a doctor.'. Nee, het gaat wel weer. In de keuken stond bij wijze van welkom een fles wijn, brood, thee koffie en koekjes. En in de koelkast melk, water en jus d'orange.  Op dit moment denk ik, ik wil hier altijd blijven. Niet terug naar camping Steigereiland. In de shuttlebus die ons hier bracht zagen we al iets van de stad Lagos. Het heeft een grote haven en er loopt zelfs een rivier door. Ik kan niet wachten om morgen op pad te gaan. Blanche heeft de reis goed doorstaan en van de situatie gelijk geprofiteerd. Ze slaapt nu tussen ons in. Wordt vervolgd

Geen opmerkingen:

Een reactie posten