De honden van de eigenaar heten Marvin en Luther. De geiten: Ella, Gladys, Mahalia, Aretha, Cissy (Houston), Billy en Whitney. We hebben hier te maken met een soulfan Old Skool.
We zitten een paar meter boven het zeeniveau en Hans vroeg aan Leighton(waar ik eerder Leigh zei, moet Leighton zijn) of de lucht hier ijl was. Hij zoekt altijd redenen waarom hij zo kortademig is. Leighton moest hier hard om lachen. 'het is niet de hoogte van de Mount Everets, hahaha.' Marvin en Luther zijn een soort hooligens die elkaar aanzetten tot kattekwaad. Ons huisje em tuin is afgesloten met een hek waar de twee brutaalweg overheen sprongen. Wij zaten binnen met Blanche terwijl het stel blaffend tegen de ramen opsprong alsof ze wilden zeggen:' Blanche, we weten dat je binnen bent. Kom tevoorschijn als je durft.' Daarna bakenden ze het territorium af op de welbekende reuwijze. Pissen.
We zitten trouwens in het best bewaarde geheim van Portugal. Het estate van Leighton is groot en prachtig ontworpen. Leuke paadjes, een vijver met een beeldje, en overal ficusbomen, palmen en die prachtige Bird of Paradise bloemen. Hoe heten die ook alweer? Alle bomen en struiken dragen bloemen. Ik wil hier nooit meer weg.
Ik bestelde net een capu met slagroom en een broodje kaas. 2,25. Blanche piept dus ik moet het internetcafe verlaten. Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten