Couranten

Van een krant verwacht ik kwaliteit. 'Dan abonneer je je je toch op de NRC', zou je zeggen. Daarvan zet het lettertype niet aan tot lezen. En zelfs de ingezonden brievenrubriek (afkomstig van professoren en doktoren) is volkomen humorloos. Kwaliteit hoeft toch niet saai te zijn? Het Parool is verworden tot een dorpsblad. En De Volkskrant maakt een diepe kniebuiging voor de leescijfers met te veel Popi Jopiecolumnisten die nooit maar dan ook nooit de diepte ingaan. (Aaf Brandt Corstius: zal ik deze zomer mijn Crocs of mijn Birkenstocks dragen?) In de schoolkrant worden diepzinniger stukken geschreven.
Oppervlakkigheid is de norm. (Vroeger werd dat Vertrossing genoemd) Ik denk dat Jan Blokker en mijn vader zich om zouden draaien in hun graf, als ze niet gecremeerd zouden zijn.


Ik kan me tegenwoordig ook niet voorstellen dat ik in de jaren 70 opiniebladen las. En dacht dat ik iets zou missen als ik dat een week oversloeg. Een weekblad met meningen van anderen? Mijn vroegere relatie kwam in die tijd veel op de redactiebureaus en ontmoette daar de journalisten, voornamelijk mannen en Emma Brunt. Eén zat smakelijk uit zijn neus te eten, de rest zat met de voeten op het tafelblad. Te arrogant om bezoekers te woord te staan. Bij de Elsevier hadden ze wel manieren. Dat dan weer wel.

1984

Als ik bij mijn geboorte had geweten wat ik zou meemaken in mijn leven had ik gezegd: 'Nee, dank u. Ik ga terug naar het niets waar ik vandaan ben gekomen.' Is de trein eenmaal in gang gezet dan zul je de rit uit moeten zitten.

Ik werd met depressieve klachten opgenomen in een ziekenhuis. Om aan te sterken, allereerst. Hoe lang heb ik er gelegen? Twee weken, twee jaar. Ik vergelijk de behandeling met een operatie zonder verdoving. Elke dag opnieuw. Daarna kwam ik terecht in een kliniek. De behandelaar had tegen mijn moeder gezegd:' Zij is bij ons in goede handen, wij zijn experts op het gebied van dergelijke stoornissen.'  Het was 1984.

George Orwell schreef zijn futuristische boek '1984'  in 1948. Hij schetste een beeld van een tijd waarin een enkeling ten onder gaat aan een volkomen kansloze strijd tegen een totalitair bewind. In werkelijkheid zou die periode er één zijn van uitzichtloosheid, werkeloosheid en 'een verloren generatie'. Voor mij gold eigenlijk hetzelfde. Verder leven in de hel waarin ik de afgelopen 20 jaar had bestaan was geen optie. Mijn hoop was gevestigd op de experts en wat zij uit hun hoge hoed zouden toveren. Het werd al snel duidelijk dat hun methode, de harde aanpak, niet werkte. Er werden opmerkingen gemaakt als: 'Jij wilt niet beter worden. Jij denkt dat je boven de gewone mensen staat', hadden een averechts effect. Wat dachten ze nu? Dat ik na zulke woorden uit mijn depressie zou schieten en het leven met enthousiasme zou omarmen. Je zegt toch ook niet tegen een blinde:' Jij wilt niet zien, hè. Jij vindt dat je beter bent dan de rest.' Overigens heeft geen van de patiënten de kliniek genezen verlaten. De behandelaars zagen geen lijdende mensen die hulp nodig hadden. Zij zagen een gat in de markt.
'Ach', zei laatst iemand tegen mij die ik mijn ervaringen vertelde en die na 1984 was geboren, 'in die tijd wisten ze nog niets.' Alsof ik het over 1904 had toen vrouwen nog hysterisch werden en dr. Freud voor elke kwaal een seksuele uitleg had.

Ik vergelijk de methode van de deskundigen met de aanpak van matrozen met scheurbuik. In de 17e en 18e eeuw. Flink het dek schrobben.
De kliniek kan ik alleen maar zien als het huis van mijn moordenaar. Je wordt aangevallen door een maniak. Je weet te ontkomen en rent naar een huis waar je in doodsnood met je vuisten op de deur ramt. En wie doet er open. De maniak die je alsnog met een bijl de hersens inslaat.

Larry David in Curb your enthusiasm

Greg, 7 jaar. Zijn favoriete tv-programma: Project Catwalk. Why? Because of the fashion

Helaas wordt deze serie hier niet uitgezonden. Dit jongetje is wel heel bijzonder.

Greg is blij met zijn naaimachine

Bofbips

Goedemorgen, lieve vriendjes

Ik heb twee nieuwe Vriendinnen. Uit Den Haag. Ik heb ze via HS leren kennen. De één is hoedenontwerpster en gespecialiseerd in breien. De ander is een echte dame die ons 's ochtends groet met foto's van een gezellig ontbijt in een prachtige omgeving vol bloemen en mooie stofjes. 's Middags  plaats ze een foto van dieren of mensen die elkaar omhelzen onder de kop: Even knuffelen. En 's avonds wenst ze ons welterusten, lieve vriendjes, met een foto van een romantische slaapkamer. Ze is altijd opgewekt, energiek en probeert alles van een positieve kant te bezien. Heel gezellig. Ze maakt opmerkingen als: 'Wat ben ik toch een bofbips.'

Even knuffelen

De hoedenontwerpster plaatst foto's van breiende mensen op ongewone plekken.

Breiende dame, Berlijn 1945

Uitzending gemist

Prettige Zomergast

Pierre Janssen beweerde dat televisie bedoeld was om je blik te verruimen. Daarvoor is het medium uitgevonden. Hij zei dit in een uitzending van Zomergasten ergens in de jaren 80. Gisteren zond de VPRO 25 jaar Zomergasten uit. Opmerkelijk was dat het in de beginjaren nog veel over WOII ging. Fragmenten van kinderen van verzetsstrijders ontmoetten kinderen van foute ouders. De arrogantie van de Goeden is stuitend. 'Ik kan tenminste trots zijn op mijn  ouders", zei een zoon van een man die toevallig aan de goede kant had gestaan, trillend van emotie. De NSB-kinderen werden dubbel gestraft. Zij konden zich alleen maar schamen en de rest van hun leven in de schaduw blijven.Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik ook lange tijd gedacht heb dat deze kinderen besmet waren. 

In de documentaire Hitler's kinderen worden nazaten van hoge SS-ers geportretteerd.  Degenen die aan het woord kwamen, zonen, dochters, nichten, kleinkinderen waren allemaal opgezadeld met de gruweldaden van hun voorouders en wierpen dat ver van zich af. Door bijvoorbeeld kinderen op school voor te lichten. Of door te emigreren en van naam te veranderen. Eén kleinzoon van een kampcommandant van Auschwitz ging naar de 'crimescene' samen met een Israëliër wiens ouders de kampen overleefd hadden. Grootvader woonde met zijn gezin in het kamp maar er stond een schutting en een mooie tuin die de gruewelen aan het oog onttrokken. Als je door een poortje stapte kwam je in de hel. De kleinzoon werd beroerd van de confrontatie van het knusse huis pal naast de barakken en ovens. Hij verafschuwde alles wat zijn opa had gedaan. Grootpapa was niet alleen een meeloper geweest, hij begon elke ochtend met het afknallen van een paar gevangenen. Voor de lol.Tegelijkertijd  was er ook een groep jonge Israëlische meisjes in kamp Auschwitz die de kleinzoon vragen mocht stellen. 'Voelt u zich medeschuldig?', vroeg een 15-jarige puber op arrogante toon. 'Ja', zei de kleinzoon. Dat vonden die kinderen ook. Natuurlijk niet. Slachtofferschap is overdraagbaar, daderschap niet. Kan dat niet geleerd worden op school? 

Overigens stond Zomergasten ook onder de druk van kijkcijfers. Ik vermoedde het al toen de redactie figuren als Henkjan Smits uitnodigde. Maar ik gaf ze de voordeel van de twijfel. Misschien had die man wel een heel interessant verhaal. Drie uur lang Henk-Jan Smits? Ik was niet eens in staat om 30 seconde naar de man te kijken. Die uitzending heb ik, bevooroordeeld als ik ben, overgeslagen.Mijn favoriete Zomergasten? Rob Scholte, voor de bom, maakte een hele gevarieerde, verrassende avond. En met gast Raoul Heertje vlogen de uren om. De meest irritante: Kader Abdolah. 

Hettie Stoffel & the Stoffelettes

Een paar jaar geleden zat ik met een groepje vrienden op zangles. Op de Popschool. Dat is net zoiets als op je 50ste gaan voetballen, in de hoop alsnog zo goed als Cruyff te worden. Het ergste was dat we solo moesten zingen en voor publiek optreden. Ik dacht een veilige keuze te hebben gemaakt met I don't want to do your dirty work no more. Later hoorde ik mezelf met achtergrondkoor terug. Het klonk als Stoffel de schildpad & the Stoffelettes.


Steely Dan I don't want to do your dirty work no more