Onnodig lijden en het Jaren 50 dieët

Geen dikke kinderen te bespeuren, geen colablikjes of zakjes chips.  Wij waren al blij met een glas  kraanwater.

Als ik ergens een hekel aan heb is het onnodig lijden. Het kan zijn dat een beetje leed je nederigheid leert. Als je kiespijn hebt ben je bereid je ziel te verkopen om er van af te komen. Of als de waterleiding tijdelijk is afgesloten besef je in wat voor luxe je leeft met stromend water. Je kunt ook het lijden zelf opwekken door kiezelstenen in je schoenen te doen om de opluchting te ervaren als je ze 's avonds uitschopt en je voeten de vrijheid ondergaan.

Soms zie ik mensen dezelfde fout maken die ik vroeger ook altijd maakte. Houd ik mijn mond of deel ik mijn ervaring met zo iemand? Voorbeeld: ik hoorde laatst het relaas van een vrouw die een ernstige vorm van acné had. Stad en land had ze afgereisd naar zogenaamde experts, zonder dat het resultaat opleverde. Op een dag zat ze met een gezicht vol gemene puisten in de trein. Een dame die tegenover haar zat zei: 'Ik zie dat u ernstige huidproblemen hebt. Ik had zelf ook last van acne en ik ken een arts die dat goed weet te behandelen.'
Een paar behandelingen later was de huid van de vrouw opgeklaard en ging ze vrolijk door het leven.
Het is mazzel hebben als je de juiste mensen tegenkomt die je op het goede spoor zetten.

Ik zie de afgelopen jaren steeds meer dikke kinderen. Zij hebben ook vaak ouders met overgewicht die geen benul van calorieën of voedingswaarde hebben. ( Een collega van mij kreeg van de dokter het advies vette vis te eten. Kwam hij thuis met in frituur gebakken lekkerbekjes.) Tegelijkertijd staat de ene na de andere dieetgoeroe op. Gisteren las ik in De Volkskrant een artikel over een Amerikaan die een succesvol dieet heeft gelanceerd zonder koolhydraten. Een paar jaar ervoor was de mode om koolhydraten en eiwitten te scheiden. In mijn modeblaadje worden de eetgewoontes van de Hollywoodsterren vermeld. De één leeft op ananas, de ander eet uitsluitend sla, en de derde eet één keer in de week alles.  Ondertussen zijn de goeroes miljonair, drinken champagne en eten kaviaar. En lachen in hun vuistje.
Laatst zag ik ook weer iemand die als lunch een bakje fruit at. 'Ik ben op dieet', verklaarde ze. 's Middags nam ze een saucijzenbroodje omdat ze slap was van het gebrek aan de juiste voedingsstoffen. Zo voorspelbaar.

Voor degenen die worstelen met hun gewicht en allerlei hopeloze diëten volgen:
Allereerst: nooit meer een dieet volgen! Trap er niet in.
De enige manier is: je mag alles maar in kleinere porties. Als dat niet lukt moet je niet vooral niet boos worden op jezelf maar je afvragen: Waarom? Is het stress, werkt mijn schildklier niet goed, gebruik ik eten als troost. Zit ik in een situatie waarin ik niet gelukkig ben?

Ik had vorig jaar de hulp ingeroepen van een diëtiste. Het liefst wilde ook zij de koolhydraten uit mijn dieet schrappen. Na drie dagen haar advies te hebben opgevolgd zag ik mijzelf in de spiegel, mager en bleek. Het ergste was echter dat ik dacht: Ik kan net zo goed dood zijn. Ik besloot mijn eigen regels te volgen en mijzelf niets te verbieden maar gewoon iets minder te eten. Eigenlijk zoals ik van huis uit gewend ben. Het jaren 50 dieet, fatsoenlijke maaltijden, wat lekkers bij de thee en veel buiten spelen.
Als het niet zo logisch was zou ik er een boek over schrijven en de zoveelste dieetgoeroe/ miljonair worden. De titel van het boek: LAAT JE NIET GEK MAKEN DOOR DIEETGOEROES..

Bij het avondeten een grote salade

Voor het goede doel

David Walliams, talent en doorzettingsvermogen, een winnende combinatie

Gisteren keek ik naar de Britse komiek en acteur David Walliams (Little Britain) die de Theems overzwom. Niet van de ene naar de andere kant. Hij legde 140 mijl af in 8 dagen. Walliams is helemaal geen sporter, dat kun je wel zien aan zijn lichaam. Maar hij beschikt over een enorm doorzettingsvermogen. Als hij ergens aan begint, maakt hij het ook af. In combinatie met talent is dat het recept tot succes.
De Theems is een hele lange rivier, wist ik niet. Het water was ijskoud en de eerste dag raakte Walliams al onderkoeld. Er zat niets anders op dan een wetsuit aan te trekken. Zo'n pak lijkt me zo smerig aanvoelen. Het schuurde bij zijn nek zodat er ook nog een akelige wond ontstond. De derde dag was Walliams doodziek. Te ziek eigenlijk om op te staan. De dokter raadde hem aan een paar dagen in bed te blijven. Dat kon natuurlijk niet, het publiek wachtte, de camera's draaiden en het allerbelangrijkste, hij deed het voor het goede doel. Om geld in te zamelen voor kinderen in slechte leefomstandigheden.

Hij was een paar maanden ervoor in Afrika geweest en had kennis gemaakt met weeskinderen 10, 12 jaar die op straat leefden. Ze sliepen ergens in een bosje bij een drukke weg met een stuk karton over zich heen. Overdag zochten ze tussen de vuilnis naar iets eetbaars en in uiterste nood bedelden ze bij restaurants. De kinderen werden af en toe opgevangen in een centrum waar ze zich konden wassen en een warme maaltijd kregen. 'Mis je je ouders?', vroeg Walliams aan de 12-jarige Max die dapper overleefde. Het jongetje sloeg zijn handen voor zijn ogen en huilde.

Met dat beeld voor ogen zwom Walliams de 140 pijnlijke mijlen. Steeds maar weer diezelfde armbewegingen begonnen hun tol te eisen. Bij elke stopplaats werd hij verwelkomd door een andere Britse komiek om de lach erin te houden. Het stikt in Engeland van de geestige vrouwen en mannen. Er zijn komieken die alleen op toneel leuk zijn en in het dagelijkse leven een stuk chagrijn. Walliams niet. In zijn hotelkamer werd hij gebeld door een radio-dj. 'Je zou toch een plaatje voor me draaien? Ik wil Dancing Queen horen, de beste popplaat ooit. Wist je dat dat nummer over mij gaat?' Het nummer klonk door zijn mobiele telefoon en Walliams danste in een minuscuul onderbroekje de dans van de assistent van de premier. Heel nichterig.

Langs de oevers stonden de fans hem aan te moedigen. Af en toe onderbrak hij zijn zwemslag om te wuiven, als de koningin. Een jonge vrouw vertelde de verslaggever: 'Mijn zoon dacht dat het Robbie William was, hij is al van de teleurstelling bekomen.' Ook Walliams vrouw (?), het beeldschone Nederlands topmodel Lara Stone, moedigde haar man aan. Helemaal tot de finish in Londen. Na 8 dagen in het rivierwater gelegen te hebben, kon Walliams eindelijk de kade opklimmen waar het publiek hem terecht toejuichte. Het was volbracht. David Walliams stelt je nooit teleur.

140 mijl gezwommen en nog vrolijk

Verzachtende omstandigheden

In de tijd dat ik voor de krant werkte, interviewde ik een medewerkster van de reclassering. ' Vroeger was de aanpak van delinquenten erop gericht hen zo snel mogelijk te rehabiliteren. Terug in de maatschappij. Diezelfde maatschappij kreeg meestal de schuld van het ontsporen van de cliënt. Moeilijke jeugd, verkeerde vrienden ', vertelde ze me, ' tegenwoordig wordt de omgeving van de veroordeelde in kaart gebracht. Zijn familie, vrienden, leefomgeving en wordt de kans op herhaling veel beter ingeschat. De verantwoordelijke voor de criminele daad is de delinquent. Als hij terugkeert naar de maatschappij worden zijn activiteiten voortdurend gemonitoord. Houdt hij zich niet aan de afspraken dan zit hij alsnog zijn hele straf uit.'

Een oud-collega van mij had een vriend die aan heroïne verslaafd was. Om aan geld te komen had de junk twee vrouwen vermoord, vergiftigd. Na een paar jaar zitten liep hij al weer vrolijk buiten. 'Niet één maar twee vrouwen gedood', zei ik verbaasd, 'en daarvoor krijg je 4 jaar met aftrek van goed gedrag?' 'Ja, maar die jongen was verslaafd aan hard drugs', zei mijn oud-collega, 'dat zijn verzachtende omstandigheden.' 'En hoe zit het dan met de verzachtende omstandigheden van die twee vrouwen'?, zei ik verontwaardigd, ik kan niet tegen die slappe jaren-70 praat, 'die hebben uit de goedheid van hun hart zo'n jongen in huis genomen. Wat hebben zij fout gedaan?'
In De Volkskrant van afgelopen zaterdag staat een interview met de advocaat van babyverkrachter Robert M, de heer Tjalling van der Goot. Ik weet dat iedereen recht heeft op verdediging en ik ben niet zo iemand die schuimbekkend voor de deur van een pedofiel staat te schreeuwen dat hij dood moet. Maar ik heb grote moeite met verzachtende omstandigheden van een man die op sluwe wijze honderden kinderen heeft misbruikt waaronder baby's. Een normaal mens kan zich daar niets bij voorstellen. Ik zou het wel prettig vinden als dat soort mensen nooit meer op de maatschappij los wordt gelaten. Maar er is een kans dat men de tijd rijp acht om ook Robert M. zijn tweede kans te geven.

Uit het interview met de advocaat:

Slaat u hem wel eens op zijn schouder?
'Soms wel. We moeten wel eens op hem inpraten. Toen de rechtbank besloot de ouders veel ruimte te geven, -ze mogen niet alleen namens hun kinderen spreken, maar ook voor zichzelf-, bekroop hem het gevoel dat de rechters meer geïnteresseerd zijn in het verhaal van de ouders dan zijn kant van het verhaal. Dan heeft hij een moment van terugval en moeten wij hem opbeuren. Joh, onze momenten komen nog.'

Is terugkeer in de maatschappij mogelijk voor Robert M.?
'In de Nederlandse niet. Als ooit terugkeer aan de orde is, verwacht ik dat zijn toekomst in het buitenland ligt.'

Tot zover het citaat.
Als kind dacht ik heel naïef dat advocaten ervoor waren om de onschuld van een verdachte aan te tonen. In de praktijk gebruiken ze alle trucs, binnen de wet, om levensgevaarlijke figuren buiten de muren van de gevangenis te houden. Advocaat Tjalling van der Goot: ' Wij vinden het een uitdagende zaak, Robert M. staat met 10-0 achter.' Als je dan toch in termen van een wedstrijd wilt praten, staan de slachtoffers, mijns inziens, altijd op verlies.
Het is niet voor niets dat advocaten tot de meest geminachte beroepsgroep behoren.