maandag 26 februari 2018

De Nieuwe Werkelijkheid

Ik heb het gevoel dat ik het niet red. Elke dag is een kwelling. Ik lees verhalen van achterblijvers die weken niet hun bed zijn uitgekomen. Ik kom er wel uit maar zou het liefst blijven liggen. Vroeger dacht ik dat een bevalling heel zwaar was. Dat lijkt me nu een peulenschilletje vergeleken bij het rouwproces van iemand met wie je zowat vergroeid was. Ik lever liever mijn arm in. Soms roep ik heel hard zijn naam. In de hoop dat ik uit deze nachtmerrie zal ontwaken. Of ik praat tegen hem:’ Jij gaat niet die kist in, hoor je me.’
Voor mij is de lol er af.

De overledenen en de overlevenden.


woensdag 21 februari 2018

Fotoalbum

Ik ben door al mijn foto archiefjes gegaan en zo'n 100 foto's gevonden van Hans, onze vakanties, Bob en Blanche. Misschien dat ik er ook korte tekstjes bij maak.
Verder worstel ik me door de dag. Ik kan het nog steeds niet geloven dat Hans dood is. Dood. Ik heb de familie gevraagd of ik zijn as mag hebben. Nog geen antwoord op gekregen. Verder omring ik me met spullen van Hans. Spullen! Ik draag zijn horloge en zijn kimono hangt aan de muur.

Je kunt het rouwproces niet overslaan. Mensen zeggen: Neem een borrel. Dat maakt het eerder erger. Misschien moet ik fanatiek gaan sporten en gewicht heffen. Schijnt goed te zijn voor de ouder wordende botten. Ik zag André van Duin gisteren, 71 jaar. Hij zwemt 3x in de week. En heeft een paard in de gang staan. Elektronisch. Waar hij elke ochtend op rijdt terwijl hij naar de Olympische Spelen kijkt. Het pasrd heeft teugels en stijgbeugels.
Ik kan natuurlijk ook zo'n roei apparaat kopen.

Als ik af en toe wanhopig aan het snikken ben, komt Blanche gelijk aanrennen om me te troosten. Ze herkent het geluid van verdriet. Lord have mercy.


Hans blij met zijn 3d printer

dinsdag 20 februari 2018

Rare reacties

Ik had het er laatst nog met Superneef over. Hoe vreemd mensen soms kunnen reageren op een doodnormale, onschuldige opmerking. Meestal loopt een gesprek met een willekeurige voorbijganger volgens de vaste normen. De ongeschreven regels van fatsoen en wederzijds begrip.

Ik heb thuis nog een oude camera liggen


Jaren geleden reden we mee met, laten we hem Broer A. noemen. De man vertelde dat zijn zoontje een passie voor fotografie had ontwikkeld. Ik vind het altijd fijn als kinderen hun eigen richting ontdekken. Toevallig had ik net een nieuw digitaal cameraatje. Het oude, een eenvoudig apparaatje, lag te verstoffen in een kast.
Dus ik zei: 'Als we op de terugweg bij mijn huis stoppen, haal ik even dat oude cameraatje. Dat mag je zoon wel hebben.'
Reactie: 'Wat denk je nou wel. Dat wij geen geld hebben om spullen voor onze eigen kinderen te kopen. Nee, dank je wel?' Meneer was zwaar beledigd.

Huh?
Het is net of je een potje tafeltennis speelt en je tegenstander slaat niet tegen het balletje, maar geeft je een pets voor je kop met zijn batje. Die heeft de spelregels niet begrepen. Of is agressief, paranoïde aangelegd.
Mijn diagnose is dat voor die man geld compensatie is voor zijn gebrek aan zelfvertrouwen. Hij heeft een groot wantrouwen naar anderen toe en mist zelfinzicht.  Want het ligt altijd aan de ander.

Je kunt dat soort met dezelfde onbeschoftheid tegemoet treden of mijden als de pest. Want ze verpesten gegarandeerd je dag.

vrijdag 16 februari 2018

Het rouwboeket

Ik heb van het rouwboeket een vrolijk lentestukje gemaakt.

 

dinsdag 13 februari 2018

De Luizenmoeder

Juf Ank heeft voor elke gelegenheid een liedje



De luizenmoeder is een nieuwe tv-serie over de basisschool. Voornamelijk over de leerkrachten en ouders. Ik kreeg het vroeger al benauwd op het schoolplein met die kliekjes. Ik dacht dat ik daar alleen in stond maar op Facebook kwamen veel reacties van mensen die ook allergisch zijn van dat hele basisgebeuren met zijn politiek correcte regeltjes (geen snoep) .



Haha, Sinterklaas en Zwarte Piet in de Luizenmoeder.
De schooldirecteur: ' We moeten eerst het Sinterklaasjournaal afwachten.'
Een moeder: ' Ik heb zwarte piet nog nooit katoen zien plukken.'
En de juf heel hard zingen: 'Sinterklaas, Sinterklaas en NATUURLIJK ZWARTE PIET.'
De kinderen: ' Wij willen cadeautjes, wij willen cadeautjes!'
Sinterklaas: 'Godverdomme.'
...
Leg dat maar eens uit aan de VN

maandag 12 februari 2018

Hozen



Ik kan de afgelopen jaren alleen als volgt beschrijven: er was een gat in de boot ontstaan en ik ben gaan hozen. Hozen, hozen, hozen. De boot lag ondertussen scheef en niemand die me hielp. De stuurman zei: Waar maak je je druk om. Je moet de boel de boel laten. Ik zei: We gaan kopje onder. Help me dan. De stuurman: Jij overdrijft altijd zo.
Toen ben ik overgestapt op het land en kon ik alleen toekijken hoe de boot langzaam kapseisde en de stuurman verdronk. Er kwam regelmatig een ketelbinkie langs die niet hoosde maar het gat groter maakte.

'Wees blij dat je er vanaf bent', zeiden sommige mensen. Daar kan ik me niet triomfantelijk om voelen. Machteloos staan als iemand verzuipt. Mond-op-mond beademing mocht niet baten. Daar moet ik mee leven. Gruwelijk.


Toen Willem Breuker overleed, heeft een vriendin van Olga Zuiderhoek een quilt gemaakt uit de tientallen ovehemden van Willem. Heel mooi.


De dag ervoor

Ik weet niet of de dag ervoor erger is dan de dag zelf. Ik heb foto's opgezocht van zo'n 10 jaar geleden. O ja, toen wandelden we nog samen.

Ons rotsje