Knuffelen

De kinderen voor wie ik in de jaren 90 zorgde waren erg lichamelijk. Als ik op de bank zat, kwamen ze lekker tegen me aanzitten, ze omhelsden me, hielden mijn hand vast zelfs toen ze al wat ouder werden. Heerlijk vond ik dat. Nu ik tijdelijk alleen ben, mis ik de vanzelfsprekende aanraking van een ander mens. Wie knuffelt je als je alleen bent? Niemand.

Laatst kwam er een hele vroege herinneringen boven drijven. Ik moet een jaar of drie, vier zijn geweest. Zondagochtend kropen mijn zusjes en ik bij mijn ouders in bed. Ik herinner me de slaapkamer, aan de muur hingen portretten van slapende baby's. Heel zoet. Mijn moeder noemde mij Liefje of Poppedijntje. Wanneer ze daar mee opgehouden is weet ik niet. Wel dat ik als 6 jarige bij haar op schoot wilde kruipen. Ze duwde me van zich af en zei: 'Ben je daar niet te oud voor?'
Ik logeerde vaak bij mijn boezemvriendinnetje Josje. Zij kreeg van haar ouders op zondagmorgen een zakje snoep. De rest van de week werden de etenswaren regelmatig gewogen om te controleren dat er niet stiekem van geknabbeld was. Na het ontbijt ging Josje bij haar moeder op schoot zitten en werd ze flink beetgepakt en omhelsd.. Ik keek er verlegen naar. 'Wil jij ook geknuffeld worden?', zei de moeder. Ik wist niet wat knuffelen betekende en zei maar Ja. Ik werd op schoot getrokken en onderging tot mijn gene dezelfde behandeling.
Dat ik toch snakte naar lichamelijke aanraking, al was het maar een aai over mijn bol, schetst de volgende herinnering. Op school kregen alle kinderen een krasje op hun arm. Het was ter controle van één of andere ziekte. Als het plekje opzwol was het mis. Een paar weken later kwam er een verpleegster langs die zachtjes over de bovenarm  van alle leerlingen streek. Ik keek dagen uit naar dat moment. Alsof ik even geaaid werd.

Het was thuis volkomen ondenkbaar dat mijn vader zich mij naar zich toe zou trekken en zeggen: 'Zo, lekkere schat van me.' Mijn moeder vond emoties al snel overdreven. Het heeft mezelf ook gereserveerd en afstandelijk gemaakt terwijl ik, volgens mij, van nature mensen van wie ik hou graag beetpak.

Gelukkig zie ik dat mijn neefjes en nichtjes wel een prettige lichamelijke band met hun ouders hebben. Ik kan daar soms met afgunst naar kijken maar ik ben zo blij voor ze dat ze opgroeien omringd door vanzelfsprekende liefde. Je bent nooit te oud om op de schoot van je vader of je moeder te klimmen.
Ik vind het ook één van de fijnste kanten van een relatie, er is altijd iemand tegen wie je aan kunt liggen die zegt:  'Jij bent mijn engeltje.'

Een knuffel zou wel eens effectiever kunnen zijn dan een appel om de dokter weg te houden. Regelmatige omhelzingen verminderen namelijk het risico op hartziektes, pakken stress en vermoeidheid aan, geven een boost aan het immuunsysteem, verlichten depressies en weren infecties af.

Een heel eng verhaal

Een eng verhaal

Ik hou wel van een goed misdaadverhaal, een spannende thriller waarbij je je afvraagt: wie heeft het gedaan. Ik verafschuw programma's over seriemoordenaars omdat hun daden zo verknipt en willekeurig zijn dat je alleen maar kunt concluderen dat er iets mis is in hun hoofd.
Een paar weken geleden las ik een verhaal over een Canadese militair, een held alom gerespecteerd. Sociale man, had veel vrienden. Hij was zo hoog opgeklommen in de Canadese luchtmacht dat hij mensen als koningin Elizabeth en Obama mocht vliegen. Hij bracht hulpgoederen naar Afghanistan en Irak. Zette zich in voor de slachtoffers van orkaan Katrina. Hij was getrouwd, woonde in Ontario en had een buitenhuis in een klein dorpje Tweed. Zijn vrienden die hem al 30 jaar kenden pestten hem altijd met zijn dwang om alles in zijn huis schoon, netjes en geordend te houden. Als er een vlekje op de koelkastdeur zat, pakte hij een speciaal doekje om het weg te poetsen. Verder was het een gezellige man die graag met zijn vrienden een biertje dronk.

Op een gegeven moment werd er in Tweed ingebroken in huizen. De dief nam niets kostbaars mee, alleen het damesondergoed. Soms liet hij een boodschap op de computer achter voor de bewoners. De zaak begon te escaleren toen er twee vrouwen overvallen werden in hun eigen huis, verkracht en uitgebreid gefotografeerd. Daarna werden er twee jonge vrouwen vermoord. Allemaal in hetzelfde kleine gebiedje. Daders schijnen meestal vlak bij huis te blijven. Omdat de kolonel zo'n geweldige reputatie had, duurde het lang voordat men op hem in ging zoomen.
Hij wordt uitgenodigd op het politiebureau voor wat vragen. Eerst voelt hij nog geen nattigheid maar langzaam aan beseft hij dat hij de hoofdverdachte is. Tenslotte bekent hij.
Waarom is dit zo fascinerend? Omdat het verhoor is opgenomen en de aanpak van de rechercheur verbluffend knap is. De kolonel zit er in zijn vrijetijdskleding eerst ontspannen. Aardige man, denk je. Heel rustig en begripvol spreekt de politieman de belangrijke militair aan, bij zijn voornaam. Niet slijmerig, niet agressief. Een verhoor dat waarschijnlijk gebruikt zal worden op de politieschool als voorbeeld.

Hij bekent niet alleen de verkrachtingen en moorden maar vertelt de politie ook waar zijn fotomateriaal te vinden is. De damesslipjes en bh's heeft hij keurig op kleur in laden gerangschikt. Ook vond de politie talloze foto's van de kolonel in het gestolen ondergoed.
De vraag is, is die man altijd zo verknipt geweest en heeft hij dat goed weten te verbergen? Of is er iets gebeurd waardoor er iets knapte in zijn hoofd?
Het hele verhaal maakte wel duidelijk dat je nooit weet wat er in het hoofd omgaat van een ander. Zelfs niet in dat van je beste vriend. Een heel eng idee.

Het verhoor: http://youtu.be/hzh3adTWZOg