zaterdag 24 augustus 2013

Too late to stop now

Een zeldzaam glimlachje van Van


Ik hoorde dat, bij het Prince concert in Paradiso, het verboden was te fotograferen. Degenen die dat toch in hun hoofd haalden werden zonder pardon de Poptempel uitgezet. Het deed mij denken aan een Van Morrisonconcert in Carré. Het was de jaren 70 en Van The Man had nog niet dat zeiknummer 'Have I told you lately that I love you' opgenomen.' Het was in zijn hoogtijdagen van 'Too late to stop now.' Het publiek werd vooraf gewaarschuwd dat, als er gefotografeerd zou worden, Van het concert onmiddellijk zou staken. Daar zaten we met z'n allen, gegijzeld door een beroemdheid. Want er is altijd één persoon die door de Kalverstraat fietst, of één irritant grietje dat op de schouders van haar vriendje gaat zitten tijdens een openlucht festival. Kortom één persoon die het verpest voor de anderen. We waren in die tijd toch gehoorzamer dan de jeugd van tegenwoordig en Van heeft zijn repertoire tot het einde voltooid. Enig contact maken met het publiek dat was te veel gevraagd van de autistische zanger. Maar de muziek en de band waren geweldig. Toch kon ik het niet uitstaan dat je betaalt voor een concert en je de hele tijd in de stress zit omdat Van zo overgevoelig is.

Ierse soul van Van Morrison

dinsdag 13 augustus 2013

Ben ik nou zo slim of zijn jullie zo dom?


Bezetting inrichting Dennendal: Leve de gekte

Eind jaren 60 kwam er een anti-psychiatrie stroming op gang. Een groepje hippies spoorde de patiënten aan hun pillen weg te gooien en hun gekte te vieren. Krankzinnig natuurlijk, wat aan een geestesziekte is niets grappigs. Misschien wel voor de buitenwereld, de man die beweert dat hij Napoleon is en als zodanig aangesproken wil worden, is om te gillen.

Zeg maar Bonaparte

Ik begrijp wel waar dat of die idee vandaan kwam. De psychiatrie stond nog in zijn babyslofjes en dr. Freud had de ontwikkeling in de psychiatrie jarenlang gestagneerd met de overtuiging dat vrouwen gemankeerde mannen waren. Met dat in je achterhoofd kom je, als dokter, tot vreemde diagnoses waar de zieke niets aan heeft. De behandeling van depressieven, schizofrenen, mensen met dwangneuroses enzovoorts bestond uit het toedienen van een pil die het effect had van een mokerslag. De bewoners van de inrichtingen werden gedegradeerd tot zombies. Dat is natuurlijk geen oplossing.

Tegenwoordig weten de knappe koppen veel meer over de hersenen en zijn de medicijnen verfijnder afgesteld en gericht op het gebied in je hoofd waar de stoornis zit. Maar dan nog heb je niet te maken met genezing. Je blijft als een soort invalide kreupel door het leven gaan. Geestesziekten zitten zo ingewikkeld in elkaar, dat ze soms onoplosbare puzzels zijn. Men is er ondertussen wel achter gekomen dat een individuele aanpak noodzakelijk is. Maar ook dat de psychische aandoening niet altijd veroorzaakt wordt door traumatische gebeurtenissen maar simpelweg door een virus of een bacterie. Lig je 50 jaar voor niets bij de psychiater op de bank over je jeugd te bazelen. Het advies om je medicijnen door de plee te spoelen en je angsten en dwanghandelingen je leven te laten overnemen, is net zo bespottelijk als de diabeticus die zonder zijn insuline besluit te leven. Voor je het weet lig je in een coma of denk je dat je kunt vliegen.

Louis van Gaal: 'Dit is een retorische vraag'


Ik ben al jaren gefascineerd door geestesziektes. Dat is uiteraard het gevolg van mijn opname in een psychiatrische kliniek begin jaren 80. Ik had toch nooit kunnen dromen dat ik daar nog eens terecht zou komen. Afgezien van de onkunde van de behandelaars en het uitblijven van verbetering in mijn situatie, gaf het me wel de gelegenheid mijn medepatiënten te observeren. Een buitenkans. Je leest weleens over journalisten die zich een week laten opsluiten tussen de gekken en denken dat ze de situatie kunnen doorgronden. Een psychiater beweerde dat alle anti-depressiva dezelfde werking hadden, hij had ze namelijk zelf uitgeprobeerd. Dat was misschien wel de grootste schok, de onnozelheid van de specialisten. Jammer dat Van Gaal de uitspraak: 'Ben ik nu zo slim of zijn jullie zo dom', nog niet gemaakt had, want die had ik te pas en te onpas kunnen gebruiken.

Eén van mijn medepatiënten 

Maar goed, over gekke mensen gesproken. Ik had in die kliniek mijn eigen kamer aan het eind van de gang. Ik kan me nu bijna niet meer voorstellen hoe uitzichtloos de situatie was. Elke ochtend als ik wakker werd dacht ik: 'O nee, hoe kom ik in godsnaam deze dag door.' Door het gebrek aan beweging viel ik moeilijk in slaap en was ik eenmaal onder zeil, dan werd ik bezocht door de meest gruwelijke nachtmerries. Alleen al in bed gaan liggen was een marteling, ik wilde rust die nooit kwam. 'De rust van een kist', zong Jaap Fischer. Op een avond vlak voor kerstmis, het was een uur of elf, klonk er vanaf de verdieping onder mij een aanhoudend gebrul van een man. Het leek nog het meeste op het geluid van een mannetjesolifant die razend is. Of de Hulk die doordraait. Een  woede die iemand bovenmenselijke krachten geeft. Het bleef maar aanhouden en van slapen zou geen sprake meer zijn. Om twaalf uur liep ik naar het kantoortje waar de nachtverpleegkundige dienst had. 'Kunnen jullie die man niet iets kalmerend geven?', vroeg ik, ' dit is niet te doen, ik ben de wanhoop nabij.' Ze legde uit dat de patiënt in de isoleercel zat, de ruimte pal onder mijn kamer, en dat geen enkele spuit of pil effect had op zijn gemoedstoestand. Een paar keer per jaar kreeg hij zo'n aanval en het enige wat de behandelaars konden doen, was hem opsluiten in een kamer waar hij geen kwaad kon.

Het gebrul duurde tot zonsopgang. De volgende nacht was hetzelfde, razernij tot het licht werd. In de ochtend dommelde ik even in slaap en werd wakker met de klanken van een orgel. Het ene kerstlied na het andere werd gespeeld. Het gedreun van de orgelklanken was in ieder geval beter te verdragen dan de agressieve, angstaanjagende furie van de dolgedraaide man.
Ik was wel nieuwsgierig wat er nu precies veranderd was. 'Ze hebben zijn orgel in de isoleercel geplaatst', vertelde de verpleegkundige,'dat is het enige dat hem rustig maakt.'

Een paar dagen later nadat de rust was weergekeerd, kwam de betreffende patiënt langs. Een grof gebouwde man, waarschijnlijk uit de bollenstreek, met een dom onnozel hoofd. Wel iemand die je niet tegen het lijf moet lopen als hij boos wordt.

maandag 12 augustus 2013

A Tribute to The Boss

Bruce and Paul: 'I saw het standing there'


My brother invited me for an evening at the movies all the way in Haarlem. The weather was still hot and I found a dead sparrow on the pavement. Seriously. I was about to take a picture but I saw the tram approaching so I risked my life crossing the road to catch it..

Anyway Thijs and I were on our way to Haarlem in his new car. The movie we were about to see was a documentary, a tribute to Bruce Springsteen by his loyal fans. I had no idea what to expect, a lot of Bruce Springsteen and the E-streetband and hysterical fans?
We had seats on the last row. There was a guy sitting in front of us. A man approached and said politely to the guy: Excuse me, I think you're sitting in my seat. They compared their tickets and indeed, the guy has held his ticket upside down. Row 9, seat 6? No, Row 6, seat 9.

The movie was a nice surprise, funny stories by fans, but also philosophical ones. A female truckdriver said: 'Bruce makes me feel important, the backbone of America.' A street-musician noticed Bruce and Clarence walking in London and asked Bruce to play. And he did. During a concert a young girl held a big sign: Bruce, I want to dance with you like Courtney Cox (Dancing in the Dark video). And she got invited on stage. The craziest fan was an Elvis-impersonator whose goal it was to perform with Bruce. 'Allright', Bruce said when he spotted him in the audience, 'get on stage, King.' There were big stories and little ones. All touching because that's what music does to people, it spreads happiness. Bruce is a very generous guy.
The stories of the fans were followed by a part of a concert in Hyde Park. With a surprise appearance of Paul McCartney.They sang: 'I saw her standing there'. The first Beatlessingle I bought back in 1964! And all the way at the end of the documentary Bruce met the people featured in the documentary. A happy end.
It was nice to talk to my brother one on one. That rarely happens.



trailer Bruce & I

Stephen Colbert en vrienden


Stephen Colbert is in zijn programma The Colbert Report  de zogenaamde tegenpool van Jon Stewart van The Daily News. Wat een zegen dat er zulke intelligente en humoristische mensen bestaan die op geniale wijze de hypocrisie van de conservatieve Amerikanen blootleggen. Colbert is de jongste van 11 kinderen. Dan word je vanzelf wel grappig. In dit filmpje ontpopt hij zich als discodanser met danspartners Jeff Bridges, Matt Damon, Jimmy Fallon, Bryan Cranston (Breaking Bad), Henry Kissinger en anderen. Het liedje is ondertussen uitgekauwd maar van het filmpje word je, of je wilt of niet, vrolijk.


stephen colbert gets lucky






vrijdag 9 augustus 2013

Vier zusjes

Ik las een artikel over vier zusters die elk jaar een ansichtkaart sturen met vier vrouwen er op. Hier wat voorbeelden:




dinsdag 6 augustus 2013

Death penalty

The Arkansas three, 20 years in prison. Innocent.

I'll try my rusty English for my foreign friends and family.

Don't ask me why, but I was watching the documentary by Werner Herzog Deathrow. Herzog talks to inmates on deathrow, family and friends of victims, prisonemployees, judges and lawyers. Although the criminals committed hideous and unspeakable crimes, the act of executing a person is pretty disgusting too. I know, when I hear of children murdered by some perverted lunatic I'd like to strangle him with my bare hands. But it's just not right. Executions are barbaric. In Texas it occurs twice a week. One guard's task was to strap down the inmate, wait till he's dead and then unstrap him. After 125 executions a woman was killed. The man did his work automatically, like a robot. Once he was home he didn't think about it. Till he strapped and unstrapped the woman. He broke down, started shaking and realized: this is so wrong, no man can take another man's live. No one. It's an Old Testament idea, an eye for an eye. But we moved on since then. The criminals Herzog talked to should never be allowed back on the streets, be locked up forever. But there is something wrong with a society that finds it necessary to kill two people a week. The old excuse 'a bad childhood' might not count anymore, but most of those guys came from dysfunctional families, were molested and abused. I can imagine the anger you build up as a child. Execution is not a solution. People involved in executions call themselves Christians. Thou shalt not kill.

Then there are the innocent on deathrow. Three little boys were killed in Arkansas. The finger was pointed at three gothic youth who were found guilty in a mock trial. Damian Echols was seen as the leader and was imprisoned for 20 years. Ten years in solitary confinement. Chained, night and day. He hadn't seen daylight in ten years. Thanks to good lawyers and media attention they were freed but they had to plead guilty. Some ridiculous construction which prevents the state of getting sued.

All those cases I mentioned involved white men and one woman. American prisons are full with black people just because their feet smelled. Once you're in an American prison you only come out meaner, angrier and deadly. A democratic country that still has the deathpenalty is not civilized. Werner Herzog convinced me.

zaterdag 3 augustus 2013

Slechte mensen

Goede mensen zijn dieren

Als kind dacht ik dat het kwaad altijd gestraft werd. Ik geloofde in rechtvaardigheid. Maar naarmate ik ouder word, besef ik dat de meeste slechte mensen flierefluitend vrij los lopen. Vele oorlogsmisdadigers zijn ontsnapt en leefden een luxueus bestaan in het gezelschap van Eva Peron.
Maar zelfs de kleine visjes zwemmen vrolijk door. Zoals die kindermoordenaar die zijn auto als moordmachine gebruikte. Hij doodde een 13 jarig jongetje, reed door en zette daarna een foto van zichzelf op FB met een dikke joint. Negen maanden zitten, 4 jaar rijbevoegdheid afgenomen.
'De reclassering schrijft in het rapport over de dader dat er geringe kans op herhaling is.'  Even vragen aan een deskundige hoe hij het inschat.  Hoogleraar rechtspsychologie Peter van Koppen: 'Deze man zou eigenlijk nooit meer in een auto mogen zitten. De kans op herhaling is 100 %.'
Je hoeft er geen professor voor te zijn om tot die conclusie te komen. Ik zou hem per ongeluk scheppen met mijn voertuig als hij vrij komt. Wel zo dat hij blijft leven maar voor altijd in een rolstoel zit te kwijlen. Met een zielig verhaal over mijn moeilijke jeugd, krijg ik daar pakweg 240 uur taakstraf voor. En zelfs als ik voor schut ga, 9 maanden, heb ik eindelijk tijd om mijn memoires te schrijven. Maar ja, dat zal dan wel weer een rechtse Telegraaf opvatting zijn.
'
Er zijn verschillende manieren om het recht in eigen handen te nemen. Michael Palin deed het zo in 'A Fish called Wanda'