Jaaroverzicht 2017

Voor het jaar 2000 mocht ik graag naar programma's kijken waarin zwangere vrouwen werden gevolgd tot en met de geboorte van de baby. Bij elke bevalling dacht ik: joh, het komt er nooit uit. Toch eindigde elke uitzending met gelukkige ouders en een verfromfraaide zuigeling in hun armen.
Toen in 2000 mijn baarmoeder werd verwijderd, verdween gelijk ook mijn interesse in bevallingen. Als ik over de operatie sprak, zei ik per ongeluk: mijn begrafenis. Serieus.

Ondertussen zijn we 17 jaar verder.

Het zal wel alles bij elkaar zijn, de reden waarom de dood zo aanwezig is in mijn gedachten. Als een ongenode gast, zullen we maar zeggen.

Onbezorgde tijd

Mijn leeftijd. Laatst zag ik een overlijdingsbericht van iemand die in 1917 geboren was. Een uitzondering. 1944, 1948 zelfs 1965 komen vaker voor. Dan heb ik nog een doodzieke man die nota bene in een verzorgingstehuis zit. En de dood van Bob. Wat een klotestreek. Die had minstens 21 jaar moeten worden. Hij leefde als een coole rockster en was voor niets en niemand bang. Ik word er nog ziek van als ik aan zijn levensloze lichaampje denk, opgebaard in het gebouw van de dierenambulance. Nog helemaal in tact, geen wonden. Zelfs zijn vachtje was nog zijdezacht. Als ik geweten had wie de dader was, had ik hem of haar wat aangedaan. Met hun kutauto's.

De sterfgevallen om je heen van generatiegenoten, drukken je ook met je neus op de feiten. Het leven boven de 60 jaar wordt een Russische roulette of dansen op een vulkaan; je kunt werkelijk alles verwachten.

Ik kijk op mijn tabletje naar Nederlandse tv-programma's om niet het gevoel te krijgen dat ik op een onbewoond eiland terecht ben gekomen.
Ik zag dus Over Mijn Lijk. Ik had ervan gehoord maar nooit de behoefte gevoeld jonge mensen te volgen die terminaal ziek zijn.

Het is een uitstekend gemaakt programma over een onderwerp waar je liever niets mee te maken wilt hebben. De kinderen die door kanker getroffen worden hebben niets te willen. Die moeten al die onderzoeken en behandelingen ondergaan. En leven met het feit dat ze niet ouder dan 17 jaar zullen worden. Presentator Valerio Zeno weet in zijn gesprekken met de jongeren de juiste toon te treffen. Nooit medelijden, wel medeleven en realistisch. Hij sprak met een 16 jarig meisje dat haar graf al had uitgezocht. Naast dat van haar geliefde opa. Ze was ervan overtuigd dat zij hem weer zou zien. ' Maar wat als er na de dood niets meer is?', vroeg Valerio. Ze schudde haar hoofd. Dat kon niet. Wat is dat toch een zegen als je gelooft dat je naar een betere wereld gaat. Waar Bobje op me wacht.

Ik had bijna alle boekjes in het appartement gelezen. Gisteren diepte ik er nog een op uit een la. The Fault in Our Stars van John Green. Over een 16 jarig meisje dat al vanaf haar 13de kanker heeft. Die ziekte dwingt jonge mensen om in een noodtempo wijzer te worden dan hun ouders. Het is niet alleen heel goed geschreven maar ook geestig. Het is niet zomaar een boek over zieke mensen. Het heeft een onverwachte wending. Hazel Grace, de hoofdpersoon, wordt naar een Supportgroep gestuurd. Ze gaat al 3 jaar niet meer naar school en ze zit alleen maar op haar kamertje te lezen. Haar gezicht is opgeblazen van de medicijnen en ze sleept een zuurstoftank op wieltjes mee omdat haar longen zijn aangetast. Ze gaat met tegenzin naar de Supportgroep, allemaal jongeren met kanker. De bijeenkomst vindt plaats in de kerk.

-This Support Group featured a rotating cast of characters in various states of tumor- driven unwellness. Why did the cast rotate? A side effect of cancer. The Support Group, of course, was depressing as hell. It met every Wednesday in the basement of a stone-walled Episcopal church shaped like a cross. We all sat in a circle right in the middle of the cross, where the two boards would have met, where the heart of Jesus would have been.-

Op de achterflap: But when a gorgeous plot twist named Augustus Waters suddenly appears at Cancer Kid Support Group, Hazel's story is about to be completely rewritten.
Niet met een slap romantisch Happy End. De twee vrienden gaan op zoek naar hun favoriete Nederlandse schrijver Peter van Houten. Hij heeft slechts een boek geschreven dat midden in een zin eindigt. Waarom? Ze reizen af naar Amsterdam.

Goede boeken zijn geschreven om ongelovige stervelingen op aarde te troosten. Daar moeten wij het mee doen.

30 december 2017

Vandaag was het een heldere dag met veel zon, 25 graden. Zo'n behaaglijke warmte.
Het oudejaarsgevoel wil niet komen. We blijven maar gewoon doen wat we altijd doen: wandelen, fotograferen met mijn mobieltje, schrijven, lezen, haken, zonnen en wat rommelen. De eerste zes weken had ik me zo goed ingesmeerd dat ik nog even bleek zag als toen ik arriveerde. Mijn streven is voor een keer in mijn leven bruine benen te krijgen. Ik kan net zo goed wensen dat ik 10 centimeter langer wordt.
Ach, wat maakt het uit.

De nationale bloem

Er is pas weer een nieuwe filmversie van Agatha Christie's Murder in the Orient Expres uitgekomen. Ik heb het boek gedownload.

Op de eerste pagina lees ik:
-Colonel Arbuthnot sat down and ordered his breakfast. He looked quickly towards M. Poirot - at his enormous, curled moustache and strange, egg-shaped head -then looked away. ' Just a silly-looking foreigner', he thought to himself.-

Het weer

Het was een koude kerst. Blanche en wandelden naar Cabanas, het kustplaatsje. Daar was slechts een terras open. Op de eerste hoek zit restaurant Quasi, dat ook gesloten was. Op een schoolbord voor de deur stond geschreven: Thursday Happy Hour. Topless bartenders. Zijn dat obers zonder shirt? Een soort Chippendales.
Niet dat ik van plan was aan de bar van Quasi te gaan hangen. In mijn eentje.

Cabanas vroeg

Toen wij de eerste keer de trein namen kwam mister Portugal ons kaartje knippen. Een korte man, uiteraard, maar enorm gespierd. De mouwen van zijn overhemd konden nauwelijks zijn biceps in bedwang houden. En hij was van top tot teen getatoeërd.


Het is vandaag 27 december weer bewolkt. Gisteren moest ik zelfs mijn handschoenen aan doen.
Vriendin A. komt in januari op bezoek en ik heb haar zon beloofd. Volgens het weerbericht zal tijdens haar verblijf de zon schijnen. Hoe weten ze dat zo ver vooruit? Knap.

We zijn wel blij dat we Oud en Nieuw missen in Nederland. De jongelui op IJburg beginnen half december al met het gooien van rotjes naar mensen met kleine hondjes.
Wij hebben hier een knal gehoord, genoeg om Blanche een week totaal opgefokt te maken. 

Kerstmis in Conceiçāo

Ik geloof dat alleen Nederland twee kerstdagen kent. In Portugal gaat vandaag, 2e kerstdag, iedereen weer aan het werk. Ook de schilders. Ze zijn nu bezig aan het appartementencomplex links van ons. Het is vooral hun hoogwerker die op je zenuwen gaat werken. Dat ding piept van 7 uur 'sochtends tot 17.00  uur. Daarnaast slaat de motor telkens aan. En ze werken 6 dagen in de week.
De rest van het dorp scharrelt aan de kust en wroet in de modder. Alles wat eetbaar is, gooien ze in een krat. Als die vol is, binden ze hem op hun bagagedrager en fietsen naar de visboer. Of naar de markt. Verder zijn er echte vissers met bootjes die vanuit de lagune de open zee in gaan. Op de terugkomst worden ze vergezeld van schreeuwende meeuwen die het gemunt hebben op de vangst. De mensen zijn niet rijk. Maar wat heb je nodig in een land waar de olijven, dadels en sinaasappelen voor het oprapen liggen? En de zon altijd schijnt.

Blanche en ik lopen regelmatig over de boulevard. Dat klinkt chiquer dan het is. Alles is hier vrij armoedig. Muren die een verfje kunnen gebruiken, losse stoeptegels, elektrische bedrading die los hangt. De vlag aan de school is een versleten vod.

De oude Portugese dametjes maken allemaal hetzelfde kirrende geluid als ze Blanche zien. Elke ochtend hangt er een vrouwtje uit het raam. 'Bom dia', zeg ik altijd. Er verschijnt dan een grote glimlach op haar gezicht. Ik heb het wel over oude vrouwtjes maar hun leeftijd is moeilijk in te schatten. Met hun bruine, verweerde koppen. Misschien zijn ze wel jonger dan ik. Mijn kop begint ook al bruin en verweerd te worden. Eigenlijk zou ik best voor een Portugese door kunnen gaan. Kort, gedrongen als het nationale product, de aardappel.
Alle hondjes hebben korte pootjes en het zijn geen teckels. Meestal kunnen gezelschapsdieren een schop krijgen in zuidelijke landen. Hier worden ze vertroeteld als kleine kinderen.

Het was koud en bewolkt de afgelopen dagen. Vandaag schijnt de zon weer zoals het hoort. Insmeren met factor 50 op 26 december 2017.

Mannen

Ik heb een paar keer in mijn leven mannen vergezeld naar de dokter. Wat mij opviel was dat zij niet direct op het probleem inzoomen. Zij slaan allerlei zijwegen in, vertellen een voorval van 30 jaar geleden en praten over onsamenhangende zaken. Ik ben een soort tolk. Ik zie het onbegrip in de ogen van de arts die wel geleerd heeft zijn of haar geduld te bewaren. Ik heb ondertussen ook geleerd meneer uit te laten praten maar zodra er een stilte valt, spring ik er in. Ik vat het probleem vakkundig samen. De ziektegeschiedenis, de symptomen van de afgelopen maanden en de huidige situatie.

De laatste keer waren we bij de longarts in het OLVG. Een ontzettende aardige man. Heel jong. Hij werkte zich uit de naad want het was de vakantieperiode in augustus. Hij was iets verlaat voor onze afspraak, een spoedje  bij de Spoedhulp. Hans, die heel ziek was en niet te genieten, zei: 'Nou laten ze ons nog wachten ook. Ik heb wel wat beters te doen.' O ja, wat dan? Ook mijn geduld wordt op de proef gesteld. Ik geef eerlijk toe dat ik soms uit mijn slof schiet. Godverdegodver.

Hoe vaak die aardige dokter ons de foto heeft laten zien van Hans' longen, inclusief de tumor, volgens Hans is het gewoon een vlekkie. Het advies van de dokter: aansterken, 10 kilo aankomen, 200 meter kwiek kunnen lopen. Dan kan de tumor bestraald worden. Overlevingskans: 1 op 3.

Ondertussen zijn we zoveel maanden verder. Hans begint er weer gezond uit te zien. Alleen gaat het met zijn mobiliteit niet zo best.
Hij heeft ook medestanders gevonden voor zijn theorie: ik heb geen kanker. Die longarts is waardeloos. Zijn nieuwe kamergenoot en zijn zwager hebben zich achter hem geschaard en vinden het schandelijk zoals Hans behandeld is door het OLVG.

Ik zou het graag willen geloven en het enige, lijkt mij, dat erop zit is een second opinion. Ik heb door schade en schande geleerd niet in discussie te gaan. Het beste is afleiden: 'Hé, kijk die vogel. Is dat nou een buizerd?' Werkt gegarandeerd.

Merry Christmas

Ondertussen in het tehuis

Dit hondje is stapelgek op Blanche

Ik heb dagelijks telefonisch contact met Hans. Hij gaat wel vooruit maar niet zo snel als de dokters gehoopt hadden. Dus worden er nog drie maanden aan vast geplakt. Zijn gewicht gaat omhoog en dat niet alleen. Wink, wink. Een gezond teken. 
Begin december kwam Sinterklaas langs. Elke afdeling kreeg pepernoten. 'Smeten ze het in de een of andere hoek?', vroeg ik. Moeten die oudjes op hun stramme knieën. Nee, gewoon een handjevol.
Gisteren kwamen er kleuters langs die aan elke bewoner een kerstkaart gaven. Lief, hè.
Hans is geliefd bij het personeel want hij kan charmant zijn als hij wil. En, voor zover het mogelijk is, heeft hij het best wel naar zijn zin. Mijn schoonzus en ik noemen hem Lodewijk de Veertiende. Hij zit daar op zijn troon en wordt op zijn wenken bediend. Een tosti, een saucijzenbroodje, nog een vers kopje koffie. Gisteren zei hij: 'Ik ben gedoucht.' 'Hebben ze de tuinslang op je gezet?' Ja, zoiets.
Hans, die nooit een hond wilde hebben, mist Blanche. Over een maandje vallen ze elkaar weer in de armen. Wordt vervolgd

Troost

Omdat de afgelopen 2 jaar verschrikkelijk waren en Bob ook nog eens werd doodgereden begin dit jaar, had ik nergens meer zin in. Ik kon het niet opbrengen om naar sociale bijeenkomsten te gaan. Het gevolg is dat men ook niet meer naar mij komt of me mailt of belt. Behalve dan mijn lieve buufjes.

Uit frustratie maar ook met de hoop dat Hans het licht zou zien, heb ik deze vakantie geboekt. Niet wetende dat Hans in een tehuis zou belanden.
Zijn familie is zijn huis aan het leegmaken. Gek genoeg heb ik met hen wel regelmatig contact. In januari komt vriendin A. op bezoek. Zij krijgt haar eigen kamer met badkamer. Eindelijk iemand om mee te praten en op een terrasje te zitten.

Vandaag was ik ontroerd door een presentje wat mijn achternichtje Maya voor mij heeft gemaakt. Een boekenlegger. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen. Dat iemand aan je denkt, precies wat ik nodig had.

De notulen van afgelopen week

Het was weer een prachtige dag. Alleen ben ik erachter gekomen dat je gekookt water ook niet kunt drinken. Zo ziek als een hond. Bovendien stond ik vrijdagochtend op met zo'n pijn in mijn rechter schouderblad dat ik niet kon opstaan. Ik rolde naar links op mijn bed, naar rechts maar overeind komen was gruwelijk. Ik ben naar de spotheek gestrompeld en vroeg naar Analgésiros. Pijnstillers, volgens mijn boekje. Ik hoopte op iets sterks met morfine want de zuiderlingen zijn niet zo kinderachtig met medicijnen. Ik kreeg gewoon paracetemol. Ik loop nu als de Gebochelde van de Notre Dame. Met buikloop. Heel charmant.

Ik stond bij de kassa van de mini super-mercado te wachten tot de cassière mijn aankopen gescand had. De streepjescode van de haarverf, 3 euro, was beschadigd dus stond ze van haar plaats op om in de winkel een gave te zoeken. Achter mij groeide de rij. De klanten maakten grapjes. Een Portugees wees naar mij en zei welgemutst: 'Het is allemaal haar schuld.'
Gelukkig, daar was het kassameisje weer. Het volgende product stagneerde ook. Ik zei tegen de rij achter mij, verontschuldigend: 'Computer says no.' Jaren had ik gewacht op een gepast moment om deze uitdrukking te gebruiken. Ik geloof niet dat iemand hem vatte, zelfs de Britten niet. Ikzelf vond het wel een goeie.

Gisteravond werd, geloof ik, de Onbevlekte Ontvangenis gevierd. Met, wat Thomas van Luyn noemt, kutmuziek. Dreun, dreun, dreun. Overdag zag ik een man en een vrouw rozetjes aan verkeerspalen bevestigen. Kerstversiering? Er hangen hier en daar wat kerstmannetjes aan de balkons om ons eraan te herinneren dat het december is. Ik houd van betrouwbaar weer. Elke dag zon, af en toe een wolkje. Alsof je in een warme omhelzing ligt van Moeder Aarde. 

Uitstapje naar Monte Gordo

Ik liet Blanche vanochtend vroeg uit en was blij dat ik mijn winterjas had aangetrokken. Blanche heeft hier een paar Portugese vriendjes en vriendinnetjes wonen. Kleine gezelschapshondjes die nu al kersttruien dragen. Een klein pinchertje met een sweatshirt met capuchon. Zo komisch.

Daar doe je het allemaal voor

 Twee en een half uur later stonden we op het stationnetje op de trein naar Monte Gordo te wachten. Het was bloedheet geworden. Toevallig was het Britse echtpaar, mijn onderburen, ook op de vlucht voor de schilders. Zij hadden hondje Boris bij zich dat even oud is als Blanche. De Britten konden ook geen systeem ontdekken in het schilderwerk. Dan staat er weer een mannetje op het terras die een gat dicht ergens in een hoek. Na een half uur is hij weer verdwenen.

 De hoogwerker zet de schilders af op de vierde, derde, tweede en eerste verdieping. Later worden ze weer opgehaald en ergens anders gedropt. Net als je je comfortabel op de terrasstoel hebt geinstalleerd, ingesmeerd, koffie bij de hand, spannend boekje in de aanslag, komt die hoogwerker weer aanpiepen. Er is ook geen schema: morgen doen we uw terras. Er is geen peil op te trekken. Ik smeer me in met factor 50. De schilders kennen dat niet. Donkerbruin gebrand zijn de mannen.

1 december 2017

Mijn Engelse buren zijn hele prettige mensen. Zij blijven tot eind januari. Daarna gaan ze twee maanden naar Spanje. Ik zei dat ik geen haardroger had. Meestal hebben de appartementjes zulke apparaten. 'Ik heb er drie', zei de vrouw.
Daarnet kwam haar man er eentje brengen.

Het treintje is ook zo gezellig. Oud maar met comfortabele stoelen. Het kost bijna niets. En 65 plussers betalen de helft van de prijs. Er kwam een Nederlands stel de coupé in. 'We are 65', zei de Hollandse krentenkakker. Ik had de volle mep betaald omdat ze mij natuurlijk veel jonger inschatten.  Was het maar waar. 

Patton Oswalt, tweede kans

Patton Oswalt is een Amerikaanse acteur en stand-up comedian. Hij ziet er uit als een Trekkie, een StarTrekfan, en dat is hij ook. Hij is niet moeders mooiste en tot zijn verbazing vond hij een prachtige vrouw, die met hem wilde trouwen en hem vader maakte van de kleine Alicia. Zij was schrijfster en crimonologe. Patton gaf zijn vrijgezellenbestaan op, de halve dag slapen en 'savonds optreden in kleine clubs en overleven op junkfood.

Hij nam zijn verantwoordelijkheid, stond vroeg op, maakte ontbijt en bracht zijn dochter naar school. Zijn One-Manshows werden ook steeds beter.
Zijn vrouw werkte hard, Ze had te maken met deadlines en slapeloosheid. Op een ochtend trof Patton zijn vrouw Michelle dood aan in bed. Ze had waarschijnlijk het gebruik van slaapmiddelen onderschat, niet goed opgelet hoeveel ze er genomen had. 42 jaar.

Ik zag Patton een paar maanden later in praatprogrogramma's verschijnen. Als je kinderen, of een hond hebt, is zelfmoord geen optie. Je moet doorgaan. Ik leefde mee met de man.

Een jaar later raakte hij online in gesprek met een kennis van vrienden. Zij was naar hun Thanksgiving diner geweest en sms-te Patton: Joh, je hebt een leuk feest gemist.
Ze hadden elkaar nog nooit ontmoet.

Drie maanden lang hadden ze intensief contact online. Over boeken, films, politiek. En onlangs zijn ze getrouwd. Zo ontroerend. En ik gun het die mensen zo.

Stel je voor: van diepe rouw naar nieuw geluk. Het bestaat.

Smurfendorp

Als gemiddelde Nederlander pas je niet in de oude Portugese huisjes. Die zijn gebouwd voor de Algarvenees. Gedrongen mannen en vrouwen die hun hoofd niet stoten aan die lage deuropeningen. Smurfenhuisjes. Zo schattig.

Ik moest denken aan een interview met een oude verzetstrijdster. Ik sprak haar in haar woninkje in de Watergraafsmeer. Een poppenhuisje. Ik denk dat die woningen in de jaren 50 zijn gebouwd. De tijd van de grote gezinnen. Je mocht blij zijn met elke vierkante centimeter.
Zelfs in Nederland speelde het leven zich grotendeels buiten af.

Er stapten twee hobo's uit de trein die, net toen ik Blanche uitliet, in de lage boompjes klommen, vlakbij het station. Ze plukten de vruchten, granaatappels. De olijven, dadels en sinaasappelen liggen hier voor het oprapen. Daar kun je op overleven als dakloze.

Vandaag was het voor het eerst bewolkt sinds mijn komst

Kip-zonder-kopgedrag

Hondenuitlaatveldje

Paniek. Ik liep vorige week het terras op en schoof de schuifdeur dicht. Had ik mezelf buiten gesloten. Er was voor gewaarschuwd. Blanche zat binnen. Allebei in paniek. Het was 6.30. Ik probeerde alle inbrekerstrucen. Niets werkte. En ik moest ook nog nodig een grote boodschap doen. Hoe lang zou dit gaan duren? Uiteindelijk ben ik maar om hulp gaan roepen.  'Hello, can anybody help me!'  Dat klinkt heel vreemd in de vroege morgen. De meeste woningen staan leeg. Het vakantie seizoen is voorbij.

Na een kwartier werden de Engelse benedenburen wakker. Zij belden de beheerder die in Engeland zat. Die raadde aan om blijven te proberen de schuifdeur open te krijgen. Daar was ik al een half uur mee bezig geweest. OK, ik probeer het nog een keer. En toen lukte het! Mijn God, wat een opluchting. Blanche sprong in mijn armen. Wat een manier om de dag te beginnen.

Een ficus benjamina

Het zijn trouwens hele aardige mensen, die Britten. Jonger dan ik, vlot. Niet van die uni-sexkleding types die Nordic walken. Ze hebben ook een hondje, Boris. Een kruising tussen een mopshond en een chihuahua. Dat schept een band.

Een Portugese heg

Nils Dardel

In het boek Postcard Killers, geschreven door thrillerauteurs James Patterson en Liza Marklund, reist een jong stel van hoofdstad naar hoofdstad van Europa. Rome, Parijs, Amsterdam enz, in elke stad vermoorden ze op gruwelijke wijze een willekeurig ander jong stel. Ze poseren de lijken als figuren uit een beroemd schilderij. Of, zoals in Amsterdam, snijden ze een oor af van een slachtoffer. Niet echt origineel.
Ze zijn nu in Stockholm aangeland en de politie van Stockholm vindt een plaats delict dat enigszins lijkt op het schilderij van Nils Dardel, The Dying Dandy uit 1918

Dat is weer het mooie van internet. Je blijft op je luie stoel zitten, googlet en daar verschijnt het duurste meesterwerk van Zweden. Een stervende jongeman met een spiegel in zijn hand, verzorgd door drie vrouwen. Terwijl een jonge man afgewend de enige is die verdriet lijkt te hebben.
Ik vind het een heel aparte stijl en onderwerp. Wat een kleur in 1918.
Zelfs van detectives leer je nog wat.

Dit bericht kreeg ik ook door.

Siĕsta

Vandaag praktisch niets gedaan. Gisteren de vloer geveegd en gedweild. Lakens gewassen. Een avontuurlijke strandwandeling ondernomen, eten gekookt enzovoorts. Hondje 10 x uitgelaten.

Vandaag, zondag. Nu maar hopen dat het supermarktje open is. Jazeker, mag van God. Verder op de ligstoel liggen sudderen. Blanche gaat gewoon in de hete zon liggen om 12 uur. Ik heb haar in een nat handdoekje gewikkeld.
Ik vond een spannend boekje van Harlan Coben. Madame Bovary gedownload en een boek van Henry James. Terug naar de pre internettijd.

Al die misselijkmakende berichten over mensen die je hoog had zitten. Een tsunami van verknipte figuren. Zelfs die oude Bush in een rolstoel knijpt in de billen van jonge vrouwen.

Als je Jane Eyre leest, leer je hoe je via taal kunt flirten. Welke vrouw zit er nu te wachten op een dickpic, een exhibitionistische masturbant of een billenknijper? Geen een, heren. Die vermaledijde moderne tijd. Tijd voor een reset.

Droguieria

Weet je wat, dacht ik vandaag, ik ga naar de drogisteria. Ik had een bordje zien hangen met Drogistria of zoiets, niet eens echt Portugees, met een pijl en 100 m. Misschien eindelijk eens een soort Kruidvat. Blanche en ik wagen ons met babysteps steeds verder van ons vertrouwde appartement. Dit was een kwestie van naar Cabanas lopen en links een straatje inslaan. We liepen langs de popperige huisjes van de bewoners. Het is net een Smurfendorp. Iedereen heeft mijn lengte of is kleiner, gedrongen met korte beentjes. De hondjes ook. Gemiddeld lichaam met korte pootjes, die hondjes.

Enfin we arriveerden bij een winkeltje met een donker interieur. Overal hingen keukenattributen, potten, pannen, wasmiddel. Alles behalve een vergrootspiegel. In de meeste vakantiewoningen vind je er een in de badkamer maar deze keer niet. Aceton hadden ze wel en een nagelknippertje. Blocnootjes, ze bestaan niet meer. Ik heb geen enkel papier in huis behalve wc-papier.

Na het bezoek aan de drogist liepen we naar de boulevard. Het prettige van een hond hebben is de aanspraak. Je kunt ongegeneerd hardop praten. ' Wat denk je, Blanche, zullen we de overtocht wagen?' We waren namelijk bij het pontje aangekomen dat op het punt stond te vertrekken. De oversteek, heen en weer, kost 2 euro. ' Valt er nog wat te beleven aan het strand', vroeg ik aan de eigenaar, ' is er een café of een eettentje?' 'Nothing', zei hij, ' just reality.'

Daar proberen we nu juist aan te ontsnappen. Ik zit al ruim een week tegen Blanche en mezelf te praten. Het strand was zo leeg en stil. Te veel alleen-tijd. Ik was meer in de stemming voor shoppen. Dat doe ik de volgende keer, dan laat ik Blanche thuis. Kan ik ook gelijk ouderwets ansichtkaarten kopen.

Een paar jaar geleden herontdekte ik Frasier. De dvd-box is een ware goudmijn. Op muziekgebied ben ik terug bij mijn oude vriend Southside Johnny met zijn fantastische band The Asbury Dukes. Ik zag een opname van begin jaren 80 waarop The Boss een nummertje meezong. En weet je wat, Southside is een veel betere zanger dan Bruce. Hoe oud zou Johnny zijn? 70?

Ik zag vanochtend Hans van Maanen in de krant. 85 jaar jong. Wat ziet die man er goed uit. Alsof hij het eeuwige leven heeft.

Randy

De broer van Kevin Spacey, Randy, is de enige normale in de familie.

Praia

We komen elke dag dichter bij ons doel: het strand. Je ziet in de verte de zee en denkt: als ik rechtuit blijf lopen kom ik ongetwijfeld bij het strand terecht. Helaas, sommige gedeeltes van de Algarve grenzen niet direct aan de zee. Er zit een modderige lagune tussen de wal en het strand die je met een pontje kan overbruggen. Het pontje hebben we gevonden maar het was onduidelijk waar we terecht zouden komen. Moeten we flessen water en proviand meenemen? Is er enige bescherming tegen de zon. Vandaag durfde ik het risico nog niet te nemen en namen we plaats op een terrasje met uitzicht op een houten boulevard en vissersbootjes in het armoedige slootje.
Ik raakte aan de praat met een Nederlands echtpaar dat in Monte Gordo verbleef. Het stel bleef maar U tegen me zeggen terwijl ze alletwee dik en uitgezakt waren.
Toen ik thuis kwam zag ik mijn gezicht in de spiegel. In het meedogenloze Portugese zonlicht leek mijn huid wel gekreukeld perkament. Net zo gerimpeld als het verwarde Portugese vrouwtje dat op de boulevard liep te schreeuwen tegen niemand in het bijzonder. Wel keurig gekapt en een net bloesje aan met eronder een wijde rok. Haar benen waren gestoken in dikke sokken en kaplaarzen met veters. Kledij waarvan je denkt: zwerver of nieuwe trend?

Zo zie ik er dus ook uit. Maar dan wit. Ik ben tijdelijk mijn motivatie om te leven kwijt.

Katholiek

Wat zo fijn is aan een land waar, volgens Wikipedia, 95 % van de bevolking katholiek is, je merkt er niets van. Men draagt geen speciale kleding opgedrongen door het geloof. Men zegt niet de hele tijd dingen als: volgens ons geloof moeten we ons elke dag wassen. Of: wij houden elk jaar vastenmaand. Welnee, dat gebeurt stilzwijgend. Bij de apotheek hangt zelfs een poster die jongeren aanraadt toch vooral condooms te gebruiken. De kerkjes zijn rustgevend waar mannen en vrouwen in een ruimte mogen zitten.

Politie-agente in Portugal

Ik heb een Facebookpauze genomen om mezelf te dwingen geen mening te hebben. Vanochtend kijk ik even naar de voorpagina van De Volkskrant. Er staat een foto van een moslima in Nederland met de tekst: Sarah Izat wil agent zijn met hoofddoek. Over my dead body. Wat is dat toch met de islam? Altijd een uitzonderingspositie eisen. Geef je ze de vinger dan nemen ze de hele hand godsdienst. Als die islamisering doorzet in Nederland, onder het mom van: kijk ons eens tolerant zijn, dan blijf ik in Portugal. De sinaasappels en dadels liggen op straat. Ik pas me wel aan aan de Portugees en desnoods word ik katholiek.

Een Nederlandse politie-agente met hoofddoek. Ga toch lekker in Saoudie-Arabië wonen. Daar krijg je stokslagen als je geen hoofddoek draagt. Sorry, toch een mening

Het Lot

Ga je alleen op vakantie?, vroegen sommige mensen mij verbaasd. Niet helemaal alleen, met mijn kleine vriendinnetje, mijn schaduw, mijn siamese tweelingzus. Ik kan tegen haar aan kletsen zonder dat ze met advies geeft of afkeurt wat ik doe.
Ik twijfelde of ik zou vertrekken. Nu ik hier eenmaal ben, wil ik hier eigenlijk nooit meer weg. Blanche en ik hebben de hele ochtend, goed ingesmeerd, op het terras liggen lezen. En om de paar uur een plasrondje gelopen.

We hebben al een aantal zwerfkatten ontdekt, die uitstekend verzorgd worden. Overal staan bakjes voer, die Blanche gulzig naar binnen wil werken. En iemand heeft zelfs een houten huisje gefabriceerd waar de katten kunnen schuilen. Verder liggen ze in het zonnetje.
We liepen langs een kattenvereniging die als doel heeft poezen en katers te steriliseren of castreren. De hondjes hier hebben allemaal een tehuis.


Behalve de drie loslopende honden gisteren. Wij kwamen te dicht bij hun territorium ( de snackbar). Noodgedwongen omdat de stoep weereens ophield. Daar zit geen logica achter. Veel mensen fietsen ook. Voor hen is speciaal een fietspad gemaakt dat abrupt ophoudt. Je loopt of fietst dan zeer kwetsbaar langs de autoweg. Dus namen we de parallelweg, het domein van dat fastfood gespuis. Hondenkenners adviseren je hondje niet op te tillen in zulke situaties. Ik heb Blanche bijna 4 jaar en heb tot nu toe alle raad van deskundigen in de wind geslagen.  Ik ga niet het risico nemen dat ze Blanche aan stukken scheuren. We werden omsingeld door het trio en ik maakte het Ssssh-geluid van Cesar Millan. Ik probeer ook maar wat.  Het had uiteraard het tegenovergestelde effect. Nu werden ze echt pissig. Dus liep ik weg, Blanche beschermend in mijn armen. Niet in hun ogen kijken, dacht ik, negeren. Vanuit de patattent riep een Portugees naar de honden. Ze dropen af. Dat straatje omzeilen we voortaan. We hebben onze portie ellende van dit jaar ruimschoots gehad. Niet dat het lot daar rekening mee houdt. ' Jij hebt dit jaar al een sterfgeval gehad. Jij wordt voorlopig overgeslagen.' Welnee, was het maar waar.

Açougueiro

In de kleine super mercado hiero zit ook een slager. Net toen ik een stukje vlees wilde kopen voor Blanche was de man afwezig. In Portugal wordt veel varkensvlees gegeten maar daar houd ik niet van. Een kippetje, dat kost hier geen drol en er lagen allerlei blote kippen achter de vitrine. Kunnen Blanche en ik een week van eten. Maar waar was de beenhouwer? Er hing een bordje  aan de muur waaruit ik opmaakte dat de afdeling gesloten was tussen twee en vier.
Zou natuurlijk kunnen in zo'n zuidelijk land. 'Ola!', riep ik voor alle zekerheid. Een medewerkster zag me staan, riep iets in het Portugees naar achteren en gebaarde naar mij: Hij komt eraan.

Ik moet dit jaar toch eens basis Portugees leren.

En daar kwam het slagertje aan. Vrolijk zwaaiend. Hij nam plaats achter zijn toonbank. Ik vroeg:
' Siesta?'  Welnee, er moest schoongemaakt worden. Cleaning, weet je wel. Ik wees naar zo'n zielig bloot lichaampje. 'Chicken', zei de slager, 'I'll get some fresh ones.'  Hij sprak gewoon Engels. Hij dook in een koelkast en greep met een hand vijf kippen. ' Small, medium?' Medium. Huppetee, 2,50.
Ik: Adios. Açougueiro: Bye

Conceiçāo

Blanche heeft elke vierkante centimeter van Conceiçāo besnuffeld. Het is een gehucht en er is geen bal te doen. Ik ben verslaafd aan verse schriftjes kopen. Thuis heb ik er honderden maar vergeten mee te nemen. In de supermarkt alhier zijn ze niet te krijgen. Blanche en ik vonden een straatje waar enige activiteit te bespeuren was. We vonden een postkantoortje. Het had slechts twee armoedige loketjes. Verderop zag ik een winkel die er zowaar uitzag als een kantoorboekhandel. Helaas, het was een doe-het-zelf winkel. Er wordt hier wat afgeschilderd. In de omgeving staan voornamelijk vakantiewoningen die regelmatig een verfje krijgen. Op dit moment is ons pand aan de beurt. Je kunt niet zeggen dat de Portugezen lui zijn. Bij zonsopgang lopen ze al te sjouwen met emmers verf en werken zelfs op zaterdag.

Gisteren kwamen er twee jongens langs die een snel internet hebben aangelegd en ook de tv zendt nu honderden kanalen uit. Zoals een real-life soap over de familie Wahlberg. Vroeger een notorisch gezin in een criminele buurt van Boston. Nu een steenrijke familie dankzij de successen van jongste zoon, acteur Mark Wahlberg. De grootste held van de familie is de oudste zoon die topchef is. De moeder is ook een bijdehand vrouwtje. Dat moet ook wel met 9 kinderen die niet echt lieverdjes waren. Dat weten we ook weer.
Ik zag nog een aflevering van Criminal Minds. Daarin worden zulke verknipte figuren opgevoerd. Een insppiratiebron voor gestoorde geesten, denk ik weleens. Alsof de echte wereld al niet erg genoeg is.

Wij gaan vandaag lekker naar het strand, 2 kilometer lopen. Ik zag op de kaart dat daar ook een Spar is. Die verkoopt vast wel schriftjes. Ik vind het noodzakelijk regelmatig met de hand te schrijven. Dat oude ambacht mag niet verloren gaan.

Conceiçāo, Portugal

Afgelopen Oud en Nieuw zei ik tegen mezelf (ik was alleen): ' 2017 moet een beter jaar worden dan 2016.'

Kaarsje branden

Lang verhaal kort: eerst werd Bob doodgereden. Toen hebben we, nadat meneer 2 jaar had tegengestribbeld ' bemoei je er niet mee', H. meer dood dan levend uit zijn huis gehaald. De diagnose is niet best, hij zit voorlopig in een verpleeghuis tussen dementerenden en korsakov-patiënten, hun enige pleziertje is kettingroken.
De man van mijn schoonzus heeft een zware operatie achter de rug en zijn leven hangt aan een zijden draadje. Haar dochter is na maanden van lijden herstellende van kanker. Schoonzus is 24/7 aan het zorgen.

Ik was zo gestresst van alle ellende en geregel van achterstallige administratie van H, overleg met de familie die zijn huis gaat uitruimen. Je wilt niet weten wat een onuitstaanbaar gedoe dat geweest is. Tegen de tijd dat Blanche en ik op Schiphol waren, had ik door de opeenstapeling van frustratie en tegenslag een bewustzijnsvernauwing. Zou mijn IQ op dat moment gemeten zijn dan was ik in de categorie 'achterlijk' geplaatst. Alhoewel die term verboden is. Zwak begaafd, zeg maar.

Onze Mexicaanse gaat uiteraard meteen in de zon liggen

De reis was door eigen toedoen een nachtmerrie. Ik kan er niet eens over praten, zo stom.
Enfin, donderdagavond arriveerden we in ons vakantie appartement. Vrijdagochtend kreeg ik het hartverscheurende nieuws van mijn beste vriendin A. dat haar vader plotseling is overleden. Net in de 70. Ik was er kapot van want ik weet wat het voor haar betekent. En hoe radeloos ze zich voelt.

De verandering van omgeving doet me goed. Ook Blanche heeft het naar haar zin. Ik merk dat ik me schrap zet voor het komende slechte nieuws. Maar ik verdom het eraan onderdoor te gaan, alhoewel ik me zwaar k*t voel. Depressief, verdrietig maar ook heel boos.

 Als God een deur sluit, zet hij een raam open. Of zoiets.