Moestuinbelasting

Het Simplistisch Verbond was altijd zijn tijd vooruit. Staatssecretaris Jetta Kleinsma adviseerde ouderen eigen groenten te kweken om hun pensioen aan te vullen. Moet je maar net de rijkdom van een tuin hebben.

Hup Max Pam

Vorige week gebruikte Max Pam in zijn wekelijkse column de stijlfiguur 'de herhaling'. Wat een geweldige religie de islam is. De jonge generatie begrijpt ironie niet en vat alles letterlijk op. Pam kreeg een interessante reactie van ene Bert Brussen. Een man die zijn hele leven al boos is op alles maar vooral babyboomers haat. Hij schrijft:' Misschien maar geen sarcastische columns meer, Max, want dat genre is, net als ironie, morsdood. De helft van mijn Facebookvrienden denkt dat je het meent.' dat zegt natuurlijk meer over Bert en zijn volgers dan over Max. Max is opgehouden met twitteren want:' Op twitter was het mij al opgevallen dat ironie daar bijna altijd plat op zijn bek gaat. Maak je een keer in 140 tekens een ironische opmerking dan neemt de aan asperger lijdende goegemeente dat als kind zo letterlijk om er vervolgens met oorverdovend geraas overheen te vallen.' (excuses aan de aspergerlijders). Het doet me denken aan een zwakbegaafd meisje dat de opdracht kreeg aardappels te schillen. En de resten daarna in een vuilnisvat te gooien. Ze wierp de schillen inderdaad in de vuilnis met het mesje. Want niemand had haar verteld dat dat het mesje in de afwas moest. Het is niet dat ironie en overdrijving als stijlvormen achterhaald zijn, het heeft meer te maken met hersenverweking. Die Brussen bijvoorbeeld wordt razend op mensen die papieren kranten lezen inplaats van digitale. Ze zeggen hoe ouder, hoe saggerijniger. Die Bert is a grouchy young man. Misschien wordt hij wat opgewekter als hij de 50 gepasseerd is. Want veel verongelijkter kan hij niet worden. Tenslotte, Max Pam is 1 van de beste en intelligentste columnisten waar zo'n Brussen zich van geen kant aan kan meten. Ik vroeg eens op Brussens Facebook of hij misschien een hele, akelige ervaring in zijn jeugd had gehad met een babyboomer. Hij werd razend. Ironie en sarcasme zijn niet aan Brussen besteed, van humor heeft hij nog nooit gehoord. En dat is een doodzonde. Of een ziekte. Vandaar dat hij alleen maar getolereerd wordt bij GeenStijl.

WK 2014

Dat Louis van Gaal een eigenaardige man is, wisten we al. Maar wat hij nu weer voor statement maakte bij een persconferentie, ging wel heel ver. Hij had een speler, die al uitgerangeerd was, naast zich zitten. ' Deze persconferentie is nu eenmaal verplicht, daarom heb ik de grootste loser meegenomen', legde Van Gaal uit,' omdat wij de training van de goede spelers niet willen onderbreken.' Dan terzijde tegen de arme man met een verontschuldigende grijns: ' Heb ik het zo goed gezegd.?' Die kon alleen Ja knikken. Wat moest hij anders. Nou ja, liever zo'n onorthodoxe aanpak dan het doodsaaie gedoe van een Bert van Marwijk. Voor de niet-voetballiefhebbers, vooral diegenen die geinteresseerd zijn in de menselijk psyche, valt er met deze bondscoach ook nog wat te genieten. Het individu moet inschikken (zich publiekelijk af laten zeiken) ter faveure van het team, dat is de gedachte erachter. Vermoed ik.

Reader's Digest

Ik lees het verzamelde werk van Truman Capote. Ik vat het een en ander samen zodat u in een oogwenk op de hoogte bent. Reader's Digest. Truman Capote verkeerde toen hij in New York woonde in de kringen van The Rich and Famous. Begin jaren 70 was hij een traditie gestart die bestond uit een lunch met 5 vrienden en de opdracht een interessante, beroemde gast uit te nodigen. In februari 1974 kwam ene Lady Keith aanzetten met mysterie guest Elizabeth Taylor. -Her legs were too short for the torso, the head too bulky fot the figure in toto; but the face, with the lilac eyes, is a prisoner's dream, a secretary's self-fantasy, unreal, nonobtainable, at the same time shy, overly vulnerable, very human, with the flicker of suspicion flaring behind the lilac eyes- Taylor is net getrouwd met de zanger Eddy Fisher die ze van haar vriendin Debby Reynolds had afgetroggeld. Iedereen vindt Fisher een flapdrol. Hij wordt 'the Busboy' genoemd. Alleen goed genoeg om de tafel af te ruimen. Taylor blijkt tot Capote's verbazing zeer belezen te zijn. Terwijl Fisher nog nooit een boek heeft vast gehouden. Taylor is niet vies van schuttingwoorden in haar taalgebruik maar van 'sleeping around' moet ze niets hebben. Capote vindt haar in haar opvattingen zelfs calvinistisch. Capote noemt Taylor een intellectueel terwijl al haar mannen, tot dan toe, Nicky Hilton, Michael Wilding en mr. Fisher domme krachten waren. De enige van wie ze zielsveel hield was Mike Todd die op jammerlijke wijze omgekomen is bij een vliegtuigongeluk. Ze was ook gek op de acteur Montgomery Clift die homosexueel was maar voor de filmindustrie door moest gaan voor hetero. Capote en Taylor raken bevriend. Jaren later als Elizabeth met Richard Burton een relatie begint en samen met hem in de film Cleopatra speelt, heeft ze een partner aan wie ze literair gewaagd is. Het stel kan de deur niet uit zonder belaagd te worden door hordes fans. Rijden ze in een auto, dan klimt het publiek in extase op het dak. Taylor wordt er depressief van. Burton vindt het geweldig. Om het allemaal te verwerken zuipen ze vooral veel. Taylor: ' Oh, we quarrel. But at least he's worth quarreling with. He's really brilliant. He's read everything and I can talk to him- there's nothing I can't talk to him about. He was a great actor. Could be a great actor. And I was nothing. A moviestar. ' Er wordt een zoveelste fles champagne open getrokken. Taylor zegt tegen Capote:' Well, what do you think? What do you suppose will become of us? I guess, when you find what you've wanted, that's not where the beginning begins, that's where the end starts.'

O jee, drs. P

Ik ging afgelopen maandag uit eten met een vriend die ik ruim 30 jaar niet gezien had. Het is grappig dat iedereen zich weer andere details van het verleden herinnert. In de jaren 70 ontdekten we, dankzij een andere vriend die daar een neus voor had, nieuwe muzikale talenten. Zo kwamen we terecht in cafe Americain waar een zanger op zou treden, een Amerikaan met een grote toekomst. Ene Tom Waits. Hij zat daar achter een piano alsof hij in een saloon zat. De stamgasten waren ietwat verstoord dat hun dagelijkse routine onderbroken werd door jongelui. ' Weet je nog', zei mijn disgenoot,' dat drs. P geergerd het etablissement verliet.' Dat was in mijn geheugen weggezakt maar ik zag het gelijk weer voor me, drs. P, sigaartje in zijn mond, krant onder zijn arm: verdurrie, daar gaat mijn rust.

Peutergymnastiek, de eerste sportieve stap naar God

Kijk maar uit. Voor je het weet zit je peuter in een sekte

Dromen zijn meestal bizar. Die van vannacht was er 1 waarvan je denkt: hoe kom ik er op. Ik was aanwezig bij een tv-programma van de KRO. Niet in het publiek maar ik zat naast naast de gasten in beeld. Er werd een nieuw soort gymnastiek voor peuters geïntroduceerd dat door een vroom stel ontwikkeld was. De vrouw gaf uitleg, de man zat zwijgend naast haar. De oefeningen bestonden uit het bewegen van lijf, hoofd en ledematen tegelijkertijd. Een paar proefpeuters die de dame had meegenomen, gaf een demonstratie. De vrouw vertelde over de gunstige invloed op de ontwikkeling, zowel lichamelijk als geestelijk. Toen het programma was afgelopen en de camera's niet meer liepen, siste de man tegen de vrouw: ' Nu ben je helemaal vergeten God te vermelden.' In de rest van mijn dromen zei ik tegen iedereen die ik tegen kwam: 'Weet je wat die vent zei, dat ze God niet had genoemd. Daar ging het hem op. Met zijn peutergymnastiek.'

Overigens, alles tegelijkertijd bewegen is heel moeilijk. Probeer het maar eens. Heeft zo'n droom enige betekenis? Een teken van God dat peutergymnastiek een goudmijn is?

Kees

Kees is autistisch en zijn hele leven afgeschermd van alles dat hem angst inboezemde.
Eigenlijk is het een verwend kreng.

Documentaire: Hoe moet het straks verder met Kees


Ik zag net de documentaire over Kees, een autistische man van 49 jaar die zijn hele leven al door zijn moeder wordt verzorgd. Ik wilde eerst helemaal niet kijken. Ik was bang dat het te deprimerend zou zijn. Nu Kees zijn ouders op leeftijd geraken en niet het eeuwige leven hebben, heeft Kees slapeloze nachten. Hoe moet het verder met hem als pappie en mammie er niet meer zijn. Euthanasie was 1 van de opties. Alhoewel, zei Kees, hij nog veel dingen had om voor te leven. Zijn speelgoedtreinen, fijne spijkerkleding en zijn tekeningen. Kees is hoogbegaafd en welbespraakt. Hij spreekt in prachtige volzinnen. Dat maakte zijn verhaal dragelijk en soms komisch. Hij en zijn moeder waren praktisch 1. En toch viel hij af en toe uit tegen de lieve vrouw met haar engelengeduld. ' he, mammie, zit me toch niet steeds te corrigeren. Ik ben geen klein kind meer.' of ' Doe alsjeblieft de deur dicht, pappie heeft zo'n harde stem.' Als zijn moeder hooikoorts heeft en af en toe kucht, stopt hij zijn vingers in zijn oren en zegt hij:' Moet dat nou.' Kees vindt zichzelf zelfstandig maar redt het niet alleen in de wereld. Hij is intelligent en raakt toch in de war van de kleinste tegenslagen. Zijn moeder heeft voor hem een ideale wereld geschapen die weg zal vallen als zij komt te sterven. Het egocentrisme dat automatisch verbonden is aan Kees' autistische stoornis is bij tijd en wijlen grappig. Hij heeft geen enkel besef van dankbaarheid tegenover zijn ouders. Hij overleeft dankzij zijn moeder. Die bij zijn geboorte gedacht moet hebben: ' ik heb hem op de wereld gezet en ik zal ervoor zorgen dat hij een mooi leven heeft. Ook al zeggen de deskundigen dat hij niet levensvatbaar is en opgenomen moet worden. Dat nooit.' Kees' vader zit misschien wel in de moeilijkste positie. Kees heeft genoeg aan zijn moeder, zijn vader beschouwt hij eigenlijk als een overbodig figuur. Toch ben ik benieuwd hoe Kees het zou doen in een beschermd wonen situatie. Met lotgenoten, zoals hij het zelf noemt. Kees is nogal dominant en kan weinig hebben. Enige flexibiliteit zit er, vrees ik, niet in. Ook niet bij zijn lotgenoten.

Rape, Murder, it's just a Shot away

The coloured girls

Gisteren keek ik naar de geweldige documentaire 20 Feet from Stardom. Over de anonieme achtergrondzangeressen die onmisbaar zijn voor de mooiste muziek. Dames die een nummer van David Bowie of the Rolling Stones net dat extra's geven. Vrouwen, veelal zwarte dochters van dominees, met stemmen waar je kippenvel van krijgt. Eindelijk worden ze in deze documentaire in het zonnetje gezet. Zo werd Merry Clayton uit haar bed gebeld en gevraagd of ze even een nummer wilde meezingen met een Engels bandje, The Rolling en nog wat. Rape, Murder, it's just a shot away .Vreemde tekst, vond ze, maar ze zong in haar peignoir, krulspelden in het haar The Stones zo naar nr.1 in de hitparade. Eén van hun beste nummers. En zo zijn er talrijke songs die niets zouden zijn zonder de 'coloured girls'. Walk on the Wild Side van Lou Reed. Sweet Home Alabama. Young Americans van David Bowie.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik in het Gouden Decennium ben opgegroeid waarin soul de boventoon voerde in de muziek. Groepen als The Shirelles, The Ronettes, The Ikettes. Niemand kende hun naam maar hun invloed is verreikend. Het was de gouden tijd van Motown. Van Otis Redding, Wilson Pickett. Black Power, Black is beautiful. Iedereen wilde zwart zijn, elke blanke musicus streefde naar een 'zwart' stemgeluid. Joe Cocker, Steve Winwood. Het was het mooiste compliment dat je kon krijgen als blanke. 'Ik dacht dat je een neger was.'
Ook de optredens van Bruce Springsteen zijn geïnspireerd door de Gospel kerk. De voorzanger en de kerkgangers. Praise the Lord. Praise the Love. Niks eerwraak, we zingen onze ellende er uit. Zo doe je dat.

In de documentaire wordt een optreden getoond van Tina Turner and The Ikettes. Geweldige opzwepende dans en zang, sletterig en hoerig. Alsof Ike hun pooier was. Maar wat een kracht en energie. Onbereikbaar niveau voor een Hollands meisje. maar zo inspirerend.

Daarom vind ik het onbegrijpelijk dat een zwart meisje geboren in 1989 zeurt over discriminatie. Dat je blank moet zijn om succes te hebben. Meid, denk ik dan, je gaat met de verkeerde mensen om. Kijk eens naar de beelden van al die zwarte musici die in de jaren 60 als prinsen en prinsessen ontvangen werden in Groot-Brittanië. Terwijl ze thuis in het zuiden van Amerika voor hun leven moesten vrezen. Heb je dan niets geleerd. Ik zou apetrots zijn als ik zwart was. En de banaan opeten die me toegeworpen wordt door een stelletje bavianen.