Ik ging afgelopen maandag uit eten met een vriend die ik ruim 30 jaar niet gezien had. Het is grappig dat iedereen zich weer andere details van het verleden herinnert. In de jaren 70 ontdekten we, dankzij een andere vriend die daar een neus voor had, nieuwe muzikale talenten. Zo kwamen we terecht in cafe Americain waar een zanger op zou treden, een Amerikaan met een grote toekomst. Ene Tom Waits. Hij zat daar achter een piano alsof hij in een saloon zat. De stamgasten waren ietwat verstoord dat hun dagelijkse routine onderbroken werd door jongelui. ' Weet je nog', zei mijn disgenoot,' dat drs. P geergerd het etablissement verliet.' Dat was in mijn geheugen weggezakt maar ik zag het gelijk weer voor me, drs. P, sigaartje in zijn mond, krant onder zijn arm: verdurrie, daar gaat mijn rust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten