Twee vliegen op een muur

 

Ik ben het liefst een vlieg op de muur met een pen in de aanslag

 

'Het is niet gemakkelijk voor introverten in deze maatschappij', zei mijn nieuwe vriendin A. Daar had ik nog geeneens bij stil gestaan. Als ik hoor van festivals die 100.000 jongeren trekken die uit hun dak gaan en als ze geïnterviewd worden op tv roepen: Het was awesome, denk ik, het zal wel aan mij liggen. Iedereen vindt het geweldig, ik ben vast niet in orde.

We kwamen op dit onderwerp toen we over onze buurtgenoten hadden. Die zijn dol op participatie en alles samen doen. Om 17.00 uur voor de deur borrelen terwijl de kinderen op allerlei voertuigjes over de steiger scheren. Dat moet ik leuk vinden en als ik niet wil participeren en liever in stilte een boek lees, ben ik misschien wel, je zou het bijna denken, autistisch.
A. heeft diezelfde afkeer van de druk van buitenaf. Vooral in de zomer, als alle deuren en ramen wijd openstaan, schreeuwt de buurman naar de overbuurvrouw: 'Zo schoonheid, ben je al wakker.' Ik moet erbij vermelden dat het reuze aardige mensen zijn, hulpvaardig enzo. Maar dat familiaire campingsfeertje, daar zijn en A en ik allergisch voor.

A. had zich verdiept in de introverte mens, ze las er een interessant boek over. Ze zei zelfs dat ze misschien wel wat autistische trekjes had. Wacht even, dacht ik. Voordat we elkaar wat aanpraten. Er is niets mis met ons. We hoeven toch niet perse met alles mee te doen. En barbecues voor de buurt organiseren of samen gaan sporten. Alleen maar om normaal te lijken. Doen waar je je goed bij voelt, ook al worden extraverte mensen daar onzeker en onrustig van.

Het is ook iets van deze tijd, zei A, 'iedereen is uitbundig, je moet ook altijd netwerken. Volgende week hebben wij een teambuildingdag.' 'Dat noem ik gedwongen groepstherapie', zei ik, 'het enige dat je er aan overhoudt is een diep gevoel van schaamte.' Ik vertelde dat ik met HK op een terrasje had gezeten. Er liep een meisje voorbij, mobiel aan oor: 'Ja hoor, schat', schreeuwde, 'zie je morgen. Ik hou van je. Kusjes. Doei.' HK zei met zijn luide stem: 'Aanstelster'. Het hele terras schoot in de lach. 'En laatst ontmoette ik een jonge vrouw die zei dat ze 40 vriendinnen had, Veertig! Ik ben al blij met één.'

Het zette me wel aan het denken. Toen ik Blanche aanschafte, zei de hele buurt: 'Wat leuk dat we jou ook eens zien. We wisten niet eens dat Hans met een vrouw samenwoonde.' En nog meer van die opmerkingen die mij bijna  het gevoel gaven dat er iets mis met me was. Alsof ik een kluizenaar was, een Walter de Rochbrune of een meneer Foppe ( in wie ik mij wel enigszins herken). Ik ga graag mijn eigen gang, als stadsmens, anoniem. Had ik me toch bijna laten meeslepen door de druk van mijn omgeving. Ik hoef me helemaal niet aan te passen aan de extraverten, wat een opluchting.

'Grappig' zei A. toen we met de hondjes het Diemerpark doorkruisten, 'de twee einzelgänger hebben elkaar gevonden.' Mooi toch.

Heerlijk zoveel ruimte en stilte

 

Een foto uit De Poezenkrant

ALS en de Ice-bucket challenge

Kermit

Elke dag komen er op Facebook beroemdheden (celebrities) voorbij die een emmer ijswater over zichzelf uitstorten. Voor het goede doel, om aandacht te vragen voor de ziekte ALS. Het koude water verlamt de spieren, zo voel je heel even hoe is om ALS-patiënt te zijn. Elke beroemdheid daagt weer een ander uit.

Bill Gates heeft een eigen constructie geknutseld

George W. Bush laat het doen en blijft er bij zitten

Nederland op z'n mooist

De IJssel van Jan Voerman

Toen ik hoorde van omroep MAX, vreesde ik het ergste. Nostalgische beelden van Beurzen Open, Dijken Dicht en interviews met gulle gevers van Open het Dorp. Herhalingen van Swiebertje enzovoorts. In het begin zapte ik langs de zilvergrijze kuif van Jan Slagter met zijn geheugenspelletjes. Werden de oudjes weer weggezet als één kudde idioten die op hun 65ste spontaan met z'n allen infantiel waren geworden.

Nico de Haan en Hans Dorrestijn

 Maar ik neem het terug. Gisteren keek ik naar Baardmannetjes. Nico de Haan en Hans Dorrestijn gaan in prachtige natuurgebieden op zoek naar vogels. De Haan is de kenner, Dorresteijn de enthousiaste leek. Het gaat niet alleen over de schoonheid van de vederdracht maar ook over de eindeloze variatie in zang. De Haan herkent alle liedjes, ook die van de spotvogel die uitsluitend imiteert. Gisteren liepen ze langs de IJssel in een oogverblindend Nederlands landschap, zo uit een schilderij. Twee futen hadden een nest gebouwd in de buurt van een haventje. 'De poten van futen zitten helemaal achteraan hun lijf', vertelde Haan, 'daardoor kunnen ze slecht op land lopen. De paring vindt plaats op het nest. Als het mannetje klaar is, loopt hij over het vrouwtje heen het water in.' 'Niet netjes', vond Dorrestijn. De combinatie van de kennis van De Haan, ook over de geschiedenis van de locatie, en de droogkomische opmerkingen van Dorrestijn plus zijn literaire overpeinzingen maken dat je drie kwartier ademloos zit te kijken naar twee mannetjes met baarden en een verrekijker.
Gisteren waren ze op zoek naar de roerdomp, die ze niet vonden. Dorrestijn ontdekte wel de Kwak, een vogel die zelden wordt waargenomen in Nederland. De Haan had hem pas één keer in zijn leven gezien. Het programma is aan ode aan de schoonheid van de vele soorten vogels en hun bijzondere gedrag en aan het Nederlandse landschap. En daarvoor hoef je alleen je huis uit te gaan met je verrekijker. Tenminste, de gelukkigen die het voorrecht hebben in Nederland te wonen.

 

Kwak

 

Ik weet wat ik later wil worden

Er gebeuren ook wel spannende dingen in het archief

Ik weet opeens wat ik wil worden. Archief- of postkamermedewerkster. Een beetje rommelen op de achtergrond. Alles netjes op alfabetische volgorde zetten. Je hebt daar echter een opleiding voor nodig. In mijn tijd bestond die niet. Ik kan me herinneren dat ik in de jaren 70 een keer gesolliciteerd heb bij de Amerikaanse bibliotheek. Die bestaat, geloof ik, niet meer. Affijn, één of andere pinnige bibliothecaresse die mij het sollicitatiegesprek afnam, merkte minachtend op: 'Wist je dat de meeste mensen het alfabet niet kennen? Je zou ze de kost moeten geven ...'
Nu ken ik het abc wel maar als iemand vraagt: Welke letter komt er na de K?, moet ik toch even het rijtje afgaan. En het alfabet van achteren naar voren opdreunen kan ik ook niet. Daarom heb ik een cursus aangevraagd bij Werk.nl. Want, als een deur sluit, gaat er een archiefkast open.

 

Praat je weer tegen me

Koeien kunnen er ook wat van

 

In het tijdschrift Onze Taal staan weer wat mooie voorbeelden van uitdrukkingen die onze voorouders gebruikten. Misschien kunnen we ze nieuw leven inblazen, de uitdrukkingen.
Hoe sprak men vroeger over windjes laten:
Als oma een windje liet zei ze altijd: - Bericht uit Darmstadt dat de worst is aangekomen.-
Als mijn vader stond te plassen, liet hij ook weleens een paar winden. Daarbij zei hij vaak:- Als het water zakt, kraakt het ijs.-
Mijn oma Betsie zei altijd:- Zo'n klein winkeltje en nog zo laat open.-
En -De trompetvliegjes zijn erg actief.-

Nog eentje uit mijn eigen omgeving. Als er bij mij een windje ontsnapt zegt mijn vriend HK altijd: - Praat je weer tegen me.-

In Onze Taal staat ook een artikel over De Taal van Kees Momma. Guus Middag schrijft: - Kees spreekt een voor zijn leeftijd veel te ouderwets soort Nederlands- vermoedelijk omdat hij nogal geïsoleerd leeft en de hele dag door vooral met zijn moeder praat.-
'Mammie? Ik wou graag even mijn hart luchten. Die warmte heeft mij ineens weer zo onaangenaam overrompeld.' Het is namelijk 15 graden in november.
'Ga ik ooit koelere dagen krijgen? Komen er echt betere tijden? Ik vind het wel een opgave, het weer van de laatste dagen.'
'Dat verdómde kloteweer! Ik haat dat!~Het is mijn vijand! Het komt ècht niet meer goed. We zullen dit jaar geen winter krijgen! Ik wil niet in een mediterraan klimaat leven! Dat wil ik niet!'
Als zijn moeder het weer kon beïnvloeden, zou ze het doen. Voor Kees.
Hij kan ook ouderwets uit zijn slof schieten als hij zich ergert aan het rijgedrag van een Duitse medeweggebruiker: 'Vieze vuile teringmof! Schweinhund! Arschloch! Waterstofbommen op Moffrika.'

Het is niet duidelijk of zijn gedrag helemaal veroorzaakt wordt door zijn klassieke autisme of door de verwennerij van zijn moeder die het liefst alle obstakels in Kees' leven verwijdert. Als die vrouw mij had opgevoed, was ik net zo geworden. 'Mammie, de zon schijnt terwijl er regen is voorspeld. Doe iets.' Fascinerend blijft het wel.