vrijdag 26 december 2014

Sporten en een krantje maken


Mijn ouders waren sportief. Zij korfbalden. Ja, lach er maar om, dat is ook een sport. Ook een van de redenen waarom ik niet beter wist dat mannen en vrouwen gelijkwaardig waren en zijn. Ze speelden bij een klein clubje waarvan een aantal korfballers bekende acteurs, regisseurs en politici waren. Willem Drees was erelid. Zijn zoon Jan was een vriend van mijn vader. Het clubkrantje werd bij ons thuis gestencild. Ik herinner me de prettige sfeer omringd door creatieve, intelligente mensen.

Een keer per jaar voerde een groepje leden een toneelstuk op onder leiding van een regisseur van De Haagse Comedie. We hebben nog foto's van mijn vader die met een pistool zwaait. Mijn moeder was souffleur. Daarna speelde er een band, op saxofoon Piet Noordijk, die mij nog een knipoogje gaf. En gingen de voetjes van de vloer. Mevrouw en meneer Drees, eregasten, keken dit allemaal glimlachend en goedkeurend aan.

Het krantje maken boeide me, de sport niet. Ik hing als klein kind rond de kleedkamers en vond de sporters stinken. Ik had een soort weerzin tegen sport. Pas na mijn 20ste heb ik de charme en de weldaad van het sporten ontdekt. Vele jaren later kwam mijn droom uit: een maandblad maken. Het was weliswaar 'het buurtkrantje' maar ik heb er schrijven geleerd, de opmaak van de krant en de leukste mensen ontmoet. Er heerste zo'n zelfde sfeer als bij het stencilavondje in de jaren 50. Omringd door creatieve en intelligente mensen.

donderdag 25 december 2014

Schoonheidsprinsesje


Eerste prijs schoonheidswedstrijd categorie junior chihuahua's, Lagos, Portugal;: Blanche. De jury: een pittig doch gul karaktertje dat de boodschap van Liefde over de wereld verspreid.

woensdag 24 december 2014

Mijn 2014 volgens Google

Mijn 2014 volgens Google

Ik dacht dat ik die zelfportretten in de prullebak gegooid had. Alles blijft eeuwig bestaan.

dinsdag 23 december 2014

Taxiritje


De terugreis verliep naar wens. Hartelijk afscheid genomen van Leighton, de honden, katten, geiten, kippen en ganzen. ' Daar zijn we weer', zei de joviale steward. Deze keer was het vliegtuig niet vol en konden Hans en ik naast elkaar zitten. Blanche ging in de tas onder de bank en probeerde zich gelijk uit te graven. Ze is zoveel vrijheid gewend dat ze zwaar beledigd is om opgesloten te worden.

 Hans werd op Schiphol met een elektrisch karretje naar de bagagehal geteden. Blanche en ik lopen liever. En toen gebeurde wat ik al vreesde met grote vrezen, de bestelde taxi kwam niet opdagen, de telefoon werd niet opgenomen. Er zat niets anders op een schiphol taxi te nemen. Daarvoor moest ik via een ondergrondse doorgang bij de standplaats zien te komen. ' Mijn man staat bij Vertrekhal 1, kunt u die ophalen en dan naar IJburg rijden.' Geld speelt geen rol, voegde ik er niet aan toe. De chauffeur moest een kleine ronde maken om bij Hans te komen die klaar stond met alle bagage en Blanche . ' Hoeveel kost het eigenlijk, dit ritje?' vroeg ik want die afzetters kunnnen alles vragen omdat mensen nu eenmaal graag naar huis gaan. 'Zestig euro plus een tientje voor dat rondje dat ik gereden hebt.' Dat is dus duurder dan de vliegreis! Naar een fooi kon hij fluiten, een tientje voor een rondje. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat in Nederland iedereen geld aan je probeert te verdienen. En niet zo'n klein beetje ook. Kopje koffie in Portugal met een broodje kaas 1,60. In Amsterdam:6,50. Het kloteklimaat krijg je er gratis bij.

zondag 21 december 2014

Hij had een snor


Bij de Chinese Winkel van Sinkel zag ik plaksnorren, 12 op 1 stuk karton. Ik had mijn leesbril niet bij me maar het leek me een leuk idee om twee van die kaarten te kopen. Bij het kerstdiner mag iedereen een snor kiezen om daarna een mooie groepsfoto te maken. Het kost toch geen drol. De Chinese middenstander stamelde iets. O ja, zei ik , ik mis 1 snor. Zijn vrouw legde me uit dat de snorren per stuk werden verkocht a 50 cent per snor. ' Doet u dan maar die zwarte druipsnor en de blonde Robert Redfordsnor. Voor de Blanche en Bob kalender.

De eigenaar van het paradijs, Leighton, is weer terug uit de Filipijnen. Zus Debbey en moeder Crook hebben hartelijk afscheid genomen van Blanche. Marvin was verliefd geworden op Debby, hij sliep 'snachts met zijn armen om haar heen. Leighton heeft ook twee katten. Een zwarte die blind is maar toch over het terrein scharrelt. En nog een klein poesje dat, sinds zijn terugkomst, Leighton volgt als zijn schaduw. Marvin en Luther zijn nog even ondeugend. Rocky heeft kennis gemaakt met Blanche en heeft haar geaccepteerd. De twee andere zien haar nog steeds als indringster en blaffen elke ochten ritueel achter ons hek. Terwijl Blanche vanaf haar territorium dapper terug keft tot ze verdwijnen.

Ik vertelde Leighton dat ik naar het ziekenhuis was geweest voor een hersenscan. ' Had je die dokter met de grote bos grijs haar?, vroeg hij. Ja, inderdaad. 'Die noem ik dokter Beethoven.' ' To his face?' nee,nee natuurlijk niet. ' Hij begrijpt mijn grapjes niet en neemt alles letterlijk. Ik had ook eens een hersenscan en zei tegen hem: ze hebben hem gevonden. Wat, wat, schrok dokter Beethoven. My brain. Dat vatte hij niet.'
'Engelse humor', zei ik, 'daar houden Nederlanders wel van. Kun je je nog herinneren dat in het programma Spitting Image, Ronald Reagan voor het slapen gaan zijn schedel afzette en zijn peabrain op het nachtkastje legde?' Hahaha. Er schoot me nog een anecdote te binnen toen ik in Leghton's bibliotheekje de biografie over Tony Blair zag. ' Wist je dat heleboel Serviers Tony Blair adoreren omdat hij ze destijds te hulp schoot met borbardementen.?' Leighton:' Tony loves to bomb, that's why they hate him in the UK.' ' Veel Servische jngens heten van hun voornaam Tonyblair, een woord.' Dat vond Leighton ook wel geestig.

Terwijl hij met het strijkgoed bezig was, raadde hij me een Ruth Randall aan. En ik vond een hele spannende Barbara Vine. De liefhebbers weten dat dat het pseudoniem van Ruth is. Een andere aanrader van Reginald Hill heb ik ook in een adem uitgelezen. In mijn digitale bieb vond ik Bonita Avenue van Peter Buwalda. De man kan schrijven maar een goede redacteur had honderd pagina's geschrapt en de flashbacks en zijpaden wat overzichtelijker geordend. Na 400 bladzijden had ik geen zin in de overige perikelen van Aaron, zijn schoonvader en de zusje Joni en Janis. Kill your darlings, noemen ze dat. Pijnlijk doch noodzakelijk. 

dinsdag 16 december 2014

Blanche wil nog niet naar huis


Op Ijburg was het een drama, Blanche haar riem aandoen. Het tuigje had ze dag en nacht aan want daar waren twee man voor nodig om dat om te gespen. Razend werd ze, zo'n 6 keer per dag. Ik kreeg er een post-natale depressie van. Ik kon helemaal niet van Blanche genieten, kreeg zelfs een hekel aan het mormel. Alsof ze het expres deed om mij te pesten.

 Hier rent ze de hele dag los rond maar als we de stad ingaan, komen het tuigje en de riem tevoorschijn. Inplaats van te grommen en te bijten, gaat ze gewillig op haar rug liggen met de voorpootjes uitgestoken. Dan het riempje eraan klikken en ze springt van enthousiasme: we gaan op pad. Dat betekent het landgoed verlaten, de poort door, hek goed afsluiten anders lopen Marvin en Luther weg. Dan begint het avontuur. Ze kent de weg naar de boulevard uit haar hoofd. Langs de Intermarche, oversteken bij de rotonde, dan die aardige Chinese mevrouw gedag zeggen. Even liggen voor de herdershond die bij het cafe hoort. Het is een vriendelijk beest dat al snel zijn interesse verliest. Langs de alcoholische daklozen die tegen de etalage van de supermarkt leunen.  Als middenstander zou ik niet blij zijn met de haveloze, ongewassen mannen voor mijn winkeltje. Ze zijn donkerbruin, niet alleen van het buitenleven. Ze zijn te vies om aan te pakken, de meesten missen tanden en hun kleding is gerafeld en zit vol gaten. Hun drie honden lopen los en steken volkomen onverwachts de straat over. Gelukkig stoppen alle automobilisten automatisch voor mensen en honden.

 Tegenwoordig mijd ik de wino's want het is telkens hetzelfde ritueel. De honden moeten Blanche besnuffelen. Blanche geeft zich onmiddellijk over. De viervoeters merken gelijk dat ze niet loops is en verdwijnen weer. Blanche blijft voor alle zekerheid liggen zodat, als ik niet oplet, haar als een vod achter me aansleep.  Daarna wandelen we over de kleine, Portugese keitjes naar beneden richting boulevard. Dat is niet ver genoeg voor Blanche. We moeten en zullen naar het strand. Volg mij maar, zegt ze, neus in de wind.

 Op de terugweg gedraagt ze zich anders. Tot de rotonde loopt ze nog vlot mee. Daarna weigert ze een poot te verzetten. Eerst dacht ik dat ze moe was. Ze heeft nog lang geen zin om naar huis te gaan en wil al die lekkere, vieze straatluchtjes besnuffelen. Dat is het.

vrijdag 12 december 2014

Kunst en educatie


Ik zat net te kijken naar BBC's Hard Talk. De barse journalist had de Amerikaanse operazangeres Jessye Norman te gast. ' Hoe komt het dat u, als Afro-Amerikaanse vrouw uit Georgia operazangeres bent geworden. U groeide op in een wereld waar zwarten als 2de rangs burgers werden behandeld, minder rechten hadden dan blanken?' Jessye is een echte dame, een diva.. Ze glimlachte:' Ze kunnen je niet verhinderen te dromen. Thuis werd ik als vrije geest opgevoed. Ik had het geluk om op mijn 5e les te krijgen van een fantastische zanglerares. Toen ik 10 jaar was zag ik een film over een zwarte operazangeres die mij geïnspireerd heeft te worden wat ik nu ben.'. Barse interviewer: ' Diezelfde zangeres werd in die tijd geweerd in Georgia, daar mocht ze niet optreden.' ' Maar wel in de rest van de wereld', zei miss Norman fijntjes.

Ik moest denken aan die film die ik vorige week zag. Een zwarte politicus corrigeert zijn puburende zoon die onbezorgd lol heeft in zjn leven;' Vergeet nooit waar je vandaan komt. Vergeet nooit je geschiedenis.' Het gezicht van de jongen werd grimmig. Hij was even vergeten te haten.

 Het interview met Jessye Norman was inspirerend omdat hier een vrouw zat, die vele obstakels te overwinnen had in haar jeugd, maar koos voor haar dromen en talent. Haar mazzel was natuurlijk een school met goede docenten en inspirerende ouders. 'Kunst en educatie', dat herhaalde ze telkens. 'Kunst en educatie.' Misschien kan, bijvoorbeeld, Hamas de haat laten varen en investeren in kunst en educatie. #Tismaareenideetje

donderdag 11 december 2014

Appartementen kijken met Mallory


Gisteren gingen Hans en ik appartementen kijken met een real estate agent. Ik was begin deze week langs de etalage gelopen en zag een betaalbare woning. Met mijn gekke kop ben ik naar binnen gelopen en trof er een aardige jonge man met de merkwaardige voornaam Mallory. Hij kwam uit Wallonie en sprak heel redelijk Nederlands. Daar kwam ik na een half uur achter nadat we eerst de conversatie in het Engels voerden. Mallory reed ons naar twee appartementen. De eerste klein en donker. Op het oosten. Daarna namen we een koffiepauze.

 ' Luc de Vos is dood', zei ik,' heel Belgie is in rouw.' Nog nooit van gehoord, zei hij. Ik ook niet maar ik las dat hij aanbeden werd door gans het volk. Een echte rock 'n roller, schijnt het. ' Eddy Wally',zei Mallory met pretoogjes. Hahaha, leeft die nog? Geen idee? ' En Triggerfinger, die moet je toch wel kennen', zei ik,'geweldige band.' Triegerfienguer, nee, daar had hij ook niet van gehoord. Stromae dan? He, he, eindelijk raak. Die had bij hem op school gezeten. Ik vertelde dat het Frans op de Nederlandse scholen was afgeschaft. Dankzij de populariteit van Stromae is er weer interesse in deze prachtige taal.' Je had de meisjes bij zijn concert moeten zien, die zongen alle teksten luidkeels mee. Zo leuk, het Frans is weer helemaal terug.' 

'Jacques Brel', deed Hans een duit in het zakje. Natuurlijk, de beste Belgische artiest allertijden. C'est vrai doch Stromae begint aardig in zijn buurt te komen, vind je ook niet, Mallory? Bien sur.
 Het tweede appartement was ruimer, veel lichter, van alle gemakken voorzien. Achteraf begon ik hevig te twijfelen. Wil ik de rest van mijn leven daar wonen. Met Bob en Blanche? Of alleen in de winter en zomers verhuren? Allemaal extra zorgen die je je op je hals haalt. Gedoe, ik wil gewoon een huis met een tuintje en een betaalbare huur. 

 Lief dagboek Ik weet het even niet meer.

woensdag 10 december 2014

Een hond en een tuin


Nu we tijdelijk een tuin hebben, zie ik hoezeer een hond dat nodig heeft. Op IJburg word ik vaak aangesproken door mensen met een hondwens. ' Wij wonen op een flat en zo'n klein formaat hondje lijkt ons ideaal.' Nee, zou ik nu willen roepen, hoe petieterig ook, een hond is een wolfje dat de hele dag snuffelt, jaagt en graaft. Dat lukt niet op het laminaat. En dan beschikken we hier ook nog over een eigen uitlaatlandje naast de deur. Ik hoef Blanche niet aan te lijnen. Ik doe het hekje open en zoef, daar gaat ze. Als ik dan ook nog ga hardlopen, is ze in haar element. Ik hoef maar:' Ik ga je pakken!', te zeggen en ze sprint alle kanten op.

Soms loopt er een verdwaalde kip te scharrelen die verontwaardigd wegkakelt. Blanche heeft zichzelf een positie verworven die, straks op IJburg, ongetwijfeld een probleem op gaat leveren. Bob komt nog altijd op de eerste plaats en prefereert de slaapkamer om met rust gelaten te worden. Hij vindt Blanche een hinderlijk, ongeleid projectiel waar hij slechts af en toe plezier aan beleeft. 

 Heel Steigereiland zorgt voor Bob. En Wim, een Hans look-a-like. Beter kan ik kat het niet hebben. De buurman schreef dat hij Bob geborsteld had, Bob's favoriete schoonheidsbehandeling. We beginnen de dagen af te tellen. 

Uit ervaring weet ik dat als het vliegtuig in de buurt van Brussel komt, de piloot de daling inzet, je gelijk in een dikke, grijze wolkenmassa terecht komt. Nederland heeft geen kleur in de winter en de mode-adviseuse van De Volkskrant raadde haar lezers af zich in die periode kleurrijk, als een clown, te kleden. Dat maken we zelf wel uit. Elke kleur mag, is mijn advies, behalve paars. Dat is voor depressieve oude dames met suicidale gedachten. En zo heeft iedereen een mening.

The Primark experience


Gisteren deed ik The Primark Experience. Het is een van de honderden winkels in het winkelcentrum van Portimao. Het prettige van shoppen in de Algarve, alle malls hebben een open dak. Je kunt er in de zon iets nuttigen. Ik liep linea recta naar Primark waar ik al veel over gehoord had. Het kost allemaal geen drol (kinderarbeid, slecht karma). Het was er net de Dolle Dwaze Dagen van de Bijenkorf waar ik niet dood gevonden wil worden. Dat genante gegraai naar koopjes, dames die over lijken gaan, verschrikkelijk. Ik was voornamelijk op zoek naar iets warms. Omdat het zo goedkoop is, stond ik al snel armenvol kleding. Hebbe, hebbe. Tot ik een winterjas tegenkwam waar ik al jaren naar op zoek ben. Lichtblauw, militair model met steekzakken. Ik realiseerde me dat wat ik tot dan toe gegrepen had, kijk en grijp, 2de keuze was. Ik hing alles terug behalve de blauwe jas en begon overnieuw met een heldere blik.

 Ik vond een teddyvest, driekwart, gevoerd dat ik de rest van de winter ga dragen. En een wollen tas voor Blanche, het is net de buidel van een kangaroo, ideaal om de hond mee te smokkelen waar ze niet welkom is. Ze kroop er thuis gelijk in. Perfect. De loop van de kleding naar de paskamers was een halve kilometer waarna ik te moe was om ook nog 10 paar schoenen te kopen. Op de terugweg viel mijn oog, in een beschaafde winkel, op een vest met gebreide mouwen en achterpand. En, heel chique, een voorpand van heel zacht suede. De Primarkkleding heeft uiteraard een kwaliteit van niks, drie keer wassen en het valt uit elkaar. Het teddyvest was duurder daar haal ik mijn geld wel uit. Nu nog wat elegante broeken, rokken en schoenen en ik kan Blanche straks in IJburg in stijl uitlaten. Ik mag dan wel een hond hebben, verslonzen dat nooit.

Na een uur wachten op de bus kwam ik zwaar beladen thuis. Waar Hans mopperend de houtkachel probeerde aan te maken. Dat gaat het beste met een laagje denne-appels. De zak was leeg. Hans en ik maakten dezelfde fout toen we Debby om een zak Pineapples vroegen. Ananas om de kachel aan te maken, hahaha. Pinecones, bedoelden we natuurlijk.

dinsdag 9 december 2014

Poncho


Het wordt aanstaande weekeinde 10 graden. Het huisje is nu al te koud om in te wonen tenzij de houtkachel flink wordt opgestookt. De elektrische kachels bieden weinig soelaas. Vandaag neem ik de bus naar Portimao. Ik geloof dat de Portugezen de a niet uitspreken, het is gewoon Portimo. Ze zeggen ook No maar schrijven Nao met een dakje op de A. Ik volg een cursus Portugees op internet. Teleac geeft gratis cursussen met geluid als je een pc hebt. Op de IPad kun je de Adobe Flash player niet downloaden. Middeleeuwse toestanden.

Net zo als het aanrecht hier, gebouwd voor dwergen. Zelfs voor mij is hij te laag met als gevolg dat Hans en ik allebei rugpijn hebben. Toen we laatst terugkwamen van het strand zat Hans op een krukje champignons te snijden bij het aanrecht. Het fornuis is net zo primitief laag. Hij had een heerlijke pan spaghetti gemaakt. Dat is prettig thuiskomen.

Vorige week besloot Hans toch naar de dokter te gaan. Hij klaagt al weken over allerlei pijntjes, heeft het dan weer koud dan weer warm. En dat gerochel klinkt niet gezond. Op de afgesproken dag was hij plotsklaps genezen. 'De pijn is bijna verdwenen.' ik had gehoopt dat ze hem in het ziekenhuis binnenste buiten zouden keren en hem daarna dwingen toch echt elke dag minstens een wandelingetje te maken. Want, zo las ik, de hele dag zitten staat gelijk aan het roken van twee pakjes sigaretten. Totale onzin natuurlijk, dan kun je thuis testen. Een dag zitten, de volgende dag de ene sigaret met de ander aansteken. Zoek de verschillen.

 Ze kunnen de namen van De Volkskrant of welke krant dan ook, veranderen in Een beetje nieuws en een heleboel onzin. Tegenwoordig moeten verstandige brievenschrijvers de journalisten corrigeren. Eenvoudigweg door de juiste feiten en statistieken te leveren. Laat ik me niet opwinden. Vandaag ga ik dus zonder Blanche de stad in, een Pablo Escobarponcho kopen van echt lamahaar. Later.

zondag 7 december 2014

Dagje strand


Vandaag met Blanche naar het strand bj Lagos gewandeld. Het is zo'n half uur lopen. Eenmaal aangekomen op het strand, dat kilometers ver strekt, liet ik Blanche los. Ze raakte uitzinnig van de golven. Ze achtervolgde het terugtrekkende water en zodra er weer een golf aankwam wist ze die net voor te zijn. Soms rende ze in een hoog tempo in cirkels terwijl ze razendsnel het water wist te ontwijken.

Het was niet druk, slechts een handjevol wandelaars met grote honden. Blanche snakt naar een vriendje. Die grote honden besnuffelen haar alleen en tonen al snel geen interesse meer. Wat een onderdanig hondje, hoor ik vaak als Blanche weer eens plat op de grond ligt om zich daarna geheel over te geven door op haar rug te gaan liggen. Wie niet groot is moet slim zijn. Ze groef in luttele seconden een diepe kuil alsof ze van Duitse afkomst is. Graven, daar zijn chihuahua's goed in, vooral een kuil voor een ander. Ze is wellicht inzetbaar voor het omploegen van een volkstuintje. De zon scheen maar het was verrekte koud. Het huisje lijkt wel een koelcel en doet me denken aan mijn slaapkamertje in de jaren 50. Toen de ijsbloemen gezellig op de ramen stonden. Terwijl op IJburg de kachel staat te loeien.

Blanche heeft de hele wandeling flink doorgetippeld en toen we thuis kwamen en Hans zag, sprintte ze heen en weer door de tuin. Met haar kleine pootjes. Een ding wil ze niet leren: buiten plassen en poepen. Vanochtend lag er een plasje en wat keutels in de badkamer. Terwijl ze praktisch de hele dag buiten is.
Mijn grootste angst wordt bewaarheid: een Ozzy Osbournehuishouden waar de honden nooit zindelijk worden.

Kunstmatige intelligentie


' Heb je nog iets over Stephen Hawking gelezen in de krant?', vroeg Hans laatst. Hij vindt de digitale versie niets dus hij heeft geen idee wat er in de wereld gebeurt. Af en toe lees ik wat voor:' Bram zijn hele inboedel wordt geveild en Gordon wil zijn schulden betalen.' daar loopt hij dan een uur over je jeremineren, hoe onrechtvaardig dat is en dat ze Bram er in geluisd hebben. Van sommige, vooral eigenzinnige mensen als hijzelf, wil hij geen kwaad horen.

 Een paar dagen later las ik inderdaad opmerkelijke uitspraken van de geniale ALS-patient. Hawking's apparatuur is zo verbeterd dat hij 2x zo snel kan denken en praten.' De robots nemen het over', had hij met zijn mechanische stem gezegd. Twee maal zo snel, dan klinkt hij ondertussen als Donald Duck. ' De mensheid zal uitsterven.'

Wat moet ik me daar bij voorstellen? Stel dat er geen mensen meer op aarde zijn en slechts kunstmatige intelligentie. Die robots hoeven niet te eten. Landbouw en veeteelt zijn overbodig. Zijn er dan alleen nog fabrieken met robotonderdelen? En krijg je een hierarchie? Wat doen die robots de hele dag als ze geen mensen kunnen dienen? Volgens Hawking konden we het beste een aantal planeten koloniseren. Heeft hij nu al zijn knikkers verloren?

Weer een paar dagen verder begreep ik de reden achter Hawking's ansgtaanjagende toekomstvoorspellingen. Meneer zit gewoon te vissen naar een rol in de nieuwe James Bond film. Hij heeft laten weten dat hij dolgraag de schurk wil spelen. De ultieme tegenstander van Bond, een verlamde man in een rolstoel. Briljante actie van de uitgekookte wetenschapper. Ik had al eerder gelezen dat de invalide een terrorist is voor zijn omgeving die altijd zijn zin krijgt. De enige vraag die rest is: houdt de camera van hem?

zaterdag 6 december 2014

Tenslotte


Bij Spoorloos was maanden geleden een man van Surinaamse afkomst die zijn halfbroer zocht. Zijn moeder was gescheiden van zijn vader en was met haar zes kinderen in Nederland gaan wonen. Ze hadden een fantastische jeugd gehad, vertelde de man. Hij was mode-ontwerper geworden en de rest was ook goed terecht gekomen. Hij bezocht zijn vader regelmatig in Suriname, een hele positieve, liefdevolle man. Hij was voor de 2e keer getrouwd, had een zoon gekregen en op een dag was de vrouw met de noorderzon vertrokken. Met haar zoontje van een jaar of twee. Dat hij die jongen niet had zien opgroeien was zijn grote verdriet.

Spoorloos vond hem in Amerika,hij was inmiddeld in de dertig, getrouwd met kinderen. Hij toonde geen interesse in de rest van de familie. Hij was opgegroeid in een achterbuurt, zijn gevoel was afgestompt, vertelde hij verbitterd. Hij had een rotjeugd gehad, zijn moeder was er nooit en eigenlijk had hij zichzelf grootgebracht. Het was een wonder dat hij niet verslaafd was of in de criminaliteit terecht was gekomen wat wel het geval was met zijn jeugdvrienden. Met grote tegenzin werd hij naar Suriname gevlogen waar de hele familie klaar stond om hem in hun armen te sluiten. Je zag de jongen smelten. Ik gunde hem dat zo.

 In De Volkskrant schrijft een jonge Surinaamse vrouw in al haar columns over racisme en discriminatie van de gekleurde mens. Zelf was zij een topmodel en heeft een eigen column. Je zou toch maar zo gedriscrimineerd worden. Surinamers, Marokkanen en Turken zullen best uitgescholden worden in Nederland. Net zo als dikke, lelijke en oude mensen. Je hoeft maar een afwijkend kapsel te hebben en je wordt uitgejouwd. Vooral in Amsterdam. Toen ik in de Jordaan woonde, werden wij ook vol wantrouwen bekeken door de Jordanezen. Het heeft allemaal niets om het lijf.

 In de Sinterklaasdiscussie heeft men het over pro en con. Zo ligt het helemaal niet. De meeste Nederlanders vinden het geen probleem een oud volksfeest te updaten. Maar niet via haat en chantage. Nederlanders uitschelden voor racisten is net zo misplaatst als een Antilliaan een kachelpijp noemen. Dat doe je niet. Als je die nuances niet aanvoelt, begrijp je niets van de tolerante, ja, tolerante cultuur in Nederland. De enigen die echt voor hun leven moeten vrezen zijn de oude mensen afhankelijk van zorg. Laten we ons het daar de komende maanden in verdiepen.

Ik hoop in ieder geval dat volgend jaar die achterlijke discussie verstomd is want, of ik wil of niet, ik maak me toch boos over zoveel domheid en onbegrip over autochtone Nederlanders. Ik denk dat de Nederlander die van oudsher gewend is zich aan te passen, moet leren voor zichzelf op te komen. Want je boft als je hier mag wonen en dat mag ook wel eens gezegd worden.

vrijdag 5 december 2014

Ik ben een Vriend, geen Volger


Waarom zit niet iedereen op Facebook in plaats van verspreid over de verschillende sociale media? Die google+ is zo gebruiksonvriendelijk. Op Facebook staan de foto's gelijk goed en krijg je onmiddellijk een reactie. Bij Google moet je eerst een uur naar het juiste knopje zoeken en dan staat het plaatje nog dwars. Bovendien volgt er op elk postje een oorverdovend zwijgen. Reageren op een ander is ook zo'n gedoe.
Op FB is het allemaal net wat socialer. Als je de juiste Vrienden hebt, uiteraard.

Ik krijg soms Vriendschapsverzoeken, nadat ik een stukje heb geplaatst, waarvan ik denk: O, o, ik word populair bij extreem rechts. Profielfoto's van mannen met varkenskoppen. Niet accepteren. Ik bevriend ook geen mensen die alleen wat te verkopen hebben. Hun nieuwe roman, bijvoorbeeld. Je moet wel iets bij te dragen hebben en andersmans postjes ook lezen. Ik ben een Vriend, geen Volger. Goede titel voor een lied.


donderdag 4 december 2014

Marvin


Gisteren is Marvin gecastreerd. Dat werd tijd want hij had een slechte invloed op Luther. Ik kwam Debby tegen met Luther en de oude Rocky. Alle honden van Leighton komen uit het asiel. Ik vertelde Debby over mijn zusje in Frankrijk en haar inzamelingactie voor de sterilisatie van de katten. De dierenarts hier verricht die handeling bij zwerfkatten gratis. Hans wil graag dat Blanche puppy's krijgt omdat zoveel mensen vertederd zijn door Blanche. Zo'n schattig aaibaar hondje is aantrekkelijk maar de meesten beseffen niet hoeveel werk het is. En dan dumpen ze de hond, als de lol er af is, in het asiel. Nee, daar beginnen we niet aan.

Laatst dacht ik, had ik nu ook maar Blanche's zusje meegenomen want ze kan wel een kameraadje gebruiken. Dan was ik waarschijnlijk overspannen geraakt. Twee loopse teven in huis is gekmakend. Als we hier blijven ga ik wel langs het asiel om een vriendje voor Blanche uit te zoeken. Ze vermaakt zich kostelijk in de tuin. Graaft gaten, maakt jacht op minisprinkhanen en speelt kat-en-muis met mieren. Ze heeft een soortgenootje nodig om mee te ravotten. Sommige mieren steken. Ik hoorde Blanche laatst piepen. Ze kwam in paniek naar me toe. Ik begreep niet wat er aan de hand was. Het gebeurde een tweede keer in mijn aanwezigheid. Er lopen stiekeme mieren door het gras. Hans was ook gebeten. 'Was het een grote?' 'Nee.' Zo'n kleintje?' ' Nee, een middenmaat.'

Ik las dat het sneeuwt in Nederland. Het weerbericht in Lagos is voorlopig elke dag zon.
Zodra de zon achter de bomen verdwijnt is het gelijk 15 graden kouder. Om half 5 begint Hans al een vuurtje te stoken. We hebben een grote voorraad hout en elke avond haal ik, als een echte boerin, een paar flinke stammen. Daar zou Hans een foto van moeten maken en verwerken tot een Van Goghschilderij. Ik heb het tekenen weer opgepakt. Het valt niet mee als je weinig talent hebt. 'Oefening baart toch kunst?', vroeg ik hoopvol aan Hans. ' Het gaat om observeren', bromde hij,' als je dat niet kunt, leer je het nooit.'   Volgens mij kun je met doorzettingsvermogen een eind komen als kunstenaar. Kijk maar naar lady Gaga.

woensdag 3 december 2014

De Hoofdpiet heeft het laatste woord


Een interview met Hoofdpiet Eric van Muiswinkel met zulke verstandige uitspraken. Juist in Nederland kan dat, een blanke man die zich zwart schminkt. Zonder racistisch te zijn. Precies, en die nuance begrijpen sommigen mensen, die de Nederlandse cultuur niet kennen, absoluut niet. Bovendien is het Sinterklaasfeest vooral cadeautjes geven, plaagstootjes uitdelen in dichtvorm en surprises. Niet te vergelijken met Amerika waar apartheid nog bestond ver in de jaren 60 van de vorige eeuw. Kortom, alleen als je kortzichtig denkt, zie je racisme. Het is een speels volksfeest en als je dat anders ziet zijn je gedachten besmet. Dat de kranten daarom zoveel aandacht geven aan haatzaaiers die er ook nog een slaatje uit slaan (je kunt Quincy Gario boeken voor een lezing voor veel geld), zegt vooral wat over de journalistiek van nu.

 De discussie doet me ook denken aan het Femnisme van de jaren 70. Opeens waren mannen onderdrukkers. Een heleboel vrouwen gingen hier in mee omdat het wel prettig is slachtoffer te zijn. Ik zag in mijn jeugd mannen meer als schlemielen die elke dag naar kantoor moesten. Terwijl de vrouwen lekker thuis konden blijven en naar de radio luisteren. Baas in eigen buik, heeft niets met onderdrukking door mannen te maken. Gelukkig heeft de anti-conceptiepil veel vrouwen bevrijd van het lot van alleen maar huisvrouw zijn. Dat er nu van haar verwacht wordt dat ze, en een goede moeder, en een spannende minnares moet zijn en daarnaast carriere moet maken, liefst in het bedrijfsleven, is meer de druk van de maatschappij. Als een meisje Nee zegt, bedoelt ze Nee.

dinsdag 2 december 2014

Een ovenschotel


Een zonovergoten dag in Lagos en een helblauwe hemel. Blanche, die nu het leven heeft waar ze altijd van droomde (ze slaapt tussen ons in), likt ons 'sochtends wakker. Tijd om op te staan en het hek te openen naar het klaverveldje. We hebben geen buren en als ik wil hoef ik niemand te spreken. Zo kan ik uren mijmeren, ongestoord.

 De Canadese dames die hier 5 dagen waren, vroegen hij wij de tijd doorkwamen. Lezen, schrijven, tekenen, fotograferen, met Blanche spelen. Dan koken in een heuse oven. Thuis hebben we een combi-magnetron waar ik totaal niet mee overweg kan. Hier gooi ik een ovenschaal vol met verse vis, citroen, zout en kruiden. Twee zoete aardappels en het is smullen geblazen. Bovendien wordt het koude, vochtige tuinhuis behaaglijk warm. 

 Het schoonhouden van het hutje is eenvoudig. De bezem erdoor, dan de dweil. Klaar is kees. We plukken wat bloemen en het ziet er huiselijk uit.  Dan even met Blanche naar de kinderboerderij. Pannenkoeken bakken voor Hans. Je komt eigenlijk tijd te kort. 

Het aftellen is begonnen. Het idee weer terug te zijn op camping Steigereiland staat me niet aan. Ik voel me daar gelijk apatisch en lusteloos. Een huisje huren hier in de buurt lijkt me de enige optie. En dan is natuurlijk iedereen welkom om te logeren. Dan zien we elkaar nog eens. Kortom, leven in Portugal, alleen maar voordelen.

maandag 1 december 2014

Poesie mauw


Blanche en ik zijn vandaag naar Portimao afgereisd met de bus. Dat is zo'n 22 kilometer hier vandaan en heeft, volgens betrouwbare bronnen, een winkelcentrum waar je alle bekende ketens kunt vinden. Ik moest van deze chauffeur ook voor Blanche betalen. Na een half uurtje rijden door een prachtig landschap met grazende koeien kwamen we in een heuse stad aan. Het eerst wat we zagen was het walhalla van de schoenwinkels, de grootste van West- Europa. Net toen ik een paar blokhakken met pantermotief wilde afrekenen, werd mij vriendelijk verzocht de winkel te verlaten. Honden niet toegestaan. In de rest van de mall, die uit drie verdiepingen bestond, werd mij duidelijk gemaakt dat Blanche wel gedragen mocht worden. Zij mocht evhter de H& M en de Primark niet betreden. We stierven van de dorst dus ik gooide 1 euro 50 in een automaat voor een flesje water. Er gebeurde niets behalve dat mijn geld verdween. Ik besloot maar terug te reizen naar Lagos. Spreek uit: Lagosj. De bus gaat om het uur. Ik praat tegenwoordig Frans tegen de lokale bevolking. Dat komt nog het dichts bij het Portugees. L'autobus ici, quelle heure? Of zoiets. Na een kwartie verscheen de bus gelukkig. De halte was in de volle, felle zon. ' No way', zei de chauffeur toen hij Blanche zag. Het was diezelfde eikel van het strand. ' In a box, you must put her in a box.' Think outside of the box, lul. We doodden het uur tussen oude mannetjes in de lokale kroeg. De volgende chauffeur vond Blanche geen enkel probleem, ik hoefde zelfs niet voor haar te betalen. In Lagos had ik behoefte aan een glas wijn. Ik kreeg ongeveer een halve liter voor 2 euro 50 en zwalkte naar huis. Met Blanche in de tas want die vond het wel genoeg.

Studenten en professoren


De Volkskrant van vandaag: Universiteit ontwijkt Zwarte Pietdebat. Hahaha, daar zijn ze toch veel te oud voor.