Lustpil

Nu even niet!

Begin jaren 60 vroeg mijn moeder aan de huisarts of zij de anticonceptiepil kon krijgen. 'Ach mevrouwtje'. zei de dokter,' die pil zit nog in een experimentele fase.' Een maand later was ze weer zwanger. Jaren 70 pleitten vrouwen voor legale abortus. Baas in eigen buik. Je zou denken dat de vrouwenemancipatie in 2013 wel voltooid zou zijn. Maar in de discussie over de lustpil voor vrouwen, detecteer ik ook dat neerbuigende toontje alsof vrouwen tegen zichzelf beschermd moeten worden. 'Wij zijn toch geen bonobo aapjes, die alles met sex oplossen', las ik in de Elsevier. Trouwens de rol van de man is die van agressor en die zou met de komst van de lustpil gefrustreerd worden. En de vrouw komt niet meer toe aan haar verzorgende taken.
En dat schrijft een vrouw! Nou mevrouwtje, wij zijn baas over ons eigen lichaam, wij weten zelf wel wat goed voor ons is. En nee, we nemen die pil niet om mannen te plezieren maar onszelf. Hoepel toch op met je sletvrees.

Bankovervaller tegen wil en dank

Het is de schuld van de maatschappij

Eind jaren 90 begon ik bij de buurtkrant te werken. Als vrijwilliger. De krant werd uitgegeven door de lokale welzijnsstichting. Het was de tijd van de positieve discriminatie. Dat hield onder meer in dat de stichting veel 'allochtonen' in dienst nam. Bij belangrijke informatie in de krant, werd een Turks als een Marokkaanse vertaling geleverd. Op de voorpagina stond elke maand een column van ene Mohammed. Hij had een goede positie bij de stichting maar sprak de taal slecht. Zijn teksten werden door de eindredacteur naar begrijpelijk Nederlands omgezet. Zijn maandelijkse stukkie ging altijd over het verschrikkelijke racisme en de stuitende discriminatie waar de 'allochtonen' dagelijks tegenop liepen, en het gruwelijke onrecht wat de Marokkanen was aangedaan. Elke maand las ik dezelfde riedel, niets deugde in Nederland. Over de fijne, nieuwe huurwoning, die de man en zijn gezin toegewezen had gekregen en de kinderbijslag hoorde je hem nooit.

Ik solliciteerde na twee jaar vrijwilligerswerk naar een betaalde functie. Mohammed zat in de sollicitatiecommissie. Hij wees mij af. Ik paste niet in het profiel.

Langzamerhand sloeg het klimaat om en verscheen de krant alleen nog in het Nederlands. Ook begon de overheid eisen te stellen aan buitenlanders. Je zou kunnen zeggen dat ze als volwassen mensen beschouwd werden en verantwoordelijkheid moesten nemen voor hun positie in de maatschappij. Ook de subsidies voor de tientallen Turkse en Marokkaanse clubjes werd stopgezet.

De Volkskrant heeft zijn eigen Mohammed in de vorm van columniste Harriet Duurvoort. Een jonge vrouw, zo te zien van Surinaamse afkomst. Het onderwerp is altijd hetzelfde. De blanke Nederlander is een racist en discrimineert. Kop van vandaag: Een buitengesloten generatie. Met als leader: Jeugdwerkeloosheid onder allochtonen is, ook door discriminatie, veel hoger. Duurvoort schrijft hoe ze zich als juriste suf heeft gesolliciteerd bij advocatenkantoren in het hele land. Maar die gaven de voorkeur aan een corpsbal.
'Discriminatie op de arbeidsmarkt moet keihard worden aangepakt', schrijft Duurvoorst. 'Het vreet aan een individu, aan een gemeenschap, aan de samenleving als geheel. De gevolgen kunt u op uw vingers natellen. Een neerwaartse spiraal van armoede frustratie, radicalisering en criminaliteit.'

Dat klopt, het water staat me aan de lippen. Ik ga vandaag maar eens een bank overvallen. 

Er hangt iets in de lucht ...

Een soul Santa Claus

... of er zit iets in ons drinkwater. Hele volksstammen voelen zich tekort gedaan. In Amerika heeft de gekte ook toegeslagen. Namelijk vraagtekens zetten bij oude tradities en volksfeesten. 'Waarom', vragen sommige mierenneukers zich af,  'is de kerstman wit en niet zwart.' Als je zo geobsedeerd bent door kleur, ben je eigenlijk een racist, vind ik.

Je kunt natuurlijk op elke slak zou leggen als je niets beters te doen hebt. De tekst van het Wilhelmus bijvoorbeeld? Die is toch niet meer van deze tijd?
 Ik wil best meegaan in een veranderende wereld als het op een speelse manier gebeurt. Maar niet via chantagemethodes en beschuldigingen van de schuimbekkende anti-dit-of-dat lobby. Als een Surinamer zich gekwetst voelt door Zwarte Piet, zeg ik, dan ga toch lekker in Suriname wonen bij die gezellige moordenaarpresident Bouterse. Pleur op, zou dominee Gremdaat zeggen, als je het ganse Nederlandse volk racistisch vindt.

Maak je liever druk om zaken die er werkelijk toe doen. Zoals kindermishandeling en -verwaarlozing. Dat schijnt ook nog regelmatig plaats te vinden. Achter gesloten deuren in Nederland. Lijkt me zinniger dan al je energie in het bestrijden van sprookjes te stoppen.

One Foot in the Grave

De Keizer van China

Als ik even genoeg heb van de hoeveelheid info, kijk ik naar een aflevering van de Britse sitcom One Foot in the Grave. Over een bejaard echtpaar (61 jaar). De man ergert zich terecht aan het groot aantal aso's waar hij regelmatig tegenaan loopt. Hij maakt de fout om die mensen aan te spreken op hun gedrag. Zo tiert hij tegen jongelui die graffiti spuiten. Hij maakt een opmerking over hun kleding, gescheurde spijkerbroeken. Dat laten ze niet ongestraft. Als hij van huis is, bespuiten ze zijn slaapkamermuren en knippen ze grote gaten in zijn pantalons. Telkens weer krijgt hij op zijn donder maar hij kan het niet laten zijn mond open te doen. Zijn vrouw wordt gek van zijn gemopper. Mopper, mopper, mopper. Zij standaarduitdrukking: 'I don't believe it.'

Het ging slecht met mijn huisgenoot HS. Hij had al een week niet gerookt! I don't believe it. Hij ontwikkelde afgelopen week een akelig gerochel en leek op sterven na dood. Ik heb altijd de illusie dat ik iedereen kan redden dus ik kocht een pot powereiwit, cake en slagroom. Gisteren deed ik boodschappen. Kan ik nog iets voor je meenemen. 'Chocola', zei hij met zijn laatste krachten, 'melkchocola vind ik het lekkers.' Ik kocht brood, worst, paté, kip, macaroni, eieren. En een gigantische reep melkchocolade met nootjes.
HS vanmiddag: 'Voortaan geen chocola met nootjes kopen. ik zit me gek te kauwen. Pindakaas is wel goed. Dat geven ze altijd aan mensen om aan te sterken. Waarom koop je nooit pindakaas.'

Gisteravond lag hij verslapt tegen de radiator aan. Lijkbleek.Vanochtend belde ik de dokter en maakte een afspraak voor HS voor afgelopen middag. 'En wat zei de dokter', vroeg ik toen hij de woning weer binnenstapte. 'Die rochel komt door het stoppen met roken.Daarom voel ik me zo ellendig. Het kan nog wel een half jaar duren.' Zeg dat nou niet, dacht ik, tegen iemand die stopt met roken. Maak hem duidelijk dat hij even moet doorzetten en dat hij zich dan beter gaat voelen. De dokter wilde hem verwijzen naar een diëtiste (u moet aansterken) en een bewegingstherapeut. Als je HS een beetje kent, weet je dat hij een afkeer heeft van meerdere mensen die zeggen hoe hij moet leven. Hij is allergisch voor deskundigen die hem advies geven. Waarom zegt de huisarts niet simpelweg: goed eten, geen maaltijden overslaan en tussendoortjes nemen. En dagelijks een rondje lopen.
Dus probeer ik die taak op me te nemen. 'Goed eten', zeg ik. 'Gisteren gaf je wel bedroevend weinig', antwoordt HS, 'je had meer kunnen opscheppen Ik ging met honger naar bed.' Dan schiet ik toch wel even uit mijn slof. 'Je kunt godverdegodver zelf wel opscheppen als je honger hebt. Je bent toch geen invalide. Jezus.'
Hoe zeggen die Engelsen dat ook alweer: 'You can lead a horse to water but you can't make him drink.' I don't believen it!

Geen koolhydraten, geen leven

Meid met oliebollen- Albert Cuyp

De gezondheidsrages worden steeds krankzinniger. De Schijf van Vijf waar ik mee opgegroeid ben, zou je reinste gif zijn. Je kunt net zo goed heroïne gaan gebruiken. Geen brood, geen pasta, geen rijst. Geen leven.
De nieuwste trend komt natuurlijk overgewaaid uit Amerika. Volgens een kenner staat 8 uur zitten gelijk aan het roken van 40 sigaretten. De oplossing: alles staand doen. Werken achter je computer, een boek lezen. Altijd staan alsof je een paard bent. Slapen zal ook wel funest zijn. In Amerika wonen mensen die 300 kilo wegen. Als ik drie omeletten heb gegeten en zes hamburgers kan ik een week geen voedsel meer zien. Maar deze dikkerds houden honger en eindigen in een drie-persoonsbed waar 'enablers' ze voeren met pannenkoeken en chips. Een nachtmerrie.

Knokige knietjes

Ik zag laatst een Amerikaanse schrijfster wier broer zich dood had gegeten. Als jongeling had hij een normaal postuur maar allengs begon hij zich te medicaliseren met voedsel. Zijn zus is van de weeromstuit een gezondheidsfreak geworden die uitsluitend het hoognodige eet en nooit zit. Ik vind het allemaal zo extreem. Sylvia Witteman schreef over 'de knokige knietjes' van Halina Reijn en Carice van Houten. Deze vriendinnen laten de koolhydraten ook staan en zijn kilo's afgevallen. Wat die manier van leven op de lange duur doet, alleen eiwitten, groente en fruit en regelmatig detoxen, weet men nog niet. Ik ben bang dat het het verouderingsproces zal versnellen en dat die meiden er over tien jaar uitzien als 70-ers. Maar dat zal wel afgunst zijn. Ik krijg trouwens een ontzettende trek in een oliebol.

Amsterdam, rielekste stad

Vandaag vertelde ik mijn Vrienden op Facebook het volgende:

Het was weer een dag vol avonturen. Sinterklaas en drie Zwarte Pieten stapten in de tram en gaven alle passagiers strooigoed. Er zat een alcoholist schuin tegenover mij. Hij had zijn blikje bier in een hoek gezet en strikte zijn veters. Hij droeg echte Nikes zonder sokken. Verder was hij ongeschoren, tandeloos en had een wollen muts op zijn hoofd. 'Ik mag geen suiker', zei hij tegen één van de Zwarte Pieten. De Pieten hadden nog een verrassing in petto. Iedereen die er zin in had mocht met hen op de foto. Eén Piet had een polaroidcamera zodat de gefotografeerde het resultaat gelijk mee naar huis kon nemen.

Op de foto wilde de zwerver wel. 'Piet, Piet', riep hij naar de dames. (De Zwarte Pieten waren vrouwtjes. Een paar stoelen voor me zag ik iemand bij Sinterklaas op schoot zitten.) Zwarte Piet poseerde op veilige afstand naast de zwerver en  draaide zich toen om. De man prikte haar in haar bil uit ongeduld, zag ik. Hij wilde de foto. Piet corrigeerde hem gelijk. Ze ging vlak voor hem staan en zwaaide met haar gehandschoende vinger. 'Nee, dat doen we niet, niet in mijn billen knijpen.'  Polaroid Piet gaf hem zijn foto waar nog niets op te zien was. 'Wapperen', zei Piet. De man wapperde met de foto tot er eindelijk beeld verscheen. Als een kind zo blij liet hij hem aan me zien. 'Mooi hoor', zei ik. Sinterklaas en de Zwarte Pieten wisselden op het Rokin van tram. De zwerver stapte uit bij De Bijenkorf. Amsterdam is zo'n rielekste stad.

Het inspireerde mijn oud-collega André Stuyversant tot het volgende gedicht:

In de tram zag ze drie zwarte pieten.
En liet ze ons weer genieten.
Graag wilde ze ook bij de Sint op schoot.
Het liefst nakiebloot. 
Piet's handen op haar billen. 
Dát zal ze graag willen. 
Amsterdam is zo'n rieliekste stad.Zegt Hettie, die lieve schat

Gisteren zag ik dit:

Een eigenaardig tafereeltje gisteren op de Dam. Bij het paleis stond een klein bestelbusje geparkeerd met speakers op het dak. Daaruit klonk hele slechte reli hard-rock, keihard. Naast het busje stonden twee joodse mannen met keppeltjes. En op de voorruit was een spandoek bevestigd waarop stond: Happy Hanukkah. Je moet eigenlijk altijd je fototoestel bij je hebben.

De nieuwe carrière van opa

Vandaag stond er in De Volkskrant een artikel over de 'fietsopa'. Ik kende hem niet maar hij is dood. Hij was op hoge leeftijd begonnen met een nieuwe carrière, pornostar. In goedkope producties. In het dorp waar hij woonde, was hij actief in de dorpsraad en organiseerde hij evenementen. Hij wilde op een gegeven moment 'buiten de lijntjes kleuren', zei hij tegen zijn vrouw. De scripts van de films waren eenvoudig. Opa is fietsenmaker, een Oost-Europese blondine komt haar gerepareerde fiets halen maar zij heeft geen geld om hem te betalen. De oplossing laat zich raden. Opa: 'No munnie? You suck my dick.' De films schijnen een hit te zijn op internet. Je kunt zelfs T-shirts kopen met de tekst: No munnie. Het dorp wist niets van zijn nevenactiviteiten.

Niet lullen maar doen

Ik dacht altijd dat filosofen hele slimme mensen waren. Het zijn vooral doorzetters, want de studie Filosofie schijnt ongelofelijk saai te zijn. Bijvoorbeeld Connie Palmen, ongetwijfeld cum laude geslaagd, ik durf te beweren dat ze betere boeken had geschreven als ze alleen maar lagere school had gehad. Je kunt ook te veel analyseren.
Neem nu Stine Jensen, ook filosofe. Zij zat op Facebook en schreef daarna het boek 'Waarom ik van Facebook af ben'. Ze had op het fenomeen gekauwd en uitgespuugd. Geen idee  wie haar doelgroep is.

Stine Jensen leest voor uit eigen werk

Laatst zag ik haar in haar eigen programmaatje waarin ze met collega-filosoof Maarten Doorman, dichter in zijn vrije tijd, de laatste trend besprak. Kiltieplèzjers. Wat zegt ze nou? Maarten, wat is jouw kiltyplèzjer? O, Guilty Pleasures. Zal wel het onderwerp worden van haar volgende boek. Ik lees liever Ik, Jan Cremer. Niet lullen, gewoon doen!

Zondag volgens Het Grijze Kind

De Westertoren

Het Grijze Kind van Theo Thijssen gaat over een jongetje dat al een heel leven achter de rug heeft. Hij bekijkt zijn omgeving met de meewarige blik van een oude man die alles meegemaakt heeft (been there, done that). Hij doorziet de schone schijn die de volwassenen om hem heen proberen op te houden.

- O die gruwelijke vraag van alle Zondagen: wat doen we vanmiddag. 't Is één keer gebeurd, dat ik me niet langer kon inhouden, en mama op die vraag antwoordde: - Nou, mekaar weer 'es lekker pesten, hè. - Dat is toen één van de punten van aanklacht geworden, waarop later mijn veroordeling tot een ‘inrichting’ gevolgd is. Maar hoe waar is toch dat antwoord geweest!

Het hele sukses van de voetbalwedstrijden is daaraan te danken, dat zij de Zondagmiddagen der mensen vullen. Maar dames van de leeftijd van mama laten zij nog veel te veel aan d'r lot over, en het is eenvoudig niet te schatten, wat voor een geweldige hoop beroerdigheid dit soort vrouwen zo'n Zondagmiddag om zich heen weet te strooien, in die uren tussen twee en half vijf. Nà half vijf is het niet zo erg meer: dan wordt het bittertijd, en in 't bitteruurtje is men in 't algemeen onkwetsbaar. Maar de middag, de eigenlijke middag, wat moet er dan toch gedáán worden?
Mijn tante Neeltje wordt door dit probleem niet gekweld: die heeft de Zondagmiddag geheel bezet door de zorg voor de extra-Zondagse pot, en is bovendien Zondags meer dan ooit de dienende moeder van het gezin.
Maar vrouwen als mama, die zijn Zondags door de duivel bezeten; ze hebben zo het idee dat de Zondag zich ook voor haar door 't een of ander moet onderscheiden van het door-de-weekse beuzelbestaantje; ach, zochten ze de oplossing maar, door Zondags d'r gezin nu tenminste eens te diènen!

Wat doen we op zondag? Wandelen

‘Wat doen we van middag’ - dat we door de week niet kunnen? Thee drinken, koekjes knabbelen, op visite gaan, visite ontvangen, wandelen met mooie kleren aan, het was mama d'r program van elke door-de-weekse middag; wat zou ze dáár nu Zondags aan gehad hebben? Bovendien waren de nette taartjes-gelegenheden Zondags gesloten, evenals de grote winkels; en ook waren vele dingen Zondags ‘ordinair’, die door-de-week netjes waren. Zodat de Zondagmiddag een woestenij zou worden, als er niet iets bedacht werd ‘om te doen’.

U moet 'es op die Zondagmiddag gaan letten, lezer; het is de tijd waarin de meeste familie-ruzies ontstaan, de tijd waarin het meest gedronken en gevochten wordt. Er zijn mensen, die op zo'n Zondagmiddag zó van slag af raken, dat ze pas Dinsdags weer enigszins normaal te noemen zijn....
En als ik bij voorbeeld dezer dagen eens het, natuurlijk verschrikkelijke, bericht kreeg dat mijn gehele geachte familie zich door ophanging van het leven had beroofd, dan zou ik al zonder enige verdere uitleg vragen: dat is dan Zondagmiddag om drie uur geweest? En ik zou, deze veronderstelling bevestigd krijgend, kalmpjes beweren, dat ik wist, dat zo iets eindelijk wel eens gebeuren móést, Zondagsmiddags om die tijd.-