Scrabble en Stones

Hans en Ed bespreken hun strategie

Door een vreemde loop van omstandigheden was ik vrijdagavond terecht gekomen bij Jo (burgemeester) en Ed thuis. Onze HM was er ook. Jo en Ed waren aan het jokeren. We besloten een ander gezelschapsspelletje te spelen. 'Hebben jullie Pim-Pam-Pet?', vroeg ik. Daar vond Ed niets aan. Liever geen monopoly want dat duurt eindeloos en eigenlijk houd ik er niet van. Het enige spel dat ik als kind leuk vond was Ganzenbord.

 Jo vertelde dat haar dochter een spel heeft waarbij het net is of je meedoet aan een televisiequiz. 'Met druk op de knop?'. Er is toch niets heerlijker dan keihard op een rode knop te slaan en het goede antwoord te geven. Twee voor Twaalf, dat bestaat tegenwoordig ook in een thuisversie. Laten we iets met woorden doen. Ed toog naar de zolder en kwam terug met een oud Scrabblespel. Jo heeft dat in haar jonge jaren op hoog niveau gespeeld, ik niet. Ik wilde alleen maar mooie woorden maken terwijl Jo heel tactisch zo snel mogelijk van haar Q, Y en Z af wist te komen. We speelden twee tegen twee, de mannen tegen de vrouwen. Met uiteraard een overwinning van de burgemeester en de wethouder oftewel de Ladies.
Bij de volgende bijeenkomst zijn we van plan Trivant te spelen. Kijken hoeveel kennis er in onze oude hoofden is blijven hangen.
Ik vergeet er bij te vertellen dat de hele avond begeleid werden door Stonesplaten uit de periode 1965- 1970. Mick, Keith, Charlie, Bill en Brian waren op hun hoogtepunt. Lekker meezingen met It's all over now. 

Tegenwoordig zijn we zonder leesbrillen nergens. De aanwezige brillen wisselden in de loop
van de avond regelmatig van eigenaar.

Steek nog maar een sigaretje op, Keith, je hebt je hele leven voor je.

De problemen van een trendsetter

Jean-Paul Belmondo, retecool

Het was, dacht ik, 1968, net na de 80-jarige oorlog, toen ik een foto zag van Jean-Paul Belmondo in een racewagen. Hij droeg leren autohandschoenen,je weet wel, zonder vingers en met gaten voor de knokkels. Die wilde ik ook. Voor op de fiets of gewoon, om op school te dragen. In Nederland gebeurde in die tijd nog alles 50 jaar later dus ik heb stad en land afgezocht naar dit mode-accessoire. (Franse woorden mogen wel). Ik kan me niet herinneren waar ik ze gevonden heb maar het is me gelukt om in het bezit te komen van bruine lederen autohandschoenen. Ik werd natuurlijk belachelijk gemaakt. 'Heb je haar met haar handschoentjes.' Dat blijf je houden als je een trendsetter bent.

Onlangs zag ik Madonna op tv. Ze was te gast bij Graham Norton. Ik was plaatsvervangend zenuwachtig. Heel vreemd. De verwachtingen waren hooggespannen want ze geeft zelden interviews maar nu had ze een film te verkopen. Madonna is iemand die niets cadeau heeft gekregen en altijd keihard gewerkt heeft om haar sterrenstatus te bereiken. Ze moet een meedogenloze zakenvrouw zijn. Dat straalt ze uit, alles onder controle. Nu ze over de 50 is worden haar rimpels door de bladen onder een vergrootglas gelegd. Ze heeft altijd te bewijzen dat ze nog steeds meetelt, zo lijkt het, doodvermoeiend. Zal die vrouw ooit ontspannen, ontmoet ze mensen die ze kan vertrouwen? Iedereen kijkt tegen haar op, niemand gedraagt zich normaal in haar aanwezigheid, dat is de prijs van de roem. Alleen haar kinderen behandelen haar menselijk..
Om een lang verhaal kort te maken, ze droeg een prachtige jurk met autohandschoenen.

Madonna nu, handschoenen met bijpassende lippenstift. Als trendsetter zeg ik: Nee

Ik vind het een twijfelachtige dracht. Later zag ik haar bij een ander evenement, droeg ze ook weer bijpassende handschoenen. Toen herinnerde ik me de jaren 80, de tijd dat Madonna gelanceerd werd. Droeg ze ook die opengewerkte of kanten handschoenen. Ik ben niet van plan die trend te volgen, tenzij ik rijlessen ga nemen en een racecar koop. Voor mij was die mode in 1970 al voorbij.

Madonna toen

Goede wijn

Illegale wijngaard bij Maastricht

Tijdens onze vakantie keken we naar een programma over marihuana op de Amerikaanse zender CNBC. Een journaliste belichtte alle aspecten van deze soft drug (zacht verdovingsmiddel). In Amerika mag je alleen onder toezicht blowen. Er bestaat een medicinale wietindustrie die nauwgezet in de gaten wordt gehouden door de overheid. Er zijn wietplantages, de kwaliteit wordt getest en de gebruikers hebben een pas nodig van de dokter. De wachtkamers zitten vol oude en jonge hippies die rugpijn hebben van het op de bank hangen en het sympathieke kruid doet je de pijn vergeten. En alle andere ellende.
Tegelijkertijd woedt de drugsoorlog in de Verenigde Staten nog hevig. Er werden beelden getoond van een soort drugsleger, mannen in camouflagepak, in de hand zware wapens, op zoek naar onverlaten die stiekem marihuana telen. Ik keek met lede ogen toe hoe tientallen marihuanastruiken verbrand werden. Het is toch net als je als wijnliefhebber een wijngaard in rook ziet opgaan. Want veel anders is marihuana niet, een wietje is een wijntje. Een aangenaam roesmiddel waar je zachtaardig (mellow) van wordt.
Je leest weleens berichten in de krant: de Koninginnedagmoordenaar zat de hele dag te blowen of de agent die zijn buurmeisje om het leven bracht was verslaafd aan wiet. Alsof je van dit pretkruid moordneigingen zou krijgen. Die krijg je eerder van bier, kijk maar wat hooligans (voetbalvandalen) uithalen onder invloed van dit hoppeprodukt.

Wat heeft de War on Drugs nu opgeleverd? Veel misdaad. Net zoals tijdens de Drooglegging (Prohibition) de maffia tot bloei kwam, heeft het gevecht tegen verdovende middelen alleen averechtse effecten gehad.
De journaliste vond in Europa een hele andere aanpak. Niet die van Amsterdam waar je nog wel een zakje wiet legaal in een coffeeshop kunt kopen. Ze kwam terecht in Portugal waar, als ik het goed heb begrepen, alle drugs legaal zijn en het gebruik ervan is gedaald.
Waarom Amerika toch zo halsstarrig blijft vasthouden aan een zinloze oorlog en nooit een alternatief zoekt dat wel werkt, zal wel door die enge conservatieven komen. Je mag je doodzuipen aan whiskey of gin, neem je een snuif cocaïne dan loop je de kans vele jaren in de gevangenis door te brengen.
Omdat de USA een land van uitersten is bezocht de verslaggeefster een universiteit in de wietleer: Amsteroakly University, heette de school, geloof ik. In de collegezaal zaten vrouwen en mannen van middelbare leeftijd notities te maken over het verzorgen van maruhuanaplanten die de beste toppen opleveren.

Drooglegging is geen kous maar een mislukt experiment in sociale controle door de overheid: het alcoholverbod  ( 1919- 1933)

Weer thuis

Hans toont zijn fietser aan Bob

Onze huisoppas had zich uitstekend van zijn taak gekweten. Bob ziet er florissant uit. Hij is wel een beetje gefrustreerd want de deur naar het terras is kapot en kan niet open. Het is zo'n deur die je ook als klapraam kan gebruiken. Nogal een riskante constructie want één verkeerde handeling met de deurknop en de hele loodzware deur valt bovenop je. De deurreparateur was tijdens onze afwezigheid langs gekomen en constateerde een levensgevaarlijke situatie. Voor hetzelfde geld had de deur Bob geplet want hij zat dus los. Er moet een nieuw onderdeel in dat pas over een paar weken door de fabriek geleverd kan worden. Terwijl ze in andere landen op zoek zijn naar iets eetbaars hebben wij dit luxeprobleem. Heerlijk toch?

Bob zit in de winter graag op het terras. Hij staart dan urenlang in het niets. Verstand op nul.
Ik had gedacht slim te wezen door de dochter van de vroegere buurman te vragen één keer in de week het huis te soppen. Het contact liep via haar vader met wie het moeilijk communiceren is. Hij is Turks en zegt op alles Ja, ook al begrijpt hij het niet. Ik legde uit: Hans' tweelingbroer past op Bob. Zou jouw dochter enzovoorts. Ja hoor, geen probleem. Ik schreef een brief vol instructies over de stofzuiger en schoonmaakmiddelen en gaf hem de sleutel.
Onze huisoppas vertelde wat er tijdens onze vakantie gebeurde. De buurman kwam zelf langs, deed de deur open zonder eerst te bellen en ging stofzuigen. Eén keer kwam hij om 23.00 uur. Wim hoorde gemorrel aan het slot en schrok zich dood. Die man ziet Wim en denkt dat het Hans is. Het Theater van de Lach in actie.
Verder zijn we blij weer thuis te zijn zodat we weer lekker kunnen rommelen, kneuteren en fröbelen.

Papegaai

80 % van de appartementen staat leeg. In de tuinen wonen katten, de zwaluwen bouwen hun nest op de balkons

Als de papegaai ´s ochtends buiten wordt gezet ( stel ik me zo voor, we kunnen hem niet zien maar wel horen) treedt hij de wereld met veel optimisme en levenslust tegemoet. ´Hallo mensen, goedemorgen,ik ben er weer, hallo, horen jullie mij? Hallo, hallo, papa, mama! Het is weer een nieuwe dag en ik kan niet wachten om mijn repertoire aftedraaien. Wisten jullie dat papegaaien 90 jaar kunnen worden? Dat is ouder dan de meeste mensen. Hoera! Nu eerst mijn imitatie van twee Portugese kinderen die ruzie maken. Geef me mijn pop terug. Wáááát? Geef hem terug? Wááááát? Papa, mama.´
Zo draait hij warm. Dan fluit hij alsof hij een mooi meisje ziet, zet zijn vrachtwagen in de achteruit, lacht hartelijk, schreeuwt wat in het Portugees waar hij zelf om moet schateren. Gaat dan gillen. En uiteindelijk heeft hij zich zo druk gemaakt dat hij rochelgeluiden voortbrengt alsof hij wil zeggen: ´Geef me een teiltje, ik wordt niet goeoeoed, báááh!´

Soms zwijgt hij een tijdje, grinnikt zachtjes of hij binnenpretjes heeft of fluit peinzend.
En heel af en toe rijdt er echt een vrachtwagen met pieptoon achteruit. ´Mama´, roept de papegaai, ´mááám! Ze doen me na.´ Hij wordt echter weer snel afgeleid door een knappe jonge dame. ´Fúúhúút!´

2012

Ondanks de bezuinigingen was er nog geld voor vuurwerk in Monte Gordo

Het was net de jaren 60, ons Oud en Nieuw. Op televisie is er 1 Net voor amusement. Je kunt ook BBC World kiezen wanneer je de voorkeur geeft aan Berichten uit het Stenen Tijdperk. Vandaag werd ik opeens zo kwaad op al die idioten in Syrie, Irak, Iran, Pakistan enzovoorts. Alleen maar destructie inplaats van goed onderwijs, gezondheidszorg, fatsoenlijke behuizing, geplaveide straten, gezellige winkeltjes en terrasjes. Nee hoor, baby´s en jonge moeders vermoorden omdat ze een ander geloof belijden. Het moet nu eens een keertje afgelopen zijn. Hebben die gasten niets geleerd de afgelopen 2000 jaar.´(Vloek)

Verder waren we aangewezen op de Oudejaarsconference van Youp van ´t Hek. Vermakelijk maar je bent het na 2 minuten weer vergeten. Hij verwoordde de innerlijke belevingswereld van de 50 en 60plus vrouwen die hier, en in elk provinciestadje van Nederland, lopen: ´Kan mij het schelen dat ik de rest van mijn leven op mijn broer lijk.´ Eerlijk is eerlijk, Youp zal ook nooit tot de Best Geklede Man van het Jaar gekozen worden. Boven een bepaalde leeftijd, heb ik al eerder opgemerkt, vermannelijken vrouwen en gaan mannen op hun moeder lijken.

Ik was op zoek naar een ritje naar Lissabon. In het centrum stond een bordje met een pijltje: Express-bus. Ik kwam terecht in een klein straatje met op de hoek een winkeltje waar alles verkocht werd: van spiritus tot ansichtkaarten. Het was binnen een stoffige oude boel. Achter de toonbank stond een oud dametje te telefoneren, in rap Portugees. Tussen haar voeten lag een hond dreigend te grommen. Ze sprak geen Engels dus op mijn vraag wanneer de bus ging en hoe laat en waar hij dan zou vertrekken, antwoordde ze in Portugese cijfers. Ik begreep er niets van. Tenslotte schreef ze het op: 13.15. Is dat de prijs? Nee, de prijs was 19.50. Laat maar zitten, dacht ik. Ik ga wel bij Ed & Willem een kopje thee drinken. Tegen mijn principes maar nood breekt wet. Toch heeft elk vooroordeel een nadeel. Want was ik niet naar Ed & Willem gegaan dan had ik ook het kleine bibliotheekje met uitstekende boeken niet gevonden achterin de zaak.