maandag 10 november 2014

Blanche in het nauw


7 november 2014

 Lief dagboek, ik had Marvin en Luther niet aan zien komen toen ik met Blanche naar de poort liep. Ze grepen haar gelijk. Blanche piepte, ik dacht dat ze haar in tweeen zouden scheuren en trad kordaat op. Ik pakte Blanche beet, schopte en schreeuwde naar de twee hooligans. Het schuim stond op hun bek. Blanche trilde van angst. In de verte kwam Leighton aan rennen en joeg zijn honden richting kantoortje. ' Sorry, Hettie, is Blanche allright?' De kleine chihuahua was gelukkig niet gewond maar zich wel dood geschrokken.
Later zal ik vertellen over Blanche en de zeven geitjes.

 Het vliegtuig van Amsterdam naar Faro zat tjokvol. De vlucht was een speciale, goedkope aanbieding van Transavia, vertelde de vrouw in de stoel naast me. Ik had Hans als invalide (speciale behandeling) opgegeven, waardoor hij op de gehandicaptenrij vooraan zat. En ik tien stoelen verder naast een echtpaar. De ruimte was zo krap dat Blanche, in de tas, met veel gewrik onder mijn stoel geplaatst kon worden. En ik, volkomen verkrampt, tegen een blinde wand aankeek. Mijn plaats aan de raamkant was de enige zonder raampje. Toen de vrouw voor me ook nog eens haar stoel comfortabel naar achteren zette, zat ik compleet ingebouwd.  Ik kon geen kant op, laat staan contact maken met Hans. Achter me zat een club golfers die hun hole en handicap bespraken. De schermpjes klapten open en we kregen een film te zien met Ben Stiller. Een romantische komedie. Om de een of andere reden stond mijn stoel iets meer naar voren waardoor ik niet langer dan een minuut naar het scherm kon kijken, zonder kramp in mijn nek te krijgen. Ik probeerde aan iets leuks te denken. Ik stelde me het strand van Monte Gordo voor, en de boulevard in Madeira met de mooie tearoom. Of, heel banaal, shoppen in Zara in Funchal. Daarna richtte ik me op mijn buikademhaling en herhaalde de mindfulnessoefeningen in mijn hoofd. Niets hielp.

 Nadat de crew langs was geweest met eten en drinken, vond ik de moed mijn buren te vragen of ik er even langs mocht. Kijken hoe Hans erbij zat. Ik had nog geen stewardess met zuurstofflessen zien sjouwen, dat was een hoopvol teken. Bovendien had de huisarts Hans twee kalmerende pillen gegeven voor de heen- en terugreis a 15 euro. Het middel had zijn werk gedaan. Hans zat opgewekt te kletsen met zijn buurvrouw. Omdat hij helemaal vooraan zat, was er niet alleen genoeg beenruimte maar ook het toilet binnen handbereik.

.  Op het vliegveld van Faro vond zo'n voorval plaats, waarvan je van schaamte door de grond zou willen zakken. Tegelijkertijd weet je,  later lachen we erom. Ik duwde Hans voort in zijn rolstoel. ' Volg die mensen', zei hij. We sloten ons aan in een rij voor de douane, dachten we. Toen we aan de beurt waren, vroeg een grondstewardess onze boardingpasses. Die zaten  ergens in een tas, verfrommeld. We begrepen er niets van, waarom hadden we die nu nodig? Tot een medewerker besefte dat we in de verkeerde rij stonden, namelijk die voor de vlucht terug naar Amsterdam. Met een rood hoofd probeerde ik de rolstoel  met Hans, die Blanche in de tas op schoot had, te keren wat eenvoudiger lijkt dan het is. Langs de groep ongeduldige, geïrriteerde mensen die aan boord wilden van het vliegtuig dat wij net verlaten hadden. The Walk of Shame.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten