Gisteren gingen Hans en ik appartementen kijken met een real estate agent. Ik was begin deze week langs de etalage gelopen en zag een betaalbare woning. Met mijn gekke kop ben ik naar binnen gelopen en trof er een aardige jonge man met de merkwaardige voornaam Mallory. Hij kwam uit Wallonie en sprak heel redelijk Nederlands. Daar kwam ik na een half uur achter nadat we eerst de conversatie in het Engels voerden. Mallory reed ons naar twee appartementen. De eerste klein en donker. Op het oosten. Daarna namen we een koffiepauze.
' Luc de Vos is dood', zei ik,' heel Belgie is in rouw.' Nog nooit van gehoord, zei hij. Ik ook niet maar ik las dat hij aanbeden werd door gans het volk. Een echte rock 'n roller, schijnt het. ' Eddy Wally',zei Mallory met pretoogjes. Hahaha, leeft die nog? Geen idee? ' En Triggerfinger, die moet je toch wel kennen', zei ik,'geweldige band.' Triegerfienguer, nee, daar had hij ook niet van gehoord. Stromae dan? He, he, eindelijk raak. Die had bij hem op school gezeten. Ik vertelde dat het Frans op de Nederlandse scholen was afgeschaft. Dankzij de populariteit van Stromae is er weer interesse in deze prachtige taal.' Je had de meisjes bij zijn concert moeten zien, die zongen alle teksten luidkeels mee. Zo leuk, het Frans is weer helemaal terug.'
'Jacques Brel', deed Hans een duit in het zakje. Natuurlijk, de beste Belgische artiest allertijden. C'est vrai doch Stromae begint aardig in zijn buurt te komen, vind je ook niet, Mallory? Bien sur.
Het tweede appartement was ruimer, veel lichter, van alle gemakken voorzien. Achteraf begon ik hevig te twijfelen. Wil ik de rest van mijn leven daar wonen. Met Bob en Blanche? Of alleen in de winter en zomers verhuren? Allemaal extra zorgen die je je op je hals haalt. Gedoe, ik wil gewoon een huis met een tuintje en een betaalbare huur.
Lief dagboek Ik weet het even niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten