Nu we tijdelijk een tuin hebben, zie ik hoezeer een hond dat nodig heeft. Op IJburg word ik vaak aangesproken door mensen met een hondwens. ' Wij wonen op een flat en zo'n klein formaat hondje lijkt ons ideaal.' Nee, zou ik nu willen roepen, hoe petieterig ook, een hond is een wolfje dat de hele dag snuffelt, jaagt en graaft. Dat lukt niet op het laminaat. En dan beschikken we hier ook nog over een eigen uitlaatlandje naast de deur. Ik hoef Blanche niet aan te lijnen. Ik doe het hekje open en zoef, daar gaat ze. Als ik dan ook nog ga hardlopen, is ze in haar element. Ik hoef maar:' Ik ga je pakken!', te zeggen en ze sprint alle kanten op.
Soms loopt er een verdwaalde kip te scharrelen die verontwaardigd wegkakelt. Blanche heeft zichzelf een positie verworven die, straks op IJburg, ongetwijfeld een probleem op gaat leveren. Bob komt nog altijd op de eerste plaats en prefereert de slaapkamer om met rust gelaten te worden. Hij vindt Blanche een hinderlijk, ongeleid projectiel waar hij slechts af en toe plezier aan beleeft.
Heel Steigereiland zorgt voor Bob. En Wim, een Hans look-a-like. Beter kan ik kat het niet hebben. De buurman schreef dat hij Bob geborsteld had, Bob's favoriete schoonheidsbehandeling. We beginnen de dagen af te tellen.
Uit ervaring weet ik dat als het vliegtuig in de buurt van Brussel komt, de piloot de daling inzet, je gelijk in een dikke, grijze wolkenmassa terecht komt. Nederland heeft geen kleur in de winter en de mode-adviseuse van De Volkskrant raadde haar lezers af zich in die periode kleurrijk, als een clown, te kleden. Dat maken we zelf wel uit. Elke kleur mag, is mijn advies, behalve paars. Dat is voor depressieve oude dames met suicidale gedachten. En zo heeft iedereen een mening.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten