Ik kan de afgelopen jaren alleen als volgt beschrijven: er was een gat in de boot ontstaan en ik ben gaan hozen. Hozen, hozen, hozen. De boot lag ondertussen scheef en niemand die me hielp. De stuurman zei: Waar maak je je druk om. Je moet de boel de boel laten. Ik zei: We gaan kopje onder. Help me dan. De stuurman: Jij overdrijft altijd zo.
Toen ben ik overgestapt op het land en kon ik alleen toekijken hoe de boot langzaam kapseisde en de stuurman verdronk. Er kwam regelmatig een ketelbinkie langs die niet hoosde maar het gat groter maakte.
'Wees blij dat je er vanaf bent', zeiden sommige mensen. Daar kan ik me niet triomfantelijk om voelen. Machteloos staan als iemand verzuipt. Mond-op-mond beademing mocht niet baten. Daar moet ik mee leven. Gruwelijk.
Toen Willem Breuker overleed, heeft een vriendin van Olga Zuiderhoek een quilt gemaakt uit de tientallen ovehemden van Willem. Heel mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten