Ik heb het gevoel dat ik het niet red. Elke dag is een kwelling. Ik lees verhalen van achterblijvers die weken niet hun bed zijn uitgekomen. Ik kom er wel uit maar zou het liefst blijven liggen. Vroeger dacht ik dat een bevalling heel zwaar was. Dat lijkt me nu een peulenschilletje vergeleken bij het rouwproces van iemand met wie je zowat vergroeid was. Ik lever liever mijn arm in. Soms roep ik heel hard zijn naam. In de hoop dat ik uit deze nachtmerrie zal ontwaken. Of ik praat tegen hem:’ Jij gaat niet die kist in, hoor je me.’
Voor mij is de lol er af.
De overledenen en de overlevenden.
Voor mij is de lol er af.
De overledenen en de overlevenden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten