zondag 4 maart 2018

Het vervelende van de dood van je partner is dat, behalve dat hij in een kist en daarna in de oven is gegaan, het leven van de achterblijver geen zin meer heeft. Dat schijnt normaal te zijn en kan wel drie jaar duren.
Ik wil graag Hans zijn as hebben maar daar gaat de familie over. Ik heb ze gemaild en geen antwoord gekregen. Dat is toch wel het minste wat ik mag houden.
Dan kan Hans gezellig naast Bob zijn urntje staan. En dat van Josephientje. Alsof ik ze nog een beetje bij me heb.



Ik begrijp ook wel dat je het rouwproces niet over kunt slaan. Hoe kom je door de dag heen zonder die flash-backs of het gevoel of je hart er uit gerukt is. Onmenselijk.

Ervaringsdeskundigen beweren dat er een dag komt dat je een klein lichtpuntje ziet. Ondertussen is het overleven geblazen, alleen al voor die kleine Blanche.

Koptelefoon op en luisteren naar Cat Stevens.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten