Op het vliegveld van Faro zaten we te wachten tot de gate open ging. Ik was, met Blanche in haar tas, zo ver mogelijk van de menigte verwijderd. Ze gaat altijd hysterisch blaffen als ze iets langs haar raampje ziet bewegen. Ik had er ook nog een sjaal over gehangen in de hoop dat ze niets kon zien. Ik was niet in de stemming voortdurend mijn excuses te maken. Daar was ik zelf ook te hysterisch voor. Er was net een grote groep Britten vertrokken dus er was plaats zat.
 |
| Ga toch sporten! |
Er kwam een dik stel aangelopen, vrouw voorop, man erachteraan gesukkeld. Dat plofte naast me, praktisch op mijn rugzak, die ik net kon wegtrekken. Tientallen lege stoelen en je dan perse opdringen. Waarom? Ik mompelde binnensmonds: ' Jezus Christus, godverdomme.' Dat wijf begon gelijk tegen haar echtgenoot te blaffen. Ja hoor Duitsers. Altijd alles bezetten. Ik ben demonstratief opgestaan, mijn spullen bijeen geraapt en heb een eind verderop een zitplaats gevonden. Blanche hield zich verrassend stil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten