De notulen van afgelopen week

Het was weer een prachtige dag. Alleen ben ik erachter gekomen dat je gekookt water ook niet kunt drinken. Zo ziek als een hond. Bovendien stond ik vrijdagochtend op met zo'n pijn in mijn rechter schouderblad dat ik niet kon opstaan. Ik rolde naar links op mijn bed, naar rechts maar overeind komen was gruwelijk. Ik ben naar de spotheek gestrompeld en vroeg naar Analgésiros. Pijnstillers, volgens mijn boekje. Ik hoopte op iets sterks met morfine want de zuiderlingen zijn niet zo kinderachtig met medicijnen. Ik kreeg gewoon paracetemol. Ik loop nu als de Gebochelde van de Notre Dame. Met buikloop. Heel charmant.

Ik stond bij de kassa van de mini super-mercado te wachten tot de cassière mijn aankopen gescand had. De streepjescode van de haarverf, 3 euro, was beschadigd dus stond ze van haar plaats op om in de winkel een gave te zoeken. Achter mij groeide de rij. De klanten maakten grapjes. Een Portugees wees naar mij en zei welgemutst: 'Het is allemaal haar schuld.'
Gelukkig, daar was het kassameisje weer. Het volgende product stagneerde ook. Ik zei tegen de rij achter mij, verontschuldigend: 'Computer says no.' Jaren had ik gewacht op een gepast moment om deze uitdrukking te gebruiken. Ik geloof niet dat iemand hem vatte, zelfs de Britten niet. Ikzelf vond het wel een goeie.

Gisteravond werd, geloof ik, de Onbevlekte Ontvangenis gevierd. Met, wat Thomas van Luyn noemt, kutmuziek. Dreun, dreun, dreun. Overdag zag ik een man en een vrouw rozetjes aan verkeerspalen bevestigen. Kerstversiering? Er hangen hier en daar wat kerstmannetjes aan de balkons om ons eraan te herinneren dat het december is. Ik houd van betrouwbaar weer. Elke dag zon, af en toe een wolkje. Alsof je in een warme omhelzing ligt van Moeder Aarde.