Rape, Murder, it's just a Shot away

The coloured girls

Gisteren keek ik naar de geweldige documentaire 20 Feet from Stardom. Over de anonieme achtergrondzangeressen die onmisbaar zijn voor de mooiste muziek. Dames die een nummer van David Bowie of the Rolling Stones net dat extra's geven. Vrouwen, veelal zwarte dochters van dominees, met stemmen waar je kippenvel van krijgt. Eindelijk worden ze in deze documentaire in het zonnetje gezet. Zo werd Merry Clayton uit haar bed gebeld en gevraagd of ze even een nummer wilde meezingen met een Engels bandje, The Rolling en nog wat. Rape, Murder, it's just a shot away .Vreemde tekst, vond ze, maar ze zong in haar peignoir, krulspelden in het haar The Stones zo naar nr.1 in de hitparade. Eén van hun beste nummers. En zo zijn er talrijke songs die niets zouden zijn zonder de 'coloured girls'. Walk on the Wild Side van Lou Reed. Sweet Home Alabama. Young Americans van David Bowie.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik in het Gouden Decennium ben opgegroeid waarin soul de boventoon voerde in de muziek. Groepen als The Shirelles, The Ronettes, The Ikettes. Niemand kende hun naam maar hun invloed is verreikend. Het was de gouden tijd van Motown. Van Otis Redding, Wilson Pickett. Black Power, Black is beautiful. Iedereen wilde zwart zijn, elke blanke musicus streefde naar een 'zwart' stemgeluid. Joe Cocker, Steve Winwood. Het was het mooiste compliment dat je kon krijgen als blanke. 'Ik dacht dat je een neger was.'
Ook de optredens van Bruce Springsteen zijn geïnspireerd door de Gospel kerk. De voorzanger en de kerkgangers. Praise the Lord. Praise the Love. Niks eerwraak, we zingen onze ellende er uit. Zo doe je dat.

In de documentaire wordt een optreden getoond van Tina Turner and The Ikettes. Geweldige opzwepende dans en zang, sletterig en hoerig. Alsof Ike hun pooier was. Maar wat een kracht en energie. Onbereikbaar niveau voor een Hollands meisje. maar zo inspirerend.

Daarom vind ik het onbegrijpelijk dat een zwart meisje geboren in 1989 zeurt over discriminatie. Dat je blank moet zijn om succes te hebben. Meid, denk ik dan, je gaat met de verkeerde mensen om. Kijk eens naar de beelden van al die zwarte musici die in de jaren 60 als prinsen en prinsessen ontvangen werden in Groot-Brittanië. Terwijl ze thuis in het zuiden van Amerika voor hun leven moesten vrezen. Heb je dan niets geleerd. Ik zou apetrots zijn als ik zwart was. En de banaan opeten die me toegeworpen wordt door een stelletje bavianen.