Ik herken altijd de meest onbeduidende Bekende Nederlander. 'Hé, dat is die winkelchef van de reclame.' De meeste mensen in mijn omgeving zeggen:'Huh, waar heb je het over.' Alleen een handjevol heeft hetzelfde geheugen voor nutteloze kennis. Een gelijkgestemde kun je aanstoten en, met een hoofdknik, fluisteren: 'Kluun' of 'Bassie'. Die begrijpen gelijk wat je bedoelt: Daar heb je die ijdele schrijver of Leeft die mislukte clown ook nog?
In 2004 gingen we voor het eerst sinds decennia met vakantie. Naar het Canarische eiland La Palma. Er is niet veel te doen dus op een dag namen we de bus naar de andere kant van het eiland. Overal langs de boulevard hadden de uitbaters optimistisch hun terrasjes klaar gemaakt maar er waren, buiten ons, maar twee andere toeristen. In wie ik Harry de Winter meende te herkennen, en die actrice Yvonne van der Hurk heet ze, geloof ik. Harry wie? Ja, die kabouter met dat baardje. In elk geval, ik liep quasi nonchalant hun richting uit, ik had toch niets beters te doen. Nee, dacht ik, het is gewoon een man die op Harry de Winter lijkt.
Verder nooit meer aan gedacht.
Loop ik gisteren door de Utrechtsestraat en wie komen mij daar tegemoet: Harry de Winter en Yvonne van der Hurk. Had ik het in 2004 toch goed gezien.
Het vervelende is dat ik dit verhaal aan niemand kwijt kan. Alleen de lezer met dezelfde tic zal het waarderen, hoop ik.
Harry de Winter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten