 |
| De ijskoude wind van de crisis |
Gisteren vreselijk gelachen bij de Werkbeurs. Achteraf dan. Ik ging langs een aantal kraampjes voor informatie: Thuiszorg, Beveiliging, de Koninklijke Marine. Helaas, voor mij hadden ze niets in de aanbieding. Er stond een jongeman naast me
die vroeg aan één van de standwerkers: 'Moet ik een bewijs voor Goed Gedrag tonen.' Inderdaad. Hij grijnsde gegeneerd. Het leek me een hele, aardige man die in het verleden een keer de verkeerde weg is ingeslagen. Drugs, diefstal, schatte ik in. Maar hij was wel mooi naar de Werkbeurs gekomen.
Ik stond in de rij bij een kraampje van een bedrijf dat op Schiphol opereert. Ik las iets van 'hostess'. Mensen wegwijs maken op het vliegveld, stelde ik me voor. Mantelpakje aan en even niet plat Haags praten. De klant voor me stelde zich voor aan de dienstdoende dame. 'I'm from Barcelona', zei hij. Ik moest me inhouden om het niet na te zeggen in Manuel's spreekstijl uit Falwty Towers. Het was een keurige heer, mooi pak, lederen aktetas in de hand. In Spanje was geen werk te vinden ondanks de goede opleiding die hij had genoten. De dame had slecht nieuws. Het werk dat zij in de aanbieding had, koffie schenken en broodjes smeren in één van de talloze horecagelegenheden op Schiphol, vereiste nu eenmaal het spreken van Nederlands. Het enige dat zij kon doen was hem verwijzen naar een ander kraampje. Dat van Kentucky Fried Chicken. Voor het eerst voelde ik de gure wind van de crisis heel dicht bij.
Ik stond in de rij bij een kraampje van een bedrijf dat op Schiphol opereert. Ik las iets van 'hostess'. Mensen wegwijs maken op het vliegveld, stelde ik me voor. Mantelpakje aan en even niet plat Haags praten. De klant voor me stelde zich voor aan de dienstdoende dame. 'I'm from Barcelona', zei hij. Ik moest me inhouden om het niet na te zeggen in Manuel's spreekstijl uit Falwty Towers. Het was een keurige heer, mooi pak, lederen aktetas in de hand. In Spanje was geen werk te vinden ondanks de goede opleiding die hij had genoten. De dame had slecht nieuws. Het werk dat zij in de aanbieding had, koffie schenken en broodjes smeren in één van de talloze horecagelegenheden op Schiphol, vereiste nu eenmaal het spreken van Nederlands. Het enige dat zij kon doen was hem verwijzen naar een ander kraampje. Dat van Kentucky Fried Chicken. Voor het eerst voelde ik de gure wind van de crisis heel dicht bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten