Als ik bij mijn geboorte had geweten wat ik zou meemaken in mijn leven had ik gezegd: 'Nee, dank u. Ik ga terug naar het niets waar ik vandaan ben gekomen.' Is de trein eenmaal in gang gezet dan zul je de rit uit moeten zitten.
Ik werd met depressieve klachten opgenomen in een ziekenhuis. Om aan te sterken, allereerst. Hoe lang heb ik er gelegen? Twee weken, twee jaar. Ik vergelijk de behandeling met een operatie zonder verdoving. Elke dag opnieuw. Daarna kwam ik terecht in een kliniek. De behandelaar had tegen mijn moeder gezegd:' Zij is bij ons in goede handen, wij zijn experts op het gebied van dergelijke stoornissen.' Het was 1984.
George Orwell schreef zijn futuristische boek '1984' in 1948. Hij schetste een beeld van een tijd waarin een enkeling ten onder gaat aan een volkomen kansloze strijd tegen een totalitair bewind. In werkelijkheid zou die periode er één zijn van uitzichtloosheid, werkeloosheid en 'een verloren generatie'. Voor mij gold eigenlijk hetzelfde. Verder leven in de hel waarin ik de afgelopen 20 jaar had bestaan was geen optie. Mijn hoop was gevestigd op de experts en wat zij uit hun hoge hoed zouden toveren. Het werd al snel duidelijk dat hun methode, de harde aanpak, niet werkte. Er werden opmerkingen gemaakt als: 'Jij wilt niet beter worden. Jij denkt dat je boven de gewone mensen staat', hadden een averechts effect. Wat dachten ze nu? Dat ik na zulke woorden uit mijn depressie zou schieten en het leven met enthousiasme zou omarmen. Je zegt toch ook niet tegen een blinde:' Jij wilt niet zien, hè. Jij vindt dat je beter bent dan de rest.' Overigens heeft geen van de patiënten de kliniek genezen verlaten. De behandelaars zagen geen lijdende mensen die hulp nodig hadden. Zij zagen een gat in de markt.
'Ach', zei laatst iemand tegen mij die ik mijn ervaringen vertelde en die na 1984 was geboren, 'in die tijd wisten ze nog niets.' Alsof ik het over 1904 had toen vrouwen nog hysterisch werden en dr. Freud voor elke kwaal een seksuele uitleg had.
Ik vergelijk de methode van de deskundigen met de aanpak van matrozen met scheurbuik. In de 17e en 18e eeuw. Flink het dek schrobben.
De kliniek kan ik alleen maar zien als het huis van mijn moordenaar. Je wordt aangevallen door een maniak. Je weet te ontkomen en rent naar een huis waar je in doodsnood met je vuisten op de deur ramt. En wie doet er open. De maniak die je alsnog met een bijl de hersens inslaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten