donderdag 15 december 2011

Honden

Doorkijkje met op de achtergrond de watertoren

Zodra de zon ondergaat begint er een hond te blaffen. Tot zonsopgang. Hans verwerkte het geluid slapend; zijn droompersonages praatten niet maar blaften. Vertelde hij ´ochtends.

Ik besloot vandaag op avontuur te gaan; de bus nemen naar de stad Vila Réal. Bij de halte stonden al twee Portugese dames te wachten, met hun typische gedrongen gestaltes gehuld in wol. Om hen heen drentelden twee honden. Beide met een halsband om. Ze sprongen af en toe tegen de dames op waardoor ik ervan uitging dat de vier bij elkaar hoorden. Maar de vrouwen riepen: Kssst en wegwezen in het Portugees. De honden raakten steeds opgewondener. De één had de grootte van een kleine jachthond, de ander was een wit smoezelig onderdeurtje. De bus draaide om de rotonde om moest daarna nog een ronde maken voordat hij bij de halte stopte. De honden raakten buiten zinnen en begonnen rennend de weg over te steken terwijl de auto´s langs hen heen raasden. Iedereen hield zijn hart vast. De Nederlandse dames zeiden`´Ik hou mijn hart vast.´ De chauffeur stopte en opende de deuren. De dames en de honden stapten in. De chauffeur bleef stoïcijns maar de Portugezen vonden het hun plicht de beesten uit de bus te jagen. ´Misschien zijn ze gewend de bus te nemen¨, zei ik tegen de Hollandezen, ´ik ken honden in Amsterdam die een stukje meerijden in de tram.´ Met veel moeite werden de honden de bus uitgewerkt. Zwaar teleurgesteld keken ze ons na.

De stad was slecht 10 minuutjes verderop en zo deprimerend (veel uitdragerijen met slechte kwaliteit spullen) dat ik de volgende bus terug wilde nemen. Die ging pas een uur later. Monte Gordo leek opeens zo slecht nog niet.

Een gewoon Portugees woonhuis in Monte Gordo





Geen opmerkingen:

Een reactie posten