Uitstapje naar Monte Gordo

Ik liet Blanche vanochtend vroeg uit en was blij dat ik mijn winterjas had aangetrokken. Blanche heeft hier een paar Portugese vriendjes en vriendinnetjes wonen. Kleine gezelschapshondjes die nu al kersttruien dragen. Een klein pinchertje met een sweatshirt met capuchon. Zo komisch.

Daar doe je het allemaal voor

 Twee en een half uur later stonden we op het stationnetje op de trein naar Monte Gordo te wachten. Het was bloedheet geworden. Toevallig was het Britse echtpaar, mijn onderburen, ook op de vlucht voor de schilders. Zij hadden hondje Boris bij zich dat even oud is als Blanche. De Britten konden ook geen systeem ontdekken in het schilderwerk. Dan staat er weer een mannetje op het terras die een gat dicht ergens in een hoek. Na een half uur is hij weer verdwenen.

 De hoogwerker zet de schilders af op de vierde, derde, tweede en eerste verdieping. Later worden ze weer opgehaald en ergens anders gedropt. Net als je je comfortabel op de terrasstoel hebt geinstalleerd, ingesmeerd, koffie bij de hand, spannend boekje in de aanslag, komt die hoogwerker weer aanpiepen. Er is ook geen schema: morgen doen we uw terras. Er is geen peil op te trekken. Ik smeer me in met factor 50. De schilders kennen dat niet. Donkerbruin gebrand zijn de mannen.

1 december 2017

Mijn Engelse buren zijn hele prettige mensen. Zij blijven tot eind januari. Daarna gaan ze twee maanden naar Spanje. Ik zei dat ik geen haardroger had. Meestal hebben de appartementjes zulke apparaten. 'Ik heb er drie', zei de vrouw.
Daarnet kwam haar man er eentje brengen.

Het treintje is ook zo gezellig. Oud maar met comfortabele stoelen. Het kost bijna niets. En 65 plussers betalen de helft van de prijs. Er kwam een Nederlands stel de coupé in. 'We are 65', zei de Hollandse krentenkakker. Ik had de volle mep betaald omdat ze mij natuurlijk veel jonger inschatten.  Was het maar waar.