woensdag 20 december 2017

Ondertussen in het tehuis


Dit hondje is stapelgek op Blanche

Ik heb dagelijks telefonisch contact met Hans. Hij gaat wel vooruit maar niet zo snel als de dokters gehoopt hadden. Dus worden er nog drie maanden aan vast geplakt. Zijn gewicht gaat omhoog en dat niet alleen. Wink, wink. Een gezond teken. 
Begin december kwam Sinterklaas langs. Elke afdeling kreeg pepernoten. 'Smeten ze het in de een of andere hoek?', vroeg ik. Moeten die oudjes op hun stramme knieën. Nee, gewoon een handjevol.
Gisteren kwamen er kleuters langs die aan elke bewoner een kerstkaart gaven. Lief, hè.
Hans is geliefd bij het personeel want hij kan charmant zijn als hij wil. En, voor zover het mogelijk is, heeft hij het best wel naar zijn zin. Mijn schoonzus en ik noemen hem Lodewijk de Veertiende. Hij zit daar op zijn troon en wordt op zijn wenken bediend. Een tosti, een saucijzenbroodje, nog een vers kopje koffie. Gisteren zei hij: 'Ik ben gedoucht.' 'Hebben ze de tuinslang op je gezet?' Ja, zoiets.
Hans, die nooit een hond wilde hebben, mist Blanche. Over een maandje vallen ze elkaar weer in de armen. Wordt vervolgd

Geen opmerkingen:

Een reactie posten