Voor het jaar 2000 mocht ik graag naar programma's kijken waarin zwangere vrouwen werden gevolgd tot en met de geboorte van de baby. Bij elke bevalling dacht ik: joh, het komt er nooit uit. Toch eindigde elke uitzending met gelukkige ouders en een verfromfraaide zuigeling in hun armen.
Toen in 2000 mijn baarmoeder werd verwijderd, verdween gelijk ook mijn interesse in bevallingen. Als ik over de operatie sprak, zei ik per ongeluk: mijn begrafenis. Serieus.
Ondertussen zijn we 17 jaar verder.
Het zal wel alles bij elkaar zijn, de reden waarom de dood zo aanwezig is in mijn gedachten. Als een ongenode gast, zullen we maar zeggen.
Mijn leeftijd. Laatst zag ik een overlijdingsbericht van iemand die in 1917 geboren was. Een uitzondering. 1944, 1948 zelfs 1965 komen vaker voor. Dan heb ik nog een doodzieke man die nota bene in een verzorgingstehuis zit. En de dood van Bob. Wat een klotestreek. Die had minstens 21 jaar moeten worden. Hij leefde als een coole rockster en was voor niets en niemand bang. Ik word er nog ziek van als ik aan zijn levensloze lichaampje denk, opgebaard in het gebouw van de dierenambulance. Nog helemaal in tact, geen wonden. Zelfs zijn vachtje was nog zijdezacht. Als ik geweten had wie de dader was, had ik hem of haar wat aangedaan. Met hun kutauto's.
De sterfgevallen om je heen van generatiegenoten, drukken je ook met je neus op de feiten. Het leven boven de 60 jaar wordt een Russische roulette of dansen op een vulkaan; je kunt werkelijk alles verwachten.
Ik kijk op mijn tabletje naar Nederlandse tv-programma's om niet het gevoel te krijgen dat ik op een onbewoond eiland terecht ben gekomen.
Ik zag dus Over Mijn Lijk. Ik had ervan gehoord maar nooit de behoefte gevoeld jonge mensen te volgen die terminaal ziek zijn.
Het is een uitstekend gemaakt programma over een onderwerp waar je liever niets mee te maken wilt hebben. De kinderen die door kanker getroffen worden hebben niets te willen. Die moeten al die onderzoeken en behandelingen ondergaan. En leven met het feit dat ze niet ouder dan 17 jaar zullen worden. Presentator Valerio Zeno weet in zijn gesprekken met de jongeren de juiste toon te treffen. Nooit medelijden, wel medeleven en realistisch. Hij sprak met een 16 jarig meisje dat haar graf al had uitgezocht. Naast dat van haar geliefde opa. Ze was ervan overtuigd dat zij hem weer zou zien. ' Maar wat als er na de dood niets meer is?', vroeg Valerio. Ze schudde haar hoofd. Dat kon niet. Wat is dat toch een zegen als je gelooft dat je naar een betere wereld gaat. Waar Bobje op me wacht.
Ik had bijna alle boekjes in het appartement gelezen. Gisteren diepte ik er nog een op uit een la. The Fault in Our Stars van John Green. Over een 16 jarig meisje dat al vanaf haar 13de kanker heeft. Die ziekte dwingt jonge mensen om in een noodtempo wijzer te worden dan hun ouders. Het is niet alleen heel goed geschreven maar ook geestig. Het is niet zomaar een boek over zieke mensen. Het heeft een onverwachte wending. Hazel Grace, de hoofdpersoon, wordt naar een Supportgroep gestuurd. Ze gaat al 3 jaar niet meer naar school en ze zit alleen maar op haar kamertje te lezen. Haar gezicht is opgeblazen van de medicijnen en ze sleept een zuurstoftank op wieltjes mee omdat haar longen zijn aangetast. Ze gaat met tegenzin naar de Supportgroep, allemaal jongeren met kanker. De bijeenkomst vindt plaats in de kerk.
-This Support Group featured a rotating cast of characters in various states of tumor- driven unwellness. Why did the cast rotate? A side effect of cancer. The Support Group, of course, was depressing as hell. It met every Wednesday in the basement of a stone-walled Episcopal church shaped like a cross. We all sat in a circle right in the middle of the cross, where the two boards would have met, where the heart of Jesus would have been.-
Op de achterflap: But when a gorgeous plot twist named Augustus Waters suddenly appears at Cancer Kid Support Group, Hazel's story is about to be completely rewritten.
Niet met een slap romantisch Happy End. De twee vrienden gaan op zoek naar hun favoriete Nederlandse schrijver Peter van Houten. Hij heeft slechts een boek geschreven dat midden in een zin eindigt. Waarom? Ze reizen af naar Amsterdam.
Goede boeken zijn geschreven om ongelovige stervelingen op aarde te troosten. Daar moeten wij het mee doen.
Toen in 2000 mijn baarmoeder werd verwijderd, verdween gelijk ook mijn interesse in bevallingen. Als ik over de operatie sprak, zei ik per ongeluk: mijn begrafenis. Serieus.
Ondertussen zijn we 17 jaar verder.
Het zal wel alles bij elkaar zijn, de reden waarom de dood zo aanwezig is in mijn gedachten. Als een ongenode gast, zullen we maar zeggen.
 |
| Onbezorgde tijd |
Mijn leeftijd. Laatst zag ik een overlijdingsbericht van iemand die in 1917 geboren was. Een uitzondering. 1944, 1948 zelfs 1965 komen vaker voor. Dan heb ik nog een doodzieke man die nota bene in een verzorgingstehuis zit. En de dood van Bob. Wat een klotestreek. Die had minstens 21 jaar moeten worden. Hij leefde als een coole rockster en was voor niets en niemand bang. Ik word er nog ziek van als ik aan zijn levensloze lichaampje denk, opgebaard in het gebouw van de dierenambulance. Nog helemaal in tact, geen wonden. Zelfs zijn vachtje was nog zijdezacht. Als ik geweten had wie de dader was, had ik hem of haar wat aangedaan. Met hun kutauto's.
De sterfgevallen om je heen van generatiegenoten, drukken je ook met je neus op de feiten. Het leven boven de 60 jaar wordt een Russische roulette of dansen op een vulkaan; je kunt werkelijk alles verwachten.
Ik kijk op mijn tabletje naar Nederlandse tv-programma's om niet het gevoel te krijgen dat ik op een onbewoond eiland terecht ben gekomen.
Ik zag dus Over Mijn Lijk. Ik had ervan gehoord maar nooit de behoefte gevoeld jonge mensen te volgen die terminaal ziek zijn.
Het is een uitstekend gemaakt programma over een onderwerp waar je liever niets mee te maken wilt hebben. De kinderen die door kanker getroffen worden hebben niets te willen. Die moeten al die onderzoeken en behandelingen ondergaan. En leven met het feit dat ze niet ouder dan 17 jaar zullen worden. Presentator Valerio Zeno weet in zijn gesprekken met de jongeren de juiste toon te treffen. Nooit medelijden, wel medeleven en realistisch. Hij sprak met een 16 jarig meisje dat haar graf al had uitgezocht. Naast dat van haar geliefde opa. Ze was ervan overtuigd dat zij hem weer zou zien. ' Maar wat als er na de dood niets meer is?', vroeg Valerio. Ze schudde haar hoofd. Dat kon niet. Wat is dat toch een zegen als je gelooft dat je naar een betere wereld gaat. Waar Bobje op me wacht.
Ik had bijna alle boekjes in het appartement gelezen. Gisteren diepte ik er nog een op uit een la. The Fault in Our Stars van John Green. Over een 16 jarig meisje dat al vanaf haar 13de kanker heeft. Die ziekte dwingt jonge mensen om in een noodtempo wijzer te worden dan hun ouders. Het is niet alleen heel goed geschreven maar ook geestig. Het is niet zomaar een boek over zieke mensen. Het heeft een onverwachte wending. Hazel Grace, de hoofdpersoon, wordt naar een Supportgroep gestuurd. Ze gaat al 3 jaar niet meer naar school en ze zit alleen maar op haar kamertje te lezen. Haar gezicht is opgeblazen van de medicijnen en ze sleept een zuurstoftank op wieltjes mee omdat haar longen zijn aangetast. Ze gaat met tegenzin naar de Supportgroep, allemaal jongeren met kanker. De bijeenkomst vindt plaats in de kerk.
-This Support Group featured a rotating cast of characters in various states of tumor- driven unwellness. Why did the cast rotate? A side effect of cancer. The Support Group, of course, was depressing as hell. It met every Wednesday in the basement of a stone-walled Episcopal church shaped like a cross. We all sat in a circle right in the middle of the cross, where the two boards would have met, where the heart of Jesus would have been.-
Op de achterflap: But when a gorgeous plot twist named Augustus Waters suddenly appears at Cancer Kid Support Group, Hazel's story is about to be completely rewritten.
Niet met een slap romantisch Happy End. De twee vrienden gaan op zoek naar hun favoriete Nederlandse schrijver Peter van Houten. Hij heeft slechts een boek geschreven dat midden in een zin eindigt. Waarom? Ze reizen af naar Amsterdam.
Goede boeken zijn geschreven om ongelovige stervelingen op aarde te troosten. Daar moeten wij het mee doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten