We komen elke dag dichter bij ons doel: het strand. Je ziet in de verte de zee en denkt: als ik rechtuit blijf lopen kom ik ongetwijfeld bij het strand terecht. Helaas, sommige gedeeltes van de Algarve grenzen niet direct aan de zee. Er zit een modderige lagune tussen de wal en het strand die je met een pontje kan overbruggen. Het pontje hebben we gevonden maar het was onduidelijk waar we terecht zouden komen. Moeten we flessen water en proviand meenemen? Is er enige bescherming tegen de zon. Vandaag durfde ik het risico nog niet te nemen en namen we plaats op een terrasje met uitzicht op een houten boulevard en vissersbootjes in het armoedige slootje.
Ik raakte aan de praat met een Nederlands echtpaar dat in Monte Gordo verbleef. Het stel bleef maar U tegen me zeggen terwijl ze alletwee dik en uitgezakt waren.
Toen ik thuis kwam zag ik mijn gezicht in de spiegel. In het meedogenloze Portugese zonlicht leek mijn huid wel gekreukeld perkament. Net zo gerimpeld als het verwarde Portugese vrouwtje dat op de boulevard liep te schreeuwen tegen niemand in het bijzonder. Wel keurig gekapt en een net bloesje aan met eronder een wijde rok. Haar benen waren gestoken in dikke sokken en kaplaarzen met veters. Kledij waarvan je denkt: zwerver of nieuwe trend?
Zo zie ik er dus ook uit. Maar dan wit. Ik ben tijdelijk mijn motivatie om te leven kwijt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten