In de kleine super mercado hiero zit ook een slager. Net toen ik een stukje vlees wilde kopen voor Blanche was de man afwezig. In Portugal wordt veel varkensvlees gegeten maar daar houd ik niet van. Een kippetje, dat kost hier geen drol en er lagen allerlei blote kippen achter de vitrine. Kunnen Blanche en ik een week van eten. Maar waar was de beenhouwer? Er hing een bordje aan de muur waaruit ik opmaakte dat de afdeling gesloten was tussen twee en vier.
Zou natuurlijk kunnen in zo'n zuidelijk land. 'Ola!', riep ik voor alle zekerheid. Een medewerkster zag me staan, riep iets in het Portugees naar achteren en gebaarde naar mij: Hij komt eraan.
Ik moet dit jaar toch eens basis Portugees leren.
En daar kwam het slagertje aan. Vrolijk zwaaiend. Hij nam plaats achter zijn toonbank. Ik vroeg:
' Siesta?' Welnee, er moest schoongemaakt worden. Cleaning, weet je wel. Ik wees naar zo'n zielig bloot lichaampje. 'Chicken', zei de slager, 'I'll get some fresh ones.' Hij sprak gewoon Engels. Hij dook in een koelkast en greep met een hand vijf kippen. ' Small, medium?' Medium. Huppetee, 2,50.
Ik: Adios. Açougueiro: Bye
Geen opmerkingen:
Een reactie posten